Cal é o custe político da Deputación de Ourense para os ourensáns?

microxornal

O xornalixo de Ourense non cesa coa súa campaña de derrube a Gonzalo Jácome. Vaille a vida, é dicir, a bolsa, no intento. O curioso é que un dos argumentos máis manidos é o gasto en persoal de confianza, os mal chamados asesores polos xornalistas da verdade de perogrullo. Que para algo son xornalistas, non ía ser para elaborar información.

Imos ver o caso da Deputación de Ourense, esa administración que paga, como ten que ser, o imposto revolucionario, para ter boa prensa. De feito, fai décadas que o xornalixo, en creba técnica, tería desaparecido destas terras esquecidas de non ser polos bos pagadores. Iso si, pagan cos cartos de todos, que sempre doe menos ao pagador, co que nos quitan ao resto (en servizos, fundamentalmente).

Na actualidade a Deputación de Ourense conta con 26 asesores (tivo máis), que cobran dende 29.915.48 € ao ano, ate un máximo de 70.376.14 €/ anos. Amais, conta con dous directores que cobran 59.935,68 euros ano, a Directora Xeral de RRHH, e 67.894,4 euro/ ano o Director da Área de Transparencia.

Só o custo de persoal de confianza custa a tódolos ourensáns nestes intres 1.092.053,06 euros ao ano. Antes de romperse o pacto de goberno con DO era bastante máis.

A Deputación de Ourense está composta por 25 deputados, elexidos de forma indirecta polos seus partidos (a dedo, vaia) dos cales, 10 deputados provinciais están cobrando unha dedicación exclusiva, dende a máis modesta dos deputados sen competencias, de 41.000 euros brutos anuais, ate os 72.325,26 do presidente, pasando polos 48.000 euros anos dos deputados do PP con delegacións de competencias.

O que lle custa a tódolos ourensáns o salario bruto dos políticos provinciais (lembremos, xente posta a dedo polo seu partido), nestes intres, son 476.162,14 euros/ano, correspondendo máis da metade  aos 5 deputados que conforman o grupo de goberno: 271.162,14 euros. Si, cinco! Tampouco é que 5 sexan moito máis que tres.

A todo isto hai que sumar o que custa ao herario ourensán os grupos: 900 euros por grupo, máis 900 euros por cada deputado ao mes. É dicir 313.200 euros ao ano (aforramos os ourensáns 900 euros cada mes ao ser Miguel Caride un tránsfuga, un non adscrito e, por tanto, non ter dereito a estes recursos).

Só estes gastos fixos supón para os ourensáns 2.009.245,28 euros cada ano… pero hai máis, hai outros gastos que poden variar segundo a asistencia a plenos, a comisións, xunta de voceiros, reunións,… que case poden considerarse un gasto fixo pois a excepción, dado o ben pagadas que están, adoita ser non ir.

E todo este custe político faino unha administración cun orzamento en 2020 de 85,7 millóns de euros, coma sempre, con homenaxe ultra a Juanito.

Mais, o xornalixo quererá convencerte que o staff caro é o do Concello de Ourense, moito máis reducido en número de persoal, con salarios máis baixos, resultando ser tanto cuantitativa como cualitativamente (a Deputación de Ourense consume un 2,34% do seu orzamento só neses gastos fixos do persoal político) un goberno máis barato, xa que o orzamento do Concello de Ourense en 2020 bnon só é moito máis elevado,  103.126.170,09 euros, senón que o gasto que supón o persoal político é moito máis reducido que o do ente provincial.

Iso si, entre tanto, o xornalixo respecto ao gasto da Deputación de Ourense non di nada, nin antes, nin agora, nin mentres goberne Baltar. A chave? As transferencias directas do Pazo Provincial as contas do xornalixo.

Se as deputacións non existisen e as súas competencias fosen asumidas por Xunta e concellos, os ourensáns disporíamos de máis de 2 millóns de euros para as nosas necesidades, isto sen contar o gasto en propaganda (imposto revolucionario) que nos custa a súa simple existencia.

Aviso de preaviso

Hai uns mesesfalábavos de como se estaban a encher tódalas dependencias da Deputación de Ourense e de algúns Concellos con persoal contratado pola ‘Excelentísima’ ata un punto que, en moitos casos, facíase difícil moverse polos seus pasillos.De feito, a semá anterior as eleccións atopeime na rúa cun amigo que traballa no Concello de Ourense. Parecéulle que me dirixía a Casa do Concello e preguntóume se ía entrar. Resposteille que non… e logo explicóume:

-e que si vas entrar debeis ir pegado a parede, porque ahí dentro non se colle.

Esta é unha situación que se repite na nosa provincia cada catro anos e dura dende que comenza o ano ata que transcorren as eleccións. Cumplido o obxectivo (este ano menos que outros, tras perder a maioría absoluta en Ourense e noutras vilas, como Maceda -agora Manolo poderá dedicar todo o seu tempo, en exclusiva, a cumplir as suas labores de funcionario na ‘Exma.’-) toda esta xente empeza a desfilar para os seus fogares. Todos eles teñen contratos de un ano pero cunha cláusula de fin de obra -así eran polo menos fai catro anos- de tal maneira que rematadas as ‘obras’ acabarónse os contratos pra todos.

A semá que ven empezarán a chegar a todos e cada un dos contratados os preavisos dende a xefatura de negociado de persoal -aquela que ocupa José Luis Suárez, o que di selo xefe de persoal- pra ir firmalo finiquito, así que o día 29 de xuño todos… ‘¡a la puta calle!’. Pouco importará que os traballadores teñan familias que manter, hipotecas ou sinxelamente moitos vicios; non vale laiarse, a única posibilidade de seguir e ter unha boa cuña.

É unha cuestión de matemáticas: existe unha dotación orzamentaria para contratación de persoal eventual e si ésta se gasta toda nos seis primeiros meses do ano é de caixón que o vindeiro semestre non haberá diñeiro suficinte pra manter a tantos empregados. A pregunta é ¿Cómo é posible que durante seis meses se necesite tanta xente pra facer o mesmo traballo seis meses despois sen ela?.

Os únicos que non lles faltará traballo son os donos das empresas amigas, para as obras que éstas desenrolan sempre hai cartos e si non chegan faise unha amplición do presuposto e listo. É o caso de Instalaciones Eléctricas JOSE, o cal ten traballo tanto antes coma despois das eleccións gracias a uns bons lametóns ‘os Domarco’ e o propio José Luis Baltar. Pra personaxes coma aquel o importante é conseguir traballo fácil e ben remunerado pra sua empresa -no seu propio Concello ou na Deputación de Ourense-, o modo de conseguilo non importa, pois pra logralo tanto lle da afilarse o BNG coma o PP (cústalle menos afiliarse a un partido que liarse un porro) ou compartir mesa e mantel con quen faga falta.