ALFONSO DANIEL RODRÍGUEZ CASTELAO

Compañeiro Daniel de vida innumerable
como os astros do ceo i os camiños do mar
na tenebrosa noite da patria inhabitable
témoste no recordo con mao á luz albar.
A ti falo Daniel morto lonxe da terra
es noso i a túa luz alumea a escuridá
que nos deixou a historia de tres anos de guerra
en que os lobos mataron a luz e a libertá.

Compañeiro Daniel, as pistolas sonaban
i enloitaron cunetas con sangue loitador
as pistolas sonaban e os panbidos berraban
a terrible victoria do odio e do terror.
E ti fúcheste lonxe predicar no deserto
pra erguerdes un exército que endexamais loitou
e morriches un día sin veres entreaberto
o camiño da volta que a túa ialma soñou.

Pro na Patria abatida e do pobo explotado
nacimos nós os fillos da morte e do tristén
percurando furiosos vinganza e novo Estado
i unha roxa alborada sin cabo nin comén.
I a ti bo compañeiro que o furacán aleibe
matou desesperado na outra banda do mar
prometémosche a terra dunha GALICIA CEIBE
pra enterra- los teus ósos onde teñen que estar.

Xabier Blanco – mOendo

Pintaaa!
Piintaa!
Ven Bonita!
Pintaaa!
Vamos Guapa!

Unha noite no Muiño
Ai! unha noite non é nada
Unha semaniña enteira
Ai! esa si que é muiñada

Moendo moe que moe
Moendo moe que moe
Nunha mañán de xiada
Moendo moe que moe
Moendo moe que moe
Esa si que é muiñada

Xa nunca queren os bois
Ai! pasar polo teu Muiño
E cando vamos chegando
Ai! cortan polo outro camiño

Moendo moe que moe
Moendo moe que moe
Nunha mañan de xiada
Moendo moe que moe
Moendo moe que moe
Esa si que é muiñada

Deus o pague
Cho pague churrasqueira
Canto cho ei de agradecere
Cando vou
Cando vou o teu Muiño
Sempre me deixas moere
Sempre me
Sempre me deixas moere
Deus cho paque churrusqueira

Pintaaa!
Vente Guapa!
Vamos!