caciquismo

Riscos e fraude laboral en Ribadavía

por

Comezo pedindo desculpas, desculpas por non ter publicado isto antes, isto é, no mesmo intre en que tiven coñecemento do que pasaba. Cando se trata de riscos laborais, actuar de inmediato pode evitar un accidente, non facelo pode converterte en cómplice, por omisión, si finalmente acaba por producirse. Tamén é certo que tentei poñelo en coñecemento por outras vías para remedialo mais, enseguida me dixo  a directora, Nuria Bueno Aizpuru, que iso non era asunto meu, nin da UPD, ó tempo que me advertían que tivese coidado co que facía pois podía ‘caerme o pelo’. Non é iso o que máis me preocupa: o dereito a vida e a integridade física das persoas está moi por encima de calquera outro dereito e deber e, por suposto, por riba do deber de confidencialidade.

O pasado luns fun dar un curso de Prevención de Riscos Laborais a Ribadavia a un obradoiro organizado por este Concello. En principio o curso era para o módulo de xardinería, aínda que logo se unirían os outros módulos do obradoiro: carpintería e albanelería. Os primeiros en sorprenderse foron os compoñentes do obradoiro ó ver un manual adicado a uns riscos específicos dunha materia que nada tiña que ver co que eles facían.

Do que sucedeu nesta xornada fixen un informe e entregueino na UPD coa intención de que ‘fixeran algo ó respecto’, así llo dixen. Sobra dicir que ninguén fixo nada.

O artigo 2 da Orde do 21 de decembro de 2007 pola que se establecen as bases reguladoras para os programas de escolas obradoiro indica cal é a finalidade das mesmas: ‘emprego e formación‘.

Tratándose da realización dun traballo, quen o realiza ten os mesmos dereitos e obrigas que calquera outro traballador; o mesmo se pode dicir respecto ó empresario, e dicir, o Concello de Ribadavía, pero a inversa. Como veredes, no informe que presentei a violación de dereitos é flagrante:

Informe sobre prevención de Riscos Laborais no Obradoiro ABOBRIGA promovido polo Concello de Ribadavia.

O módulo de prevención de risos laborais estaba enfocado a prevención de riscos en xardinería. Amais dos alumnos de xardinería sumáronse a clase os de carpintería e albanelería.

No primeiro contacto decátome que este módulo non poderá ser explicado de xeito específico para ningún dos grupos xa que os de xardinería me din que están realizando traballos forestais e non de xardinería (o máis curioso é que ó largo do día vin uns traballadores nun parque e ó preguntar si eran os xardineiros respondéronme que non, que eran da brigada forestal do Concello -de feito tamén son os membros do Grumir, de Protección Civil,… mozos para todo!-). Trátase non só dun fraude a Xunta de Galicia, que é quen financia o obradoiro, senón tamén, e principalmente, ós propios traballadores.

En canto a materia, acabamos vendo os riscos xerais e finalmente analizando, vía debate, os demais riscos que lles afectaban a cada un dos colectivos. Coido que, neste senso, a clase foi moi interesante, ó percibiren os alumnos numerosas anomalías no desenvolvemento da súa actividade. Son as seguintes:

  • Gafas protectoras de baixa calidade que reducen a visibilidade
  • Botas de seguridade que pasan auga
  • Inexistencia de botas de seguridade anticorte para a manipulación de desbrozadoras e motoserras
  • Tampouco dispón de mandil e manguitos para realizar estas mesmas tarefas.
  • Fundas de baixa calidade xa que destinguen, non protexen dunha simple picadura de ortigas, non son cerradas nas extremidades nin no pescozo (dándose caso de picaduras de insectos con elas postas), etc.
  • Amais, algúns alumnos, din que lles falta a parte superior da mesma, outros a inferior, algúns camisetas, botas,…
  • Non dispón de equipo de protección para o frío, agora que polas mañás xa fai falla.
  • Aseguran ter traballado na vía pública -e en curvas perigosas- sen ningún tipo de sinalización, pois non dispón da mesma.
  • Tampouco teñen a roupa de alta visibilidade esixida para este tipo de labores.
  • No obradoiro escasean os arneses véndose na obriga de compartilos entre os distintos grupos (albanelería e xardinería, ou mellor dito: forestal)
  • Traballan con maquinas que fan ruído (especialmente en carpintería e forestal) sen que ninguén dispoña de tapóns ou cascos para os oídos para protexerse dos trastornos que este pode provocar.
  • Outras máquinas, fonte de ruído, como un compresor, non permanece illadas.
  • Nos traballos de deforestación as mulleres cargan con pesos superiores ós permitidos para mulleres, de xeito continúo (as desbrozadoras pesan máis de 15 Kg., carga de rastrollos, etc.)
  • As luvas que utilizan tamén son de baixa calidade, non protexendo suficientemente das arestas ou das picaduras da vexetación.
  • Dispón dunha caseta (módulo de obra) sen ventilación e sen vestiarios (sobra engadir que non hai vestiarios para ámbolos dous sexos, non hai para ninguén)
  • O grupo de albanelería di ter traballado con materiais perigos como o amianto, sen dispor dos equipos necesarios para estes traballos nin, por suposto, a formación, xa que este tipo de labores están reservadas para empresas especializadas.
  • Non dispón de medidas de extinción de incendios (un extintor para poder apagar unha máquina que se poña a arder, por exemplo) nin, moito menos, nocións básicas de como se manipulan este tipo de aparellos.
  • As caixas de urxencias están incompletas (algunhas delas o único que contén é unha botella de alcohol e auga osixenada)
  • Moitas veces, o grupo que realiza traballos forestais, están incomunicados, O monitor acércaos a obra e déixaos alí, non dispondo de ningún medio para desprazarse no suposto dunha emerxencia.
  • Etc.

O máis lamentable de todo isto é a escusa que dende o Concello lle dan ós traballadores para non proporcionarlle o material necesario: a escaseza de recursos económicos. Como é posible? Si a Xunta de Galicia proporciona recursos suficientes a todo Concello para equipar e formar a eses traballadores, u-los cartos?

Pero isto que é!?

por

Xa pasaron casi dous anos, cando antes dunhas municipais escribía como no meu Concello, Xunqueira de Ambía, se amedrentaba a xente a base de prácticas que se poden calificar de moitas formas menos democráticas, respetuosas coa liberdade dos cidadáns e, moito menos, honestas na disputa política. Cando escribín aquilo pensaba que o meu partido era ben distinto.

Agora atópome con que os que ten medo, os que sufren chantaxe, coaccións e presións son os meus propios compañeiros de partido. Agora non é o señor Sr. Gavilanes, son Xosé Manuel Pérez Bouza (quinigá), o Responsable Comarcal,  o que, entre outros, vai de cociña en cociña sacando do saco vellos favores, prevendas,…  ou recurrindo a demagoxia e o engano, realizando falsas promesas. Non é a primeira vez. Só fai falla que agora se poñan a carrexar votos (ainda que, ben pensado, tampouco sería a primeira vez); seguramente este sábado vexamos moitas caras novas. Será o triunfo do caciquismo no BNG?

Esta é a situación conflictiva que deriva por un sistema de delegación equivocado. Equivocado porque os delegados non se poden elexir en listas cerradas, por ese sistema elixense os representantes; cando se deberían elexir por delegación directa. Si se elixe un delegado por cada tres afiliados calquer afiliado que dispoña do aval de outros dous (iso chámase delegación) tería que estar habilitado para ser delegado sen necesidade de pasar polo filtro comarcal. É equivocado porque o sistema de listas obriga ós militantes a decantarse por unha ou outra postura política, antes da celebración da ANE, provocando enfontamentos entre militantes, veciños e amigos. Mentres tanto, upegás e quinigás van negociando, segundo os asinantes que vaían logrando, unha lista entre as dúas correntes e a portavocía nacional, oprimindo nun curruncho a unha parte moi importante, imprescindible, do nacionalismo.

Tamén é unha decisión maliciosa, tendenciosa, orientada a favorecer a aqueles que detentan a gobernabilidade do partido. Son eles, e só eles, os que dispón dos censos da militancia; son os que posuen toda a información. Son eles os que se dirixen ós militantes que lles interesa, deixando apartados ós máis molestos, orientando así, dende a base, a decisión final da Asemblea Nacional Extraordinaria. Non sei que información ten os demáis militantes pero eu non recibo comunicación algunha do meu Responsable Comarcal dende o pasado 17 de marzo. Diso hai un mes. Que ocorre? É que non pasou nada novo neste último mes dentro do BNG?

Os que idearon o sistema poden estar ben satisfeitos; conseguirán que cada vez que se celebre unha AN o BNG saía máis dividio, máis feble, con máis abandonos e con menos simpatizantes dipostos a entrar nesta caixa de Pandora. A verdade é que damos medo!

SACADE O SANTO !!!

por
Teño asistido a moitas charlas, coloquios, presentacións, mitins,… de Paco García, o Alcalde de Allariz, e a cotío comeza os seus discursos cunha anécdota. Vouvola contar.

Nun verán destes de sequía, de forte sequía, de cando as fontes deixaban de manar auga durante días ou semanas era tradición na vila de Allariz -coma en moitas vilas de Galiza- sacalo santo en procesión para que nas fontes voltase a brotala auga. Un deses anos cando ían tódolos veciños en procesión polas rúas da vila pasaron baixo o balcón dun dos veciños que decidiran quedarse na sua casa. Cando o santo co seu acompañamento se achegou por alí este berroulles a todos: cavade pozos! cavade pozos!…

Nestes derradeiros días ando un pouco pasmado -e axitado, dito sea de paso- porque dende o BNG me están pedindo que vaía rezar a un santo, perdón, quero dicir, falar con un político. Resulta que alguén posto a dedo polo BNG nun posto de relevancia metou a zoca ata o fondo, ata ben fondo, e eu que descubrín o fallo e llo fixen saber, e polo simple feito de facerllo saber, me convertín nun problema para el -palabras textuais-. Que Paradoxa! Descubro un problema e o final o problema son eu! E agora queren que vaía en procesión? Pois vai ser que non… eu cabo pozos!

Estou vendo que ó ritmo que van as cousas na política de hoxe en día non sería nada estrano acabar oíndo a Paco contar estoutra anécdota:

Nun verán destes de sequía, de forte sequía, de cando as fontes deixaban de manar auga durante días ou semanas era tradición na vila de Allariz -coma en moitas vilas de Galiza- porse a cavar pozos para sacar auga. Un deses anos cando tódolos veciños estaban xa fartos de cavar sin acadar gota algúnha de auga pasou o cura xunto deles, casa por casa, e berráballes: sacade o santo! Sacade o santo!…

A ensinanza que se pode sacar deste conto é que na Galiza actual -e na pasada… e posiblemente na futura- si non se lle lambe o cu ó político de turno non se vai a ningún lado. Pois que lle queredes… si non se pode ir a ningún lado quédase no medio. Así polo menos estórbase!

A moral é unha convención privada, a decencia é una cuestión pública. Marguerite Yourcenar (Bruselas 1903 – Mount Desert, Maine 1987) Memorias de Adriano (1952)

Silencios e contrapartidas

por
O silencio é o gran aliado do caciquismo que domina as terras de Ourense. Tanto cando alguén se ve favorecido como prexudicado por unha cacicada… cala. Calan quenes se viron favorecidos ou prexudicados no pasado, no presente e, incluso, quenes esperan sair beneficiados ou temen ser prexudicados no futuro. 

O caciquismo e un fenómeno sociopolítico que este pobo leva sufrindo e agochando dende finais do século XIX, dende a primeira República de 1873. Aquel caciquismo foi evolucionando cos tempos: o actual é un caciquismo postmoderno -así o define Manuel Rivas- que utiliza fundamentalmente os medios de comunicación pra controlar e amedrentar a sociedade. Ó mesmo tempo móstrase temeroso deles porque na actualidade as novas tecnoloxías permiten difundir as mensaxes de forma individualizada, mensaxes que poden estar ahí, agochadas a gran masa social, sen que ninguén se decate e de repente, por caprichos dun buscador, poden sair a luz e alcanzar gran difusión noutros medios. E por iso que cando alguén rompe ese silencio os caciques -os de antes e os de agora, os de uns partidos e os de outros- empezan a poñerse neurasténicos… e non lles faltan motivos.

Outro factor determinante no caciquismo son as contrapartidas: todo favor recibido ten unha contrapartida e esta devengará no intre e de xeito que o cacique queira. As contrapartidas poden consistir en entregar – algunha cousa ou diñeiro – ou facer algo que lle conveña o cacique. Quen acaba entrando no xogo pode pasarse así o resto da súa vida: pagando contrapartidas e pedindo de favores.

Aviso de preaviso

por
Hai uns mesesfalábavos de como se estaban a encher tódalas dependencias da Deputación de Ourense e de algúns Concellos con persoal contratado pola ‘Excelentísima’ ata un punto que, en moitos casos, facíase difícil moverse polos seus pasillos.De feito, a semá anterior as eleccións atopeime na rúa cun amigo que traballa no Concello de Ourense. Parecéulle que me dirixía a Casa do Concello e preguntóume se ía entrar. Resposteille que non… e logo explicóume:

-e que si vas entrar debeis ir pegado a parede, porque ahí dentro non se colle.

Esta é unha situación que se repite na nosa provincia cada catro anos e dura dende que comenza o ano ata que transcorren as eleccións. Cumplido o obxectivo (este ano menos que outros, tras perder a maioría absoluta en Ourense e noutras vilas, como Maceda -agora Manolo poderá dedicar todo o seu tempo, en exclusiva, a cumplir as suas labores de funcionario na ‘Exma.’-) toda esta xente empeza a desfilar para os seus fogares. Todos eles teñen contratos de un ano pero cunha cláusula de fin de obra -así eran polo menos fai catro anos- de tal maneira que rematadas as ‘obras’ acabarónse os contratos pra todos.

A semá que ven empezarán a chegar a todos e cada un dos contratados os preavisos dende a xefatura de negociado de persoal -aquela que ocupa José Luis Suárez, o que di selo xefe de persoal- pra ir firmalo finiquito, así que o día 29 de xuño todos… ‘¡a la puta calle!’. Pouco importará que os traballadores teñan familias que manter, hipotecas ou sinxelamente moitos vicios; non vale laiarse, a única posibilidade de seguir e ter unha boa cuña.

É unha cuestión de matemáticas: existe unha dotación orzamentaria para contratación de persoal eventual e si ésta se gasta toda nos seis primeiros meses do ano é de caixón que o vindeiro semestre non haberá diñeiro suficinte pra manter a tantos empregados. A pregunta é ¿Cómo é posible que durante seis meses se necesite tanta xente pra facer o mesmo traballo seis meses despois sen ela?.

Os únicos que non lles faltará traballo son os donos das empresas amigas, para as obras que éstas desenrolan sempre hai cartos e si non chegan faise unha amplición do presuposto e listo. É o caso de Instalaciones Eléctricas JOSE, o cal ten traballo tanto antes coma despois das eleccións gracias a uns bons lametóns ‘os Domarco’ e o propio José Luis Baltar. Pra personaxes coma aquel o importante é conseguir traballo fácil e ben remunerado pra sua empresa -no seu propio Concello ou na Deputación de Ourense-, o modo de conseguilo non importa, pois pra logralo tanto lle da afilarse o BNG coma o PP (cústalle menos afiliarse a un partido que liarse un porro) ou compartir mesa e mantel con quen faga falta.