Estas son as miñas mans, as mesmas que escribiron cada liña deste blog. Probei varios filtros pero con ningún deles consigo velas negras. Hoxe leo na prensa a xente que non me coñece de nada -e á que eu de nada coñezo- falar das miñas mans, ou dalgunha delas, como a man negra que anda detrás da probable imputación de parte da Xunta de Goberno Local do Concello de Ourense e, entre as persoas que a forman, o candidato do PSOE a Alcaldía desta cidade. Seica andan os cerebros desta organización elaborando unha teoría conspiranoica, con sobredose de paranoia.
Presentei esa denuncia en novembro, cando aínda o Sr, Vázquez Barquero non era candidato polo seu partido, si ben xa estaba na súa particular carreira electoral. Por certo, parabéns aos que nesta carreira atoparon traballo no Concello ou algunha das empresas concesionarias. A eles non os podo denunciar. Sobran evidencias e faltan probas, como nos centos de casos dos que a oposición dá boa conta e se farta de denunciar nos plenos ou nos medios, mais non onde corresponde, nos xulgados.
Eles, os que gobernan, xudicializan a política cometendo delitos, non quen os denuncia. Outra paranoia máis: pretender facer crer aos veciños que os trapos sucios da política se limpan na escuridade dos despachos dos concellos. Denunciar un delito, lémbrolles, é unha obriga de todo cidadán, amais dun dereito.
Imaxino que para esta tropa é máis doado por a diana nas mans negras que asinaron a denuncia -a que logo se suma o sindicato USO, vendo que se quedaran curtos coa vía contencioso-administrativa- da gran cacicada que foi colocar a Carmen Rodríguez Dacosta nun posto ao que non tiña dereito a sabendas de que non o tiña, como lle advertiran os técnicos no seu informe, que explicar a toda a sociedade tanta insistencia en manter a esta persoa en nómina do Concello de Ourense e a cargo da área de persoal. Insistencia, por certo, que persiste na actualidade, dada a súa privilexiada situación -número 2- na lista electoral que encabeza o Sr. Vázquez Barquero.
Benvida sexa esta imputación, aínda que tarde e insuficiente. Tarde porque hai medio ano que foi presentada a denuncia. Insuficiente, porque, probablemente, non afecta a gran instigadora neste asunto, a inmediata superiora nos órganos de partido de todos os concelleiros imputados, a súa responsable local, a gran enchufada e colocadora directa de moitos outros: Carmen Rodríguez Dacosta.
Entretanto, outros seguimos engordando as listas do paro, as listas do Concello tamén, sen sequera ter a mísera oportunidade de coñecer a quen fai as entrevistas. Os meus mellores desexos para vós, que se faga xustiza!
Si teño que definir a xustiza en Ourense pola miña propia experiencia persoal abondaría cunha palabra, o seu antónimo. Si quixera afondar máis, podería dicir que é un apéndice dos poderes político, económico e mediatíco desta cidade. Uns títeres útiles aos seus intereses. Xa noutra entrada falara dunha querela que presentei contra un abogado desta cidade, mediocre como a inmensa maioría, por un erro -mira que son condescendente- moi grave: é dicir, por cometer deslealdade profesional. O xuíz que leva este asunto xa arquivou a querela nun par de ocasións e, a Audiencia Provincial, noutras tantas veces, ordenoulle reabrir o caso e continuar coas dilixencias.
Da última vez, arquivou a querela sen chegar a presentar unha proba que antes estimara pertinente. Esa proba é un informe de Fiscalía que debería constar nos autos doutro asunto e que, por razóns descoñecidas, non aparece por ningures: nin no auto, nin na Fiscalía. Pois ben, posto que non aparece, meu abogado considerou pertinente que o xuíz identificase ao Fiscal que fixo o informe e que o chamase a declarar. A resposta é a que ven aí máis arriba: “no ha lugar a lo interesado por ser absolutamente impertinente”. A min si que non me quedou dúbida de quen é absolutamente impertinente (entre outras moitas cousas).
Para os xuíces e fiscais que exercen a súa profesión en Ourense o delito de deslealdade profesional, non EXISTE?
Di o profesor Mariano Yzquierdo Tolsada que si os clientes souberan por que os seus avogados perden os preitos “habería tantas sentenzas de responsabilidade civil de avogados como as hai de médicos”. En Ourense non é doado atopar sentenzas nas bases de datos sobre este delito contra a Administración de Xustiza, a deslealdade profesional. O CENDOJ devolve un único resultado no que o acusado resultou absolto. A acusación era o Ministerio Fiscal. O acusado un procurador (andívolle preto). Semella un feito paranormal, certo. En cambio, si se poden atopar multitude de sentenzas relativas a neglixencias médicas, por poñer o mesmo exemplo comparativo que utiliza o profesor Yzquierdo. Calquera cidadán pode corroborar este feito no buscador de xurisprudencia do poder xudicial. Logo de comprobalo non sería atrevido dicir que os profesionais que exercen a avogacía ou a procuradoría en Ourense rozan a perfección. Nin un erro, nin unha neglixencia no seu haber que os levasen a ser xulgados por deslealdade profesional dende que este delito foi tipificado en 1995 (antes era coñecido como prevaricación do avogado). Non está nada mal para tratarse dunha figura delictiva tradicional da nosa historia lexislativa, que se remonta, na súa orixe, ao Dereito Romano.
Ao meu parecer non é certo que este colectivo sexa “tan bo”. Ocorre que a realidade se ve deformada pola conduta do propio cliente, que gaba ao seu avogado cando gaña un preito e cala cando o perde. A verdade agochámola nós.
A deixazón de funcións é un habito naqueles bufetes que están máis atarefados, especialmente no caso de avogados corporativos, eses que traballan para grandes compañías: aseguradoras, especialmente, telecomunicacións, eléctricas, etc. Aceptan máis carga de traballo da que poden soportar e, moitas veces, defenden intereses contrapostos, segundo a vaca que mungan. Esa deixazón fai que non se presenten recursos a tempo, que non se presenten probas determinantes, que non se prepare cada caso co celo esixido, etc. E isto trátase dun delito, un delito de deslealdade profesional tipificado no artigo 467 do CP, que condena calquera conduta que lles sexa esixible a avogados ou procuradores que, xa por acción ou omisión, prexudiquen de forma manifesta os intereses encomendados.
A confianza depositada no profesional é unha barreira para sacar estes casos a luz. Tratase, moitas veces, dunha confianza depositada durante anos, mesmo legada de pais a fillos, como ocorreu no meu caso. Arredor de 20 anos confiando os asuntos da familia a unha persoa: José Carlos González Fernández. Hai que recoñecer que esa confianza fai baixar a garda e lévanos aos clientes a deixar que o profesional faga o traballo ao seu antollo, créndoo dilixente, cando non o é. Esa mesma confianza é a que nos fai crer todos cantos argumentos utilice o profesional para xustificar un preito perdido: que si a outra parte ten moita influencia na xudicatura, que si a xuíza ou xuíz é pouco proclive a atender os razoamentos da parte máis feble, etc. Todo para ocultar que na realidade non fixo ben o seu traballo.
Na maioría dos casos os clientes dun avogado non dispoñen dos coñecementos xurídicos que lles permita fiscalizar a súa actuación no proceso, para o cal é preciso solicitar no xulgado copia de todo o actuado (autos, rollos, etc). Foi así como descubrín o deslealdade profesional do meu avogado. Tampouco hai moitos profesionais dispostos a facer frente a estes casos, moito menos si se trata de avogados da mesma provincia. Por iso, cando un avogado descargue a responsabilidade da perda do asunto calquera, no mal funcionamento da xustiza, cumpre pórse alerta, sendo aconsellable unha revisión a fondo de todo o proceso por un profesional alleo ao colectivo ao que pertence o letrado.
Barreiras?
A primeira barreira, como comentaba antes é o propio colectivo. Malia contar cun goberno colexiado que ten a obriga por velar polas boas prácticas dentro do colectivo, pola miña experiencia, podo afirmar que o que fan realmente, e refirome ao Colexio de Avogados de Ourense, é tapar todo o lixo que provocan os seus profesionais. Por máis evidente que sexa o erro eles verán unha labor perfecta. Seus membros, e falo en concreto dun deles, Antonio Valencia, son capaces de mentir mesmo nun procedemento criminal, cometendo perxurio, para protexerse.
A Fiscalía parece estar tan só para seguir asuntos de índole política e ignora a defensa de bens de dereito público, como é a defensa do bo funcionamento da xustiza. Polos informes da Fiscalía achegados a causa que eu presentei semella que nin leron a documentación e limítase a sinalar que non ve indicios de político. É dicir, nula dilixencia. Nunha entrevista co Fiscal, Carlos Valenzuela, que leva esta querela, este recoméndame que leve o asunto a vía civil. De tolos. Si existe un erro este debe ser recoñecido en calquera vía, civil ou penal, si é constitutivo de delito… e os erros graves dun avogado constitúen delito.
O Xuíz. Leonardo Álvarez (xa vimos). Pouco podo dicir do que penso sen atentar contra a “súa excelencia”. Así que mellor calar moitas cousas. Creo que pretende escurrir o bulto, que o asunto non saía adiante, se faga público e evitar unha avalancha de querelas contra outros profesionais do sector, co conseguinte incremento de traballo. Facer xustiza? Non está para iso…
Lendo o auto polo que o xuíz “Don Leonardo Álvarez Pérez, Titular del Juzgado de Instrucción Número Uno de Ourense” ordena continuar a tramitación das dilixencias previas contra a Concelleira de Urbanismo, Dona Áurea Soto, e o avogado que a asesorou, Don Carlos Hernández, un queda un pouco confuso. Di “Don Leonardo Álvarez Pérez, Titular del Juzgado de Instrucción Número Uno de Ourense”:
“En relación al delito de prevaricación, tal y como puso de manifiesto la Audiencia Provincial de Málaga en su sentencia de 25 de marzo de 2014, debe entenderse que para su comisión han de concurrir los siguientes presupuestos (que como a continuación se analizan concurren en el supuesto de autos): 1. Que se trate de una resolución dictada por autoridad o funcionario público, cuestión que no se discute en el supuesto de autos puesto que se censura la actuación de la concejal de urbanismo doña Áurea Elena Soto”
Ben, non pode discutirse o suposto de que Dona (eu vou utilizar a maiúscula tanto para referirme ao xuíz instrutor como a querelada, non coma no auto) Áurea Soto é unha autoridade pública, Concelleira electa pola cidadanía, máis resulta controvertido ver que lle outorga o mesmo estatus a un profesional liberal, como é o caso dun avogado, xa que nin é funcionario nin autoridade no Concello de Ourense, feito que non é descoñecido para o propio xuíz:
“Aurea Elena Soto dictó el 16 de noviembre de 2007 una providencia acordando “incoar expediente para la legalización, en su caso, de las obras ejecutadas y usos autorizados”, apoyándose en un informe jurídico emitido por el abogado Don Carlos Hernández López, abogado perteneciente al colegio de abogados de A Coruña”
Da prevaricación di o CP que a realiza “a autoridade ou funcionario público que, a sabendas da súa inxustiza, dictare unha resolución arbitraria nun asunto administrativo”
