Silencios e contrapartidas

O silencio é o gran aliado do caciquismo que domina as terras de Ourense. Tanto cando alguén se ve favorecido como prexudicado por unha cacicada… cala. Calan quenes se viron favorecidos ou prexudicados no pasado, no presente e, incluso, quenes esperan sair beneficiados ou temen ser prexudicados no futuro. 

O caciquismo e un fenómeno sociopolítico que este pobo leva sufrindo e agochando dende finais do século XIX, dende a primeira República de 1873. Aquel caciquismo foi evolucionando cos tempos: o actual é un caciquismo postmoderno -así o define Manuel Rivas- que utiliza fundamentalmente os medios de comunicación pra controlar e amedrentar a sociedade. Ó mesmo tempo móstrase temeroso deles porque na actualidade as novas tecnoloxías permiten difundir as mensaxes de forma individualizada, mensaxes que poden estar ahí, agochadas a gran masa social, sen que ninguén se decate e de repente, por caprichos dun buscador, poden sair a luz e alcanzar gran difusión noutros medios. E por iso que cando alguén rompe ese silencio os caciques -os de antes e os de agora, os de uns partidos e os de outros- empezan a poñerse neurasténicos… e non lles faltan motivos.

Outro factor determinante no caciquismo son as contrapartidas: todo favor recibido ten unha contrapartida e esta devengará no intre e de xeito que o cacique queira. As contrapartidas poden consistir en entregar – algunha cousa ou diñeiro – ou facer algo que lle conveña o cacique. Quen acaba entrando no xogo pode pasarse así o resto da súa vida: pagando contrapartidas e pedindo de favores.

A voltas coas coalicións

En Ourense, pasadas as elección do 27M todos os partidos, agás o que perdeu a maioría absoluta, entenderon os resultadas como unha aposta dos cidadáns por un cambio de rumbo na política da cidade. Ese é o análise acertado cando un partido perde a maioría absoluta, sobre todo cando a exerce dende hai tantos anos. Iso é o que sucedeu en Ourense e en A Coruña; tamén en Lugo, coa diferencia de que esa maioría so lles durou 4 anos.

Por todo isto considero que é un erro apoiar a un partido coma o PSOE na Coruña. Os coruñeses queren unha renovación total das suas institucións, e xa vai sendo hora porque levan mais de 20 anos gobernando os mesmos, e iso non se producirá apoiando o PSOE. En Lugo os lucenses déronlle a maioría absoluta a Orozco fai catro anos e esquecéuse de quen lle dera a chave da cidade fai oito anos. Non contaron co BNG -nin co PP- mentres tiveron a maioría absoluta e por iso os cidadáns lla retiraron. O BNG non debe caer no erro de volver a encher o ego dun persoeiro tan patetico coma Orozco e debe promover un cambio de goberno en Lugo. O mesmo sucede en Ourense, esta vez si apoiando o PSOE de Francisco Rodríguez.

Non estou dacordo cos acordo marco para as cidades e vilas de toda Galiza; pois cada cidade, cada vila, debe entenderse e pactarse de forma individualizada, aceptando a liña que marcan en cada caso os cidadáns.

E esa non é a única razón. A cotio acusamos o PP de non saber pactar con ninguén. O BNG ten que demostrar a sociedade que é capaz de pactar e gobernar con calquer partido, do contrario caeremos no mesmo erro que o PP e darémoslle a razón o señor Feijoo, e dicer, que simplemente somos un flotador para o PSOE.

Aviso de preaviso

Hai uns mesesfalábavos de como se estaban a encher tódalas dependencias da Deputación de Ourense e de algúns Concellos con persoal contratado pola ‘Excelentísima’ ata un punto que, en moitos casos, facíase difícil moverse polos seus pasillos.De feito, a semá anterior as eleccións atopeime na rúa cun amigo que traballa no Concello de Ourense. Parecéulle que me dirixía a Casa do Concello e preguntóume se ía entrar. Resposteille que non… e logo explicóume:

-e que si vas entrar debeis ir pegado a parede, porque ahí dentro non se colle.

Esta é unha situación que se repite na nosa provincia cada catro anos e dura dende que comenza o ano ata que transcorren as eleccións. Cumplido o obxectivo (este ano menos que outros, tras perder a maioría absoluta en Ourense e noutras vilas, como Maceda -agora Manolo poderá dedicar todo o seu tempo, en exclusiva, a cumplir as suas labores de funcionario na ‘Exma.’-) toda esta xente empeza a desfilar para os seus fogares. Todos eles teñen contratos de un ano pero cunha cláusula de fin de obra -así eran polo menos fai catro anos- de tal maneira que rematadas as ‘obras’ acabarónse os contratos pra todos.

A semá que ven empezarán a chegar a todos e cada un dos contratados os preavisos dende a xefatura de negociado de persoal -aquela que ocupa José Luis Suárez, o que di selo xefe de persoal- pra ir firmalo finiquito, así que o día 29 de xuño todos… ‘¡a la puta calle!’. Pouco importará que os traballadores teñan familias que manter, hipotecas ou sinxelamente moitos vicios; non vale laiarse, a única posibilidade de seguir e ter unha boa cuña.

É unha cuestión de matemáticas: existe unha dotación orzamentaria para contratación de persoal eventual e si ésta se gasta toda nos seis primeiros meses do ano é de caixón que o vindeiro semestre non haberá diñeiro suficinte pra manter a tantos empregados. A pregunta é ¿Cómo é posible que durante seis meses se necesite tanta xente pra facer o mesmo traballo seis meses despois sen ela?.

Os únicos que non lles faltará traballo son os donos das empresas amigas, para as obras que éstas desenrolan sempre hai cartos e si non chegan faise unha amplición do presuposto e listo. É o caso de Instalaciones Eléctricas JOSE, o cal ten traballo tanto antes coma despois das eleccións gracias a uns bons lametóns ‘os Domarco’ e o propio José Luis Baltar. Pra personaxes coma aquel o importante é conseguir traballo fácil e ben remunerado pra sua empresa -no seu propio Concello ou na Deputación de Ourense-, o modo de conseguilo non importa, pois pra logralo tanto lle da afilarse o BNG coma o PP (cústalle menos afiliarse a un partido que liarse un porro) ou compartir mesa e mantel con quen faga falta.