A actividade política como servizo a sociedade

Fai tempo xa contáronos que era necesario profesionalizar a actividade política nas administracións públicas para por freo a corrupción e para acadar unha xestión máis eficiente. A mostra dese experimento fallido podemos atopala con abrir calquera xornal. A corrupción das administracións está no seu máximo apoxeo ao tempo que as arcas das mesmas arrastran déficits e acumulan créditos e débedas de dubidoso cobro. As dedicacións exclusivas as que se acolleron e acostumaron multitude de concelleiros e alcaldes (especialmente na esquerda) soamente serviron para converter a actividade política nunha saída profesional na que, lamentablemente, non é necesaria asumir responsabilidade pola deficiente xestión. Incluso a mala xestión está normalizada. Logo, outórgaselle a palabra ao pobo para que, en base a medidas demagóxicas (unha farola, unha estrada nova ou, simplemente, tapar unhas fochancas, repartir licenzas de obra -galpóns, v. g.-, etc.), renoven a súa confianza para outros catro anos máis.

Custa atopar hoxendía unha organización que acolla de bo grado entre os seus postulados que a actividade política, alomenos no ámbito local, sexa de carácter altruísta. Custa porque, no fondo, toda organización política ve nesta actividade unha forma indirecta para conquerir emprego para os individuos que forman o grupo, cousa que, pola realidade que nos atinxe (para maior gloria duns poucos), esa é unha das preocupacións fundamentais para a propia existencia, para a propia supervivencia. Custa entender, agás que lle neguemos toda capacidade de xestión a estes políticos profesionais, que quen nos goberna nas administracións públicas que nos afectan, sexan incapaces de atopar unha saída laboral mellor para si (isto partindo da base de que esa actividade non está sobrevalorada) que a de gobernar un pequeno -ou gran- concello, posto que isto os desacredita ao tempo para resolver o problema prioritario que afecta a sociedade actual: o desemprego. Logo, podemos permitirnos como cidadáns pagar salarios a quen non resolve os nosos problemas?

Por esta razón me custaría achegarme a unha furna electoral e votar a calquera organización política que non se comprometa de xeito inequívoco a que “os cargos electos no ámbito local renuncien ao abono de salarios ou contraprestación pola súa labor no ámbito da administración municipal“, así como a que “ocupen seu posto, cando sexan elixidos polos seus veciños, de xeito temporal, un máximo de dúas lexislaturas“, para evitar deste xeito a perpetuación no poder de familias políticas que supón un dano exacerbado para a rexeneración democrática do país (e dos propios partidos políticos). Debe esixirse tamén as novas formacións políticas un claro compromiso e vocación de servizo social, non de beneficio particular, cuxo resultado real foi a creación dunhas élites políticas que conduciron a inmensa maioría de administracións locais, provinciais e autonómica ao borde da quebra, cando non a quebra técnica.

Estas elítes, as que me refiro no parágrafo anterior, están desautorizadas para a creación de calquera proxecto político de futuro, dada a súa incapacidade demostrada para delegar nas situacións de mercado non formado, nas que poida que teñan opinión como calquera outro cidadán, pero non criterios autónomos de evaluación da situación para a toma de decisións atinadas, como se lle esixe a todo profesional en calquera actividade económica que desenvolve.

Os desbandados

Homes parásitos que non poden vivir sen chupar o sangue dos débiles, dotados dun espíritu retorcido, sen posibilidades de sandar e sen vontade de mellorar; xentalla que non posúe ningún valor para seguir vivindo neste mundo. 1Q84 Haruki Murakami

Parasitaron no BNG ao acubillo do esforzo e entrega duns poucos militantes. Nunca destacaron pola súa dedicación á organización. Facían política de cabaret nas tabernas rurais divagando entre viño e viño. Debuxaban sobre o ar proxectos imposibles que realizar no suposto de gobernar (nunca como financialos… as administracións sempre ten cartos e cando non, sempre ten créditos, pensan). Gobernaron sen que o pobo os elixise para semellante cometido. Foi un período breve suficientemente amplo para deixar ao descuberto as súas carencias, capacidade infinita para facer novos amigos e deixar na cuneta a vellos compañeiros, gastando cartos de todos para o beneficio duns poucos, ora a cambio de postos de traballo, ora a cambio de substanciosas subvencións a cativos empresarios incapaces de competir nun mercado libre mais valentes emprendedores baixo o paraugas das administracións públicas. Son especialistas en crear empresas que sangran as nosas institucións. Durante décadas gobernaron o BNG co beneplácito da UPG. É un dicir. En realidade eran seus monicreques.

Ideas

Chegaron a XIII AN do BNG cun proxecto alternativo ao que soamente renunciarían si lle deixaban vía libre para executalo dende dentro: renunciar a transformación social e deixarse levar en volantas pola corrente. É o que o nacionalismo pailoco chama “saber escoitar” que, na novafala, ven sendo algo así como “xa che miro o teu”. Si. Durante o goberno bipartito esta caste de funcionarios públicos que chegaron a gobernar o país descubriron o caciquismo, sentíronse cómodos nese novo papel: facendo favores e recibindo contraprestacións; mellorou o seu status social e seu nivel de vida, atoparon emprego os desempregados da súa corda, caeron millóns en axudas e subvencións públicas para empresarios subsidiados, etc. É duro volver a crúa realidade, despoxados do poder polas mesmas persoas que un día llelo deron: nós os votantes nacionalistas de esquerda. Si,… a esquerda que os pariu! Ou malpariu! O caso é que para debater ideas nesta Asemblea aparaceron a terceira parte dos militantes inscritos. Para a elección de cargos estaban presentes máis dos dous tercios dos inscritos. Quedou ben claro a que andan tanto uns coma outros (máis os uns que uns que os outros).

Ser ou non ser esquerda

Traizón! Traizón! Esta xente xa non son dos nosos, xa non son esquerda, xa non procuran a xustiza social, xa non procuran a igualdade senón manter a súa superioridade, xa non perseguen a ecuanimidade senón defender seus propios privilexios, xa non entenden o que é ser galego en Galicia nin fora dela, xa os botamos e, pobres babecos, non se decataron de cal foi a razón pola que foron rexeitados: vender aos galegos, vender Galicia. Esta xente vai ao seu, namais. Queren o poder para seu proveito non para mellorar a sociedade a que pertencen, exercicio este que se lle supón á política e aos políticos. Saben que para acadar unha pequena cota de poder que lles permita vivir por riba do resto da sociedade abonda con ter unha pequena forza, sempre que esta teña a capacidade de mudar maiorías cara un lado ou cara outro. Ese é o seu obxectivo: ser pouca cousa pero suficiente para decidir. Non entenden que os que decidimos somos nós: os cidadáns. Non entenden que os cidadáns nos manifestamos de forma maioritaria en cada comicio electoral por dúas razóns fundamentais: dunha parte para que gobernen uns, da outra para que non gobernen outros. Cando votamos manifestamos ambas cousas a un tempo: a quen queremos e a quen non queremos, quen se aproxima as nosas convicións e quen se afasta delas. Ocultarse baixo peles de diferentes animais pode levar a engano a curto prazo, pero a largo, en política todos son espelicados. Nas elites do BNG existe unha rede caciquil conservadora, non moi diferente da de outras organizacións, pero quizais con peores maneiras. Iso non é esquerda ou é unha merda de esquerda!

Democracia e capacidades

Na derradeira AN do BNG os militantes do BNG manifestaron democraticamente quen queren que gobernen seu partido e agardábase que quen participa na contenda, sempre que se define como demócrata, aceptase o resultado. Liscar agora sería igual de estúpido que decidir marchar de Galicia si a sociedade non decide darlles unha maioría absoluta (e mira que tiveron ben oportunidades para facelo), pero tampocuco pode pedírselle a estes cerebros moita coherencia, nin accións intelixentes en canto a estratexia política, xa que durante os últimos anos tiveron unha maioría absoluta interna nos órganos de dirección do seu partido e foron incapaces de reconducilo cara onde querían. Que van facer agora sen ela? Que van facer agora fora desta organización? Cometer os mesmos erros, sen dúbida.

Elites

Són élite, seres notables, privilexiados que toman decisións por si e polos paifocos que os siguen e que lle renden cultos coma santos ataviados aínda coa aureola do poder. Si que lles dura. Eles deciden manifestos, listas, proxectos (deses de taberna que falaba),… que ninguén mira nin le, mais asinan. Cumpre ser moi estúpido para crer que neles está a solución aos problemas que nos atinxen – Moito! – cando non fan máis que falar do que lles ocupa a eles. Algunha desas persoas creou, por exemplo, un só posto de emprego? Dubido (menos sen subvención de por medio). Algunha desas persoas tomou algunha iniciativa para frear un só ataque a nosa natureza? Tampouco, e ollade que non temos ocasións neste país: rios sucios, montes depredados, costas cementadas, ar fedorento,… Estas minorías selectas non teñen máis capacidade que a de alentar masas de torpes e medorentos galegos fedellando nas súas emocións máis arraigadas: a cultura, os símbolos, a historia. Sérvelle para movilizar unha cantidade importante de xente, por conductos que non son os da razón, para seus propios fins pero, en toda sociedade cega, colectivamente ao igual que os individuos de xeito personalizado, atopa momentos de lucidez.

Desbandados

Abandonan como perdedores logo de escribir as regras de xogo (XII Asemblea). Abandonan logo de demostrar a súa incapacidade política para gobernar unha organización ampla. Abandonan esgrimindo como escusa as ideas que non rebateron na derradeira Asemblea. Abandonan a democracia para instaurarse no seu pequeno totalitarismo. Abandonan a idea democracia participativa que defenden políticamente pero non respectan na súa organización. Os desbandados queren a súa propia hortiña, construir novos valados na nosa sociedade, establecer novos dereitos de paso polos que cobrarnos tributo no futuro… e viviren como dios!

Outubro… longo outubro

E aínda non rematou. E xa agroman os toxos nos montes negros, verdes e tenros os toxos, cincentos os montes. Aínda non comezara este mes cando se puxo a andar a idea de constituír a Asociación de Vítimas do Caciquismo. Aos medios pareceu interesarlles a nova… máis ou menos. En setembro solicitouse o Salón de Actos da Deputación de Ourense e ante a negativa desta a cedérnolo decidín comunicarllo a un medio que non dubidaría en facer deste feito unha noticia de interese nacional: La Voz de Rogelio. Así lle chaman por estas terras á delegación do xornal coruñés en Ourense. Darían conta da nova simplemente para atacar por enésima vez ao baltarismo, coma sempre sen deixar tocado ao feijooismo. Este pensamento quedou corroborado cando poucos días máis tarde, logo dunha nova negativa a outra solicitude realizada en nome da AVC, desta vez do Salón de Actos de Caixa Ourense (paso de utilizar nomes de usar e tirar), tamén propiedade da cidadanía. É comprensible. As caixas gastan moitos cartos dos aforradores en publicidade neste (e outros) xornal e o dono deste xornal (el non protesta), en concreto, está endebedado ate as cellas co que quede das caixas galegas, agardando que entre tanto cambio de personalidade e nomes se perdan as anotacións das débedas. O caso foi que da negativa da Deputación de Ourense convertérona nunha nova de nivel nacional e a segunda negativa foi ocultada, cousa que non só non me sorprende, senón que agardaba. O que non agardaba, quizais, foi todo o rebumbio inicial ao que se prestaron tódolos medios de Santiago Rey para acosar -que acusar xa o facía eu- a Baltar: prensa, radio e televisión.

Outros medios como El País, a priori interesados neste movemento cívico, decidiron non dicir nada, en tanto que dende a AVC tamén se denuncian irregularidades noutras administracións gobernadas por partidos “amigos”. Ou iso ou, simplemente, non encaixaba coa súa liña editorial. Tanto dá, agora trato de analizar canto deu de si a goma mediática. A medios como La Región nin me molestei en enviarlle nada.

Outros medios, galegos e en galego, tamén fixeron que a AVC fose noticia: Galicia Confidencial e Radiofusión, aos cales lle estou enormemente agradecido. En Galicia Confidencial tamén asinei algún artigo de opinión sobre o caciquismo. Aquí si houbo total liberdade de expresión, sen cortes, sen ocultar información,… do mesmo xeito que eu sempre fixen, facendo chegar novas a diferentes medios. Logo cada quen dálle a relevancia que lle parece, sempre, entendo, según os propios intereses. O exemplo máis claro sobre isto é o do Grupo Voz, ao observar como tratan a mesma noticia (negación dun salón de actos) cando os suxeitos son diferentes (nun caso a Deputación de Baltar, no outro a caixasenfondosnova). Dende o Grupo Voz non dan fe das cacicadas de Rogelio Martínez, argalladas na escuridade da trama mafiosa que pretende derrubar o baltarismo, que non é menos, para o cal decidiron combater coas mesmas armas: favor para uns, discriminación para outros. Afortunadamente sempre nos quedarán recunchos coma este nos que poder dicir o que nos pareza e chegar ate as persoas que non se conforman coa realidade que lle pintan os medios de comunicación.

Entre burros

Cando era un neno e pouco pasaba dos pezuños da burra branca do Señor Castor xa soñaba en montar nela. Seica era unha burra moi falsa e xa tiña tirado ao seu dono, moi magoado pola vida e pola burra. Meu avó non me permitía achegarme a burra cando a deixaba prendida na argola oxidada que agromaba entre pedra e cemento a entrada da taberna. Cando fun grandiño para montar na burra xa morrera, ela e o Señor Castor. As ganas de montar en burro non se me pasaran e xa lle tiña botado o ollo a outra burra, a do Señor Costantino, moito máis xeitosa e xenerosa co xinete, máis escura tamén, creo lembrar que era negra e parda, pero igual de vella ca outra aínda que esta seguía viva, ela e o dono. Nesta si puiden dar longos paseos e turreille das orellas sempre que me deixaba, pois era moi sensible e remangábase coma dicindo isto non é un volante. Podía canear as miñas mans sen sequera velas chegar nin sentilo seu tacto. Xa tiña anos abondo para saber que aquilo non era un volante así como que non era esa a razón para aquela miña teima, a burra non o sabía, pero era por amolar. Así que nunca perdía ocasión cada vez que xurdía unha oportunidade, costume que aínda manteño. Ese movemento de orellas moito me fixo pensar; as engranaxes do meu muíño deron moitas voltas a aquela cuestión para pescudar porque a burra do Señor Constantino podía mover as orellas e eu non. Co tempo esta burra tamén morreu e agora xa non quedan moitas nin moitos, que agora son iguais burros e burras, ás que turrarlle das orellas. Sen embargo, en min as ganas de amolar non morreron, van a máis, entendendo por amolar dicir as cousas como as vexo, cousa que a esta sociedade lle amola moito e asi o persegue e castiga. Como destes animaliños autóctonos do mundo, pois de todas partes son propios, non quedan moitos e os que hai cumpre mimalos, agora fedello con palabras nas orellas doutros burros, os bípedes, cuxa habilidade para canear non é menos enigmática que a dos cuadrúpedes. É diferente. A min gústame velos logo como pola vergoña repregan os músculos membranosos da boca para acochar a súa faciana -ou quizais sexa coas ansias do doce- refucindo cara arriba os beizos arroupando os fociños, os ollos e como non, as orellas; premendo os maxilares a mantenta, deixando ao descuberto toda a bagaxe de esmalte, caries ou ambas a un tempo. A estampa que queda é a dunha bola deforme e rosácea cun ton amarelento no centro. Iso é un cacique ao descuberto. E lembren, non é por mal soamente por amolar… Alegría!

:p

Chin, chin, chin,… polo borrachín do pueblo.
Chin, chin, chin,… polo borrachín do pueblo.
Que a alegría das tabernas non se compra con diñeiro.

Chin, chin, chin,… polo borrachín do pueblo.
Chin, chin, chin,… polo borrachín do pueblo.
Haxa xa menos alcaldes e moitos máis taberneiros.

Os da Ría

 

De paletiños, paletos e paletóns!

@xOsse: http://t.co/TykDuKSp – “A un pailán pódeselle perdoar, porque só xira para un lado e non engana a ninguén” #bukowski

de cu ás grandes cidades
O Concilio de alcaldes (2011)

Hai uns días, logo do manifesto paleto dos 18 alcaldes nacionalistas (non está claro si son 18, 19 ou 20… ou os 8 da foto) escribín un e-mail a Xurxo, o Alcalde de Castrelo de Miño, ao decatarme que non podía ler os comentarios que el escribía no muro de facebook dun compañeiro, pero si podía ler as respostas e críticas cara el. Quen cinicamente se puña de exemplo de político que sabe escoitar á cidadanía, bloqueara a miña conta nesta plataforma, cousa que lle agradezo pois que mellor que non ter a vista toda esa enchenta de impudicia. O correo é unha carta privada ao seu enderezo electrónico persoal máis que el tivo a ben publicar no Grupo de Google de Castrelo de Miño, compartindo o meu enderezo electrónico, o cal é un ilícito penal pois a correspondencia privada non se pode compartir. O que me deixa claro esta personaxe ao ver que non tivo a gallardía de contestarme a min pero si compartir ese correo –insisto, privado e dirixido a el, a ninguén máis- cos seus acólitos,  é que me quedei curto nos meus cualificativos cara el. Isto lle dicía (corrixidas as grallas, para que logo Iago, o fillo de Purificación –nº 7-, non diga; grazas a eles dous sei das andanzas navalleiras do seu alcalde. Nunha cousa leva razón o rapaz, unha carta por máis que sexa privada non debería perder as formas porque logo atópaste con alguén que non respecta a intimidade e exponna aos ollos alleos):

Xa sabía eu que eras algo máis que un cacique. Es parvo. Que é peor. Non só me eliminas do face por discrepar que por riba me bloqueas. Non poderei ver os teus comentarios pero si os de outros, …
Es un paletiño, tanto ou máis que os que te votan, e iso, contando… a ver, a ver… 102, 200, 300,… moito paspán hai na túa terra. E ti o que máis. Se tivese que medir o grado de paletidade dos alcaldes paletos do bng collería a foto que sae nos medios e os que máis ocupan no cadro máis paleto e os que menos, pois menos, é de caixón. Hainos menos paletos que son os que non saen e pon o seu nome, hainos algo menos paletos que son os que se acochan e hainos paletos de todo que son os que saen enchidos en primeira liña. Eses serán os que máis hostias levarán.
Sodes paletos e covardes, covardes por ter que xuntarvos para poder manifestar en conxunto que individualmente non tedes pelotas de manifestar. Outros arriscamos máis e o que pensamos dicímolo sempre, porque en dicilo vai o que consideramos integridade persoal. Dignidade. Que é o que vos falta a vós. Ningún de vós, ningún dos 18 alcaldes paletos que asinades ese manifesto mereces estar na política nun ámbito máis elevado do que as furnas vos marcaron. A vosa experiencia non vale nin un chisco máis ca de calquera outro militante sen alcaldía.
Persoas coma ti, que anoxan as persoas íntegras, ben cando menos me anoxa a min, se son integro ou non, poden valoralo outros. A cidadanía non pode confiar en cacique algún, menos en caciquintanistas noxentos coma ti, que non sodes nada, NADA, fora dos lindes do voso concello. e nada seriades aí sen as persoas que ignorades e que tanto traballo levan as súas costas.

Penso que o marrau está listo… e o San Martiño a xeito 😉

Pido desculpas aos veciños pola miña arroutada, a uns máis que a outros (Iago e Pura ou Pura e Iago por dars por aludidos), pois isto non debía saír do ámbito persoal ao que se restrinxe a correspondencia privada entre dúas persoas, pero o voso alcalde quixo difundilo. Os que o coñecedes ben sabedes quen é e os que non saberédelo a nada que abrades os ollos: un ser avaricioso que soamente cando o bipartito gobernaba Galicia se atreveu a por o seu nome nas listas do seu Concello. Non o fixo por Castrelo de Miño, senón por el aproveitando a conxuntura (por persoas coma el moitos abandonamos o BNG), e nese senso, podedes recoñecelo ou non, metéuvola dobrada – botádelle unda ollada as dúas fotos que acompañan esta entrada. Que pinta en ambalas dúas? -. Puido comerse esa carta como se come outras cousas; puido responderme defendedo aos seus veciños; pero non, tivo a necesidade de dicirvos: “Veciños, este home chamouvos paletos. Quero que saibades que non fixen nada ao respecto. Ignoreino sen máis. Xamais me molestaría en negar tal afirmación!”. E non o fixo. Non defendeu aos seus veciños… Enviou esa carta a un grupo para atacar a unha das persoas que forman ese grupo logo que uns dias antes non tivese nin a gallardía de mirarlle a cara. Covarde!

Envieille esta carta o día 13 de Agosto e estivo remoéndoa durante días, sen responderme, ate que no día de onte, co asunto “cal é o límite da paciencia” a comparte con todo o seu grupo do BNG de Castrelo de Miño. Non se dirá que o fixo en quente. Fala de paciencia a persoa que censura canta crítica cae no seu muro (iso só o saben os críticos, quen lle lambe o cu non), demostrando que come máis para o lado dereito que para o esquerdo, e o último comentario que fixen, no que lle dicía “parabéns polo cañoto que levas na man” supuxo non só a eliminación do comentario senón que me borrase desa lista de amizades virtuais (que para non saber xestionalas é mellor non telas, e dicir, que mellor lle fora autoeliminándose el e non aos que o amolan) e me bloquease! E agora fala de paciencia. E xunto aos outros fala de escoitar aos cidaadáns.  Será necio! Lamentablemente, non é tan decidido cando se trata de defender aos seus veciños.

Tamén lles fixo chegar un comentario meu aparecido no blog do Encontro Irmandiño de Ourense, onde, unha vez máis o critico. Velaquí. Vese que as miñas palabras lle resultan indixestas (e perdoade que fale tanto en ton figurado de comida) ao tempo que nunca lle pasan desapercibidas. Lémbrame ao irmán maior que George Orwell describiu en 1984, aquel que actualizaba día a día o pasado para dende o presente controlar o futuro. Todo polo control. Nada se controla sen controlarse a un mesmo.

alleos a realidade galega
O Concilio dos carguiños (2009)

Plan Repulsa Ourense

A CEO percibe que Ourense «perde forza» en Galicia, di o titular da nova onde os empresarios de Ourense confirman a perda de competitividade desta provincia, que é a última de Galicia, e Galicia das últimas de España e España ocupa o posto 42 no mundo, logo de Tunisia. Imos ben! Ese é o resultado do Plan Repulsa Ourense que os empresarios desta provincia teñen activado dende tempos inmemoriais.

Repudiando o talento a favor da mediocridade queren que súas empresas sexan punteiras, competitivas e produtivas, con traballadores sen cualidades para o posto que ocupan, iso si, moi ben recomendadiños todos, que así funciona a captación e selección de persoal na empresa ourensá; certamente crer que ese é o camiño é de tolos e iso é o que temos.

Estou lendo a Jay Elliot, man dereita de Steve Jobs, e no capítulo 4 fala do aproveitamento do talento. Eles si o teñen claro: o talento chama ao talento. Non soamente concordo, senón que engadiría, a mediocridade chama a mediocridade. Soamente así se pode explicar a marcha da economía ourensá. Deste libro teño anotadas moitas citas sobre liderado e creación de equipos, sería difícil quedarme con unha, pero dado o contexto no que me atopo, un país de caciques, fago boa a seguinte: “unha das cousas de atopar xente boa é que se converten nos mellores recrutadores”. Esa xente boa debe atoparse, por suposto, dende o cumio da pirámide. Non é o caso das empresas desta provincia.

Outra actitude moi mal valorada, neste pais atrasado e retrasado, é a crítica, sen embargo, para os equipos de Apple son necesarias persoas “que pensen diferente”, estes, din,  son a chispa da empresa. Aquí o que prevalece é o mamoneo e os equipos de dirección das empresas desta provincia están compostos por verdadeiros mamóns, literalmente. Non hai máis que ler a nova que encabeza este artigo. Cal é a solución dos empresarios de aquí? Máis inversión das administracións públicas, máis estradas, máis vías,… para que? Para apañar máis fondos públicos para ás súas facendas particulares. O beneficio está na subvención, na axuda pública. Para que máis fondos, si non teñen a capacidade de sacar rendemento a nada do que se lles ofrece?

Xa falara doutra do negocio da Formación Ocupacional e Continua. Aí está a CEO tamén, formando traballadores empregados e desempregados con recursos públicos, traballadores que forma e logo nunca emprega en ningunha das súas empresas, sinxelamente porque para acceder a ese posto concreto o necesario non é a formación, senón unha boa recomendación. Actualmente estou realizando o curso de Técnico/a de Formación. Cando se lles pregunta a confederación cantas empresas están interesadas en contratar a un traballador destas características a resposta é: ningunha.

Suponse, iso di a teoría, que os cursos de Formación Ocupacional responden a unhas necesidades formativas previas por parte do mercado laboral. Mentira! Non existe tal estudo de necesidades formativas nin empresario que o avale. É todo un negocio que serve, unicamente, para afundir diñeiro público nun pequeno número de entidades, todas elas de carácter privado.Si ate ASPANAS que non ten unhas instalacións adecuadas para impartir cursos oferta cursos AFD, ou iso di a persoa responsable, Rosa Carrera Carballo, nun dos seus emails: “…en canto ao proxecto formativo non reunimos requisitos de aulas e medios para a homologación”. Agora si? Outro tanto sucede coa maioría dos centros que aparecen nesta lista… Todos se arranxa enchendo o cazo dalgún inspector. E a empresa, a gran perxudicada, nin chio, soamente laios. Así nos vai.

De patético peloteo pode describirse o artigo que hoxe asina a editorial de La Región, gabando as andanzas da CEO e do seu presidente e calificando de certeiro a análise da situación actual realizada pola entidade. Será sobre todo para que continúen inserindo anuncios neste xornal a conta de fondos públicos… todo ten o seu porqué.

A única análise certeira para acadar metas é a que fai Steve Jobs: “tes que ter moi boa xente. Tes que construir moi bos produtos. Necesitas crear un espiritu espontáneo e de celebración do éxito”. Os editores de La Región o único que celebran neste bochornoso artigo é a análise do fracaso e o alento da mendicidade.