#mOendo do Revés

  • Política de cookies
  • enred@ndo
  • xOsse

O home dos nomes

Posted on 23 Xaneiro 2011 by xOsse dorrío Posted in relatos 8 Comments
Share this on WhatsApp
Tweet

Seguramente nunca oístes falar del pois, de onde eu son, que era por onde moraba, coñecíase con nomes distintos en cada pobo. Era un home de avanzada idade, encurvado polo peso dos anos, das súas ferramentas e das vestimentas; era un home de pelo e barba branca e longa, de pel escura e moi engurrada. Era fácil decatarse da súa chegada, os cans dos veciños anunciábano ao seu paso ao tempo que lle ladraban aos caninos que o acompañaban. Tiña máis de media ducia de cans, por iso lle chamaban tamén o “home dos cans”. Incluso sen os seus fieis animais podía adiviñarse a súa chegada. Da súa vestimenta colgaban todas as ferramentas que necesitaba para sobrevivir: coitelos, culleres, garfos, latas para apañar comida que os veciños lle daban, botellas para recoller auga ou viño cando un bo veciño llelo ofrecía, etc. Era por iso que tamén o alcumaban o “home das latas”. Levaba colgado dos ombreiros uns paus ou lareiros coa súa equipaxe recollida nun saco, por si a noite o collía no camiño e poder botarse a durmir alá onde o corpo llo pedise. Era por iso que, segundo o pobo, se lle coñecera como o “home dos lareiros” ou o “home dos paus”. Aqueles sacos moito nos fixeron sufrir aos máis pequenos. Tódolos nenos que vivimos naquela parte da Lagoa de Antela lle tiñamos posta unha cara ao “home do saco”, cando no resto do mundo apenas chegaban a imaxinado.

Ao oír ladrar os cans, ao oír o tintinar dos metais que penduraban da súa vestimenta. ao oír os seus pés arrastrarse pola estrada ou, xa acercándose, oílo bafexar pola dificultade que lle supuña moverse coa casa ao lombo, tódolos nenos desapareciamos, agochabámonos e non nos movíamos do noso acocho ate desaparecer tódolos sinais da súa presenza.

Tódolos nenos do pobo eramos bos comedores porque o castigo era probar da comida que o “home dos paus” levaba nas súas alforxas.

    – Non queres o caldo?
    – Pois verás ti -dicía miña avoa mentres me collía da man- vas probar do que leva o “home dos paus” na súa lata!

Vaia si comía. Que digo “si comía”. Lapaaaba! E así para todo. Por aquel lugar non había moitos suspensos. Eramos bos en todo, cada vez menos, claro, a medida que íamos perdendo a inocencia e íamos descubrindo que o “home dos paus” era un portugués errante, un vagabundo que mendigaba polos pobos do arredor o seu sustento. Aquel portugués tiña nome. Chamábase Xosé Lois, pero poucos o coñecían polo seu verdadeiro nome.

Xa de maiores, e superados os medos da nenez, eran moitas as hipóteses que nos facíamos sobre a súa vida, sobre o que ocorrera no seu pasado para que aquel home acabase así, tan lonxe da súa terra, con todas as súas pertenzas ao lombo e coa compaña fiel daqueles animais. El non era un home de moitas palabras, pero cando se lle daba conversa el avíñase, nunca rexeitaba falar con ninguén, sen embargo, a maioría dos veciños, en tanto se achegaba a súa porta dábanlle algo de comer e sen mediar palabra volvían cara dentro. O que querían era que se fose. Ulía mal.

Aínda non comentara que aquel home levaba sempre a mesma roupa, e varias prendas da mesma característica: varios pantalóns, varias camisas, varias chaquetas,… pantalóns e chaquetas de pana. Non se pode dicir cantas, pois ninguén nunca llelas contou.

Soamente cando o vento era favorable se podía ter unhas palabras con el e foi así como se foi sabendo algo da súa vida. Fóronse descartando moitas hipóteses: si era un fuxido da guerra portuguesa, si padecía amnesia e non sabía quen era, si se volvera tolo e tantas outras historias, tantas como veciños había na contorna. Non, non era nada diso. El laiábase a miúdo por unha dona que, ao outro lado da fronteira o enganara, unha muller de lado escuro, un anxo negro que lle prometera amor eterno ao tempo que o enganaba con outro.

    – Dicíame que era moi bo para ela, que eu merecía algo mellor… fódase!

Hai mulleres así, veládevos delas, que gustan dos homes dos paus, e non me refiro a homes como Xosé Lois “O Portugués” de cuxo ombreiro penduraban aqueles longos lareiros, senón dos homes crueis. Si hai mulleres que prefiren esa clase de homes aos homes bos, aos que afastan delas, crendo facerlle un favor mentres, inconscientemente, os destrúen, secuestrando para sempre todas as súas ilusións.

O “home dos cans” era un home co corazón rabuñado, vítima dunha fera (humana) salvaxe, un home que xa non fiaba de ninguén máis que dos seus animalciños, aos que coidaba con dozura, aos que lle procuraba alimento, privándose el moitas veces de comer. Si, así era, porque aqueles cans, a diferenza das persoas non tiñan emocións mesturadas, por iso é sabido que cando un animal, un can, te quere, este nunca che fará dano. Nós, a xente civilizada, somos ben distintos.

Cando era un mozo Xosé Lois declarou o seu amor a muller que amaba platonicamente dende moitos anos atrás, cando xa non agardaba nada da vida e, para súa sorpresa, aquel amor foi correspondido. El e a súa amada pasaban días e noites falando, contándose historias que se perderan o un do outro, as súas ledicias, as súas tristuras, os seus viaxes, as súas inquedanzas e medos; e comezaron a pensar o un no outro, a preocuparse o un polo outro, a facer plans para compartir máis tempo, máis cultura, o seu lecer, plans de futuro xuntos e a desexarse cada día máis. Non podían vivir un día sen falarse, sen contarse o que lles ocorrera ese día. Non podían vivir sen pensarse. O pensamento do un no outro era permanente. Aquel amor era unha loucura… Ate que un día apareceu unha terceira persoa, un amor pasado da súa amada, un home cruel que a fixera sufrir no pasado e aquela, sen pensalo, foise con el. Esqueceu tódalas súas promesas, tódolos seus desexos, todas aquelas palabras fermosas que lle dedicara a Xosé Lois. Desapareceu sen máis, sen sequera dicir adeus. Sen explicacións. E Xosé Lois non toleou, como moitos farían, pero non buscou máis amores, nin sequera aquel outro “mellor” que lle dicían merecer. Non! Dixo non a outro amor de muller xa que como ser humano que é mestura emocións e a mestura fai dano. Non a mestura en si, senón a parte amarga das emocións: o odio, o desprezo, as traizóns, as mentiras, os medos,…

Facebook Comments
Share this on WhatsApp
home dos paus Lagoa de Antela relatos Xunqueira de Ambía
« Os cables de WikiLeaks en mOendo.net
Acrasina »

8 thoughts on “O home dos nomes”

  1. Pingback: Tweets that mention O home dos nomes -- Topsy.com

  2. bouzo says:
    3 Febreiro 2011 at 00:00

    Xosé Luís Díaz Damota.

  3. xOsse dorrío says:
    3 Febreiro 2011 at 00:03

    Grazas Bouzo… indagaremos máis sobre esta personaxe. Vai dar unha boa historia!

    Non saberás algo de “Acrasina” 😉

  4. Pingback: O home lobo da Lagoa de Antela

  5. Jose Mari says:
    11 Febreiro 2011 at 20:54

    Es increible, ya no me acordaba de esto. Pero ha sido leer el titular y recordar…buf. increible. yo de pequeño, en verano también hablé en más de una ocasión con él y recuerdo que me causaba, mucho respeto por no decir otra cosa, pero a la vez muchísima curiosidad, todo aquél misterio que le envolvía.
    Me ha encantado recordar aquello. Graciñas Xosse

  6. xOsse dorrío says:
    12 Febreiro 2011 at 12:50

    Si entendo o misterio ao que te refires… para os que o víamos a cotío transmitianos a mesma sensación, imaxino o que debía ser para alguén que viña no verán e se atopaba con aquilo.

    Sobre “O Portugués” hai moitas historias, creo que cada persoa que o coñeceu podería contar unha… desvelar a verdadeira non é amiña intención, coñecelo un pouco mellor si e sobre todo deixar constancia de que existiu de verdade… non é unha lenda!

  7. Pingback: Soidade

  8. Pingback: Acrasina

Comments are closed.

Chíos de @xOsse

etiquetaxe

actualidade axentes de emprego BNG caciquismo CEO Comicios Electorais crise financeira debate denuncia dicionario político emprego empresa Encontro Irmandiño enquisas ensaio Feijóo folk Fraude de Lei galegas 2009 GALEGO Galiza Gavilanes globalización laboral La Región Leo Leo lingua mass media medio ambiente municipais 2007 nacionalismo opinións Ourense política PP psicoloxía social PSOE Quintana relatos SEAGA sei o que fixestes Touriño xOsse dorrío Xunqueira de Ambía Xunta de Galicia

arquivo de mOendo

Xaneiro 2011
M T W T F S S
« Dec   Feb »
 12
3456789
10111213141516
17181920212223
24252627282930
31  

Pages

  • Política de cookies
  • enred@ndo
  • xOsse

Archives

  • Febreiro 2017
  • Abril 2016
  • Xuño 2015
  • Maio 2015
  • Marzo 2015
  • Decembro 2014
  • Novembro 2014
  • Outubro 2014
  • Setembro 2014
  • Decembro 2013
  • Abril 2013
  • Setembro 2012
  • Maio 2012
  • Abril 2012
  • Marzo 2012
  • Febreiro 2012
  • Novembro 2011
  • Outubro 2011
  • Setembro 2011
  • Agosto 2011
  • Xullo 2011
  • Xuño 2011
  • Maio 2011
  • Abril 2011
  • Marzo 2011
  • Febreiro 2011
  • Xaneiro 2011
  • Decembro 2010
  • Novembro 2010
  • Outubro 2010
  • Setembro 2010
  • Agosto 2010
  • Xullo 2010
  • Xuño 2010
  • Maio 2010
  • Abril 2010
  • Marzo 2010
  • Febreiro 2010
  • Xaneiro 2010
  • Decembro 2009
  • Novembro 2009
  • Outubro 2009
  • Setembro 2009
  • Agosto 2009
  • Xullo 2009
  • Xuño 2009
  • Maio 2009
  • Abril 2009
  • Marzo 2009
  • Febreiro 2009
  • Xaneiro 2009
  • Decembro 2008
  • Novembro 2008
  • Outubro 2008
  • Setembro 2008
  • Agosto 2008
  • Xullo 2008
  • Xuño 2008
  • Maio 2008
  • Abril 2008
  • Marzo 2008
  • Febreiro 2008
  • Xaneiro 2008
  • Decembro 2007
  • Xullo 2007
  • Xuño 2007
  • Maio 2007
  • Abril 2007
  • Marzo 2007
  • Febreiro 2007
  • Xaneiro 2007
  • Decembro 2006
  • Novembro 2006
  • Outubro 2006
  • Setembro 2006
  • Agosto 2006
  • Xullo 2006
  • Xuño 2006

Categories

  • actualidade (137)
  • blogosfera (15)
  • cultura (59)
    • poesía (4)
    • relatos (11)
  • dicionario político (76)
  • dicionario xurídico (6)
  • Eleccións Galegas 2009 (41)
  • libros (22)
  • lingua galega (11)
  • política estatal (37)
  • política internacional (25)
  • política laboral (41)
  • política local (73)
  • política nacional (190)
  • vídeos (50)

WordPress

  • Iniciar sesión
  • WordPress
© #mOendo do Revés