Lois Pereiro (poesía última de amor e enfermidade 1992 – 1995) Crer outra vez en min mesmo sería o máis doado (16) deixándome levar sen resistencia. (19) Resistencia pasiva. Resistencia frontal (20) contra o medo. (29) Noites en branco coma sabas húmidas… (39) Teño a cabeza no centro do mundo (23) e o corpo é
Lois Pereiro (Poemas 1981 -1991) A luz ardente dun lúrido desleixo (87) onde arde a miña sombra pola noite (7) no desastre (15) (d)nun presente salvaxe que me instrúe (17) orfo doutro destino (73) vencido pola ofensa (74) abro un suco vermello en media lúa (27) neste día de graza na hora xusta (43)
Recoñezo que Lois Pereiro me defraudou nun principio, coas primeiras cartas. Agardaba máis da persoa a quen se lle dedica o Día das Letras Galegas este ano. Parecíame ordinario. Anotacións cotiás, breves, sinxelas, anormal para alguén que se lle presumía -outros, non el- unha vida tan activa. Sen embargo, a medida que se van pasando
A soidade foi o refuxio do “home dos nomes”, o lugar onde atopou a paz social e familiar que noutro tempo soñara. Non precisaba conversar máis que con seus cans ou coas personaxes que se escapulían nos seus sonos, entre eles, e sen decatarse, Pepe da “Aira Vella”. O mellor da soidade eran os silencios
Cando era pequeno, e se facía noite, lembro que de vez en cando subía pola estrada un home do pobo que superaba ben os sesenta anos, un home de pel escura, curtida polo aire da Lagoa, encurvado e cun paso lento e canso logo dunha longa xornada de traballo nas leiras. Ía sempre falando coa