Hainos. Que cousas! Ate o PPdeG apoiou no parlamento galego unha condena ao franquismo presentada polo PSOE e BNG renunciado ao devandito principio de “non hai que remover o pasado”. Sen embargo, hai alcaldes nacionalfascistas que invocando ese mesmo principio se negan a condenar o franquismo e facer homenaxes as vítimas do alzamento militar. O alcalde nacionalfascista de Castrelo de Miño, Xurxo Rodríguez Méndez, dixo ao grupo nacionalista do BNG local que facer unha homenaxe aos asasinados na ponte vella podería ser entendido como un acto radical e que iso acarrearíalle a perda de votos.
Contan que a ponte vella de ferro de Castrelo de Miño era o lugar na que remataban os paseos das vilas próximas. Deica alí eran conducidos polos seus propios veciños, por fascistas enchidos de soberbia e razón divina para facer cantas atrocidades alí facían. Naquela ponte puñan a seus veciños xunto as varandas, mesmo a seus familiares, e empurrábanos ao leito do río onde finaban esmagados coa brutal caída. Había quen se resistía e se agarraba con toda súa forza as varandas de ferro, hoxe desaparecidas, coas ansias de sobrevivir, suplicando pola súa vida aos que crían que aínda lles restaba un chisco humanidade, nembargantes, eran verdadeiras bestas o que tiñan enfronte, demos provistos de grandes coitelos, deses que se usan para a matanza do porco, aparellos que non dubidaban en usar para cortarlle as mans. Contan que máis dunha man das vítimas quedou aferrada as varandas mentres o corpo caía ao baleiro dunha morte inminente. Contan tamén que non todos finaron. Penso eu, que a estes, de quedar algún, debería estarlles permitido facela xustiza pola súa man.
Os fascistas de agora, isto xa non é conto, seguen a tapala realidade dos fascistas de antes. Aos fascistas de agora dálles medo tamén remover no pasado. Os fascistas de agora non mataron as vítimas do pasado pero seguen a torturar as súas familias. Os fascistas de agora son igual de responsables si coa súa complicidade silencian -como outros o fixeron antes- aos verdugos de todo o dano infrinxido.
O grupo local do BNG, isto tampouco é conto, sempre condenou aquelas atrocidades e sempre, sempre prometera honralos, incluso gobernando o PP no Concello. Agora que quen goberna Castrelo de Miño son os nacionalistas, o alcalde nacionalfascista di que homenaxealos sería unha mostra de radicalizade. Por iso nos anos en que Xurxo Rodríguez Méndez leva de alcalde xamais se honrou as vítimas da vella ponte de ferro. El é un verdugo máis. El é, probablemente, dos que de atoparse naquelas mesmas circunstancias e tempo, estaría armado co coitelo dos porcos, ben afiado, cos ollos inchados de sangue e nunca, nunca, nunca vendo como se achegaban aos fociños aqueles ferros que reflectían a auga nas noites de lúa. El brincaría, abofé, ollando como se torcían os ferros coas ondas da auga e como, coa calma, desaparecerían aqueles corpos e tódalas súas esperanzas. Agora que ninguén rebula nas augas, deixádeas tranquilas.
Agora apuntan, isto xa non sei si é conto ou non, a que o alcalde nacionalfascista de Castrelo de Miño formará parte das listas o BNG ao senado. Tampouco sería de estrañar a certeza de semellante afirmación ollando a deriva ideolóxica deste cada vez máis reducido grupo (afortunadamente), obsesionados todos por manter cada leiriña de poder, só polo poder, sempre prestos a devorar aos seus propios compañeiros por mover un chisco o marco… cara dentro. Cumpre ser pailáns.
Non é o momento, non. Nunca é momento para honrar aos que non ten memoria, aos desmemoriados que nin sequera contan cun nome e un apelido para seus tristes osos. O luns, buscando información sobre Xosé Costa Dorrío no arquivo histórico, rebulindo nos “Expedientes de Responsabilidades Políticas”, que así lle chaman, fixeime na cantidade de nomes de persoas que foron axustizadas durante e despois da guerra, nomes e apelidos acompañados da frase “vº de …” e o seu pobo alí. Utilizan sempre esa palabra: veciño, como agardando que algún aínda se lembre deles. Reparei sobre todo nos de Xunqueira de Ambía, xa que era ese o lugar de nacemento de quen buscaba, pero había tamén, e moitos, de Castrelo de Miño. Dubido, pola actitude deste enxendro respecto ás vítimas, que algún antergo seu estivese entre aqueles homes, sobre todo, e mulleres. Logo, consultando “Alzamento,Guerra e Represión” (Ourense 1936 – 1939), de Julio Prada Rodríguez, enxerguei unha ringleira uniforme na que se repetía o mesmo nome, e logo outra, e outra,… e xunto ao nome o mesmo apelido.
Nome: Descoñecido; apelidos: Descoñecido.
Ducias e ducias de descoñecidos que ven poderían ser de Castrelo de Miño ou non. Ducias e ducias de homes e mulleres sen nome e que, grazas a actitude condescendente dos responsables políticos de antes e de agora, quedaron no esquecemento para sempre, sen que se poida discernir endexamais cal é orixe dos osos que gardan esas caixas. Iso no caso de restos aparecidos, que moitos nunca se atoparon. Como ducias e ducias de homes e mulleres, coñecidos e descoñecidos, foron guindados dende o ferro das alturas. Todo apunta -isto é unha visión miña que oxalá fose errada- a que mentres este ser miserento sexa alcalde non será restaurada a memoria dos asasinados nesta vila… dito o cal, non resta un ápice de responsabilidade a todas e cada unha das persoas que o apoian, ben dende o seu propio grupo local, ben dende o seu propio partido, ben dende as furnas co voto dos cidadáns, responsables estes últimos de elixir a quen nos goberna en democracia. Si, unha democracia, quen llelo diría a algúns!
Hai máis alcaldes nacionalfascistas…
