Bobos e oupos

As axencias de marketing de Madison Avenue,  New York,  respecto a segmentación da poboación, realizan a seguinte clasificación en función das características sociolóxicas, hoxendía unha das máis utilizadas: adulescents (que inclue aos menores de 10 anos deica ao arco de 18/25), papyboomers (os antigos progres do maio do 68), early adopters (hiperconsumidores á espreita de novidades), céllibatantes (urbanas activas), dinks (o seu equivalente na parella, practicamente; o acrónimo significa double income no kids, é dicir, dous ingresos sen fillos), weekenders (consumidores de fin de semana), bobos[1] (“burgueses bohemios”, que votan a esquerda pero de hábitos de vida conservadores), oupos (ultraconformistas, fillos dos bobos, que buscan o éxito profesional a toda costa), e probos (“proletarios bohemios”, con poucos cartos e máis ben intelectualizantes).

Nuns comicios electorais coma os que se aveciñan, como organización política, convén coñecer o público obxectivo ao que te dirixes para definir estratexias que permitan centrar esforzos en conquistar ou manter o seu voto ou ambas cousas. Efectivamente, non todas as organizacións que se presentan nunha contenda electoral dispoñen de medios, capacidades, gañas,… suficientes para elaborar unha estratexia  dirixida a grupos de destinatarios, acoutados con precisión aos diferentes segmentos da poboación –os citados ou outros-. Tamén convén que cada votante sexa consciente de “de quen ven sendo” cada candidato.

A min desta categorización os que máis me “provocan” son os bobos e probos que, curiosamente, son o caladoiro de votos da esquerda máis desnortada, con sobradas referencias neste blog, xurdida ao abeiro do caciquintanismo e do bipartito e que, agardo, xamais volvan a ter responsabilidade política algunha neste país, vistan do que se vistan.



[1] Sen relación alguna coa acepción que ten o concepto en galego