Cal é o custe político da Deputación de Ourense para os ourensáns?

8 Maio 20237 Decembro 2020 por xOsse dorrío

O xornalixo de Ourense non cesa coa súa campaña de derrube a Gonzalo Jácome. Vaille a vida, é dicir, a bolsa, no intento. O curioso é que un dos argumentos máis manidos é o gasto en persoal de confianza, os mal chamados asesores polos xornalistas da verdade de perogrullo. Que para algo son xornalistas, non ía ser para elaborar información.

Imos ver o caso da Deputación de Ourense, esa administración que paga, como ten que ser, o imposto revolucionario, para ter boa prensa. De feito, fai décadas que o xornalixo, en creba técnica, tería desaparecido destas terras esquecidas de non ser polos bos pagadores. Iso si, pagan cos cartos de todos, que sempre doe menos ao pagador, co que nos quitan ao resto (en servizos, fundamentalmente).

Na actualidade a Deputación de Ourense conta con 26 asesores (tivo máis), que cobran dende 29.915.48 € ao ano, ate un máximo de 70.376.14 €/ anos. Amais, conta con dous directores que cobran 59.935,68 euros ano, a Directora Xeral de RRHH, e 67.894,4 euro/ ano o Director da Área de Transparencia.

Só o custo de persoal de confianza custa a tódolos ourensáns nestes intres 1.092.053,06 euros ao ano. Antes de romperse o pacto de goberno con DO era bastante máis.

A Deputación de Ourense está composta por 25 deputados, elexidos de forma indirecta polos seus partidos (a dedo, vaia) dos cales, 10 deputados provinciais están cobrando unha dedicación exclusiva, dende a máis modesta dos deputados sen competencias, de 41.000 euros brutos anuais, ate os 72.325,26 do presidente, pasando polos 48.000 euros anos dos deputados do PP con delegacións de competencias.

O que lle custa a tódolos ourensáns o salario bruto dos políticos provinciais (lembremos, xente posta a dedo polo seu partido), nestes intres, son 476.162,14 euros/ano, correspondendo máis da metade aos 5 deputados que conforman o grupo de goberno: 271.162,14 euros. Si, cinco! Tampouco é que 5 sexan moito máis que tres.

A todo isto hai que sumar o que custa ao herario ourensán os grupos: 900 euros por grupo, máis 900 euros por cada deputado ao mes. É dicir 313.200 euros ao ano (aforramos os ourensáns 900 euros cada mes ao ser Miguel Caride un tránsfuga, un non adscrito e, por tanto, non ter dereito a estes recursos).

Só estes gastos fixos supón para os ourensáns 2.009.245,28 euros cada ano… pero hai máis, hai outros gastos que poden variar segundo a asistencia a plenos, a comisións, xunta de voceiros, reunións,… que case poden considerarse un gasto fixo pois a excepción, dado o ben pagadas que están, adoita ser non ir.

E todo este custe político faino unha administración cun orzamento en 2020 de 85,7 millóns de euros, coma sempre, con homenaxe ultra a Juanito.

Mais, o xornalixo quererá convencerte que o staff caro é o do Concello de Ourense, moito máis reducido en número de persoal, con salarios máis baixos, resultando ser tanto cuantitativa como cualitativamente (a Deputación de Ourense consume un 2,34% do seu orzamento só neses gastos fixos do persoal político) un goberno máis barato, xa que o orzamento do Concello de Ourense en 2020 bnon só é moito máis elevado, 103.126.170,09 euros, senón que o gasto que supón o persoal político é moito máis reducido que o do ente provincial.

Iso si, entre tanto, o xornalixo respecto ao gasto da Deputación de Ourense non di nada, nin antes, nin agora, nin mentres goberne Baltar. A chave? As transferencias directas do Pazo Provincial as contas do xornalixo.

Se as deputacións non existisen e as súas competencias fosen asumidas por Xunta e concellos, os ourensáns disporíamos de máis de 2 millóns de euros para as nosas necesidades, isto sen contar o gasto en propaganda (imposto revolucionario) que nos custa a súa simple existencia.

Gonzalo Jácome, o Antialcalde

3 Xuño 2015 por xOsse dorrío

Comezou a anterior lexislatura escoitando do concelleiro do BNG, Fernando Varela, que era “el niño que no pinta nada aquí”. Dende logo, non tivo un bo comezo. Poida que necesitara tempo para familiarizarse co novo entorno no que se ía a mover, coñecer o funcionamento da administración local, as normas que a rexen, as persoas que moven os fíos,… Pero, pasado ese momento de adaptación, a fera, adaptada xa, comezou a ser quen máis pintaba alí, cando menos, quen máis aireou os trapos que os partidos do goberno, presentes (PSOE e BNG) e pasados (PP), trataban de agochar. Foi quen de marcar a axenda ao resto de grupos, tanto aos que gobernaban, como aos que non.

Concordo con el en que esa non é a verdadeira labor da oposición; tamén en que esa labor corresponde aos covardes órganos xudiciais (xuíces e fiscais) e policiais. Covardía, cando non complicidade, demostrada. Non foi en Ourense onde se descubriron, por actuacións xudiciais, casos de corrupción política na nosa administración local, senón dende fóra, en investigacións levadas a cabo por xuíces de A Coruña, Lugo ou Vigo. Aquí, os de aquí, están por estar… Quizais, cando non gobernen os de sempre, os seus, para que volten, comezarán a funcionar. Quizais…

O éxito de Gonzalo Jácome nas eleccións municipais é indiscutible: triplicando os votos cuadriplicou os concelleiros. Seu éxito non pode illarse desa canle de TV local que o ten presente as 24h do día, sete días da semana, 365 días ao ano, ao estilo norcoreano. Era, antes do 24M, o candidato máis coñecido, sen ser, iso si, o máis valorado. Fíxose bo o dito “máis vale malo coñecido…”. Ese éxito tamén ten que ver co fracaso da confluencia cidadá. Fracaso ou torpedeo, non sei, case isto último. O certo, é que unha maré de xente do común, ben organizada, sen siglas partidarias, sen leas internas, puidera terlle roubado a Gonzalo Jácome todo ese protagonismo, como sucedeu noutras cidades galegas. Pero, un par de grupiños, como foron Anova e Compromiso por Galicia, non se resistiron a impoñer, polas bravas, as súas siglas por diante do proxecto común, utilizando medios pouco ortodoxos para erguer aos seus artificialmente. Si, artificialmente, porque o liderado destes ía contra natura, contra a lóxica organizativa, contra os principios fundacionais de Ourense en Común. E o éxito de Gonzalo Jácome está tamén no fracaso do Bloque Nacionalista Galego, un Bloque descoñecido, rancio, incapaz de atopar conexións coa realidade política e social na que convive.

Mais o éxito de Gonzalo Jácome non foi completo. Non foi a forza máis votada, senón a segunda, polo tanto, non é quen para autoproclamarse alcalde, nin moito menos, sen a autoridade que ten os votos das outras opcións políticas. Resulta cómico proporlle a forza máis votada, o PP, que lle ceda a alcaldía, aínda que sexa media lexislatura. Non menos cómico podería resultar unha coalición co PSOE, a forza a que atacou e ridiculizou durante catro anos. E non se trata só do trato que dispensou aos seus representantes no Concello, senón aos seus votantes… Que ían pensar si Gónzalo Jácome, logo de todas as tropelias, acaba alcalde de Ourense cos seus votos, os do PSOE… Ou viceversa, Vázquez Barquero cos de DO. Pero o máis triste da situación é que aquí o único que realmente se está negociando é a alcaldía duns e outros… xa os programas políticos pasan a un segundo plano, xa as promesas son esquecemento. Alcaldía a cambio de concellarías, reparto do pastel, bo, enorme, manexar un orzamento de 100 millóns de euros. Lamentable…

Gonzalo Jácome dá mostras de desesperación por ser Alcalde da cidade. Como xa o dixo nunha ocasión, “como si hai que pactar con el diablo”. O mesmo lle presenta un pacto ao PP, como acusa a estes de ter xa un “pacto pola corrupción” co PSOE, como acto seguido convida a PSOE e OUeC a formar un tripartito para gobernar a cidade, con el de Alcalde. Para el, todo pasa por ser el alcalde… Ser tan teimudo non é unha cualidade que deba reunir un bo alcalde, por non falar da falla total de coherencia. Todo isto, en canto ao fondo.

As formas tampouco son as máis axeitadas. Mentres se produce un proceso negociador pola alcaldía, non ten moito sentido estar criticando a quen pretendes ter como socio. E esta crítica é constante. Non ten sentido para quen, irremediablemente, necesita o entendemento con alguén (PP ou PSOE) e cando, para estes, o entendemento con el non é unha necesidade, caso do PP. Crerse o gañador nunhas eleccións onde tan só pode proclamarse como tal quen acada unha maioría absoluta resulta rídiculo. Por ser, non é sequera, como segundo, o primeiro dos perdedores. Tampouco resulta moi apropiado saltarse os procesos internos das organizacións a que un se dirixe… Si en OUeC consta no seu código de gobernanza que non se vai a proceder a un reparto de cadeiras con ninguén, resulta insultante que che presenten unha proposta nese senso, ofrécendoche cadeiras, namais. Debería OUeC incumprir os seus documentos para facer a Gonzalo Jácome Alcalde? Nin un só dos votantes de OUeC o comprendería e moito menos o perdonaría. A carencia de cualidades na negociación tamén se evidencia co PSOE, saltandose a súa estrutura, dirixíndose ao PSdeG directamente, obviando a dirección local. E isto faino el, que tanto critica que os partidos clásicos non fagan máis que seguir directrices de órganos superiores. Por estas razóns, e moitas máis, que me obrigarían a escribir un libro no lugar dun artigo, é que considero que Gonzalo Jácome, máis que dar o perfil de Alcalde, encaixa perfectamente no de Antialcalde, pois acumula moitas das eivas que xamais debería reunir a figura dun Alcalde, cando menos a do Alcalde que eu quero para miña cidade.

En V Televisión falando dos caciques da terra

27 Setembro 2011 por xOsse dorrío

Nas noticias do luns, 26 de setembro, ao mediodía

E nas noticias da noite, o mesmo día e a mesma canle

Sen ánimo de lucro

24 Setembro 201122 Setembro 2011 por xOsse dorrío

Este é un engadido que aparece sempre na denominación dunha asociación. Na actualidade este engadido converteuse en mofa social. Estes profesionais do asociacionismo son bechos hábiles nas corredoiras das administracións rapinando aos corruptos políticos que nos gobernan (non diferencio entre siglas… entre os bechos tampouco). Son profesionais do asociacionismo porque é do que viven, viven subsidiados, e viven duns fondos que na maioría dos casos van destinados a colectivos desfavorecidos, para a súa defensa, para a súa integración, para a súa atención. Dáme moito noxo observar como quen realmente saca proveito deses fondos non son directamente eses colectivos aos que supostamente van dirixidos, senón fracasados aspirantes a funcionarios que atopan aquí unha alternativa de traballo, sen necesidade de ter que cravar os cóbados nunha mesa para opositar e aprobar, competindo con moitos outros aspirantes para ocupar unha mesma praza nunha administración pública, quen realmente debería prestar eses servizos que se subvencionan, Aquí, nas asociacións, non hai rivais, simplemente cumpre ser un bo cacique (no sentido pexorativo da verba), un mamón vaía, e mamar na persoa adecuada. Da igual as capacidades que teña ese traballador, si sabe mamar é o candidato perfecto ao posto. Así fan a maioría dos traballadores de cantas asociacións coñezo. AODEM, da que me dei de baixa esta mesma semana, por implantar un sistema de copago no que o usuario non paga un prezo simbólico do servizo que recibe, senón máis do que o servizo realmente vale: 12€. Esta cantidade multiplicada polas horas que se lle supón traballan estes profesionais ao día (8) e cunha media mensual de 21 días supón uns ingresos de 2016 €, moi por arriba do custo dos honorarios dos profesionais desta asociación. Iso non é copago, é unha estafa, máxime tendo en conta que outros gastos son financiados polas administracións ou a obra social das caixas (local, utensilios, subministros, …). E falando de administracións, na reunión na que se adoptou esta medida fíxose unha crítica política ao Concello de Ourense por non subscribir con AODEM un convenio aducindo que non podían asinar máis convenios e logo, dixo o Presidente e ex-alto executivo, Constantino Guzmán Rodríguez (a saber de que), si os asinou con outra asociación. A demagoxia deste persoeiro non ten límites. Pero, quen é esa outra asociación? É ASPANAS. As críticas na intimidade dunha reunión convértense logo no máis profundo silencio e respecto publico. Ao rematar a reunión a psicóloga-xerente e o presidente sairon correndo á inauguración dos novos bungalows de Untes, nun camping que leva un ritmo de inauguración por ano, sempre ao finalizar a tempada estival, para cofear o lombo dos representantes políticos alí presentes.

Esta outra asociación é a que se queda coa torta toda de subvencións, axudas, convenios e o que se poña. O xeito de conseguilo é ben doado, premiando aos responsables políticos, de calquera partido, dando postos de traballo a aquelas persoas que aqueles lles suxiran: veciños e parentes do Alcalde de A Peroxa, veciños e parentes do superdelegado da Xunta en Ourense e ex-alcalde de Arnoia, veciños e parentes dos responsables de termalismo, medioambiente ou xardíns do Concello de Ourense, como Sonia Fernández, sobriña do mesmo concelleiro, Agustín Fernández, que ven de enchufar a súa filla no Concello de Facenda, supostamente técnica da UPD Integrou, compañeira de traballo coa que xamais me crucei, máis que non facía nada nin na UPD nin en ASPANAS (quizais o mesmo que agora, amolar),… e sen coñecer moi ben o motivo, pero algún haberá, amigos e familiares da deputada do BNG Tareixa Paz: súa irmá Lourdes, o concelleiro do bng en Barbadás Serafín, o cuñado de Tareixa Paz,… e como non, a parella de Tareixa Paz, unha persoa que non ve un burro a tres pasos, mais que iso non lle impide encargarse do mantemento, hixiene e seguridade nas Pozas de Outariz. Dicía unha nova do ano pasado: entre os feitos denunciados no escrito que se fixo chegar aos medios de comunicación relatábanse deficiencias hixiénicas nos alimentos que se serven, tanto pola súa manipulación como polas súas condicións de almacenamento e conservación, e sinálase que algúns traballadores tiveron xa diarreas. Os responsables de ditaminar que todo aquilo era falso eran os mesmos que logo seguían enchendo esa asociación de familiares e amigos. Efectivamente, o Concello de Ourense elaborou un informe ao día seguinte da denuncia ao ditado de Juan José Rodríguez Fernández, quen foi facerlle unha visita ao encargado de realizalo a primeira hora do día 1 de setembro de 2010, saúdando polo camiño, iso si, sen perder as mañas, aos concelleiros da oposición. Xa se sabe, hai que estar con todos ben, máis con ese, que é técnico na Deputación de Ourense. A oposición non deu un chío. Mais, eu que teño as miñas propias fontes podo afirmar que as instalacións de Outariz dan noxo, verdadeiro noxo, tanto que nin empregados, nin ex-empregados van por alí, agás aqueles que comen, e sobre todo os que empinan o cóvado, pola face.

Si o pensamos ben, nunha asociación así non fai falla responsables de persoal financiado con fondos públicos, porque se contrata a quen lle ordenan. Persoas que finxen adicarse a selección de persoal como Olalla Jorge Pereira (psicóloga) ou Rosa Carrera Carballo (historiadora, sic, quen mellor para estudar a historia curricular dun candidato) sobran. Mais, facer o que os políticos ordenan ten o seu premio: quedarse coas axudas e subvencións de tódalas outras asociacións. Pero por caladiños, por posuir menos cualidades que aquel “Caladiño” de “Sempre Xonxa” a perda de axudas tena ben merecida. A estes senvergoñas todo lles da igual e a cada acusación rin e brincan. Por iso, son dos que defende que a estas asociación non se lles debería dar nada, absolutamente nada, dos fondos públicos e si reforzar e potenciar nas administracións públicas os servizos que estás din, sen facelo, prestar.

Este vídeo vai para todos os canallas, mamóns, senvergoñas, zafados, cabróns, para toda unha CUADRILLA DE MAFIOSOS que infestan esta sociedade.

El chavalito que no pinta nada aquí

6 Setembro 20114 Setembro 2011 por xOsse dorrío

Chaval, la. (Del caló chavale, vocat. pl. de chavó, muchacho). 1. m. y f. coloq. Niño o joven. U. menos c. adj.

A palabriña atopeina no dicionario da RAE porque en galego non existe. Para que a utiliza logo o Concelleiro do BNG, Fernando Varela? Pois para insultar… nada mellor que a lingua común para facelo ben.

Vamos a poner a parir… Quen así fala a súa audiencia é Gonzalo Jácome El Chavalito do Concello de Ourense. Gusta el de poñer a parir a todo o mundo ao considerar que quen ocupa un cargo público se coloca na diana da crítica… do escarnio e do maldicir. Este persoeiro séntese agora menosprezado porque o Concelleiro do BNG, Fernando Varela, lle chamou chavalito. Nunca semellante ofensa se vira no mundo da política. Por que lle chamou chavalito, o peor insulto que se lle pode facer a unha persoa que acadou unha acta de concelleiro. Por que é concelleiro e iso exímeo de ser ofendido, pensa. Antes el (a agora) espraiábase agustito… escoiten e vexan este e outros vídeos: palabras como “ineptos”, “auténticos ineptos”, “o triste”, “censor”, “vago”, “inútiles”, “estúpidos”, “mosquita muerta”,… ou actidudes machista como referirse a unha moza preguntando “está buena? está buena?” son parte do seu repertorio. Noxento! Afortunadamente, os vídeos nos que el cuspe toda esa restra de insultos danos licenza a todos os cidadáns a dicirlle a el, cando menos, tanto como el lle dicía aos outros.

Barquero, o outro ofensor, díxolle «Ti aquí non pintas nada». Estamos no cumio da crispación política. Que pena me dá El Chavalito. Sinto verdadeira mágoa por este persoeiro friqui e por tódolos friquis que o votaron, que son moitos (ese día ben puideron quedar na casa). Tan grave é a ofensa que a considera un atentado a democracia.

A El Chavalito non se lle pode dicir chavalito pero El Chavalito si pode mexar por riba de tódolos seus compañeiros concelleiros –e de paso, por riba de tódolos seus votantes– pero non ao revés. El pode insultar afeito dende a friquiTv que rexenta con total impunidade e mesmo a condescendencia dos que agora son compañeiros. O máis triste de todo isto é ver como sae na súa defensa o Señor Rubín (Antón Feito), quen lle regalou no seu momento unha columna semanal, tódolos xoves, no seu diario (no de Santy) para insultar ao Goberno do Concello e a Baltar. Pois ben, parece que dende que foi elixido o friquiconcelleiro non se tivo noticia algunha da súa existencia -agás cando se apuntaran ao carro das adicacións exclusivas, pero diso en LaVoz non se falou- ate maiúsculo atentado contra a súa honorabilidade. Grazas por lembrarnos que están aí.

Esta fricada vitimista non deixa a marxe a actitude dos concelleiros do PSOE (Barquero) e BNG (Varela). Xente coma eles fan que a caste política sexa o único servizo público prescindible e non a educación, a sanidade ou o benestar persoal. Ben, isto último é demagoxia, pero eu podo facelo coma eles. Ou non?

De paletiños, paletos e paletóns!

5 Outubro 201118 Agosto 2011 por xOsse dorrío

@xOsse: http://t.co/TykDuKSp – “A un pailán pódeselle perdoar, porque só xira para un lado e non engana a ninguén” #bukowski

de cu ás grandes cidades — O Concilio de alcaldes (2011)

Hai uns días, logo do manifesto paleto dos 18 alcaldes nacionalistas (non está claro si son 18, 19 ou 20… ou os 8 da foto) escribín un e-mail a Xurxo, o Alcalde de Castrelo de Miño, ao decatarme que non podía ler os comentarios que el escribía no muro de facebook dun compañeiro, pero si podía ler as respostas e críticas cara el. Quen cinicamente se puña de exemplo de político que sabe escoitar á cidadanía, bloqueara a miña conta nesta plataforma, cousa que lle agradezo pois que mellor que non ter a vista toda esa enchenta de impudicia. O correo é unha carta privada ao seu enderezo electrónico persoal máis que el tivo a ben publicar no Grupo de Google de Castrelo de Miño, compartindo o meu enderezo electrónico, o cal é un ilícito penal pois a correspondencia privada non se pode compartir. O que me deixa claro esta personaxe ao ver que non tivo a gallardía de contestarme a min pero si compartir ese correo –insisto, privado e dirixido a el, a ninguén máis- cos seus acólitos, é que me quedei curto nos meus cualificativos cara el. Isto lle dicía (corrixidas as grallas, para que logo Iago, o fillo de Purificación –nº 7-, non diga; grazas a eles dous sei das andanzas navalleiras do seu alcalde. Nunha cousa leva razón o rapaz, unha carta por máis que sexa privada non debería perder as formas porque logo atópaste con alguén que non respecta a intimidade e exponna aos ollos alleos):

Xa sabía eu que eras algo máis que un cacique. Es parvo. Que é peor. Non só me eliminas do face por discrepar que por riba me bloqueas. Non poderei ver os teus comentarios pero si os de outros, …
Es un paletiño, tanto ou máis que os que te votan, e iso, contando… a ver, a ver… 102, 200, 300,… moito paspán hai na túa terra. E ti o que máis. Se tivese que medir o grado de paletidade dos alcaldes paletos do bng collería a foto que sae nos medios e os que máis ocupan no cadro máis paleto e os que menos, pois menos, é de caixón. Hainos menos paletos que son os que non saen e pon o seu nome, hainos algo menos paletos que son os que se acochan e hainos paletos de todo que son os que saen enchidos en primeira liña. Eses serán os que máis hostias levarán.
Sodes paletos e covardes, covardes por ter que xuntarvos para poder manifestar en conxunto que individualmente non tedes pelotas de manifestar. Outros arriscamos máis e o que pensamos dicímolo sempre, porque en dicilo vai o que consideramos integridade persoal. Dignidade. Que é o que vos falta a vós. Ningún de vós, ningún dos 18 alcaldes paletos que asinades ese manifesto mereces estar na política nun ámbito máis elevado do que as furnas vos marcaron. A vosa experiencia non vale nin un chisco máis ca de calquera outro militante sen alcaldía.
Persoas coma ti, que anoxan as persoas íntegras, ben cando menos me anoxa a min, se son integro ou non, poden valoralo outros. A cidadanía non pode confiar en cacique algún, menos en caciquintanistas noxentos coma ti, que non sodes nada, NADA, fora dos lindes do voso concello. e nada seriades aí sen as persoas que ignorades e que tanto traballo levan as súas costas.

Penso que o marrau está listo… e o San Martiño a xeito 😉

Pido desculpas aos veciños pola miña arroutada, a uns máis que a outros (Iago e Pura ou Pura e Iago por dars por aludidos), pois isto non debía saír do ámbito persoal ao que se restrinxe a correspondencia privada entre dúas persoas, pero o voso alcalde quixo difundilo. Os que o coñecedes ben sabedes quen é e os que non saberédelo a nada que abrades os ollos: un ser avaricioso que soamente cando o bipartito gobernaba Galicia se atreveu a por o seu nome nas listas do seu Concello. Non o fixo por Castrelo de Miño, senón por el aproveitando a conxuntura (por persoas coma el moitos abandonamos o BNG), e nese senso, podedes recoñecelo ou non, metéuvola dobrada – botádelle unda ollada as dúas fotos que acompañan esta entrada. Que pinta en ambalas dúas? -. Puido comerse esa carta como se come outras cousas; puido responderme defendedo aos seus veciños; pero non, tivo a necesidade de dicirvos: “Veciños, este home chamouvos paletos. Quero que saibades que non fixen nada ao respecto. Ignoreino sen máis. Xamais me molestaría en negar tal afirmación!”. E non o fixo. Non defendeu aos seus veciños… Enviou esa carta a un grupo para atacar a unha das persoas que forman ese grupo logo que uns dias antes non tivese nin a gallardía de mirarlle a cara. Covarde!

Envieille esta carta o día 13 de Agosto e estivo remoéndoa durante días, sen responderme, ate que no día de onte, co asunto “cal é o límite da paciencia” a comparte con todo o seu grupo do BNG de Castrelo de Miño. Non se dirá que o fixo en quente. Fala de paciencia a persoa que censura canta crítica cae no seu muro (iso só o saben os críticos, quen lle lambe o cu non), demostrando que come máis para o lado dereito que para o esquerdo, e o último comentario que fixen, no que lle dicía “parabéns polo cañoto que levas na man” supuxo non só a eliminación do comentario senón que me borrase desa lista de amizades virtuais (que para non saber xestionalas é mellor non telas, e dicir, que mellor lle fora autoeliminándose el e non aos que o amolan) e me bloquease! E agora fala de paciencia. E xunto aos outros fala de escoitar aos cidaadáns. Será necio! Lamentablemente, non é tan decidido cando se trata de defender aos seus veciños.

Tamén lles fixo chegar un comentario meu aparecido no blog do Encontro Irmandiño de Ourense, onde, unha vez máis o critico. Velaquí. Vese que as miñas palabras lle resultan indixestas (e perdoade que fale tanto en ton figurado de comida) ao tempo que nunca lle pasan desapercibidas. Lémbrame ao irmán maior que George Orwell describiu en 1984, aquel que actualizaba día a día o pasado para dende o presente controlar o futuro. Todo polo control. Nada se controla sen controlarse a un mesmo.

alleos a realidade galega — O Concilio dos carguiños (2009)

Carta pública a emprendedora ourensá do ano

2 Agosto 201127 Xullo 2011 por xOsse dorrío

Asunto: tanto me valoran tanto vallo

Ola Belén, bo día!

Vin reflexionado de camiño a casa sobre a entrevista de hoxe. Camiñar só pola cidade reláxame moito, ábreme a mente e permíterme ver con maior claridade a realidade. Debería probar. Polo camiño tan só saín dese estado de meditación cada vez que pasaba diante dunha librería e rematei por parar en dúas delas, e nas dúas merquei libros. En Novel chamoume a atención libro un sobre cuxa temática estivemos falando, a estatística. Trátase dunha obra clásica de Darrel Huff: “Como enganar con estatísticas“. Virame moi ben, no vindeiro semestre teño unha asignatura sobre estatística: “Técnicas cuantitativas aplicadas ás Ciencias de Traballo”. Nesta asignatura utilizaremos un potente programa: MiniTab 16.0.

Logo noutra librería, Torga, máis do meu gusto, merquei “NOLOGO“, un dos clásicos do marketing, xunto con outros dous máis relacionados coas ciencias políticas e as redes sociais: “Non penses nun elefante” e “Das nacións as redes” … Servirame para reflexionar sobre a realidade social deste lugar, Ourense, tan atrasado e afastado da mesma… Encamiño de novo cunha enchenta de libros na man, mentres penso, cun sorriso na faciana que, seguramente, vostede xa se esqueceu do libro que lle recomendei, ignorante, iso si, do que semellante recomendación levaba implícito.

Escribir o que se pensa tamén axuda a facer valoracións sobre a propia reflexión,… e por aquí comezo:

Un dos libros que estou lendo na actualidade é “Coaching” de Jhon Whitmore e claro, cando me falan diso nunha conversa meus ollos acenden, tiña que velos… Si alguén que sabe pronounciar “cowchin” se dirixe a min a través dunha rede social, Linked In, para ofertarme emprego, xa ten que estar interesada, non si? Sentime coma o neno que lle gaña por primeira vez unha partida a seu pai,… Ese é un dos exemplos que pon Jhon Whitmore para explicar a función do coaching directivo, o exemplo do pai que deixa gañar a seu fillo para que senta esa satisfacción persoal única, así como a do propio pai ou nai cando, a seu tempo, se comprace ao ver que un fillo consegue superalo de verdade. Un bo xefe coma un bo coaching deberían sentir o mesmo cada vez que un empregado seu ou un pupilo seu conseguen os obxectivos que lle marcaran. Claro que tamén pode suceder o contrario, a situación na que o mal xefe ou xefa, neste caso, critique aos seus empregados diante dun candidato a formar parte do cadro de persoal, por seren estes pouco produtivos cando o xefe non está diante.

Eu hoxe decateime de que non dou conseguido ese obxectivo. Vou explicalo: hoxe “meu pai” díxome o que realmente vallo eu e toda a miña formación: o SMI. Dende logo algo estou facendo mal. Moi mal. Debería tomarme máis en serio o meu personal branding, e así evitar que unha “experta” en RRHH, termo que define máis ao reclutador que ao reclutado, meta a zoca ao dirixirse a min. Quizais debería por o meu futuro nun verdadeiro coaching, non nun destes do tres ao cuarto que inzan por Ourense, un deses que estean ao día, actualizados, non dos que levan anos afastados do coñecemento (TIC, libros, etc.). Realmente eu cría que valía máis e quero pensalo aínda. Pode tamén que estea errado, non sei…

Que un xefe te vaia buscar a túa casa, como se me veu buscar a min é un bo sinal, pois eu non lle enviara meu CV a esta empresa -que nin sabía que existise-, para dicirme que valio o mesmo que unha persoa que se adica a encher caixas de correo de publicidade (o SMI) con todos os coñecementos que aporto. Si debo ser sincero non considero esa actitude o mellor coaching da historia, dende logo, nen a mellor forma de reclutamento: xa antes de contratar a un empregado o rebaixan ao escalón máis baixo que a lei lle permite… que futuro pode agardar a alguén nunha empresa así?

Unha empresa que di adicarse a ofrecer servizos de consultaría de RRHH (non a DDPP) e Formación Continua ten que saber mellor que ningunha outra empresa da necesidade de ter uns perfís profesionais ben definidos -pois iso é o que vende-. ten que valorar a actualización de coñecementos de cada traballador -pois iso é o que vende- e ten que estar disposta a pagar polo perfil adecuado e pola formación do profesional -pois iso é o que vende-. Pois non. Non é así. E esta empresa a que me refiro –global servi– nin ten os seus propios perfís profesionais ben definidos -pois vostede mesma afirma na primeira toma de contacto que todos fan un pouco de todo pero pouco do que realmente poden facer (esta última afirmación é miña)- nin se albiscan perspectivas de definilos. Cando menos eu non as vexo. Non vexo que vostede poida facelo porque realmente vostede é coma todos eses empresarios aos que durante hora e media de entrevista criticaba, empresarios parásitos que non están dispostos a pagar polo servizo que se lle presta, a saber, formación e selección.

Sinceramente, eu non sabería como venderlle a un empresario un servizo que nin miña propia xefa compraría, isto é, un profesional adecuado para o desempeño das funcións dun determinado PT (posto de traballo). Que vostede quere darse o capricho de ter un Licenciado en Dereito na rúa vendendo uns servizos que nin vostede mesma compraría, que podo engadir eu, dese o capricho! Como non! Pero cando menos asuma a súa categoría e páguelle o que realmente vale, pois ese Licenciado en Dereito tivo que pagarse unha carreira e romperse o coco para tela. Si simplemente quere un vendedor, contrate a un comercial, e si quere un administrativo, pois unha persoa co ciclo medio de Administrativo. Non necesita un Licenciado en Dereito para que faga labores de administrativo-comercial.

Persoalmente creo que se equivoca. Con esa mentalidade tan cativa chegará tan lonxe como o conxunto do empresariado ourensá: a cola de tódalas clasificacións económicas. Velaí outro motivo para a Repulsa!

Nunha cousa si concordo con vostede: un empregado ten que gañarse o soldo, me dixo. Como non ía estar de acordo. Si vostede oferta un PT cun soldo do SMI non poderá obter -moito menos, esixir- máis rendabilidade que a que poida ofrecer unha persoa coa capacidade dun camareiro, por por un exemplo. Sinceramente, polo SMI prefiro traballar nesta profesión que na que me oferta global servi, polo menos é moito máis agradable e rómpome menos os cornos. Si vise esta realidade fai anos probablemente non seguise estudando… total…

Quero pensar aínda que vallo máis, non o que vostede di que vallo. Quero pensar que seus empregados valen máis, non o que lles paga. Probablemente o seu rendemento este directamente relacionado co valor que vostede lles dá, de xeito que, si como vostede me comentou na primeira chamada que tivemos, baixan o rendemento cando vostede non está presente, algunha responsabilidade terá que haber na dirección da empresa -súa- para que esa sexa a súa conduta. Eu hoxe xa puiden decatarme porque baixa o seu rendemento na súa ausencia. Lóxico! Só vostede non o ve… e si non o ve na súa empresa como se pode agardar que o vexa noutras?

Gustoume que falara de extender a súa empresa a outras cidades, pero logo de pensalo, non creo que sexa máis que un farol. As outras cidades de Galicia non son Ourense, aquí é suficiente con nomear a catro amiguetes -vostede fixo hoxe comigo, creo lembrar que nomeu a Bermello, a Pérez Rumbao, a Yolanda e Cesar de Cimo e algún máis-, noutras cidades cumpre rendir ao máximo para competir, para iso cumpre ter vos profesionais, e para telos, recoñecerlles a súa valía.

Resumindo: non me imaxino traballando cun xefe ou xefa que non le libros, non me imaxino traballando cun xefe ou xefa que degrada a seus empregados dende a mesma entrevista de traballo, non me imaxino traballando cun xefe ou xefa que non ten claros os seus obxectivos nin os da súa empresa, non me imaxino traballando cun xefe ou xefa que non sabe recoñecer a valía dos servizos que el ou ela mesma vende.

Hoxe aprendín moito con vostede, sen que vostede se decatase.

Un saúdo Belén,

—

xosé antón vázquez dorrío

Estes son os libros que menciono no post e que por suposto recomendo ler. Ler non mata. Créanme. Quizais non servan para “estar” pero serven para algo moito máis importante: SER!

A verdadeira liberdade acadarase a través da cultura
Gustavo Bueno

Como mentir con Estadísticas