adios, regatos pequenos;
adios, vista dos meus ollos:
non sei cando nos veremos.
Miña terra, miña terra,
terra donde me eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei,
prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiña do meu contento,
muíño dos castañares,
noites craras de luar,
campaniñas trimbadoras,
da igrexiña do lugar,
amoriñas das silveiras
que eu lle daba ó meu amor,
camiñiños antre o millo,
¡adios, para sempre adios!
¡Adios groria! ¡Adios contento!
¡Deixo a casa onde nacín,
deixo a aldea que conozo
por un mundo que non vin!
Deixo amigos por estraños,
deixo a veiga polo mar,
deixo, en fin, canto ben quero…
¡Quen pudera non deixar!…
Xa non hai río sen encoro, fonte sen abadonar, regato sen tapar, horizonte sen fume. As hortas, as figueiras, prados, ríos, arboredas, pinares, paxaros, … xa non significan nada. En nome do progreso valeu de todo, cambiamos a oreografía da nosa terra: as montañas, as ribeiras, as costas. Pero ¿que nos agarda de cara o futuro? Faremos algo por recuperar parte do destruido ou destruiremos o pouco que nos queda da Galicia de Rosalía. Despois deste verán quedou medianamente claro cal e o camiño que se vai a seguir: queimar o pouco que queda. A sociedade rendiuse definitivamente a presión económica e urbanística facendo bo para construir calquer terreo que teña vistas o mar. A presión ven de xeito fundamental do norte: anglosaxóns adiñeirados que buscan un clima axeitado pra disfrutar a sua xubilación, portos para os seus iates, campos de golf para o seu lecer e, por suposto, urbanizacións de luxo para vivir a todo tren.
Pouco se pode facer contra esa tendencia. Hai demasiados intereses económicos en xogo, de constructoras, do sector hostaleiro, de políticos (que cobran as suas comisión co diñeiro negro que os cidadáns pagan ao compralas suas vivendas), dos propietarios das terras,… Como todos sacamos tallada, directa ou indirectamente, deixaremonos levar.