Lois Pereiro (poesía última de amor e enfermidade 1992 – 1995) Crer outra vez en min mesmo sería o máis doado (16) deixándome levar sen resistencia. (19) Resistencia pasiva. Resistencia frontal (20) contra o medo. (29) Noites en branco coma sabas húmidas… (39) Teño a cabeza no centro do mundo (23) e o corpo é
Lois Pereiro (Poemas 1981 -1991) A luz ardente dun lúrido desleixo (87) onde arde a miña sombra pola noite (7) no desastre (15) (d)nun presente salvaxe que me instrúe (17) orfo doutro destino (73) vencido pola ofensa (74) abro un suco vermello en media lúa (27) neste día de graza na hora xusta (43)
Recoñezo que Lois Pereiro me defraudou nun principio, coas primeiras cartas. Agardaba máis da persoa a quen se lle dedica o Día das Letras Galegas este ano. Parecíame ordinario. Anotacións cotiás, breves, sinxelas, anormal para alguén que se lle presumía -outros, non el- unha vida tan activa. Sen embargo, a medida que se van pasando