@ourenseencomun rexeita a OPA hostil de @cxg_ourense

 

Non é unha tarefa doada rexeitar unha OPA hostil. O prezo acostuma a estar moi por riba do prezo de mercado e a tendencia da maioría de axentes (accionistas, participantes neste caso) é aceptar, primando o beneficio a curto prazo -elevado- sobre previsións futuras -máis moderadas-. Onte, na Asemblea de Ourense en Común, primou o proxecto orixinal sobre os que, hostilmente, trataron de facelo seu, sen respectar a filosofía e os principios fundacionais, a orixe, o xerme de todo, a indignación contra uns políticos que, precisamente, actúan así, con deslealdade. Fracasaron os que entenden que en política todo vale, mesmo traizoar aos compañeiros de vieiro, coma quen os empurra contra un silveiro. Non é decente, non é honesto. Non é a caste de xente que un cidadán honrrado quere para que goberne o que é seu, o Concello de Ourense. Non son, nin sequera nun futurible consenso, a clase de persoas que un cidadán honrado quere para administrar cada ano, nin máis nin menos, que 100 Millóns de Euros.

Fracasou a OPA hostil de CxG. Fracasou tamén outra máis amigable, a de Anova. Puiden ler como membros de CxG -como ían negalo- usaron plantillas e, asombrado, lin onte tamén como un membro de Anova negaba a existencia de plantillas por parte desta organización. Vaia, nin con evidencias! Iso si, como o seu prezo foi baixo, a súa OPA fracasou e, como lles conviña, moi cínicamente, votaron onte a favor da nulidade do proceso. Mellor lles fora meter a man no peto. A deslealdade, a deshonestidade é a mesma. Eu tampouco poría un euro, deses 100 millóns do común a todos os ourensáns, na súa man.

OPA hostil de @cxg_ourense a @OurenseenComun

 

Compromiso por Galicia nin sequera tiña pensado concorrer xunto con Ourense en Común as Municipais 2015. Poida que os animase o buraco que un membro de Anova lle deixou aberto cunha enmenda ao Regulamento de Primarias. O autor da enmenda, Alfonso Diz, propuña eliminar do proceso de primarias calquera garantía que limitase a lexitimidade do votante e o desvencellamento deste co proxecto, eliminando a esixencia de ter asinado o manifesto ou a necesidade demostrar o seu vínculo co municipio para poder participar. Algo insólito!

 

enmenda diz

 

O que pretendía esta enmenda foi precisamente o que finalmente conqueriu: que puidesen participar os amigos chachiguais de Anova doutras localidades para configurar unha maioría propia dentro da marea ourensá. O que non contaban cando aprobaron esta enmenda (lembremos que no texto orixinal se establecían máis garantías para poder votar) e que lle copiar súa estratexia os de Compromiso por Galicia, sic, estratexias de partido nunha candidatura cidadá. Estas estratexias ben poden identificarse na seguinte imaxe (aparecen en verde os votos aos candidatos de Compromiso por Galicia, en azul os de Anova).

imaxe fixa dos plantillazos

 

Pero, amais deste deshonesto proceder, buscar xente de fóra do municipio para impoñer un candidato dun ou outro partido (Compromiso por Galicia ou Anova) no municpio de Ourense, feito que por si só deslexitima a unha marea cidadá que pretendía configurar unha candidatura feita por e para os ourensáns, descúbrese de novo a fraxilidade do sistema de listas abertas, polo doado que resulta manipulalo por unha minoría ben organizada. Os de Anova parían con vantaxe, pois foron os precursores das plantillas, elaboradas con nocturnidade, non como en Podemos que, cando menos, fano a cara descuberta, con total lexitimidade. Compromiso por Galicia deulle un revolcón, tal vez pola candidez con que seus candidatos apareceron pola marea, que fixo que ninguén contase con eles.

O resultado rachou a boa armonía que imperaba en OUeC, que sempre presumiu de ser unha candidatura honesta, unha organización honesta… como si tal cousa existise. Existen persoas honestas e persoas deshonestas. Xuntas, mesturadas, nunca poden conformar unha organización honesta, unha candidatura honesta, un candidato a alcaldía honesto… iso que tanto valora a cidadanía nun candidato, mesmo en Portugal, que lle pregunten a Jácome.

 

Carta ao líder de Podemos de Galicia

o lider

Querido Breogán: non consideras que antes de criticar a outros por falla de autocrítica deberías comezar pola propia organización que representas? Como se pode criticar a escasa participación no seo do BNG cando o Secretario Xeral de Podemos Galicia foi elixido por un 10% do seu censo (cunha participación do 20%)? Como se pode criticar a falla de democracia interna no BNG, cando conta cun Consello Nacional no que hai sitio para os críticos na mesma proporción na que foron votados? Lembremos que iso non ocorre en Podemos, onde cun pouco máis do 10% dos votos do censo os vencedores copan o 100% do Consello Cidadán. E isto a ‪#‎novapolitica‬? Eu a isto chamarialle democracia totalitaria… e que cada quen entenda o que queira. Asisto abraiado a descomposición da política: primeiro Anova, agora Podemos…

O día que ‘calei’ a unha momia

#IIANova

Fila 7, asento 23. Nin reservando! Posición estratéxica. Diante: Fila 6, asento 25, Xosé Cid Cabido, o fillo do Pepe Cacho. Ao lado Xurxo. Detrás: Fila 8, asento 19, Xosé Luis Méndez Ferrín. Ao lado, Xan Daniel. Eles, non eu, aínda que me atopo no medio, escoltados por toda a FPG. Cando eles levantan a man eu manteñoa baixa. E viceversa. De vez en cando o amigo que teño fronte a miña caluga dille a Ferrín que levante o seu cartón pra votar. A veces pregúntalle que é o que se vota. Outras nin iso. Está aí coma o can do pastor, para que non se escape unha ovella do rabaño. Cada vez que alguén sube ao estrado, pregunta: e ese quen é? Fala cun ton que cuspe desprezo. Ese é un bolchevique! Todos o eran. Vello e rancio mestre. Quen é ese? Como se atreve? Ninguén se move do pupitre sen que el faga un apuntamento negativo. E esa? Esa vén aquí a pavonearse, di dunha compañeira de Vigo que sae a defender as súas enmendas. Cousas arrastradas do século pasado, un virus, nun corpo doente. Non ule a Anova. Ule a vello, a casa pechada. Ten que levantarse a estirar as pernas de vez en cando. Darlle vida ao sanque estancado. Hai berros, apupos, aplausos,… no ambiente. El non vai lonxe. Desde os corredores non saca ollo aos seus. A crispación si vén de lonxe. Está fora de control, mesmo para quen a provocou. El segue ao seu, altivo, mirada ferrín, fría coma o ferro, seca coma o serrín. Hai quen lanza avisos de ruptura. Que se vaian!, di o vello datrás, xa de volta. Non é doado de entender que pintan aquí, penso eu -sobre os que están detrás-. Semellan xente que odian a condición humana. Si non desexan formar perte de organizacións amplas e plurais, preferíndoas pequenas, de ideoloxías uniforme, na que todos comulguen co pensamento do amado líder, xa a tiñan, a FPG. Non é doado de comprender.

Polo corredor da dereita baixa un compañeiro, palleiro, cara a súa cadeira… e xa comeza a rosmar o vello, o suficientemente alto para que o escoite quen ten ao lado, pero tamén quen ten detrás, Chelo e outros compañeiros de Vigo, e quen ten diante; o suficientemente baixo para que non o escoite o obxectivo da súa bilis: aí vai un cadáver político, sentenza. Non puiden evitar mirar cara atrás. Vin a súa cara de noxo e odio. E ti falas de cadáveres políticos, dixen eu. E ti falas de cadáveres políticos, repetinlle. Non contestou nada. Parecía momificado. Unha momia política. Foi o dia que fixen calar a unha momia.