Sobre os discursos do emprendemento

14 Febreiro 2017 por xOsse dorrío

O emprendemento está de moda, emprender é super cool. Non hai tertulia de emprego, curso de formación, noticias sobre economía, etc. na que non se fale de emprendemento. Non hai dúbida… alguén trata de convencernos de que a única saída laboral é o emprendemento ou a emprendizaxe. Recomendo a lectura destes dous artigos, dos cales xurde parte dos razoamentos que vou a expor:

“Autónomos por obligación. Quienes antes soñaban con ser funcionarios, hoy quieren ser sus propios jefes”: http://economia.elpais.com/economia/2015/04/27/actualidad/1430132019_718658.html
“La responsabilidad de resolver la crisis está en cada individuo”: http://economia.elpais.com/economia/2012/12/21/actualidad/1356104744_061992.html

Non debería pasarnos inadvertido a facilidade coa que nos colocan no discurso os conceptos de “autónomo” e “emprendedor” como si foran sinónimos. A propia lexislación recoñéceos como iguais, sinala J.J. González, a efectos de Seguridade Social. Unha persoa pode ser un traballador por conta propia e non ser un emprendedor e, viceversa, pode haber traballadores por conta allea que son emprendedores. Polo tanto, dita afirmación non é certa. O artigo de J.J. González fala do auxe dos traballadores autónomos e, ao mesmo tempo, da moda do emprendizaxe, reforzando este concepto con datos de altas de autónomos, estudios sociais sobre preferencias dos mozos (“Actualmente un de cada tres mozos españois aspira a ser funcionario, outro a emprendedor e o terceiro desexa ser traballador por conta allea[1]”), etc. Por iso, pregúntome se, cando falamos de emprendedores, sabemos de que falamos.

O discurso do emprendizaxe é constante en calquera acción divulgativa relacionada coa economíae o emprego: formación ocupacional, seminarios, xornadas informativas, artigos de opinión, etc. É obvio que existe una estratexia para crear unha cultura do emprendizaxe nas sociedades occidentais. Entre esas acciones, cabe destacar a continua presentación nos medios de masas a estes emprendedores destacados que triunfan en grandes empresas, como é o caso que nos ocupa máis abaixo. Son as figuras modelo que nos tratan de impor. Non acostuman a ser noticia aquelas persoas que se lanzaron á aventura do emprendizaxe e se arruinaron ou sobreviven precariamente, persoas que crearon o seu propio traballo precario.

“Innovación e risco” son as dúas palabras clave que usa o Presidente de IBM España, J.A. Zufiria, para explicar o éxito desta empresa; conceptos estes que serven, entre outros, como “audacia” ou “ambición”, para definir a un emprendedor. Seguro que este traballador, por conta allea, considerase a si mesmo un emprendedor. Zufiria, amais, representa como ninguén a filosofía thatcherista ao manifestar que “a posibilidade de resolver a crise está en cada un de nós”. Recordemos que para M. Thatcher “Non hai alternativa, a sociedade non existe, só existen os individuos. Só son pobres os que queren selo[2]”. O neoliberalismo persigue a individualización do social e estao conseguindo a medida que vai transformando o traballo asalariado por traballo autónomo (a maioría, economicamente dependentes dun pagador).

Ser emprendedor implica, amas de posuír as características citadas anteriormente, “descubrir, avaliar e explotar oportunidades para introducir novos produtos e servizos, novas formas de organización, mercados, procesos e materias primas” (Shane e Venkataraman, 2000)[3]. Sen embargo, a maioría dos autónomos non cumpren estas premisas, posto que os traballos que pasan a desempeñar acostuman a ser os mesmos que anteriormente realizaron por conta allea nunha empresa, iso si, agora pasan a ser eles mesmos quen deben buscar os clientes, que poden ser un ou varios. Por exemplo, o fontaneiro que pasa a selo seu propio xefe, polo feito de ser autónomo non ten traballo, debe buscar persoas ou empresas que precisen dos seus servizos, o cal xa supón un coste engadido (como o de xestionar a súa empresa). Por iso non pode falarse de emprendedores cada vez que un traballador decide traballar por conta propia.

Moitos destes novos autónomos van atopar a súa oportunidade de traballo nas empresas que buscan enfraquecer a súa estrutura interna. Claro que, estas empresas o que pretenden é abaratar custes (case sempre que falamos de abaratar custes, referimonos a reducir a masa salarial que abona unha empresa, e non precisamente ao salario dos seus directivos), de modo que procurarán contratar estes servizos moi por debaixo do que anteriormente lle costaba manter no cadro de persoal aos seus propios profesionais, coa vantaxe de que agora non estarán suxeitos a ningún convenio laboral. Pode dicirse que as empresas atoparon na subcontratación (outsourcing) o filón de ouro para vencer o dereito á negociación colectiva dos traballadores, pois estes novos empresarios, lonxe de chegar a acordos entre eles, compiten no mercado por ofrecer mellores servizos a prezos máis baixos para conseguir carga de traballo. Así, danse situacións como o traballo gratuíto ou remuneracións inferiores ao salario mínimo, non dispor de vacacións ou o dereito a ser remunerado ao estar de baixa. Un autónomo non pode enfermar, non pode ter vida persoal, non pode descansar; el é a súa empresa e debe estar sempre a disposición do seu cliente. Amais, coas novas tecnoloxías, desconectar do traballo faixe cada vez más difícil. Sen embargo, e en relación co prezo do servicio prestado, é curioso que a lexislación permita aos traballadores por conta allea negociar colectivamente (Estatuto do Traballador, artigos 82 e adiante), algo que a todos nos parece algo natural, pero que llo prohibe cando estes mesmos traballadores se converten en autónomos, ao ser estes asimilados a empresarios (Lei de Defensa de la Competencia, artigo 1: “. Entón, de que ferramenta dispón un profesional autónomo para defender os seus dereitos laborais? A folga?

Nin sequera a folga é un recurso útil para un autónomo. Si un día un profesional non traballa, o traballo estarao agardando ao día seguinte, no mellor dos casos. Pode suceder que o cliente prescinda dos seus servicios, por incumprimento de contrato, sen ningún tipo de indemnización, a diferencia do que ocorrería de ser un traballador por conta allea, cando estaba protexido polo dereito de folga. Pero, que efecto pode ter una folga realizada por un traballador invisible para a sociedade que, en moitos casos, nin sequera dispón dun centro de traballo ao que faltar? De facer folga, na maioría de casos pasaría totalmente desapercibida para a sociedade, como se apunta en “La Huelga Invisible”

A estratexia de enfraquemento das empresas non parece que vaia remitir. Na actualidade unha empresa non está concibida de arriba cara abaixo para producir un produto; na actualidade, deseñase o produto para, a posteriori, buscar terceiras empresas que fabriquen as pezas, outras para o transporte, outras para ensamblar, outras para a distribución, outras para o marketing, etc. Diferentes empresas traballan realizando diferentes tarefas para a realización do produto final, baixo a dirección da empresa que ideou o produto. Por iso se fala de reorganización da produción, de división do traballo entre empresas, especialmente, de división espacial do traballo. Esta distribución da man de obra en diferentes empresas, distribuídas por diferentes países, divide a man de obra necesaria para a elaboración do produto, baixo diferentes empresarios e lexislacións, rompendo a unidade de acción dos traballadores respecto ao empregador. Vemos pois, que a defensa dos dereitos do traballador por conta allea, debido ás políticas de deslocalización da produción tamén se fai complicada no marco da economía global.

É esta situación a que empurra a moitas persoas a emprender ou traballar por conta propia, a desenvolver un proxecto propio, persoal, que non dependa das decisións que unha multinacional tome en calquera outra parte do mundo, allea ás súas necesidades de empregabilidade. O problema que van a ter estas persoas é que se meten nun mercado sen protección algunha á parte débil, a diferenza do traballador por conta allea que, pese ás diferencias entre lexislacións entre estados, no dereito comparado acostuma a estar protexido dado que calquera relación entre empresario e traballador non é recoñecida como unha relación entre iguais senón entre dúas partes, unha forte e outra máis débil. Sen embargo, o traballador autónomo que accede ao mercado laboral na mesma situación de debilidade que o traballador por conta allea, non dispón da mesma protección ante os abusos das grandes empresas. É máis, moitas veces este traballador autónomo atopase ante unha situación de debilidade respecto aos traballadores que poida contratar, pois estes van ter a seu favor unha lexislación que lle outorga unha forza perante un empregador, o autónomo, moi débil. Por riba, dende os poderes fácticos alentase a súa división, potenciase o seu individualismo, premiase ao máis competitivo.

O futuro do traballo por conta propia pasa, inevitablemente, por equilibrar forzas entre grandes empresas, pequenas empresas, autónomos ou emprendedores. Aquelas persoas que venden a súa forza de traballo de forma individual ou a través de pequenas sociedades necesitan a mesma protección que calquera outro traballador, necesitan negociar o prezo da súa forza de traballo de forma colectiva, necesitan, sobre todo, unha administración que vele polo cumprimento dos acordos, pois só o peso das administracións públicas ten capacidade para facer fronte ás grandes corporacións.

Conseguir todo isto pasa por repensar o actual modelo social, reformular o obxectivo dos sindicatos, que tradicionalmente marxinaron ao traballador autónomo, fortalecer as asociacións de traballadores autónomos dende todos estes pequenos movementos que van xurdindo con carácter sectorial ou territorial ao largo da xeografía, e viceversa, dende estas asociacións dar apoio loxístico, xurídico ou económico a estes incipientes movementos que ten unha gran importancia na concienciación das persoas nas distancias curtas, única fórmula para superar a constante propaganda institucionalizada nos medios de comunicación de masas que, faise necesario lembrar, están en mans das mesmas corporacións multinacionais coas que competimos no mercado de traballo e contra os que é moi difícil competir coas mesmas ferramentas, a pesar do avance das novas tecnoloxías.

[1] “Autónomos por obligación. Quienes antes soñaban con ser funcionarios, hoy quieren ser sus propios jefes”

[2] “Culturas de la innovación y el emprendizaje.” Cassián, Nizaiá. . FUOC. 2015.

[3] “Culturas de la innovación y el emprendizaje.” Cassián, Nizaiá. . FUOC. 2015.
[4] Ley 15/2007, de 3 de julio, de Defensa de la Competencia
[5] La Huelga Invisible, 2012

Permítenos o emprego ocupar o noso lugar como cidadáns?

29 Abril 2016 por xOsse dorrío

A European Anti Poverty Network – EAPN (Rede Europea de Loita contra a Pobreza e a Exclusión Social) publicou no ano 2015 o “V Informe sobre O estado da pobreza (podes lelo aquí ) segundo o cal “aumenta o número de traballadores pobres desde o 11,7% en 2013 ao 14,2% no 2014, o que ven a mostrar, outro ano máis, que non calquera traballo protexe da pobreza. Esta cuestión está moi relacionada coa evolución crecente da xornada parcial que, para o segundo trimestre do 2015, chega ao 16% do total de ocupados”. Algúns traballos non nos permiten traspasar o limiar da pobreza de modo que, dificilmente se pode exercer de forma efectiva a cidadanía por parte dos individuos que sofren estas situacións. O mesmo informe liga a pobreza coa precarización dos empregos, coa evolución crecente da xornada parcial que, si, serve para maquillar as estatísticas de persoas desempregadas, pero non para resolver a súa situación económica e, polo tanto, dar resposta ás súas necesidades como cidadán.

Esta situación fora analizada anos atrás pola Fundación 1º de Maio, nun informe chamado Traballadores pobres e empobrecemento en España (2012), elaborado por Jorge Aragón, Jesús Cruces, Luís de la Fuente, Alicia Martínez, Amaia Otaegui e Elvira S. Llopis, onde se manifesta que a “pobreza afecta dun xeito máis acusado a aquelas persoas que quedan fora do mercado laboral ou que perderon o seu emprego, aínda que ten un emprego non exime da probabilidade de ser vulnerable a a pobreza”.

Como se chega a esta situación

O avance da pobreza está directamente relacionado co crecemento da desigualdade, é o prezo que o 99% da poboación ten que pagar para que o 1% sexa cada vez máis rico. Esta é a tese do premio Nóbel Joseph E. Stiglitz, quen non dubida en responsabilizar aos estados de crear, de forma premeditada un marco legal, para fomentar a desigualdade: “a desigualdade en EEUU non apareceu porque si. Foi creada. As forzas do mercado desempeñaron un papel, pero non foron as únicas responsables” posto que “as políticas gobernamentais determinan esas forzas do mercado” [O precio da desigualdade]. Lamentablemente, no proceso de mundialización da economía, aquelas teses políticas estendéronse e impuxeron na maioría de estados, incluídos os europeos, onde, tradicionalmente os mercados estaban máis regulados e eran máis protectores co cidadán (estado do benestar). Como afectan estas políticas ao mercado laboral? Para Stiglitz “As políticas macroeconómicas determinan a precariedade do mercado laboral, o nivel de desemprego, e, por conseguinte, a forma en que operan as forzas dp mercado para cambiar a participación dos traballadores”.

Estas políticas consisten fundamentalmente no aumento da flexibilidade na contratación laboral e, ao tempo, a contracción das medidas que dotaban de seguridade ao traballador (tende a reducirse a indemnización por despedimento, os subsidios de desemprego, etc.), xustificadas ambas pola crise económica. Sen un sostén de seguridade económica, o mercado laboral flexible crea irremediablemente estes resultados. A destrución das redes de seguridade xunto á rápida acumulación de capital é, en palabras de Santiago Álvarez e Yayo Herrero, “a principal forza de expulsión e ameaza para os pobos e comunidades”.

Efectos da pobreza

A pobreza nas sociedades actuais é o resultado do fracasado estado de benestar, un tipo de estado que non cumpre o seu cometido, como afirma Roger Senserrich. Por iso, “cando falamos de pobreza (…) non estamos falando de vivir en pisos pequenos, comer mal, no ir ao cine ou estar nun barrio feo da cidade. Estamos falando de medo, angustia e temor constantes, a miúdo en solitario, sen que ninguén se digne a prestarche atención”. Fala o autor deste artigo, non só dos efectos da pobreza sobre as persoas adultas, senón tamén do ambiente tóxico que significa para os seus fillos, pois limita a formación persoal e académica das futuras xeracións, nun mundo no que o cambio é constante, arrastrándoos tamén á pobreza. No ano 2006 a Fundación FOESSA saca á luz baixo o título A transmisión interxeracional da pobreza: factores, procesos e propostas para a intervención un estudio no que conclúe que o status laboral representa un claro factor de transmisión de pais/nais a fillos/as, ao constatarse unha clara relación entre as dificultades económicas sufridas na infancia co nivel de estudos alcanzado, tanto que, o 81% das persoas que sufriron serias dificultades económicas na súa infancia volven sufrilas na súa vida adulta, converténdoas nas persoas máis susceptibles aos ciclos económicos. “Este estudo permite comprobar como a pobreza presente xera a pobreza futura”.

No ano 2008 o INE publica un estudo similar, sobre Transmisión interxeracional da pobreza, baseado na Enquisa de condicións de vida no ano 2005, relacionando a situación do adulto actual coa súa adolescencia. “As taxas de pobreza (….) aumentan coa frecuencia das dificultades económicas no fogar durante a adolescencia. No grupo de adultos que nunca tiveron dificultades a proporción de pobres é do 13,1% e chega a ser o 19,8% no caso de adultos que sufriron dificultades moi a miúdo. Polo tanto, podería concluírse que o ambiente económico na pubertade ten unha influencia clara nos ingresos futuros e na probabilidade de caer na pobreza, aínda que o feito de non ter sufrido dificultades económicas na etapa adolescente non exime de pertencer ao grupo de adultos actualmente clasificados como pobres”.

A pregunta que nos facemos

A pregunta é si o emprego nos permite ocupar o noso lugar como cidadáns. A resposta é ambigua: “si” e “non”. Dependerá do tipo de cualificación requirida para o emprego, a súa estabilidade, a renda, a evolución tecnolóxica, moitas veces imprevisible. Dependerá de que ese emprego nos permita ter acceso á propiedade, aos dereitos derivados do traballo ou, nesta nova era, moi importante, acceso ao coñecemento. Dependerá, pois, de que o emprego sirva ao individuo como catapulta cara a súa propia emancipación e independencia.

A actual escaseza de emprego, a súa racionalización mediante a imposición de xornadas parciais, a precarización de salarios, son elementos que xogan en contra. Empregos que manteñan ou conduzan ao traballador cara una situación de pobreza serán un serio condicionante para acadar unha cidadanía efectiva.

Velaquí unha noticia que nos debe facer pensar sobre a importancia do acceso ao coñecemento: “Algunhas firmas xa estiman que para 2025 unha cuarta parte dos empregos queden obsoletos ou estean automatizados e que esta porcentaxe ascenda ao 40% dentro de 20 anos”. Outra nova: “KR-180: O obreiro que nunca falla” sobre a unha máquina soldadora de última xeración que vén a revolucionar o sector metalúrxico. Sería un desastre tratar de manter empregos nunha empresa cando a competencia realiza ese traballo con máquinas, estaría abocada á ruína, pero sería un desastre tamén prescindir de traballadores sen sequera establecer un sistema de seguridade que lles permita ocupar un novo posto de traballo no futuro, pois serían conducidos á pobreza. Si na modernidade, coa chegada da industria, como relata Albert Salas, os pobres podían supor un problema si aceptaban a súa condición e non ambicionaban traballar, na actualidade pode suceder outro tanto, pois o traballador, amais de sela man de obra, é o consumidor dos novos produtos no mercado. Antes as empresas pensaban na lóxica “si non queren traballar, non podemos producir” pero agora deberían pensar que “si non ofrecen traballo, non ten consumidores”. A nova ética do traballo debe facer sentir responsable aos empresarios, amais de ás institucións, aos propios traballadores e colectivos que os representan, da situación de acceso aos recursos por parte dos traballadores, que non deixa de ser o acceso aos seus propios produtos.

Todo traballador ten a necesidade de formarse ao longo da vida para ir adecuándose aos cambios tecnolóxicos que definen a sociedade actual. Non cabe dúbida de que o traballador que non sexa consciente deste feito ten moitas posibilidades de verse desprazado do mercado de traballo e caer na pobreza, pero incluso aquel que o conserve pode caer na precarización do seu salario se non mellora a súa cualificación. Faise necesario comprender o novo paradigma económico para non caer na pobreza, principal escollo para ocupar un lugar no mundo como cidadán.

Sen ánimo de lucro

24 Setembro 201122 Setembro 2011 por xOsse dorrío

Este é un engadido que aparece sempre na denominación dunha asociación. Na actualidade este engadido converteuse en mofa social. Estes profesionais do asociacionismo son bechos hábiles nas corredoiras das administracións rapinando aos corruptos políticos que nos gobernan (non diferencio entre siglas… entre os bechos tampouco). Son profesionais do asociacionismo porque é do que viven, viven subsidiados, e viven duns fondos que na maioría dos casos van destinados a colectivos desfavorecidos, para a súa defensa, para a súa integración, para a súa atención. Dáme moito noxo observar como quen realmente saca proveito deses fondos non son directamente eses colectivos aos que supostamente van dirixidos, senón fracasados aspirantes a funcionarios que atopan aquí unha alternativa de traballo, sen necesidade de ter que cravar os cóbados nunha mesa para opositar e aprobar, competindo con moitos outros aspirantes para ocupar unha mesma praza nunha administración pública, quen realmente debería prestar eses servizos que se subvencionan, Aquí, nas asociacións, non hai rivais, simplemente cumpre ser un bo cacique (no sentido pexorativo da verba), un mamón vaía, e mamar na persoa adecuada. Da igual as capacidades que teña ese traballador, si sabe mamar é o candidato perfecto ao posto. Así fan a maioría dos traballadores de cantas asociacións coñezo. AODEM, da que me dei de baixa esta mesma semana, por implantar un sistema de copago no que o usuario non paga un prezo simbólico do servizo que recibe, senón máis do que o servizo realmente vale: 12€. Esta cantidade multiplicada polas horas que se lle supón traballan estes profesionais ao día (8) e cunha media mensual de 21 días supón uns ingresos de 2016 €, moi por arriba do custo dos honorarios dos profesionais desta asociación. Iso non é copago, é unha estafa, máxime tendo en conta que outros gastos son financiados polas administracións ou a obra social das caixas (local, utensilios, subministros, …). E falando de administracións, na reunión na que se adoptou esta medida fíxose unha crítica política ao Concello de Ourense por non subscribir con AODEM un convenio aducindo que non podían asinar máis convenios e logo, dixo o Presidente e ex-alto executivo, Constantino Guzmán Rodríguez (a saber de que), si os asinou con outra asociación. A demagoxia deste persoeiro non ten límites. Pero, quen é esa outra asociación? É ASPANAS. As críticas na intimidade dunha reunión convértense logo no máis profundo silencio e respecto publico. Ao rematar a reunión a psicóloga-xerente e o presidente sairon correndo á inauguración dos novos bungalows de Untes, nun camping que leva un ritmo de inauguración por ano, sempre ao finalizar a tempada estival, para cofear o lombo dos representantes políticos alí presentes.

Esta outra asociación é a que se queda coa torta toda de subvencións, axudas, convenios e o que se poña. O xeito de conseguilo é ben doado, premiando aos responsables políticos, de calquera partido, dando postos de traballo a aquelas persoas que aqueles lles suxiran: veciños e parentes do Alcalde de A Peroxa, veciños e parentes do superdelegado da Xunta en Ourense e ex-alcalde de Arnoia, veciños e parentes dos responsables de termalismo, medioambiente ou xardíns do Concello de Ourense, como Sonia Fernández, sobriña do mesmo concelleiro, Agustín Fernández, que ven de enchufar a súa filla no Concello de Facenda, supostamente técnica da UPD Integrou, compañeira de traballo coa que xamais me crucei, máis que non facía nada nin na UPD nin en ASPANAS (quizais o mesmo que agora, amolar),… e sen coñecer moi ben o motivo, pero algún haberá, amigos e familiares da deputada do BNG Tareixa Paz: súa irmá Lourdes, o concelleiro do bng en Barbadás Serafín, o cuñado de Tareixa Paz,… e como non, a parella de Tareixa Paz, unha persoa que non ve un burro a tres pasos, mais que iso non lle impide encargarse do mantemento, hixiene e seguridade nas Pozas de Outariz. Dicía unha nova do ano pasado: entre os feitos denunciados no escrito que se fixo chegar aos medios de comunicación relatábanse deficiencias hixiénicas nos alimentos que se serven, tanto pola súa manipulación como polas súas condicións de almacenamento e conservación, e sinálase que algúns traballadores tiveron xa diarreas. Os responsables de ditaminar que todo aquilo era falso eran os mesmos que logo seguían enchendo esa asociación de familiares e amigos. Efectivamente, o Concello de Ourense elaborou un informe ao día seguinte da denuncia ao ditado de Juan José Rodríguez Fernández, quen foi facerlle unha visita ao encargado de realizalo a primeira hora do día 1 de setembro de 2010, saúdando polo camiño, iso si, sen perder as mañas, aos concelleiros da oposición. Xa se sabe, hai que estar con todos ben, máis con ese, que é técnico na Deputación de Ourense. A oposición non deu un chío. Mais, eu que teño as miñas propias fontes podo afirmar que as instalacións de Outariz dan noxo, verdadeiro noxo, tanto que nin empregados, nin ex-empregados van por alí, agás aqueles que comen, e sobre todo os que empinan o cóvado, pola face.

Si o pensamos ben, nunha asociación así non fai falla responsables de persoal financiado con fondos públicos, porque se contrata a quen lle ordenan. Persoas que finxen adicarse a selección de persoal como Olalla Jorge Pereira (psicóloga) ou Rosa Carrera Carballo (historiadora, sic, quen mellor para estudar a historia curricular dun candidato) sobran. Mais, facer o que os políticos ordenan ten o seu premio: quedarse coas axudas e subvencións de tódalas outras asociacións. Pero por caladiños, por posuir menos cualidades que aquel “Caladiño” de “Sempre Xonxa” a perda de axudas tena ben merecida. A estes senvergoñas todo lles da igual e a cada acusación rin e brincan. Por iso, son dos que defende que a estas asociación non se lles debería dar nada, absolutamente nada, dos fondos públicos e si reforzar e potenciar nas administracións públicas os servizos que estás din, sen facelo, prestar.

Este vídeo vai para todos os canallas, mamóns, senvergoñas, zafados, cabróns, para toda unha CUADRILLA DE MAFIOSOS que infestan esta sociedade.

Sobre o “pulo” á empresa e ao emprego en Ourense e Galicia

10 Setembro 2011 por ixOsse

Artigo publicado en MundoGaliza, actualizado.

Un exemplo do que vou falar podemos atopalo na Confederación de Empresarios de Ourense (CEO) e no xeito en como esta restrinxe a formación tanto de emprendedores como de desempregados. O domingo día 14 de agosto o diario local de Ourense publica unha nova relativa a CEO na que anuncia que “A CEO forma parados para que creen empresas”.

Esta nova está falseada e, estou seguro, non obedece a erro algún, senón que ten unha clara intencionalidade manipuladora: facer crer a sociedade que os empresarios ourensás apostan pola creación de novas empresas, cando a realidade é reveladoramente contraria, co afán de conservar a súa posición de dominio social bloquean calquera iniciativa emprendedora que poida amezarlos, agás cando esta proveña do seu círculo familiar ou social. Vexamos: a formación a que fan referencia nesta noticia está financiada polo Fondo Social Europeo (75%) e pola Consellería de Traballo e Benestar (25%), polo tanto non é a CEO quen forma, senón a UE e a Xunta de Galicia a conta dos impostos de tódolos cidadáns. Este feito que é de sobra coñecido por este diario, xa que cada domingo publican innumerables anuncios deste tipo de accións formativas, é ignorado. Sen embargo, malia a aparecer como unha noticia do xornal local ese domingo, cabe supoñer que é a propia CEO quen lle proporciona dita información, e malia contar o curso con seis vacantes dun total de 15 prazas, ao prover o Servizo de emprego alumnos insuficientes, a CEO non inseriu anuncio algún para propalar ese curso de acordo coa normativa vixente (ver páxina 9 da guía 2011 do plan AFD ou artigo 18 da orde da convocatoria). Porque non o fai? Porque se oculta a orixe dos fondos? O diario non sinala nada respecto ao financiamento pero si se desprende da nova un aura de gabanza á actividade da entidade, á que os empresarios asociados aportan máis ben pouco ou nada, pois todo canto gastan -ou dilapidan- son cartos públicos dos cales boa parte rematan no haber deste xornal. Para a CEO o de menos son os desempregados. O de menos son a orixe dos fondos. O de menos é o resultado do investimento. O importante é consumir fondos públicos porque así sempre algún dos seus saca beneficio.

Di M. M. Barreiro en A novísima dereita e nós que en Galicia hai tempo que a depresión económica recluíu aos empresarios nos seus cuarteis de inverno, alí lamben as súas feridas e coidan dos seus minguados beneficios na espera de tempos mellores. Oxalá esta afirmación, coa que concordo, fose completa. Oxalá a súa actitude fose tan pasiva. Seguindo coa metáfora empregada por Barreiro podería engadirse a mesma que os empresarios invernan cun ollo e co outro están a espreita para que ninguén lles usurpe o seu dominio sobre a cidadanía. O ollo esperto dos empresarios son as súas organizacións empresariais, unhas infraestruturas pesadas de persoal pouco cualificado que se encargan de manter unha esculca permanente sobre calquera ávido emprendedor que poida abeirar do control da manada e por en perigo os seus privilexios imperecedoiros (pasados, presentes e futuros), ou iso cren. Ante un nimio perigo a encomenda da organización é sempre pexalo, dilapidando se for preciso cantos recursos sexan necesarios, recursos sempre alleos, recursos que provén –ironías da vida- de todos os contribuíntes, de fondos públicos que deberían, polo tanto, estar destinados ao ben xeral do conxunto da poboación, como é neste caso a administración ineficaz de fondos públicos dirixidos a formación ocupacional e, para máis inri, fondos públicos destinados ao emprendemento e, repito por se non fun suficientemente claro, fondos públicos que as entidades empresariais consumen ao seu antollo, sempre en beneficio propio, económico e persoal (a súa soberbia) e nunca, insisto, nunca, na procura dun efecto positivo (demostrable) para o conxunto da sociedade; de feito, non se realizan estudos de impacto para que ninguén poida demostrar o contrario (a nulidade de impacto). Poucos emprendedores logran zafarse deste asexo acosador permanente. Abonda con mirar de xeito paisado ao redor: temos os mesmos empresarios de sempre. A inacción é palpable. A inanicción é demostrable.

Os nosos empresarios teñen unha concepción moi equivocada do que lles é propio. O capital é seu. A man de obra é súa. Os beneficios son seus. Os fondos públicos son seus. Cren. Nestes lares os empresarios non rematan de ver os efectos positivos de ofertar unha boa formación a cidadanía, soamente ven perigos, crendo que formando persoas criarán os corvos que lle comerán os ollos, ollos espertos, ollos dormentes. Para os nosos empresarios os fondos públicos sonlles propios, pois entenden que é un contributo expropiado dos beneficios do capital que eles arriscaron, como si, de non facelo, lles reportase algo. Así, os empresarios loubáns que temos procuran o reintegro de canto achegaron as arcas públicas prestando estes servizos que non prestan, formando emprendedores que non emprenden e desempregados que non se empregan. As organizacións empresariais galegas, como a de Ourense, sequera contan cun plan de formación para os seus empregados, tampouco para as empresas que a conforman, moito menos para a sociedade na que residen; un feito inaudito si ollamos a cantidade de millóns de euros que xestionan e dilapidan cada ano neste apartado. Forman Téncnicos de Formación, pero non os contratan (cando menos aos que forma). Forman Formadores Ocupacionais pero non os contratan (facendo con outros docentes de dubidosas capacidades cara a materia que imparten). Forman empregados administrativos pero non os contratan. E un largo etcétara de ocupacións. É un xeito coma outro calquera de tirar cartos ao lixo. Por estes lares coñecemos ven como dende que formamos parte da UE eses fondos minguantes foron destinados para fornecer o seu dominio a conta do desenvolvemento social, utilizándoos para manter unha infraestrutura pesada e clientelar -e tamén, todo hai que dicilo, incapacitada para resolver os problemas que nos atinxen- da propia organización e dos paridos políticos (PP sobre todo) que máis se dobran aos seus intereses.

Na acción formativa a que se refire a nova do cabezallo a CEO saltouse un paso fundamental, como son as garantías na selección do alumnado ao non respectar pautas de obrigado cumprimento, como son a publicidade do curso, ao non dar a coñecelo divulgando nos medios locais, aínda cando existían seis vacantes previamente ao seu inicio, dando comezo logo sen a totalidade dos alumnos, cando si existen demandantes para a súa realización. Si realmente a CEO quixera formar empresarios faríao a súa conta e sen tanta publicidade pero, obstaculizar, como fai, a formación de novos emprendedores debería custarlle, amais do rexeitamento social, a devolución dos fondos públicos destinados a semellante. Iso non sucederá, nin unha cousa nin a outra. Como di o protagonista de 1984, George Orwell, “mentres non adquiran conciencia non poderán rebelarse, mentres non se rebelen non poderán adquirir conciencia”. É unha roda que os empresarios teñen ben engraxada.

Esta acción formativa comezou o pasado día 16 deste mes de agosto sen que o curso contase cos 15 alumnos estipulados (non é a primeira vez nin será a última, é costume da casa). Ao preguntar aos técnicos da CEO por este feito din que agardan que eses alumnos que faltan se incorporen o a seman seguinte (sería ap rimeira vez que o fan pois noutras ocasións as prazas quedaron baleiras). É inaceptable que habendo verdadeiros emprendedores interesados en realizar ese curso, dende a CEO soamente existan trabas para quen amosou un interese real en facelo.

“Entendo o como pero non entendo o porque”. 1984, George Orwell. Outra vez.

Caciquismo formativo, oscurantismo informativo

14 Setembro 20119 Setembro 2011 por ixOsse

A formación segue a ser un bo negocio para os empresarios do sector malia crise reinante. A clave está na habilidade que teñen para acceder a recursos públicos nos que basean tódalas súas expectativas. Unha outra clave: aproveitarse de alumnos (usuarios) e docentes (traballadores). Un clásico do capitalismo moderno.

29 de abril de 2011. Celébranse as Xornadas de Inserción e Formación Ocupacional en Ourense no marco do Proxecto Auria Inserta. Un dos poñentes daquela tarde, José Jaime López Cossío, Director de Laudantis, trata de convencer a audiencia da estraña relación entre a mala formación das persoas e o desemprego. Resume a súa intervención dicindo que “a mellor formación máis ingresos”. Veremos que non é de todo certo, pero non fai falla ser un lumbreras para realizar semellante afirmación; moito menos pagarlle para que o diga. A mala formación das persoas débese fundamentalmente a mediocre formación dos centros que a ofertan.

Interveño na quenda de preguntas e poño en dúbida canto dixo ao non ter en conta nos datos ofrecidos a relación entre formación dos e das empresarias e a evolución das nosas empresas, como si a transformación do mercado de traballo dependese en exclusiva da boa ou mala formación dos empregados, sen exixencia algunha a quen os contrata. Non só considero que a clase empresarial teñen moito que ver neste desaxuste senón que os responsabilizo a eles e elas da deriva económica actual, en canto a formación se refire, formación que está encamiñada a un único obxectivo: facer caixa conta de fondos europeos destinados a tal fin, non en fornecer as capacidades das persoas.

O Señor Cossío, molesto coa miña pregunta, di que a súa intervención non vai dirixida a empresarios senón a buscadores de emprego e interpela a sala: “si hai algún empresario presente, que levante a man”. Algunha levantouse. Moitas menos das que realmente había. Xusto diante miña tiña ao Sr. Francisco Novoa, dono de Academia Postal, empresario e fillo predilecto de Maceda. Non sabía onde meter as súas mans, seguramente naquel intre desexaría ser manco -abofé que si-, pero as mans non as levantou. Avergoñábase acaso de ser empresario? Quizais o que lle producía vergoña e ser empresario do xeito en que o é, a clase de empresarios que soamente perden a vergoña na intimidade dos corredoiros das administracións públicas, alí onde asexan na procura de axudas e concesións públicas para a súa empresa. Ese xesto confirmoume moitos dos rumores que circulan pola cidade de Ourense, especialmente no ámbito formativo. Un segredo a voces que, polo visto, só descoñecen nos cuarteis da postal. Ese xesto, ou a ausencia do mesmo, é o ademán manido e sintomático do bo cacique que leva acochado. Estar presente ao tempo que ausente. Presente para dar validez a unha acto a un tempo irrelevante e custoso. Ausente para non restar protagonismo aos convocantes do acto. Son desas actuacións que perseguen reforzar seu propio sector e por engadido seu propio negocio.

Que dí o ruxe-ruxe… O noso refraneiro di que o que cala outorga, que hai silencios que matan,… moito se ten dito e escrito sobre os significados do silencio na nosa sabedoría popular. A veces os silencios rachan e con el a realidade. Este mesmo ano escoitei varias veces unha mesma afirmación da boca de diferentes persoas: “o dono de Academia Postal obriga aos Formadores Ocupacionais a devolver parte dos cartos que lle abona polos servizos prestados, baixo ameaza de que, de non facelo, non traballarán máis para eles”. Como eu nunca me vira en tal situación, pois non traballei para eles (afortunadamente), non daba creto. Pero cando se escoita unha e outra vez a mesma cantilena… xa saben, “cando o río sona é que auga leva”.

Para alguén pertencente ao ramo da formación de persoas é indignante coñecer que alguén realiza semellantes prácticas mafiosas, máxime cando é unha Orde, unha norma, a que determina canto debe cobrar un docente de Formación Ocupacional; como tamén se establece na Orde o espazo dunha aula, os recursos a disposición dos alumnos,…. Todo iso son requisitos que nunca se cumprenumpre. Sen embargo, para quen busca (buscamos) emprego, moitas veces, non queda outra que apandar. Para quen, coma min, pouco lle debe a semellante personaxe e pouco agarda del e dos que son coma el (ver CEO, outro bo exemplo de dilapidamento de recursos públicos) non ocultamos o que nos parecen esas prácticas. O cualificativo bule na miña cabeza e seguramente tamén na súa que está a ler isto. Si, xa, iso mesmo. Quen lle quita a outro o que lle pertence, quen se apodera do que non é seu, por moitas voltas que se lle dea, con ou sen sentencia condenatoria, iso é ratear. Alguén pode pensar, “si o fillo predilecto de Maceda é así, como serán os demais?” Erra ao pensar así. A verdadeira interrogante que debe formularse toda persoa é a seguinte, “si o fillo predilecto de Maceda é así, como será quen lle outorgou semellante distinción?”. De tódolos xeitos que cada quen se pregunte o que queira… a maioría, ben sei, calará e agardará pola súa oportunidade… de coller cacho. Cando presentei a reclamación que se pode ver máis abaixo dixéronme que a Academia Postal non tiña por norma devolver cartos aos alumnos descontentes, polo tanto que nada me ían voltar. Normas!?

Respondín con outra interrogante: E logo, acaso teñen por norma esixir a devolución de cartos aos seus docentes? Fíxose o silencio. Cada quen pon as normas que lle peta, legais ou non. Todo depende da situación que ocupes respecto aos demais. Eu tamén teño miñas propias normas, entre elas non permitir que ninguén me tome o pelo e/ou me roube un can; cando iso acontece, pido contas. Entre as normas da postal tampouco están a promoción do galego, por máis que loara nese senso o alcalde caciquintanista de Maceda cando o nomeu fillo predilecto da vila (todos saben que se trataba dunha manobra para evitar que este “suposto socialista” se presentase a alcalde polo PP da man de Feijóo, cousa que na comarca os díxome-díxome daban por feito). Tampouco ten por norma competir no mercado do ensino en igualdade de condicións. El utiliza unha pseudoasociación para ter uns empregados (orientadores) remunerados con fondos públicos para dar clases, amais de utilizar esa suposta “orientación” para acceder a unha base de datos de buscadores de emprego desempregados para recrutar candidatos a opositar para a administración pública. Recoñezo que eu son un dos que caeu na súa trampa. Perante unha situación así soamente queda reporse. De aí a miña reclamación. Por escrito porque así ma pediron. O que non recibín logo, nin por escrito nin doutro xeito, foi unha resposta, moito menos unha desculpa. Si o ingreso de canto lles reclamaba. Significa o feito de que me devolvesen os cartos que lles reclamaba que canto afirmo é certo? Non. Nin o contrario. Cada quen pode pensar o que lle pareza.

Actualización: “A mellor formación, máis emprego e mellor soldo” – Diario El Público, 14 de setembro de 2011. Que este páis teña unhas taxas de desemprego máis elevadas da UE e uns soldos moi por debaixo da media do seu contorno (media á que contribúe baixándoa), é unha proba de que a educación e a formación foi e é mediocre.

As misteriosas contratacións da Xunta de Galicia

6 Setembro 20116 Setembro 2011 por xOsse dorrío

Artigo publicado en MundoGaliza, actualizado.

O 11 de agosto a Consellería de Traballo anuncia un plan de cooperación para entidades sen ánimo de lucro permitirá a contratación de máis de 1.500 desempregados. Poucos días despois publícase na web da Xunta que Traballo promove a contratación de 280 axentes de emprego e desenvolvemento local cun investimento de 6,3 millóns de euros. Isto foi o 18 de agosto.

O primeiro anuncio que fai a Xunta é do enésimo paquete de contratacións de desempregados, desta vez mozos, mediante a concesión de axudas a entidades sen ánimo de lucro; entre estas contratacións están as de axentes de emprego. O que parece un macropaquete de contratacións non é tal, trátase de envolver nun só paquete todos os anuncios anteriores e posteriores de contratacións, así para os ollos inexpertos semella que as contratación son o dobre. Neste anuncio recente para xuntar os 1500 contratos meteron nun só a unha diversidade de traballadores incomprensible: para realizar servizos de interese xeral e social (?), axentes de emprego e finalmente axentes de unidades de apoio para o fomento do emprego. A semana seguinte fan público outro micropaquete, desta vez só para axentes de emprego.

Como axente de emprego (desempregado) semellante anuncio paréceme unha ofensa aos mozos e mozas galegas desempregadas e a totalidade da cidadanía, especialmente emprendedores aos que, supostamente, van dirixidos os servizos dun axente de emprego.

A cantidade de axentes aumenta cada ano sen que o faga o orzamento, malia as cifras que nos ofrecen. Como se explica? É doado. Contratos que antes tiñan unha duración de un ano agora son de seis ou nove meses. Deste xeito encargase o impulso do emprendemento a persoas sen emprego garantido para máis aló dese período co cal teremos a un traballador que dende o primeiro día no seu posto de traballo terá que buscar emprego para si máis aló da duración do seu contrato, iso ao mesmo tempo que se adapta ao seu posto de traballo, a entidade, realiza diversas análises do ámbito ao que se dirixe e presenta informes a entidade. Para cando teña elaborado un plan de actuación estará xa desempregado. Isto no caso de que sexa a primeira vez que traballa como tal, caso que é factible, posto que esas axudas van dirixidas a contratación preferentemente de mozos -que me expliquen con exactitude isto…-, din. Ao mesmo tempo afirman que servirá para renovar contratos aos que xa están traballando- Serán mozos tamén?

Esta é outra das mentiras máis habituais das políticas de emprego pois, polo xeral, as entidades contratan sempre as mesmas persoas, porque malia tratarse de contratacións de carácter temporal o Estatuto do Traballador recoñécelles a condición de fixos (artigo 15.5 ET) ao levar traballando na mesma entidade máis de vinte e catro meses nun período de trinta meses, situación da que a maioría dos traballadores non son vítimas senón cómplices. Logo non se trata de renovacións senón de adiar o conflito. Deste xeito tamén é un erro falar de 1500 novas contratacións, senón que o máis probable é que sigan no seu posto 1200 persoas que xa estaban traballando e se contraten a dedo eses 300 do diferencial.

No caso de axentes de emprego sinala a nova do 11 de agosto que se prorrogará contrato a 173 e se realizarán 20 novas contratacións. Logo non se contratarán a 193 traballadores desempregados, senón tan só a 20, xa que a maioría permanecerá no seu posto. Sen embargo, si non pasamos do titular da nova creremos que a Xunta realmente contratará a eses 1500 desempregados. E a semana seguinte outros 280 cando se trata dos mesmos. Mais, si se prorrogan contratos onde están os contratos a desempregados dos que falan? Que, como vimos, na realidade tampouco é que se lle prorroguen eses contratos, senón que non lles queda outra. A alternativa é non facelo, mais coa conseguinte denuncia do traballador esixindo a transformación do contrato fraudulento en fixo, o que levaría a Xunta de Galicia a seguinte situación: contratar 173 traballadores desempregados –co cal non poderían ser os que xa están ocupando o posto- e cando finalmente sexa firme unha sentencia que determine a fixeza do traballador no posto, asumila ou indemnizalos e manter a outra persoa contratada ate a finalización do seu contrato. Isto levaría a unha situación de conflito e asfixia económica a moitas entidades de ámbito social, situación por eles buscada e asumida.

Cal é o papel das entidades neste enredo? Ben, si somos moi inxenuos chegaremos a pensar que estas entidades canalizan os recursos que as administracións lles conceden en forma de axudas, subvencións ou convenios cara os fins que perseguen; sen embargo, se somos máis ben maliciosos chegaremos a crer que estas entidades so serven de parvo útil non das administracións públicas, cuxos servizos asumen, senón dos partidos políticos que as gobernan. Unha destas entidades é ASPANAS, en Ourense, da que formei parte na segunda metade de 2009, nunha Unidade de Promoción e Desenvolvemento que contaba daquela coa maioría de membros da mesma cor política (PSOE). A directora da UPD, Nuria Bueno Aizpuru, na súa vida creou máis emprego que o propio. Iso si, isto faino ben. Agora, sen UPD, e ASPANAS cunha Directora de Formación e Emprego, Rosa Carrera Carballo, pro-Feijóo e traidora de Baltar (Roma non paga traidores), a función da entidade segue a sela mesma pero con outra cor: parvo útil de Rogelio Martínez. Das axudas que recibe esta entidade poucas se ven reflectidas nos boletíns oficiais, por exemplo, si se busca “aspanas” no buscador do DOG o resultado para 2011 é “0”. (poden probar aquí, sorte!). Significa iso que non recibiu ningunha cantidade da Xunta de Galicia neste período? Non. Significa soamente que non foi publicado e polo tanto vulnerado o principio de publicidade, pois ninguén se cre que esta entidade non recibise un só euro dende a caída do bipartito. A pregunta é: que interese pode ter a actual Xunta ou a ASPANAS de sempre para que non se saiba que cantidades e en concepto de que recibe axudas? Mellor non sabelo.

Lamentablemente o panfleto no que se anuncian todas estas contratacións, unha información totalmente falsa, foi reproducida polos medios de comunicación sen realizar ningunha análise crítica do mesmo. Todo vale para alimentar a ignorancia do pobo.

Carta pública a emprendedora ourensá do ano

2 Agosto 201127 Xullo 2011 por xOsse dorrío

Asunto: tanto me valoran tanto vallo

Ola Belén, bo día!

Vin reflexionado de camiño a casa sobre a entrevista de hoxe. Camiñar só pola cidade reláxame moito, ábreme a mente e permíterme ver con maior claridade a realidade. Debería probar. Polo camiño tan só saín dese estado de meditación cada vez que pasaba diante dunha librería e rematei por parar en dúas delas, e nas dúas merquei libros. En Novel chamoume a atención libro un sobre cuxa temática estivemos falando, a estatística. Trátase dunha obra clásica de Darrel Huff: “Como enganar con estatísticas“. Virame moi ben, no vindeiro semestre teño unha asignatura sobre estatística: “Técnicas cuantitativas aplicadas ás Ciencias de Traballo”. Nesta asignatura utilizaremos un potente programa: MiniTab 16.0.

Logo noutra librería, Torga, máis do meu gusto, merquei “NOLOGO“, un dos clásicos do marketing, xunto con outros dous máis relacionados coas ciencias políticas e as redes sociais: “Non penses nun elefante” e “Das nacións as redes” … Servirame para reflexionar sobre a realidade social deste lugar, Ourense, tan atrasado e afastado da mesma… Encamiño de novo cunha enchenta de libros na man, mentres penso, cun sorriso na faciana que, seguramente, vostede xa se esqueceu do libro que lle recomendei, ignorante, iso si, do que semellante recomendación levaba implícito.

Escribir o que se pensa tamén axuda a facer valoracións sobre a propia reflexión,… e por aquí comezo:

Un dos libros que estou lendo na actualidade é “Coaching” de Jhon Whitmore e claro, cando me falan diso nunha conversa meus ollos acenden, tiña que velos… Si alguén que sabe pronounciar “cowchin” se dirixe a min a través dunha rede social, Linked In, para ofertarme emprego, xa ten que estar interesada, non si? Sentime coma o neno que lle gaña por primeira vez unha partida a seu pai,… Ese é un dos exemplos que pon Jhon Whitmore para explicar a función do coaching directivo, o exemplo do pai que deixa gañar a seu fillo para que senta esa satisfacción persoal única, así como a do propio pai ou nai cando, a seu tempo, se comprace ao ver que un fillo consegue superalo de verdade. Un bo xefe coma un bo coaching deberían sentir o mesmo cada vez que un empregado seu ou un pupilo seu conseguen os obxectivos que lle marcaran. Claro que tamén pode suceder o contrario, a situación na que o mal xefe ou xefa, neste caso, critique aos seus empregados diante dun candidato a formar parte do cadro de persoal, por seren estes pouco produtivos cando o xefe non está diante.

Eu hoxe decateime de que non dou conseguido ese obxectivo. Vou explicalo: hoxe “meu pai” díxome o que realmente vallo eu e toda a miña formación: o SMI. Dende logo algo estou facendo mal. Moi mal. Debería tomarme máis en serio o meu personal branding, e así evitar que unha “experta” en RRHH, termo que define máis ao reclutador que ao reclutado, meta a zoca ao dirixirse a min. Quizais debería por o meu futuro nun verdadeiro coaching, non nun destes do tres ao cuarto que inzan por Ourense, un deses que estean ao día, actualizados, non dos que levan anos afastados do coñecemento (TIC, libros, etc.). Realmente eu cría que valía máis e quero pensalo aínda. Pode tamén que estea errado, non sei…

Que un xefe te vaia buscar a túa casa, como se me veu buscar a min é un bo sinal, pois eu non lle enviara meu CV a esta empresa -que nin sabía que existise-, para dicirme que valio o mesmo que unha persoa que se adica a encher caixas de correo de publicidade (o SMI) con todos os coñecementos que aporto. Si debo ser sincero non considero esa actitude o mellor coaching da historia, dende logo, nen a mellor forma de reclutamento: xa antes de contratar a un empregado o rebaixan ao escalón máis baixo que a lei lle permite… que futuro pode agardar a alguén nunha empresa así?

Unha empresa que di adicarse a ofrecer servizos de consultaría de RRHH (non a DDPP) e Formación Continua ten que saber mellor que ningunha outra empresa da necesidade de ter uns perfís profesionais ben definidos -pois iso é o que vende-. ten que valorar a actualización de coñecementos de cada traballador -pois iso é o que vende- e ten que estar disposta a pagar polo perfil adecuado e pola formación do profesional -pois iso é o que vende-. Pois non. Non é así. E esta empresa a que me refiro –global servi– nin ten os seus propios perfís profesionais ben definidos -pois vostede mesma afirma na primeira toma de contacto que todos fan un pouco de todo pero pouco do que realmente poden facer (esta última afirmación é miña)- nin se albiscan perspectivas de definilos. Cando menos eu non as vexo. Non vexo que vostede poida facelo porque realmente vostede é coma todos eses empresarios aos que durante hora e media de entrevista criticaba, empresarios parásitos que non están dispostos a pagar polo servizo que se lle presta, a saber, formación e selección.

Sinceramente, eu non sabería como venderlle a un empresario un servizo que nin miña propia xefa compraría, isto é, un profesional adecuado para o desempeño das funcións dun determinado PT (posto de traballo). Que vostede quere darse o capricho de ter un Licenciado en Dereito na rúa vendendo uns servizos que nin vostede mesma compraría, que podo engadir eu, dese o capricho! Como non! Pero cando menos asuma a súa categoría e páguelle o que realmente vale, pois ese Licenciado en Dereito tivo que pagarse unha carreira e romperse o coco para tela. Si simplemente quere un vendedor, contrate a un comercial, e si quere un administrativo, pois unha persoa co ciclo medio de Administrativo. Non necesita un Licenciado en Dereito para que faga labores de administrativo-comercial.

Persoalmente creo que se equivoca. Con esa mentalidade tan cativa chegará tan lonxe como o conxunto do empresariado ourensá: a cola de tódalas clasificacións económicas. Velaí outro motivo para a Repulsa!

Nunha cousa si concordo con vostede: un empregado ten que gañarse o soldo, me dixo. Como non ía estar de acordo. Si vostede oferta un PT cun soldo do SMI non poderá obter -moito menos, esixir- máis rendabilidade que a que poida ofrecer unha persoa coa capacidade dun camareiro, por por un exemplo. Sinceramente, polo SMI prefiro traballar nesta profesión que na que me oferta global servi, polo menos é moito máis agradable e rómpome menos os cornos. Si vise esta realidade fai anos probablemente non seguise estudando… total…

Quero pensar aínda que vallo máis, non o que vostede di que vallo. Quero pensar que seus empregados valen máis, non o que lles paga. Probablemente o seu rendemento este directamente relacionado co valor que vostede lles dá, de xeito que, si como vostede me comentou na primeira chamada que tivemos, baixan o rendemento cando vostede non está presente, algunha responsabilidade terá que haber na dirección da empresa -súa- para que esa sexa a súa conduta. Eu hoxe xa puiden decatarme porque baixa o seu rendemento na súa ausencia. Lóxico! Só vostede non o ve… e si non o ve na súa empresa como se pode agardar que o vexa noutras?

Gustoume que falara de extender a súa empresa a outras cidades, pero logo de pensalo, non creo que sexa máis que un farol. As outras cidades de Galicia non son Ourense, aquí é suficiente con nomear a catro amiguetes -vostede fixo hoxe comigo, creo lembrar que nomeu a Bermello, a Pérez Rumbao, a Yolanda e Cesar de Cimo e algún máis-, noutras cidades cumpre rendir ao máximo para competir, para iso cumpre ter vos profesionais, e para telos, recoñecerlles a súa valía.

Resumindo: non me imaxino traballando cun xefe ou xefa que non le libros, non me imaxino traballando cun xefe ou xefa que degrada a seus empregados dende a mesma entrevista de traballo, non me imaxino traballando cun xefe ou xefa que non ten claros os seus obxectivos nin os da súa empresa, non me imaxino traballando cun xefe ou xefa que non sabe recoñecer a valía dos servizos que el ou ela mesma vende.

Hoxe aprendín moito con vostede, sen que vostede se decatase.

Un saúdo Belén,

—

xosé antón vázquez dorrío

Estes son os libros que menciono no post e que por suposto recomendo ler. Ler non mata. Créanme. Quizais non servan para “estar” pero serven para algo moito máis importante: SER!

A verdadeira liberdade acadarase a través da cultura
Gustavo Bueno

Como mentir con Estadísticas