política local

O nacionalismo da un paso adiante

por

Acabo de ler unha nova que levo esperando moitos anos: O BNG concorrerá por primeira vez á totalidade das alcaldías de Galiza. Aínda que no meu concello – Xunqueira de Ambía- o BNG tivo presenza e representación dende as primeiras eleccións facíame pesar ver como en moitos outros, a pesar de existir votantes nacionalistas, non había quen dese un paso adiante para formar unha candidatura co seu partido.

As razóns son de sobra coñecidas por quen somos de concellos pequenos, sabemos o difícil que é facer unha lista en entornos onde aínda se teme os herdeiros de franco que os gobernan. É a primeira vez en que ningún concello se queda sin a voz do nacionalismo i é, sen dúbida, un dos pasos mais importantes dados na historia recente da nosa nazón.

corruPPtos

por
O pasado mércores o BNG acusou o PP de manter unha íntima relación coa corrupción urbanística, citando casos como os de Arteixo, Gondomar ou Ourense, aínda que son moitos maás, casi na totalidade dos municipios en que gobernan. Tanto é así que a maioría dos alcaldes do Partido Pancarteiro (PP) mostrarónse moi disgustados pola normativa que prohibirá construir nas costas galegas nunha marxe de 500 m. xusto agora que xa o tiñan todo recalficado… que mágoa!

Con esa decisión parece que os pancarteiros se lle veu o mundo encima e non tardaron en afirmar que esa decisión será o derrube da economía galega. Se o prezo pra que Galiza siga medrando económicamente é escarallar todo o noso litoral, mellor non facelo. O que non se pode é destruir toda a nosa paixase, toda a nosa fauna e toda a nosa vexetación coa excusa de facernos máis ricos, e moito menos pra que só se fagan ricos uns cantos.

Contra as acusacións de corruPPción feitas polo BNG a única defensa do PP foi pasar ó ataque e acusar ós nacionalistas de ir en coalición con HB (Herri Batasuna), algo que é incerto, nunca sucedeu. Cando non quedan armentos queda o recurso da descalificaión persoal. Feijóo, pobre home -non lle da pra máis-, tamén afirmou que o Partido Pancarteiro nunca presentaría libros cun ex secretario condeado con sentencia firme arroupado por expresidentes (en referencia ó caso GAL). Certo, o PP séntese mellor rodeado de terroristas como Pio Moa, o que convidan a conferencias patrocinadas polos seus amigos, como por exemplo, Caixa Galicia.

¿E que ten que ver a corruPPción con todas as tonterías expostas por Feijóo? Nada, todo sexa por correr unha cortina de fume.

ADEUS RIOS, ADEUS FONTES…

por
Adiós, ríos; adios, fontes;
adios, regatos pequenos;
adios, vista dos meus ollos:
non sei cando nos veremos.
Miña terra, miña terra,
terra donde me eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei,
prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiña do meu contento,
muíño dos castañares,
noites craras de luar,
campaniñas trimbadoras,
da igrexiña do lugar,
amoriñas das silveiras
que eu lle daba ó meu amor,
camiñiños antre o millo,
¡adios, para sempre adios!
¡Adios groria! ¡Adios contento!
¡Deixo a casa onde nacín,
deixo a aldea que conozo
por un mundo que non vin!
Deixo amigos por estraños,
deixo a veiga polo mar,
deixo, en fin, canto ben quero…
¡Quen pudera non deixar!…

Rosalía de Castro

Cando Rosalía escribiu estes versos Galicia era toda verde, os ríos baixaban cheos de augas cristalinas, o horizonte alcanzaba ata onde chegaba a vista,… nada se sabía entonces o que significa especulación urbanística, industria madeireira, turismo agresivo co medio,…

Xa non hai río sen encoro, fonte sen abadonar, regato sen tapar, horizonte sen fume. As hortas, as figueiras, prados, ríos, arboredas, pinares, paxaros, … xa non significan nada. En nome do progreso valeu de todo, cambiamos a oreografía da nosa terra: as montañas, as ribeiras, as costas. Pero ¿que nos agarda de cara o futuro? Faremos algo por recuperar parte do destruido ou destruiremos o pouco que nos queda da Galicia de Rosalía. Despois deste verán quedou medianamente claro cal e o camiño que se vai a seguir: queimar o pouco que queda. A sociedade rendiuse definitivamente a presión económica e urbanística facendo bo para construir calquer terreo que teña vistas o mar. A presión ven de xeito fundamental do norte: anglosaxóns adiñeirados que buscan un clima axeitado pra disfrutar a sua xubilación, portos para os seus iates, campos de golf para o seu lecer e, por suposto, urbanizacións de luxo para vivir a todo tren.

Pouco se pode facer contra esa tendencia. Hai demasiados intereses económicos en xogo, de constructoras, do sector hostaleiro, de políticos (que cobran as suas comisión co diñeiro negro que os cidadáns pagan ao compralas suas vivendas), dos propietarios das terras,… Como todos sacamos tallada, directa ou indirectamente, deixaremonos levar.

MOENDO DO REVÉS

por

mOendo é unha metáfora do pensamento. Cando algúén está moendo está pensando. Tal vez alguén de vós tivo a sorte de estar preto dun muiño durante a muiñada oíndo o tronador ruido da súa maquinaria. Eses sons, mentres se agarda, dan moito que cavilar.

Estar mOendo do Revés non é o mesmo que ir contra corrente. Hai quen ten esta actitude e non moe, hai quen moe do revés e nunca vai contra corrente. Un exemplo disto último é o caso do paisano que cruzado de pernas, sentado nunha esquina da taberna, escoita a conversa de seus veciños e, sen dicir chío, nega constatemente coa cabeza.

A expresión que da nome a este blog xurdiu un día, cuns amigos, de leria, filosofando sobre política a caron dunha botella de licor café, un deles adicábase a darlle a volta a tódalas argumentacións que facíamos os outros para devolvelas contra nós, levándonos unha e otra vez o punto de partida. Este moía e contradicía. Tiveron que pasar moitos chupitos de licor -así se conta o tempo nestas conversas- ata que alguén se decatou que aquel home, dun pobo de Xunqueira de Espadañedo (Niño d’Aguia), moía do revés.

E o certo é que moitas cousas, para entendelas, hai que velas de un xeito distinto, por iso deben moerse do revés, voltar ó punto de partida, comezar doutro xeito,… ata que quede ben moido. Pois iso e o que pretendo.