A purga. Ou a que dedica o seu tempo o novo Consello Reitor de Nosa Enerxía

A semana pasada recibín o seguinte prego de cargos dende Nosa Enerxía, enviado dende unha oficina de Correos por Ángel Montero, militante de equo, e asinado pola secretaria e instructora, María José Grobas Caraboa, tamén militante de equo. Medio Consello Reitor de Nosa Enerxía é de equo, pero troll favorito de moendo.net tivo o valor de acusar a outros de politizar a Cooperativa. E como non pode ser doutro xeito, nunha organización tan politizada, tan partidaria, malia que a parte esa é ben pequena, non poden faltar as purgas.  Outra cousa non fixeron dende que se constituirón como Consello Reitor: apenas hai novos socios, tampouco crecen os contratos, siguen ofertando un dos prezos máis altos do mercado, etc. etc. Debe ser que adicaron todo o seu tempo a esta purga… Iso si. MAlia ser competencia exclusiva do Consello Reitor deixarono todo en mans dalguén alleo ao mesmo. É o comezo da primeira purga en Nosa Enerxía.

As purgas ten como finalidade apartar dunha organización as voces discordantes. Eu son unha. Son quen considera que este Consello Reitor son un manda de ineptos incapaces de facela crecer. Así era antes de chegar un novo grupo de conselleiros en 2017 e así volve ser agora que nos fomos. Quedaron os ineptos.  Pero esta ineptitude non é inocente. É interesada moitas veces, cae continuamenta na ilegalidade e, en varias ocasión, na peor da ilegalidades: o ilícito penal.

Tomade o voso tempo se tendes algún interese en saber que ocorre nesta sociedade zombie. O prego de cargos é un documento vulgar cheo de falsidades, escrito dende a raiba de un supertacañon, pero que non merecería nin ter sido en consideración, aínda que ao fin, obtiveron a resposta que igual non agardaban.

Dáme a min que quedan aínda moitos capítulos por escribir desta historia: Grazas por darme a oporunidade de retomar o tema!

Velaquí o prego de cargos:

Esta mesma semana, no prazo que me indicaron respostei as súas acusacións e, mal que lles pese, serán públicas, para coñecemento dos socios e calquera outra persoa que teña interese en coñecer como funciona esta cooperativa.

Vai tixolo!

RECURSO CONTRA O PREGO DE CARGOS CON PROPOSTA DE SANCIÓN NÚMERO EXPEDIENTE 01/2018

MANIFESTO QUE o expediente que se sinala máis arriba debe ser cerrado e calquera tipo de sanción revogada polos seguintes motivos:

PRIMEIRO: O prego de cargos comeza así: “María José Grobas Garaboa, en Calidade de Secretario/a do Consello Reitor de Nosa Enerxía, Sociedade Cooperativa Galega. Os estatutos de Nosa Enerxía, artigo 31.3, din que “Os cargos do consello reitor serán elixidos pola asemblea xeral”. Nin a Asemblea na que se elixiu a esta persoa como membro do Consello Reitor, nin ningunha outra, a nomeou a ela como Secretaria da Cooperativa. O mesmo sucede co resto de cargos do Consello Reitor, que tampouco foron elixidos pola Asemblea Xeral, de modo que solicito a impugnación e anulación de tal nomeamento e canto fose actuado por esta persoa dende o momento en que se produciu.

Lembremos que a Lei de Cooperativas de Galicia e os Estatutos de Nosa Enerxía establecen quen é o órgano sancionador: o Consello Reitor. Lembremos que a Lei de Cooperativas de Galicia e os Estatutos de Nosa Enerxía establecen como deben ser elixidos os cargos do Consello Reitor. Lembremos que a Lei de Cooperativas de Galicia e os Estatutos de Nosa Enerxía establecen que todos os actos realizados en contra destas normas son nulos de pleno dereito (caso de contradicir a lei) e anulables (caso de contradicir os estatutos).

SEGUNDO: tódalas acusacións que se verten sobre min neste documento son falsas. Non existen vulneración de segredos (artigo 50 da lei de cooperativas) en tanto que este feito require o recoñecemento previo do “carácter confidencial” dun asunto. Ningunha acta recolle ese elemento sobre ningún asunto tratado en moendo.net; non existen insultos, existen cualificacións de conductas de socios e cargos, que é moi diferente, e só mediante a análise das acusacións que se verten se pode dilucidar, no caso de que fosen falsas, a existencia de insultos… e mesmo de delitos, de ser falso canto se di. Non se deduce en ningunha das acusacións que isto se fixera, en ningún caso se entra ao fondo do asunto, como veremos máis adiante punto por punto:

1.- No punto primeiro acúsaseme de facer públicos diversos documentos que non son de acceso publico, provocando, din, con esa publicación que se revelen secretos en prexuízo da Coop. Esta afirmación é falsa en calquera dos seus sub-apartados:

A) Tódalas sancións da CNMC son públicas. As axencias do Estado ten a obriga de informar ao público en xeral para, precisamente, advertir aos usuarios das malas practicas de mercado de calquera empresa. E iso non é unha cousa que difira moito do que se fai en moendo.net: advertir a socios e potenciais clientes do que sucede en Nosa Enerxía. O problema non é que se conte, o problema real son os feitos e os seus causantes (a multa que a CNMC puxo a Nosa Enerxía).

Artículo 37 Ley 3/2013, de 4 de junio, de creación de la Comisión Nacional de los Mercados y la Competencia. Publicidad de las actuaciones.
1. La Comisión Nacional de los Mercados y la Competencia hará públicas todas las disposiciones, resoluciones, acuerdos e informes que se dicten en aplicación de las leyes que las regulan, una vez notificados a los interesados, tras resolver en su caso sobre los aspectos confidenciales de su contenido y previa disociación de los datos de carácter personal a los que se refiere el artículo 3.a) de la Ley Orgánica 15/1999, de 13 de diciembre, salvo en lo que se refiere al nombre de los infractores. En particular, se difundirán:
j) Las resoluciones que pongan fin a los procedimientos.

B) A páxina web www.nosaenerxia.gal non é privada, como se afirma, senón que é pública e pode acceder a ela calquera persoa (clic aquí). En todo caso, o feito de que así sexa, pública, será responsabilidade única e exclusiva de quen a publicou nese enderezo. Tampouco se estableceu en ningún consello que esa información tivese carácter confidencial.

2.- Respecto ao punto segundo, é falso que se lle chame gánster ao presidente, dise que se comporta como un gánster (ver aquí). E aquí é onde se lle ve o plumeiro a este Consello Reitor, onde afloran esas ansias de vinganza cun proceso único na historia desta cooperativa e que, polo que se conta no meu blog, non debería selo, pois debería terse sancionado, fai moito tempo, a moita xente que nel se cita; estamos ante un Consello Reitor, dicía, no que non se investiga ao Presidente polas acusacións que verte durante un Consello Reitor no que ameaza con facer público un informe sobre a miña persoa (elaborado polo xerente de Espazo Coop) que contén un historial do meu paso por diferentes organizacións políticas. O máis grave é que fai uso deste argumento para xustificar a miña non contratación como xerente nunha cooperativa do Espazo Coop. Isto, literalmente é un delito contra os dereitos dos traballadores, ao existir unha descarada discriminación por razón de ideoloxía. Insisto. Estas ameazas gansterianas foron vertidas nun Consello Reitor no que estabamos varias persoas, creo recordar que os oito conselleiros. É dicir, que hai testemuñas daquel feito. Alguén se molestou en informarse e coñecer que pasou? Evidentemente non. A palabra “gánster” non é un insulto, é unha cualificación axeitada, mesmo diría que light, respecto ao que alí ocorreu e calquera persoa que vivise esa situación podería comprendela.

É amais, estamos falando dunha información respecto das formas dun presidente que debería ter todo socio e todo potencial socio de Nosa Enerxía e que, lamentablemente, aínda moitos descoñecen. Quen pode confiar nunha sociedade cun presidente así?

3.- No punto 3 reiterase o asunto da publicación da multa. Repetireino en cada punto: as multas da CNMC son públicas, e moitas veces son os propios medios de comunicación os que recollen este tipo de informacións nos seus xornais, como ocorreu xa no pasado con outras multas recibidas por Nosa Enerxía, entre outras compañías (ver exemplo). Calquera persoa pode amais solicitar a CNMC os expedientes de ditas sancións para coñecer a fondo o que sucedeu nunha compañía.

Por outra banda, é encomiable a labor de asociar e acumular causas dentro dunha mesma causa, para sumar, nada máis e nada menos, que 22 actos, dentro dun mesmo acto.

4.- Resulta curioso que esta Coop. vexa unha falta moi grave na publicación de certos proxectos, cando o seu presidente filtrou estes proxectos a La Voz de Galicia previamente a celebración da Asemblea Xeral, e antes de que esa información chegara a ningún socio.

Ninguén vai investigar iso? Non se vai abrir un expediente ao Presidente? Si o feito de publicar eu un documentos que non engaden nada novo respecto a esa filtración, non é máis grave ese feito? Unha vez máis a imparcialidade deste Consello Reitor raia a “manía persecutoria”. E porque afirmo con certeza que Pablo Álvarez filtrou esa información a La Voz de Galicia?

Só el dispuña desa información. A maioría de membros do grupo de produción e mobilidade descoñecían eses documentos e enteraronse pola prensa dos proxectos. Están elaborados por el (pódese ver nos metadatos do documento). Na nova non só se dá a información filtrada (foi o presidente quen falou na Asemblea Xeral dunha filtración), senón que, casualmente, se entrevista ao Presidente que andaba daquelas de viaxe por Alemaña. Amais faino a través dunha xornalista por el coñecida xa que no pasado publicara outras noticias a respecto de Nosa Enerxía, iso si, con el de protagonista. Nada é casualidade. Precisaba saír na prensa para pavonearse ante unha asemblea que se lle aveciñaba complicada. Pero estas cousas non merecen investigación algunha por este Consello Reitor viciado por catro membros que carrexan infinidade de irregularidades ao seu lombo.

5.– Esta obsesión enfermiza, que parece reproducirse en cada punto, non se oculta tampouco no número 5. As capturas as que se refire non revelan ningunha información secreta, simplemente revelan o que na web  e redes corporativas se conta, que os socios votamos unha cousa e agora estamos pagando outra (moito máis cara). Refírome, obviamente ao custo de manterse como socios de Espazo Coop (os mesmos autores, curioso, deste prego de acusacións infundadas, pois obviamente, non lle presumo a ningún dos membros do actual Consello Reitor capacidade para tamaño traballo; menos ao Presidente, que dificilmente pasaría unha proba de lingua de ESO1).

A descrición das organizacións de coops. non difire moito das propias descricións que cada organización fai nas súas webs (na maioría son copy-paste), prezos incluídos. Logo, que é o que se revela aquí? O que realmente se revela é como os socios fomos enganados e este CR no canto de buscar responsabilidades sobre quen produciu este engano, acusa a quen o denuncia. Amais, todo isto foi publicado na web de Nosa Enerxía, redes ou na web de Espazo Coop.

A responsabilidade do Consello Reitor é velar polo interese dos socios e este é un exemplo claro de como este interese pasa a un segundo plano, para defender as practicas ilegais e, nalgúns casos corruptas, dos administradores.

6.– Neste punto, unha vez máis, vólvese facer mención a multa da CNMC, que é pública, repito, por si algún aínda non se decatou a estas alturas do documento, como tódalas multas da CNMC, tratando este post (e o anterior, punto número 4) como si fose un acto illado máis dunha serie de publicacións que, como se pode observar, forman todas parte dun conxunto numerado para explicar o que ocorre en Nosa Enerxía, para explicar como uns dirixentes neglixentes pretenden ocultar, trasladando aos socios o custe dos seus actos (por iso seus socios e clientes pagan a enerxía máis cara que ninguén). Este procedemento non é máis que o resultado da non asunción da responsabilidade de ocultar a masa social a sanción. Pois ben! Todo isto non conseguirá máis que o efecto contrario: que se coñeza máis. Cousa que explico tamén máis abaixo.

7.– Esta parcialidade amósase descaradamente no punto 7, onde amais de volver a citar a multa da CNMC, se fala de revelación de secretos. Xa dixen, punto número 1, que segredo é aquilo que se declara segredo. Pero, que ten de segredo un fragmento dun contrato (ver aquí), depositado nas oficinas de emprego, no que só se pode ler a parte de inicio/duración, horario (incumprido sempre, ninguén vai investigar isto?), lugar de traballo (que coincide coa sede da Coop, que tamén é publica) ou, o caso da convocatoria, que amais de ser enviada a tódolos socios, foi feita pública na web da coop. Que é o que se revela exactamente? Cal é o segredo?

Os membros do Consello Reitor asinamos un documento onde nos obrigamos a non revelar datos confidenciais, persoais, aos que como conselleiros poidamos ter acceso, datos como nomes, enderezos, documentos de identidade, teléfonos, correos,… pero, unha data de inicio dun contrato? En serio? O horario de traballo? O lugar de traballo? En serio, é inadmisible!

Este Consello Reitor non vai investigar a contratación ilegal e fraudulenta de Ángel Montero? Este Consello Reitor non vai cesar ao conselleiro Ángel Montero? Este Consello Reitor vai obviar a obriga de cesalo recollida pola Lei de Cooperativas de Galicia e os propios Estatutos da Cooperativa e anular todos os actos derivados da súa actuación ilegal? É o comportamento do Consello Reitor de Nosa Enerxía o que agora mesmo se está avaliando. Os vosos actos, membros do CR, sitúanvos ao marxe da lei.

8.– A regra de mirar cara o dedo que apunta ao sol confírmase no punto número 8. O concepto “supertacañón” non é insulto algún (subpuntos a) e b)), por máis que lle doa ao redactor deste despropósito en forma de prego de cargos. É a tarefa que tiñan uns personaxes da tele, fai moitos anos, para interromper a alguén que estaba intervindo. Coa peculiaridade de que estes personaxes interrompían as persoas cando estas cometían un erro e aquí fíxose nunha Asemblea Xeral Extraordinaria, a mantenta, para que eu non exercera un dereito que me atinxe como socio, tanto por estatutos como pola lei de cooperativas de Galiza. Todo isto, que está debidamente explicado nestas publicacións, deberían motivar a este Consello Reitor para investigar o fondo do asunto: porque estes socios, Constantino Gago e Rosa Álvarez, xerente de Espazo Coop e Técnica de Formación, intervén para impidir a un socio exercer o dereito de “asunción de responsabilidades de membros do Consello Reitor? Non é isto o verdadeiramente grave? Imos ver canto é de grave:

Artigo 293 do Código Penal
Los administradores de hecho o de derecho de cualquier sociedad constituida o en formación, que sin causa legal negaren o impidieren a un socio el ejercicio de los derechos de información, participación en la gestión o control de la actividad social, o suscripción preferente de acciones reconocidos por las Leyes, serán castigados con la pena de multa de seis a doce meses.

Si é un delito o que sucedeu, como é posible que para esta Cooperativa non sexa un asunto que mereza ser investigado polo seu propio Consello Reitor? Trala intervención destes dous “elementos” o presidente retiroume a palabra e impediume presentar a acción. Cando unha acción vai dirixida contra a persoa que dirixe unha asemblea, esta debe retirarse e a asemblea debe nomear a outro socio para a condución da Asemblea. Non é quen o presidente para vetar nada que lle afecte a el… por iso tanto lei como estatutos llo prohiben.

O Presidente impediu tamén que se enviase información por correo a tódolos socios da multa recibida da CNMC, malia ser esixido ese envío por este Conselleiro; o Presidente impediu que se exercera unha acción de responsabilidade nunha Asemblea Xeral, el coa colaboración destes “supertacañóns”; impediu tamén que se achegase a tódolos socios as cartas de dimisión dos conselleiros dimisionarios, malia pedilo por escrito. Conculcáronse dereitos básicos non só dos Conselleiros a informar, senón dos socios a seren informados, chegando ao extremo de retirar da sala na que se celebrou a asemblea un proxector para que non se emitisen imaxes, das que logo se queixan por telas feito públicas. Até ese extremo. Pero para este Consello Reitor non pasa nada… indolente Consello Reitor.

Artigo 10.- Dereitos das persoas socias
1.- As persoas socias teñen dereito a:
c.- A recibir a información necesaria para o exercicio dos seus dereitos e o cumprimento das súas obrigas.
g.- Ao dereito de información nos termos establecidos no artigo 23 da lei de cooperativas de Galicia.
h.- A todos os demais dereitos que lles outorguen as normas legais e estatutarias ou os acordos validamente adoptados polos órganos sociais.
2. Os dereitos exerceranse de conformidade coas normas legais e estatutarias e os acordos validamente adoptados polos órganos sociais da cooperativa.

No subpunto c) dise que se chama “ignorantes” aos socios. Outra vez confúndese insultar con cualificar a situación de descoñecemento dos socios sobre o que ocorre en Nosa Enerxía e da que o Presidente, Pablo Álvarez, Vicepresidente, Ramón Conde,e os vogais Ángel Montero e Generosa Gey son os principais responsables, pois son quen tratan de ocultar, por diferentes medios, a tódolos socios información do seu interese, como a multa e as causas da mesma. Ignorar feitos converte a unha persoa en ignorante, moi a seu pesar, na maioría dos casos, noutros, cando se rexeita a información que se lle ofrece publicamente, non tanto.

Logo, cal é o problema do cualificativo? Que cualificativo se debería usar para referirse a unha situación na que persoas, que deberían acudir a unha Asemblea Xeral con toda a información dos asuntos que se van tratar, ignorana? Máxime cando unha asemblea é, basicamente para informar, e resulta que se desinforma e oculta información a mantenta. Pois, evidentemente, esa xente ignora o que sucede. E son o que son.

O “colmo”, en canto aos insultos, está en cualificar como tal o feito de chamar “autoritario” a alguén que, incumprindo reiteramente a lexislación vixente (Lei de Cooperativas Galegas e, como xa vimos, Código Penal) e os estatutos de Nosa Enerxía impide o uso dun dereito a un socio porque el o diga, cando el, como afectado nin sequera debería decidir nada, mentres un dos “supertacañons” o reforza nesa posición. Resulta curioso que o extracto de onde se saca isto, un extracto no que se fala de cousas moi graves respecto ao presidente, no sexa obxecto do mesmo interese investigador deste Consello Reitor. De verdade lle parece ben a este Consello Reitor a violación dos dereitos dos socios? Pois xa saben os socios e usuarios quen dirixe esta cooperativa.

Vexamos outro exemplo de conducta “paranormal”: somos unha cooperativa de usuarios. Entre as obrigas dos socios cooperativistas está a de consumir a enerxía que comercializa a propia Coop.

Artigo 11.- Obrigas das persoas socias.
1. As persoas socias teñen a obriga de: 1. Asistir ás reunións da asemblea xeral e dos demais órganos para os que fosen convocadas.
2. Cumprir os deberes legais e estatutarios así como os acordos validamente adoptados polos órganos sociais da cooperativa.
3. Participar na actividade cooperativizada que desenvolve o obxecto social da cooperativa, salvo que o órgano de administración libere temporalmente de dita obriga á persoa socia que o solicite motivadamente, por causa xustificada: i. No caso de persoas socias usuarias viran obrigados a consumir ou usar na cooperativa a contía mínima obrigatoria de 1 euro anual de consumo ou uso de bens e servizos da cooperativa.

Segundo o último informe clientes que enviamos a CNMC (vedes, esa lista si que non a publico, porque nese caso, si incorrería en revelación de secretos amais de atentar contra a privacidade das persoas que forman parte desa lista) o Presidente Pablo Álvarez non está entre os usuarios. Que significa isto: 1.- que non pode ser considerado socio de pleno dereito, só socio colaborador (previa aportación de 100 euros máis) 2.- Que non pode ser presidente, pois tan só os socios usuarios poden selo, ao impedir a Lei de Cooperativas de Galiza que os socios colaboradores poidan acceder a Presidencia ou Vicepresidencia. Alguén se molestou en investigar isto? Existen procedementos abertos de expulsión, ou reconversión en socio colaborador, dos socios que non son usuarios? Ou simplemente tivestes un día a ocorrencia de “perseguirme a min”? É isto todo o que podedes aportar a Cooperativa? A vinganza é moi mala conselleira.

Resulta cómico (en relación co subpunto e), logo de ler este “prego de cargos”, moi cómico (por iso non teño dúbida sobre a autoría do mesmo: so pode ser o xerente de Espazo Coop.), que teñamos que comentar a comicidade destas dúas persoas que asistiron a última Asemblea Xeral Extraordinaria de Nosa Enerxía, cando a súa función nesa asemblea foi primeiro alentar a violación dun dereito dos socios (Constantino Gago)… para logo, na mesma asemblea, acabar recoñecendo que si, existe ese dereito (Rosa Álvarez)… iso si, non se permitiu exercelo. As parellas cómicas poden funcionar moi ben en programas de humor, pero non son as máis axeitadas para exercer asesoramento en materia económica ou legal. Pode levar a cometer erros moi graves. E nesas estamos, claro.

Resulta cómico tamén este Consello Reitor si ve, unha vez máis, a gravidade na utilización dese concepto, e non no fondo do asunto que se critica. Moi cómico. En serio, calquera socio que lea isto, o mellor que pode facer polo seu ben, pola súa inversión, polo seu servizo enerxético, é fuxir canto antes desta sociedade de usuarios, gobernada por uns socios que non son usuarios, e que, tanto empregado como Presidente, levan o temón da mesma, contra o establecido pola propia lexislación, que non só prohibe a un socio colaborador presidir, senón tamén a calquera conselleiro, contratarse a si mesmo sen autorización dunha Asemblea Xeral, como veremos máis adiante.

Dise que falto a verdade ao afirmar que Ángel Montero é coportavoz de équo. Esta é unha información publicada nas propias páxinas de equo. Dicir que falto a verdade (subpunto f) é un tanto esaxerado, salvo que falten a verdade esas webs.

En todo caso estamos, unha vez máis ante unha información irrelevante, porque o verdadeiramente grave non é iso, non é a súa orientación política, nin o cargo que poida ocupar ou non nunha estrutura política, o grave é que foi contratado sen a autorización da Asemblea Xeral, como esixen lei e estatutos; o grave é que foi contratado cunha valoración máis que dubidosa por unha comité de contratación composto por outros tres membros de equo: Néstor, Susana e Serafín; pero aquí decide expedientarse a quen si cumpre rigorosamente as normas, e se pasan por alto as continuas ilegalidades e irregularidades cometidas por estes membros do Consello Reitor. Sodes unha vergoña para esta Cooperativa. Terá que ver a entrada no Consello Reitor de dous novos militantes de equo, a propia Maria José Grobas Garaboa e Jesús Pérez Barilac?

Amais, repito, tal e como comentei na última asemblea, un membro do Consello Reitor foi contratado sen a autorización da Asemblea Xeral. Un feito grave. Lembrarán as persoas presentes naquel acto, todos os actuais membros do Consello Reitor estaban presentes, que o Presidente afirmou: “iso xa foi aprobado na Asemblea Xeral”. Sen embargo, non consta en actas nin en convocatoria algunha tal feito. Ese conselleiro debería cesar inmediatamente, non porque o diga eu. Dio textualmente a lei e os estatutos.

Dáse o mesmo caso cando se afirma que chamo “mentirao” ao presidente (subpunto g). Sería un insulto se el dixera a verdade. Na publicación onde se usa ese concepto explícase e xustificase (PROBASE!) debidamente as súas mentiras. Logo, ulo problema? O problema é usar esa palabra ou que o presidente mentise descaradamente, como fixo, a tódolos socios, non nunha ocasión, senón reiteradas veces? Estades falando en serio cando decidides tolerar a mentira dun Presidente? Si non vos preocupa o máis mínimo a veracidade ou falsidade das palabras que usa o Presidente, estades pondo nun serio perigo a toda a Cooperativa, pois, xa me diredes, que persoa pode confiar nunha sociedade, cando aos seus dirixentes se lles tolera o engano continuado cara os seus socios? Si o que queredes é liquidar este proxecto, ides na dirección correcta.

No apartado seguinte, precisamente (subpunto h), onde se me acusa de publicar recortes de pantallazos do Telegram (e máis que hai) para demostrar que este sr. minte (lembremos cando na Asemblea Ordinaria negou que eu lle dixera que a contabilidade estaba mal; lembrade cando negaba coa cabeza cando o xestor afirmaba que ninguén o informara de que tiñamos clientes non socios; lembrade cando dicía que a contración de Ángel Montero fora aprobada nunha Asemblea Xeral, etc. pois ben, os pantallazos din o contrario, están máis que xustificados para probar que este señor é un MENTIRAO con maiúsculas). En dereito son ELEMENTOS DE PROBA. Como persoa agraviada polas súas mentiras estou en todo o meu dereito a facer uso deses elementos para defender a miña honorabilidade. Amais, con esas capturas non revelo información algunha, con esas capturas probo a miña versión, que era certa, e desmonto a que el ofreceu nas Asembleas Xerais, ordinaria e extratorinaria, que era falsa. De verdade, pregunto unha vez máis, non é grave para este Consello Reitor que o Presidente Pablo Álvarez mentise aos socios na súa cara? De verdade, para este Consello Reitor, o realmente grave é que eu o demostre? Dende logo, repito, é miña obriga demostrar que minte, pois de non facelo, como o fixen, o mentirao sería eu. Sen selo, obvio.

Respecto ao Presidente dunha cooperativa de usuarios, da que nin sequera é usuario, como está mandado polos propios estatutos e Lei de Cooperativas de Galiza, que dicir? Non debería ser Presidente, primeiro, porque non o decidiu a Asemblea Xeral, como é obrigatorio; segundo, porque non pode selo, prohíbeo expresamente a lei. Pero sobre todo, non debería selo por vergoña, si a tivese.

En serio, é este Consello Reitor o que pensa sancionarme? Pois é cómico, moi cómico… É cómico porque, lémbrovos, nos meus artigos falo de accións moi graves, accións demostradas, como a usurpación de funcións do Consello Reitor.

Exemplos: ao decidir o Presidente, e non o CR, presentar candidatura ao Consello Reitor de Espazo Coop, ou ao decidir irse a probar coches a Alemaña, ou ao decidir asistir a un acto de ResCoop no estranxeiro, ou aprobar sen consultar ao Consello Reitor, os estatutos de Unión Renovables, ou aceptar (por escrito, témolo os catro conselleiros dimitidos) a dimisión de conselleiros ((artigo 32.2 dos Estatutos de Nosa Enerxía e 45.2 da Lei de Cooperativas de Galiza: A renuncia dos conselleiros ou conselleiras poderá ser aceptada polo consello reitor, así como pola asemblea xeral, aínda que o unto non conste na orde do día)), etc. etc. Cuestións, estas e outras, que tan só atinxen ao Consello Reitor, e non ao presidente. Pero o grave é que descoñecemos todas as actuacións que esta persoa realiza ao marxe do Consello Reitor e, polo tanto, descoñecemos ate onde usurpou, en realidade, as súas funcións. Esta aberto expediente a este señor?

Artigo 16.- Normas de disciplina social.
3. As faltas de carácter societario clasifícanse en moi graves, graves e leves.
a. Son faltas societarias moi graves:
iii. A non participación na actividade cooperativizada na contía mínima establecida nos presentes estatutos.
v. A usurpación de funcións dos órganos sociais, de calquera dos seus cargos, da dirección e de traballadores ou traballadoras.

Como non é o mesmo dicir de alguén que é unha “hipócrita”(subpunto i), sen máis, que falar dun acto de hipocrisía concreto dunha persoa, debidamente relatado e xustificado, cando nun Consello Reitor mantiña que a única responsabilidade dunhas contas mal elaboradas era do xestor (solicitando o cambio de xestor), cando ese erro fora detectado tempo atrás e o presidente aseguraba telo comentado co xestor para solventalo, cousa que, polo visto, nunca fixo. A hipocrisía radica no feito de pedir o cese do xestor, que non tiña responsabilidade algunha no feito de ter presentado mal as contas, e non facer o propio respecto do presidente, que era o principal responsable de facilitar a información debida ao xestor. Outra falsa acusación deste Consello Reitor respecto a miña persoa. É obvio que varias persoas non poden dicir a verdade cando o que afirman son cousas contrarias (un que non sabía nada -o xestor-, outro que xa llelo advertira -o presidente- e outra persoa -eu mesmo- que é a que demostra ter avisado ao presidente desta irregularidade, aparece aquí como investigado). Non é só un acto hipócrita, é un acto covarde, de fuxida cara diante. Un perigo para tod@s.

9.– Por ultimo, para rematar, toda esta información foi publicada en espazos meus, con contidos meus, e respectando ao máximo a privacidade e confidencialidade, cando si se dá esa necesidade, dos temas a tratar. E xa advirto, así seguirá sendo. Este prego de acusacións non deixa de ser unha oportunidade máis para aclarar quen é quen. Insisto de novo, unha vez máis, que nada foi publicado que non estivese antes ao alcance de calquera persoa que se quixera molestar un pouco en saber (multas, convocatorias, consultas, contratación…). Moito menos foi publicada información confidencial de persoas ou asuntos declarados segredos polo Consello Reitor. Todo é accesible por uns ou outros medios, como o será no seu día, xa adianto, esta resposta que agora mesmo estou redactando, pois tódolos socios teñen dereito a saber o que estades facendo e as consecuencias fatais que se poden derivar de todo isto.

TERCEIRO: Tal e como establece a Lei de cooperativas de Galicia, artigo 25.3.c e os Estatutos de Nosa Enerxía, artigo 18:

“Nos supostos de sanción, e sen prexuízo do carácter executivo do acordo do órgano de administración, o socio poderá recorrer no prazo de trinta días desde a súa notificación ante o comité de recursos ou, no seu defecto, ante a asemblea xeral.

O recurso ante a asemblea xeral deberá incluírse como primeiro punto da orde do día da primeira que se realice, e resolverase mediante votación secreta, con audiencia previa do interesado, podendo formalizarse esta mediante as súas alegacións por escrito”.

Como é sabido, Nosa Enerxía non ten Comité de Recursos, de modo que será a Asemblea Xeral, a primeira que se celebre, a que deberá tratar este asunto, no seu primeiro punto, no caso de que este Consello Reitor decida sancionarme. Calquera sanción que decida imporme.

Artigo 18.- Órgano sancionador e procedemento.
1. A facultade sancionadora é competencia indelegable do órgano de administración, mediante expediente instruído ao efecto e audiencia do interesado ou interesada, que formalizará as súas alegacións por escrito.
2. Nos supostos de sanción por falta de carácter societario, e sen prexuízo do seu carácter executivo, a persoa socia poderá recorrer no prazo de 30 días dende a súa notificación, ante a asemblea xeral.
3. O recurso ante a asemblea xeral deberá incluírse como primeiro punto da orde do día da primeira que se realice, e resolverase mediante votación secreta con audiencia previa do interesado ou interesada, podendo formalizarse esta mediante as súas alegacións por escrito.
4. O acordo de sanción ou, no seu caso, a ratificación do mesmo, poderá ser impugnado no prazo de dous meses dende a súa notificación ante a xurisdición ordinaria pola vía procesual establecida no artigo 40 da Lei de cooperativas de Galicia.

E xa vou avisando de que así o farei, dada a parcialidade coa que se levou a cabo este proceso; dada a parcialidade coa que se decidiu obviar todos os feitos ilegais, fraudulentos, irregulares, corruptos e, nalgún caso, mafioso que foron publicados en moendo.net. Non pode ser que o único proceso de sanción aberto por esta cooperativa, deica agora, malia as graves accións cometidas polos dirixentes desta cooperativa e que, incluso, causaron graves danos económicos a tódolos socios, sexa contra a persoa que os denuncia.

Si o que se pretendeu dende un principio foi ocultar aos socios tódalas actuacións irregulares e ilegais do Consello Reitor, e fundamentalmente do seu presidente, obrigatoriamente deberá tratarse na seguinte Asemblea Xeral, na primeira na que se convoque ao socios e, por suposto, achegando toda a información necesaria, toda a información que deica agora, delibéramete, se tratou de ocultar.

Mans negras #OU24M

  mansnegras
Estas son as miñas mans, as mesmas que escribiron cada liña deste blog. Probei varios filtros pero con ningún deles consigo velas negras. Hoxe leo na prensa a xente que non me coñece de nada -e á que eu de nada coñezo- falar das miñas mans, ou dalgunha delas, como a man negra que anda detrás da probable imputación de parte da Xunta de Goberno Local do Concello de Ourense e, entre as persoas que a forman, o candidato do PSOE a Alcaldía desta cidade. Seica andan os cerebros desta organización elaborando unha teoría conspiranoica, con sobredose de paranoia.

Presentei esa denuncia en novembro, cando aínda o Sr, Vázquez Barquero non era candidato polo seu partido, si ben xa estaba na súa particular carreira electoral. Por certo, parabéns aos que nesta carreira atoparon traballo no Concello ou algunha das empresas concesionarias. A eles non os podo denunciar. Sobran evidencias e faltan probas,  como nos centos de casos dos que a oposición dá boa conta e se farta de denunciar nos plenos ou nos medios, mais non onde corresponde, nos xulgados.

Eles, os que gobernan, xudicializan a política cometendo delitos, non quen os denuncia. Outra paranoia máis: pretender facer crer aos veciños que os trapos sucios da política se limpan na escuridade dos despachos dos concellos. Denunciar un delito, lémbrolles, é unha obriga de todo cidadán,  amais dun dereito.

Imaxino que para esta tropa é máis doado por a diana nas mans negras que asinaron a denuncia -a que logo se suma o sindicato USO, vendo que se quedaran curtos coa vía contencioso-administrativa- da gran cacicada que foi colocar a Carmen Rodríguez Dacosta nun posto ao que non tiña dereito a sabendas de que non o tiña, como lle advertiran os técnicos no seu informe, que explicar a toda a sociedade tanta insistencia en manter a esta persoa en nómina do Concello de Ourense e a cargo da área  de persoal. Insistencia, por certo, que persiste na actualidade, dada a súa privilexiada situación -número 2- na lista electoral que encabeza o Sr. Vázquez Barquero.

Benvida sexa esta imputación,  aínda que tarde e insuficiente. Tarde porque hai medio ano que foi presentada a denuncia. Insuficiente, porque, probablemente, non afecta a gran instigadora neste asunto, a inmediata superiora nos órganos de partido de todos os concelleiros imputados, a súa responsable local, a gran enchufada e colocadora directa de moitos outros: Carmen Rodríguez Dacosta.

Entretanto, outros seguimos engordando as listas do paro, as listas do Concello tamén, sen sequera ter a mísera oportunidade de coñecer a quen fai as entrevistas. Os meus mellores desexos para vós, que se faga xustiza!

@ManuelBaltar: A loita contra a corrupción demóstrase actuando contra ela, non sobreactuando nos medios

Mira que pena máis grande, non poder seguir ao fillo de…

O día que ‘calei’ a unha momia

#IIANova

Fila 7, asento 23. Nin reservando! Posición estratéxica. Diante: Fila 6, asento 25, Xosé Cid Cabido, o fillo do Pepe Cacho. Ao lado Xurxo. Detrás: Fila 8, asento 19, Xosé Luis Méndez Ferrín. Ao lado, Xan Daniel. Eles, non eu, aínda que me atopo no medio, escoltados por toda a FPG. Cando eles levantan a man eu manteñoa baixa. E viceversa. De vez en cando o amigo que teño fronte a miña caluga dille a Ferrín que levante o seu cartón pra votar. A veces pregúntalle que é o que se vota. Outras nin iso. Está aí coma o can do pastor, para que non se escape unha ovella do rabaño. Cada vez que alguén sube ao estrado, pregunta: e ese quen é? Fala cun ton que cuspe desprezo. Ese é un bolchevique! Todos o eran. Vello e rancio mestre. Quen é ese? Como se atreve? Ninguén se move do pupitre sen que el faga un apuntamento negativo. E esa? Esa vén aquí a pavonearse, di dunha compañeira de Vigo que sae a defender as súas enmendas. Cousas arrastradas do século pasado, un virus, nun corpo doente. Non ule a Anova. Ule a vello, a casa pechada. Ten que levantarse a estirar as pernas de vez en cando. Darlle vida ao sanque estancado. Hai berros, apupos, aplausos,… no ambiente. El non vai lonxe. Desde os corredores non saca ollo aos seus. A crispación si vén de lonxe. Está fora de control, mesmo para quen a provocou. El segue ao seu, altivo, mirada ferrín, fría coma o ferro, seca coma o serrín. Hai quen lanza avisos de ruptura. Que se vaian!, di o vello datrás, xa de volta. Non é doado de entender que pintan aquí, penso eu -sobre os que están detrás-. Semellan xente que odian a condición humana. Si non desexan formar perte de organizacións amplas e plurais, preferíndoas pequenas, de ideoloxías uniforme, na que todos comulguen co pensamento do amado líder, xa a tiñan, a FPG. Non é doado de comprender.

Polo corredor da dereita baixa un compañeiro, palleiro, cara a súa cadeira… e xa comeza a rosmar o vello, o suficientemente alto para que o escoite quen ten ao lado, pero tamén quen ten detrás, Chelo e outros compañeiros de Vigo, e quen ten diante; o suficientemente baixo para que non o escoite o obxectivo da súa bilis: aí vai un cadáver político, sentenza. Non puiden evitar mirar cara atrás. Vin a súa cara de noxo e odio. E ti falas de cadáveres políticos, dixen eu. E ti falas de cadáveres políticos, repetinlle. Non contestou nada. Parecía momificado. Unha momia política. Foi o dia que fixen calar a unha momia.

Aniñando a corrupción política do mañá


“Nun mundo utópico o psicópata sobresaliría, xa que sería o predador, porque eso é o que fan, aproveitanse das persoas. Podemos ter unha utopía perfecta e seguiría habendo psicópatas”

Robert Hare

Niño. Substantivo masculino. 3. Figurado: Lugar onde se realiza calquera actividade non legal ou que precisa ser ocultada. Así se define no dicionario da RAG a palabra niño para referirse, en sentido figurado, tanto ao lugar no que nacen e viven os paxaros ou calquera outro animal como á actividade escura que realiza un grupo de persoas, mesturando dun xeito atinado, penso, un comportamento “animal” cunha actividade humana socialmente recriminada. Os seres humanos temos esa capacidade “animal” de aniñar para evitar o rexeitamento social, de aí a expresión “niño de serpes”. De feito, as institucións de saúde mental foron consideradas no pasado como “niños de serpes” polo xeito en que xuntaban no seu seo persoas con enfermidades mentais e sen tratamento algún. Hoxendía poderíamos usar esta mesma expresión para referirnos aos órganos de xestión das administracións.

Disque na sociedade o 1% das persoas que a conforman sofren algunha psicopatía, na maioría dos casos sen sabelo. Hai quen sube esa cifra deica un 2%. Disque en certos ámbitos, como a dirección de empresas ou no goberno da actividade pública a porcentaxe chega a multiplicarse por catro. Así, entre catro e oito de cada 100 políticos son psicópatas. É para preocuparse.

En criminoloxía para identificar a un psicópata utilizase o Test de Hare, entre cuxos ítems podemos atopar as características que os definen: locuacidade, encanto superficial e pouco sincero, personaxes moi metidas no seu papel, aparentemente intelixentes mais pouco convincentes, podendo caracterizarse como charlatans, con capacidade de falar moito sen dicir practicamente nada, artellando argumentos pseudointelectuais, xente que aparenta ser tranquila, que externamente semella levar o control da situación aínda que lles preocupa, no seu foro interno, a impresión que causan a seu redor. Os psicópatas teñen unha visión esaxerada da súa propia valía e por iso se amosan moi seguros de si mesmos, son testáns, altivos. Os seus problemas sempre son o resultado de factores externos. Son uns mentiráns patolóxicos, e minten sen dificultade, sen sentir apuro nin remordemento algún a ser pillados.

O tipo de psicópata que elixe a política para acadar canto ambiciona ten moitas posibilidades de éxito, pois nas formacións políticas, seus membros acostuman a construirse unha realidade alternativa común, viven embuídos nun remuiño de ideas sobre as que tan só os psicopatas teñen o control, conformando unha realidade case sempre allea a externa, mais reforzada con cada confrontamento con esta. A lóxica di que si a sociedade funciona mal, a teoría interna ten que ser acertada en tanto que non foi aplicada polo resto. É labor do psicópata facer crer aos compañeiros da súa organización a súa teoría en relación coa fallida praxe doutras, enxergando así o seu liderado.

Este liderado apúntalase con pequenos favores persoais, doados de cumprir, e promesas futuras, a expensas de acadar cotas de responsabilidade política. Así, o psicópata poderá facerse forte dentro do grupo, fornecido por unha rexa estrutura composta polo subgrupo que conforma o cerne. Este subgrupo non acostuma a ser maioritario, resultaría complicado de xestionar e serían moitos favores que pagar no futuro; abonda con que sexa arredor dunha carta parte do total, sen embargo, deben ser os máis activos. Xeralmente, son os que ocupan as microestruturas de poder. O resultado desa fortaleza acostuma a ter as súas raices fóra da propia formación política, aínda que é posible que xurdan dentro. Poñamos por caso un grupo de amigos de 25 persoas, que teñan unha asociación en común, que ese grupo de persoas se reúna acotío no seu local social para realizar actividades vencelladas a dita asociación, mais, que este grupo de persoas formen parte tamén dunha organización política, en cuxo ámbito territorial non acaden un cento de persoas adscritas, pero cun índice de participación moi inferior ao 50%. Para rizar o rizo, as reunións da formación política faríanse no mesmo local da asociación, por xentileza dos “asociados”, co cal gañarían o favor dalgún que outro despistado, que descoñeza a dínámica do subgrupo (rexeitable éticamente) e que xogan na casa. Si as persoas que conforman este subgrupo ten un índice de participación do cen por cen, terán sempre unha maioría absoluta e faranna valer nas asembleas da organización política, sen necesidade de buscar consensos. Pra que vas consensuar nada si podes impor a túa vontade… e o psicópata é un testán que sempre quere que se cumpra a súa vontade.

É así como estes pequenos grupos de persoas, númericamente minoritarios, poderán acadar todas as posicións de privilexio, ora en contendas electorais que vaían vindo, ora nos órganos internos da propia formación, no seu ámbito territorial e/ou superior. Isto permitiralles tamén, no suposto de contar con responsabilidades políticas nunha administración, usar o poder do que dispoñan para poder enchufar nela aos seus peóns, ofrecéndolle emprego, dirécta ou indirectamente (empresas coas que se subcontratan servizos), contratas, liñas de axuda, subvencións, avais, contactos, etc. afortalando, cada vez máis, os alicerces sobre os que se constrúe o niño. O psicópata non dubidará en corromperse el e ó grupo para manter o poder acadado, pois, como avanzamos, non diferencia entre o mal e o ben, nin lle proe facer o mal.

O niño da corrupción que vén constrúese hoxe do mesmo xeito en que os corruptos de hoxe fixeron o seu no pasado, e acostuma a ter un psicópata detrás.

Eu sei a historia dese neno

“Cando o taberneiro rematou de ler a nova inquedante –un neno suicidárase pegándose un tiro na sen dereita- falou o vagamundo descoñecido que acababa de xantar moi pobremente nun recuncho da tasca mariñeira, e dixo:

– Eu sei a historia dese neno

Pronunciou a palabra neno dun xeito moi particular. Así foi que, os catro bebedores de augardente, os cinco de albariño, e o taberneiro calaron e escoitaron con xesto inquiridor e atento.

– Eu sei a historia dese neno – repetiu o vagamundo. E tras dunha solerte e ben medida pausa, encomenzou.

Alá polo mil oitocentos trinta, una beata que despois morreu de medo viu sair do camposanto florido e recendente da súa aldea a un vello moi vello en coiro. Aquel vello era un recén nacido. Antes de saír do ventre da terra nai escollera el mesmo ese xeito de nacencia. Canto mellor ir de vello para mozo que de mozo para vello!”

Esta é a historia que relata o vagamundo ao que Rafael Dieste deu vida n’Os arquivos do Trasno’, á conta d’O neno suicida’. Os máis peliculeiros poderían contarvos algo semellante respecto dos cumpreanos d’O curioso caso de Benjamin Baton” [(sic) Xa sei Bejamin Button]. De feito creo ter lido esa historia. Iso sí, tratándose dunha conta atrás de anos, ben poderían ser descumprimentos ou incumprimentos do que se tratara:

“Os que sen necesidade de sermos moi despertos, avisabamos de que a cousa non ía ben, éramos molestos primeiros –rompehuevos que diría Jorquera–, inútiles, amortizados, descontentos porque non nos deran un postiño e finalmente, disidentes”.

Este modesto manifesto viña a conto da derrota electoral coa que o BNG viña de celebrar o seu vintecinco “cumpleanos”. A derrota máis sonada e inesperada, menos para algúns. Foi a fin do bipartito. Coa careta da carraxe flúen as verbas do autor:

“Polo dano que levan feito os usurpadores, pero aínda así sei que, se é posibel rexenerar o BNG, terá que ser sen excluír a ninguén. Terá que ser unha catarse que só se poderá producir se provocamos xa, un debate fondo e aberto. E só será críbel a rexeneración se compartimos o debate coa cidadanía e deseñamos mecanismos que impidan que no futuro se reproduza a dexeneración a que chegamos. Terá que quedar claro que non é un agiornamento para resituarnos na oposición, porque só así poderemos recuperar as moitas e moitos nacionalistas de esquerda que xa non están no BNG”.

Aquí deu un golpe na madeira o taberneiro –seguindo coa metáfora do conto de Dieste– e calou o vagamundo.

A aquel vello que xa non era tan vello, na interfase da súa vida, nunha tarde negra de tormenta caeulle un raio no puño esquerdo, estando ergueito, cal pararaios, ante o son pausado dos rumorosos da costa verdecente. Quedou o vello moi vello xa non tan vello esnaquizado polo costado esquerdo, do que xurdiu por mitose outro vello máis, o vello-fillo, tan vello coma o outro, encamiñado tamén cara o suicidio. É o que ten nacer de vellos.

“De cómo despois o vello topou roupa e mantenza é cousa de moita risa” – Continúa o vagamundo. A excelente dotación de ADN que herdou vello-fillo foi tal que se fixo inevitable impedir a réplica duns mecanismos que impedisen a dexeneración que afectaba ao vello-pai, tal como ansiaba. Outra vez se volve excluír a xente: a nova curmandade nacionalista (os primos, vaía… os que picamos unha vez máis), xente de boa fe que creu nos principios establecidos pola nova forma política, principios que rexen na vida de base, si, mais non na caste que conforma as alturas, acaparando para si os mesmos privilexios que aceleran o avellantamento, mellor dito, anovamento, pois imos para mozos, cunha nova fuxida de militantes e o viramento irreversible dos simpatizantes. Non lle deu tempo ó atrevido vello a perder anos.

Terá esta terra que seguir agardando, pois, polo nacemento dun neno do que ningún vagamundo teña a ben contar a súa historia. Precísase dende a esquerda nacionalista crer no que se di: non é por resituarnos. Repiten: non é por resituarnos. Hai que facer o que se di. Cumprir, non incumprir. Non é para folgar de mozos, que diría o vagamundo do conto, a conta do traballo do vello-pai. Mais, coma aquel, esta nova criatura vai encamiñada cara o mesmo espantoso final: o sino fatal do home que vive ó revés, de vello até a diminuta semente.

– “Explícome, si, explícome que se chimpase na sen un tiro o pobre rapaz.

Os catro bebedores de augardente crían. Os cinco de albariño, surrían e dubidaban. O taberneiro negaba. Cando todos desortían máis enfervoadamente, o taberneiro ergueuse de súpeto na punta dos pés e púxose a mirar todo arredor cos ollos ben abertos. O vagamundo desaparecera sen pagar.”