Ourense

Sobre o circo ese da Fiscalía de Ourense

por

Acaba de saír no xornalixo unha noticia que me afecta. Unha noticia cuxo titular di: “La Fiscalía denuncia al exasesor de Jácome por la acusación de pedofilia”.

Primeiro, como se pode ver na frase o obxecto do ataque é Jácome. O obxectivo da noticia é por a Jácome no foco… vai ti saber se tamén é o obxectivo da Fiscalía.

Segundo, aparece ben clariña a expresión “acusación de pedofilia”, buscando un titular ambiguo que confunda a quen non coñece a intrahistoria e pareza que aquí a quen se acusa de pedofilia é a min.  Coida as túas fillas de quen protexes nos teus artigos, Galán…

Galán é así! Fai meses titulaba: “Un asesor de Jácome investigado por injurias tras una acusación falsa”. Outra vez Jácome no centro do titular. Outra vez unha mentira, outra vez un titular ambiguo: como que investigado? Pero xa estaba investigado antes de que se presentase denuncia ou querela?

Este impresentable é así. Que o karma se cebe con el.

Por suposto, da noticia pouco máis hai que decir, coma sempre, cargada de mediocridade, medias mentiras, imprecisións froito da ignorancia… pero que máis lle dá a este. Págalle quen lle paga para soltar estas cousas. Evidentemente, é unha cuestión de pasta.

O curioso deste caso son as filtracións, como van e vén. Primeiro, filtracións de funcionarios da Fiscalía se se confirma a noticia, pois eu non teño nova algunha deles. De feito, ollade que traballo tan preciso, que a min nin me chamaron a declarar. Segundo, a filtración que fai o xornalista, quen lle filtra a noticia a unha funcionaria do Concello (unha desas mulleres e homes de Paco que chegaron ao concello daquela maneira), unha funcionaria, Tamara Iglesias, que, curiosamente ten un expediente aberto por filtrar informacións a prensa, algo moi habitual nesta institución e da que se alimenta diariamente o xornalixo.

Esta señora, antes de que o xornalixo publicase a noticia, na madrugada do día de hoxe, xa estaba anunciando no seu twitter, onte ás 8.03 h. unha querela da fiscalía. Filtracións de ida e volta.

De feito, fai moitos meses puxen unha denuncia na Fiscalía, con probas que o demostraban, de filtracións aos medios. As filtracións eran algo serio: o que se estaba (ou está) filtrando aos medios eran todos os decretos que asina o alcalde. Todos.

Que contén todos estes decretos? Todo aquilo que asina o alcalde tanto de solicitudes de particulares desta cidade, empresas e, como non, dos traballadores de Ourense. Con datos persoais de todos a rabear… de feito, quen teña nas mans eses decretos sabe que persoas solicitan unhas dietas, unhas axudas para gafas ou para libros, incluso se seus fillos, con nomes e apelidos, aprobaron, para poder acceder a esas axudas, quen ten persoas con discapacidade na casa, quen pide un adianto do seu salario… é dicir que un traballador do Concello pode ir pola rúa e un xornalista miralo e pensar: “este anda a dúas velas”.

Ese compendio de decretos que se envía aos grupos políticos para que fiscalicen ao goberno, ignoro porque razón, chega tamén ao gabinete de prensa do Concello. E do gabinete de prensa directo a unha lista de correo de medios de comunicación.

Algún xornalista denunciou esta filtración? Como van denunciar, se viven dos delitos que outros cometen…

Pois ben, neste caso, di a Fiscalía, asina Eva Regueiro, “no se ha acreditado la publicación de nada que pudiera ser constitutivo de delito por afectar a aspectos íntimos o personales de nadie”. Non sei que pensarán todos aqueles veciños e veciñas que solicitaron algo ao Concello…

Estades lendo ben. Agora, distribuír eses decretos nunha lista de correo con ducias de persoas dentro, non é dar publicidade. Si o foi no seu día o caso dunha nai que criticou a unha profesora nun chat de “mamis”. Igual nese chat había menos persoas que na lista de correo do Concello. Entón si houbo publicidade. En fin! Parece que a Fiscalía de Ourense non lle parece mal que os xornalistas de Ourense saiban as vosas/nosas intimidades… mentres non as publiquen nos seus medios.

Por suposto, descartaron investigar nada: nin cantas persoas forman parte desa lista, nin quen son os destinatarios, nin se recibiron esa información máis veces, … Nin quen mandou eses correos. NADA!

Total, só tiñan copia duns mails nos que se pode ver como dende o gabinete de prensa do concello se envían os decretos de varios meses aos xornalistas que forman parte da lista. Case nada…

Pero o máis simpático de todo é que tan só afirmen que “es posible que exista algún tratamiento irregular o inapropiado de los datos manejados por el ayuntamiento”. E di tamén: “y aunque se hubiera hecho dicha remisión irregular de los decretos, lo cierto es que tan pronto como se advirtió se dejaron de enviar, como consta (non sei onde coño consta iso) lo que sin duda hace decaer el dolo del delito si lo hubiere”. Resulta tan simpático como afirmar “no ha sido posible determinar la autoría de los hechos” sen realizar ningunha dilixencia de investigación. Mira que era complicado: ou foi A, ou foi B.

Isto é como se a un asasino en serie lle dis: “oes, que matar é delicto. Vai parando!”. Entón deixa de matar e decae o dolo do delito. Xa non se investiga máis.

Disto, que tamén sabía algo algún sindicato do concello, estou seguro de que nin dixo nin fixo nada ao respecto.

Cal é o custe político da Deputación de Ourense para os ourensáns?

por

microxornal

O xornalixo de Ourense non cesa coa súa campaña de derrube a Gonzalo Jácome. Vaille a vida, é dicir, a bolsa, no intento. O curioso é que un dos argumentos máis manidos é o gasto en persoal de confianza, os mal chamados asesores polos xornalistas da verdade de perogrullo. Que para algo son xornalistas, non ía ser para elaborar información.

Imos ver o caso da Deputación de Ourense, esa administración que paga, como ten que ser, o imposto revolucionario, para ter boa prensa. De feito, fai décadas que o xornalixo, en creba técnica, tería desaparecido destas terras esquecidas de non ser polos bos pagadores. Iso si, pagan cos cartos de todos, que sempre doe menos ao pagador, co que nos quitan ao resto (en servizos, fundamentalmente).

Na actualidade a Deputación de Ourense conta con 26 asesores (tivo máis), que cobran dende 29.915.48 € ao ano, ate un máximo de 70.376.14 €/ anos. Amais, conta con dous directores que cobran 59.935,68 euros ano, a Directora Xeral de RRHH, e 67.894,4 euro/ ano o Director da Área de Transparencia.

Só o custo de persoal de confianza custa a tódolos ourensáns nestes intres 1.092.053,06 euros ao ano. Antes de romperse o pacto de goberno con DO era bastante máis.

A Deputación de Ourense está composta por 25 deputados, elexidos de forma indirecta polos seus partidos (a dedo, vaia) dos cales, 10 deputados provinciais están cobrando unha dedicación exclusiva, dende a máis modesta dos deputados sen competencias, de 41.000 euros brutos anuais, ate os 72.325,26 do presidente, pasando polos 48.000 euros anos dos deputados do PP con delegacións de competencias.

O que lle custa a tódolos ourensáns o salario bruto dos políticos provinciais (lembremos, xente posta a dedo polo seu partido), nestes intres, son 476.162,14 euros/ano, correspondendo máis da metade  aos 5 deputados que conforman o grupo de goberno: 271.162,14 euros. Si, cinco! Tampouco é que 5 sexan moito máis que tres.

A todo isto hai que sumar o que custa ao herario ourensán os grupos: 900 euros por grupo, máis 900 euros por cada deputado ao mes. É dicir 313.200 euros ao ano (aforramos os ourensáns 900 euros cada mes ao ser Miguel Caride un tránsfuga, un non adscrito e, por tanto, non ter dereito a estes recursos).

Só estes gastos fixos supón para os ourensáns 2.009.245,28 euros cada ano… pero hai máis, hai outros gastos que poden variar segundo a asistencia a plenos, a comisións, xunta de voceiros, reunións,… que case poden considerarse un gasto fixo pois a excepción, dado o ben pagadas que están, adoita ser non ir.

E todo este custe político faino unha administración cun orzamento en 2020 de 85,7 millóns de euros, coma sempre, con homenaxe ultra a Juanito.

Mais, o xornalixo quererá convencerte que o staff caro é o do Concello de Ourense, moito máis reducido en número de persoal, con salarios máis baixos, resultando ser tanto cuantitativa como cualitativamente (a Deputación de Ourense consume un 2,34% do seu orzamento só neses gastos fixos do persoal político) un goberno máis barato, xa que o orzamento do Concello de Ourense en 2020 bnon só é moito máis elevado,  103.126.170,09 euros, senón que o gasto que supón o persoal político é moito máis reducido que o do ente provincial.

Iso si, entre tanto, o xornalixo respecto ao gasto da Deputación de Ourense non di nada, nin antes, nin agora, nin mentres goberne Baltar. A chave? As transferencias directas do Pazo Provincial as contas do xornalixo.

Se as deputacións non existisen e as súas competencias fosen asumidas por Xunta e concellos, os ourensáns disporíamos de máis de 2 millóns de euros para as nosas necesidades, isto sen contar o gasto en propaganda (imposto revolucionario) que nos custa a súa simple existencia.

@ManuelBaltar: A loita contra a corrupción demóstrase actuando contra ela, non sobreactuando nos medios

por

Mira que pena máis grande, non poder seguir ao fillo de…

Sen ánimo de lucro

por

Este é un engadido que aparece sempre na denominación dunha asociación. Na actualidade este engadido converteuse en mofa social. Estes profesionais do asociacionismo son bechos hábiles nas corredoiras das administracións rapinando aos corruptos políticos que nos gobernan (non diferencio entre siglas… entre os bechos tampouco). Son profesionais do asociacionismo porque é do que viven, viven subsidiados, e viven duns fondos que na maioría dos casos van destinados a colectivos desfavorecidos, para a súa defensa, para a súa integración, para a súa atención. Dáme moito noxo observar como quen realmente saca proveito deses fondos non son directamente eses colectivos aos que supostamente van dirixidos, senón fracasados aspirantes a funcionarios que atopan aquí unha alternativa de traballo, sen necesidade de ter que cravar os cóbados nunha mesa para opositar e aprobar, competindo con moitos outros aspirantes para ocupar unha mesma praza nunha administración pública, quen realmente debería prestar eses servizos que se subvencionan, Aquí, nas asociacións,  non hai rivais, simplemente cumpre ser un bo cacique (no sentido pexorativo da verba), un mamón vaía, e mamar na persoa adecuada. Da igual as capacidades que teña ese traballador, si sabe mamar é o candidato perfecto ao posto. Así fan a maioría dos traballadores de cantas asociacións coñezo. AODEM, da que me dei de baixa esta mesma semana, por implantar un sistema de copago no que o usuario non paga un prezo simbólico do servizo que recibe, senón máis do que o servizo realmente vale: 12€. Esta cantidade multiplicada polas horas que se lle supón traballan estes profesionais ao día (8) e cunha media mensual de 21 días supón uns ingresos de 2016 €, moi por arriba do custo dos honorarios dos profesionais desta asociación. Iso non é copago, é unha estafa, máxime tendo en conta que outros gastos son financiados polas administracións ou a obra social das caixas (local, utensilios, subministros, …). E falando de administracións, na reunión na que se adoptou esta medida fíxose unha crítica política ao Concello de Ourense por non subscribir con AODEM un convenio aducindo que non podían asinar máis convenios e logo, dixo o Presidente e ex-alto executivo, Constantino Guzmán Rodríguez (a saber de que), si os asinou con outra asociación. A demagoxia deste persoeiro non ten límites. Pero, quen é esa outra asociación? É ASPANAS. As críticas na intimidade dunha reunión convértense logo no máis profundo silencio e respecto publico. Ao rematar a reunión a psicóloga-xerente e o presidente sairon correndo á inauguración dos novos bungalows de Untes, nun camping que leva un ritmo de inauguración por ano, sempre ao finalizar a tempada estival, para cofear o lombo dos representantes políticos alí presentes.

Esta outra asociación é a que se queda coa torta toda de subvencións, axudas, convenios e o que se poña. O xeito de conseguilo é ben doado, premiando aos responsables políticos, de calquera partido, dando postos de traballo a aquelas persoas que aqueles lles suxiran: veciños e parentes do Alcalde de A Peroxa, veciños e parentes do superdelegado da Xunta en Ourense e ex-alcalde de Arnoia, veciños e parentes dos responsables de termalismo, medioambiente ou xardíns do Concello de Ourense, como Sonia Fernández, sobriña do mesmo concelleiro, Agustín Fernández, que ven de enchufar a súa filla no Concello de Facenda, supostamente técnica da UPD Integrou, compañeira de traballo coa que xamais me crucei, máis que non facía nada nin na UPD nin en ASPANAS (quizais o mesmo que agora, amolar),… e sen coñecer moi ben o motivo, pero algún haberá, amigos e familiares da deputada do BNG Tareixa Paz: súa irmá Lourdes, o concelleiro do bng en Barbadás Serafín, o cuñado de Tareixa Paz,… e como non, a parella de Tareixa Paz, unha persoa que non ve un burro a tres pasos, mais que iso non lle impide encargarse do mantemento, hixiene e seguridade nas Pozas de Outariz. Dicía unha nova do ano pasado: entre os feitos denunciados no escrito que se fixo chegar aos medios de comunicación relatábanse deficiencias hixiénicas nos alimentos que se serven, tanto pola súa manipulación como polas súas condicións de almacenamento e conservación, e sinálase que algúns traballadores tiveron xa diarreas. Os responsables de ditaminar que todo aquilo era falso eran os mesmos que logo seguían enchendo esa asociación de familiares e amigos. Efectivamente, o Concello de Ourense elaborou un informe ao día seguinte da denuncia ao ditado de Juan José Rodríguez Fernández, quen foi facerlle unha visita ao encargado de realizalo a primeira hora do día 1 de setembro de 2010, saúdando polo camiño, iso si, sen perder as mañas, aos concelleiros da oposición. Xa se sabe, hai que estar con todos ben, máis con ese, que é técnico na Deputación de Ourense. A oposición non deu un chío. Mais, eu que teño as miñas propias fontes podo afirmar que as instalacións de Outariz dan noxo, verdadeiro noxo, tanto que nin empregados, nin ex-empregados van por alí, agás aqueles que comen, e sobre todo os que empinan o cóvado, pola face.

Si o pensamos ben, nunha asociación así non fai falla responsables de persoal financiado con fondos públicos, porque se contrata a quen lle ordenan. Persoas que finxen adicarse a selección de persoal como Olalla Jorge Pereira (psicóloga) ou Rosa Carrera Carballo (historiadora, sic, quen mellor para estudar a historia curricular dun candidato) sobran. Mais, facer o que os políticos ordenan ten o seu premio: quedarse coas axudas e subvencións de tódalas outras asociacións. Pero por caladiños, por posuir menos cualidades que aquel “Caladiño” de “Sempre Xonxa” a perda de axudas tena ben merecida. A estes senvergoñas todo lles da igual e a cada acusación rin e brincan. Por iso, son dos que defende que a estas asociación non se lles debería dar nada, absolutamente nada, dos fondos públicos e si reforzar e potenciar nas administracións públicas os servizos que estás din, sen facelo, prestar.

Este vídeo vai para todos os canallas, mamóns, senvergoñas, zafados, cabróns, para toda unha CUADRILLA DE MAFIOSOS que infestan esta sociedade.

Caciquismo formativo, oscurantismo informativo

por

A formación segue a ser un bo negocio para os empresarios do sector malia crise reinante. A clave está na habilidade que teñen para acceder a recursos públicos nos que basean tódalas súas expectativas. Unha outra clave: aproveitarse de alumnos (usuarios) e docentes (traballadores). Un clásico do capitalismo moderno.

mendigos bussiness scholl - el roto

29 de abril de 2011. Celébranse as Xornadas de Inserción e Formación Ocupacional en Ourense no marco do Proxecto Auria Inserta. Un dos poñentes daquela tarde, José Jaime López Cossío, Director de Laudantis, trata de convencer a audiencia da estraña relación entre a mala formación das persoas e o desemprego. Resume a súa intervención dicindo que “a mellor formación máis ingresos”. Veremos que non é de todo certo, pero non fai falla ser un lumbreras para realizar semellante afirmación; moito menos pagarlle para que o diga. A mala formación das persoas débese fundamentalmente a mediocre formación dos centros que a ofertan.

Interveño na quenda de preguntas e poño en dúbida canto dixo ao non ter en conta nos datos ofrecidos a relación entre formación dos e das empresarias e a evolución das nosas empresas, como si a transformación do mercado de traballo dependese en exclusiva da boa ou mala formación dos empregados, sen exixencia algunha a quen os contrata. Non só considero que a clase empresarial teñen moito que ver neste desaxuste senón que os responsabilizo a eles e elas da deriva económica actual, en canto a formación se refire, formación que está encamiñada a un único obxectivo: facer caixa conta de fondos europeos destinados a tal fin, non en fornecer as capacidades das persoas.

O Señor Cossío, molesto coa miña pregunta, di que a súa intervención non vai dirixida a empresarios senón a buscadores de emprego e interpela a sala: “si hai algún empresario presente, que levante a man”. Algunha levantouse. Moitas menos das que realmente había. Xusto diante miña tiña ao Sr. Francisco Novoa, dono de Academia Postal, empresario e fillo predilecto de Maceda. Non sabía onde meter as súas mans, seguramente naquel intre desexaría ser manco -abofé que si-, pero as mans non as levantou. Avergoñábase acaso de ser empresario? Quizais o que lle producía vergoña e ser empresario do xeito en que o é, a clase de empresarios que soamente perden a vergoña na intimidade dos corredoiros das administracións públicas, alí onde asexan na procura de axudas e concesións públicas para a súa empresa. Ese xesto confirmoume moitos dos rumores que circulan pola cidade de Ourense, especialmente no ámbito formativo. Un segredo a voces que, polo visto, só descoñecen nos cuarteis da postal. Ese xesto, ou a ausencia do mesmo, é o ademán manido e sintomático do bo cacique que leva acochado. Estar presente ao tempo que ausente. Presente para dar validez a unha acto a un tempo irrelevante e custoso. Ausente para non restar protagonismo aos convocantes do acto. Son desas actuacións que perseguen reforzar seu propio sector e por engadido seu propio negocio.

Que dí o ruxe-ruxe… O noso refraneiro di que o que cala outorga, que hai silencios que matan,… moito se ten dito e escrito sobre os significados do silencio na nosa sabedoría popular. A veces os silencios rachan e con el a realidade. Este mesmo ano escoitei varias veces unha mesma afirmación da boca de diferentes persoas: “o dono de Academia Postal obriga aos Formadores Ocupacionais a devolver parte dos cartos que lle abona polos servizos prestados, baixo ameaza de que, de non facelo, non traballarán máis para eles”. Como eu nunca me vira en tal situación, pois non traballei para eles (afortunadamente), non daba creto. Pero cando se escoita unha e outra vez a mesma cantilena… xa saben, “cando o río sona é que auga leva”.

Para alguén pertencente ao ramo da formación de persoas é indignante coñecer que alguén realiza semellantes prácticas mafiosas, máxime cando é unha Orde, unha norma, a que determina canto debe cobrar un docente de Formación Ocupacional; como tamén se establece na Orde o espazo dunha aula, os recursos a disposición dos alumnos,…. Todo iso son requisitos que nunca se cumprenumpre. Sen embargo, para quen busca (buscamos) emprego, moitas veces, non queda outra que apandar. Para quen, coma min, pouco lle debe a semellante personaxe e pouco agarda del e dos que son coma el (ver CEO, outro bo exemplo de dilapidamento de recursos públicos) non ocultamos o que nos parecen esas prácticas. O cualificativo bule na miña cabeza e seguramente tamén na súa que está a ler isto. Si, xa, iso mesmo. Quen lle quita a outro o que lle pertence, quen se apodera do que non é seu, por moitas voltas que se lle dea, con ou sen sentencia condenatoria, iso é ratear. Alguén pode pensar, “si o fillo predilecto de Maceda é así, como serán os demais?” Erra ao pensar así. A verdadeira interrogante que debe formularse toda persoa é a seguinte, “si o fillo predilecto de Maceda é así, como será quen lle outorgou semellante distinción?”. De tódolos xeitos que cada quen se pregunte o que queira… a maioría, ben sei, calará e agardará pola súa oportunidade… de coller cacho. Cando presentei a reclamación que se pode ver máis abaixo dixéronme que a Academia Postal non tiña por norma devolver cartos aos alumnos descontentes, polo tanto que nada me ían voltar. Normas!?

Respondín con outra interrogante: E logo, acaso teñen por norma esixir a devolución de cartos aos seus docentes? Fíxose o silencio. Cada quen pon as normas que lle peta, legais ou non. Todo depende da situación que ocupes respecto aos demais. Eu tamén teño miñas propias normas, entre elas non permitir que ninguén me tome o pelo e/ou me roube un can; cando iso acontece, pido contas. Entre as normas da postal tampouco están a promoción do galego, por máis que loara nese senso o alcalde caciquintanista de Maceda cando o nomeu fillo predilecto da vila (todos saben que se trataba dunha manobra para evitar que este “suposto socialista” se presentase a alcalde polo PP da man de Feijóo, cousa que na comarca os díxome-díxome daban por feito). Tampouco ten por norma competir no mercado do ensino en igualdade de condicións. El utiliza unha pseudoasociación para ter uns empregados (orientadores) remunerados con fondos públicos para dar clases, amais de utilizar esa suposta “orientación” para acceder a unha base de datos de buscadores de emprego desempregados para recrutar candidatos a opositar para a administración pública. Recoñezo que eu son un dos que caeu na súa trampa. Perante unha situación así soamente queda reporse. De aí a miña reclamación. Por escrito porque así ma pediron. O que non recibín logo, nin por escrito nin doutro xeito, foi unha resposta, moito menos unha desculpa. Si o ingreso de canto lles reclamaba. Significa o feito de que me devolvesen os cartos que lles reclamaba que canto afirmo é certo? Non. Nin o contrario. Cada quen pode pensar o que lle pareza.

Actualización: “A mellor formación, máis emprego e mellor soldo” – Diario El Público, 14 de setembro de 2011. Que este páis teña unhas taxas de desemprego máis elevadas da UE e uns soldos moi por debaixo da media do seu contorno (media á que contribúe baixándoa), é unha proba de que a educación e a formación foi e é mediocre.

Publicado en Galicia Confidencialpublicado na Asociación de Vítimas do Caciquismo

Entre burros

por

Cando era un neno e pouco pasaba dos pezuños da burra branca do Señor Castor xa soñaba en montar nela. Seica era unha burra moi falsa e xa tiña tirado ao seu dono, moi magoado pola vida e pola burra. Meu avó non me permitía achegarme a burra cando a deixaba prendida na argola oxidada que agromaba entre pedra e cemento a entrada da taberna. Cando fun grandiño para montar na burra xa morrera, ela e o Señor Castor. As ganas de montar en burro non se me pasaran e xa lle tiña botado o ollo a outra burra, a do Señor Costantino, moito máis xeitosa e xenerosa co xinete, máis escura tamén, creo lembrar que era negra e parda, pero igual de vella ca outra aínda que esta seguía viva, ela e o dono. Nesta si puiden dar longos paseos e turreille das orellas sempre que me deixaba, pois era moi sensible e remangábase coma dicindo isto non é un volante. Podía canear as miñas mans sen sequera velas chegar nin sentilo seu tacto. Xa tiña anos abondo para saber que aquilo non era un volante así como que non era esa a razón para aquela miña teima, a burra non o sabía, pero era por amolar. Así que nunca perdía ocasión cada vez que xurdía unha oportunidade, costume que aínda manteño. Ese movemento de orellas moito me fixo pensar; as engranaxes do meu muíño deron moitas voltas a aquela cuestión para pescudar porque a burra do Señor Constantino podía mover as orellas e eu non. Co tempo esta burra tamén morreu e agora xa non quedan moitas nin moitos, que agora son iguais burros e burras, ás que turrarlle das orellas. Sen embargo, en min as ganas de amolar non morreron, van a máis, entendendo por amolar dicir as cousas como as vexo, cousa que a esta sociedade lle amola moito e asi o persegue e castiga. Como destes animaliños autóctonos do mundo, pois de todas partes son propios, non quedan moitos e os que hai cumpre mimalos, agora fedello con palabras nas orellas doutros burros, os bípedes, cuxa habilidade para canear non é menos enigmática que a dos cuadrúpedes. É diferente. A min gústame velos logo como pola vergoña repregan os músculos membranosos da boca para acochar a súa faciana -ou quizais sexa coas ansias do doce- refucindo cara arriba os beizos arroupando os fociños, os ollos e como non, as orellas; premendo os maxilares a mantenta, deixando ao descuberto toda a bagaxe de esmalte, caries ou ambas a un tempo. A estampa que queda é a dunha bola deforme e rosácea cun ton amarelento no centro. Iso é un cacique ao descuberto. E lembren, non é por mal soamente por amolar… Alegría!

:p

Chin, chin, chin,… polo borrachín do pueblo.
Chin, chin, chin,… polo borrachín do pueblo.
Que a alegría das tabernas non se compra con diñeiro.

Chin, chin, chin,… polo borrachín do pueblo.
Chin, chin, chin,… polo borrachín do pueblo.
Haxa xa menos alcaldes e moitos máis taberneiros.

Os da Ría