A televisión de Feijóo non se diferenza moito daquela que Fraga dirixía dende as sombras… ou Touriño dende os cantís de Ponte Pío. É una práctica habitual de tódolos gobernos, tampouco é cuestión de sinalar agora a una única cor política. Dicir que todos son iguais non é esaxerado nin demagóxico. É un feito probado.
Cando era un neno e pouco pasaba dos pezuños da burra branca do Señor Castor xa soñaba en montar nela. Seica era unha burra moi falsa e xa tiña tirado ao seu dono, moi magoado pola vida e pola burra. Meu avó non me permitía achegarme a burra cando a deixaba prendida na argola oxidada
Ferventía? Non… fervenciña, pois é apenas un chorriño de auga todo gume, que arruallo escorrega do pilón rebuldado ao abrebadeiro traseiro, esvarando, confundíndose entre minúsculas unidades de vida, herdeiras lexítimas das ancestrais cianobacterias que converteron o planeta este, que chamamos terra, en habitable terronciño. Arrombando liques e musgos discorre domeada polo cano artificial
Xiao é tan vello que ten seu nome en galego, puxéronllo seus pais moito antes de que prohibiran utilizar a nosa lingua en documentos oficiais e, sobre todo, no Rexistro Civil (pola orde ministerial -BOE 15/5/1938- sobre o Rexistro: La España de Franco no puede tolerar agresiones contra la unidad de su idioma, por iso
Ollo unha foto túa regalada aos perniciosos ollos do adúltero desexo na noite de aniversario, xaneiro 2010, dun teu querido ser. A traizón? Non! Gozas co deleite de ser ollada polas destras mans de quen manexa unha nikon D60 en baixo contraste captura 24 bits de profundidade allea moral, sen flash. Unha luz velaiña alumea
Hoxe descubrín o que é a sincronicidade, quero dicir, que o experimentei. Coñecía o concepto e maila definición grazas a Cid Cabido nesa obsesiva teima que ten “nunha historia que non vou contar” coas coincidencias significativas. Nin o mesmo Jung o crería si llo contase. Cada mañá, antes de saír da casa collo un libro
Ultimamente levo comigo sempre unha axenda baleira de compromisos. Este caderno está deseñado para apuntar cousas de interese, para lembrarnos do que temos pendente para o futuro, máis véxome na obriga de encher ese baldío diario e fago palabra a palabra dos libros que vou lendo cada día, non porque lea moitos libros nun día,