Imponse a lei do silencio

Hoxe é un día triste para moitos galegos: cerra Vieiros, maña faino Chuza! (evito por ligazóns que en horas quedarían rotas), hai semanas forase GZNación. A prensa e redes sociais que publica íntegramente en galego está desaparecendo mentres as que o fan en castelán reciben axudas polo fomento do galego. Inexplicable.

É un problema de audiencias? Non existe demanda para estes medios? Dubido que ese sexa o problema, cando menos o único problema. Existe una presión enorme polas institucións públicas gobernadas polo PP para silenciar estes medios, os únicos que realmente aportan algo a normalización da nosa lingua. Ese é o verdadeiro problema. Existe una enorme presión por parte das institucións gobernadas polo PSOE e BNG –este especialmente- por influir na edición destes medios. Ese é o verdadeiro problema, a eterna politización dos medios de comunicación. Todos queren o seu para aportar axudas.

A vindeira semana seremos miles de galegos os que nos veremos silenciados ao non contar coas plataformas de difusión habituais para nos expresar. Imponse a lei do silencio. Imponse o ‘peche é voadura’ da libre expresión en galego.

E o Conselleiro de Cultura que ten que dicir? Sairán ao rescate dos medios que editan en Galego? Deixarannos desaprecer sen máis? Haberá dimisións? Reunirase hoxe o Consello da Xunta de Galicia de urxencia para analizar a situación? Ou, nin iso?

Temos un problema, por Roi Xordo en xGaliza

Cando a información é incompleta e tendenciosa, é falsa.

Hoxe o diario El País volve a referirse a unhas canteiras, desta vez no Concello de Toén. A noticia é que o Alcalde deste Concello legaliza as canteiras que dende fai 10 anos extraen pedra dos seus montes. A noticia debería terse producido moito antes, precisamente pola permisividade desa actividade sen licencias, sen permisos, sen estudios de impacto, polas protestas dos veciños, etc., pero non. É noticia agora que se legalizan, quizais para por fin a esa situación de ilicitude, pero é noticia sobre todo porque o máis beneficiado sexa outro Alcalde do PP, José Luis Gavilanes Losada, de Xunqueira de Ambía.

Que insinúa a xornalista? Que si non fose o dono do PP seguiría explotándose eses recursos naturais de xeito ilegal, sen pagar impostos como todo contribuínte, sen respectar ao medio ambiente ou os dereitos dos veciños? Quizais quere dicir que se lle permitiron todas esas prácticas ilícitas durante 10 anos por ser un Alcalde do mesmo partido? Porque durante 10 anos ninguén dixo nada e si agora que se pretende porlle fin? Moitas interrogantes sen resolver. Quizais se respondan na seguinte entrega de Cristina Huete.

Non é a primeira vez que critico a xornalista de El País por unha conduta semellante. Hai máis de dous anos falaba de lastres, ataduras e hipotecas,… onde a crítica viña porque se daba unha información bastante tendenciosa en referencia as canteiras ilegais de Xunqueira de Ambía, ocultando a responsabilidade que certas persoas do seu entorno político tiñan na trama.

Agora, neste artigo, Cristina Huete volve a referirse a querela que a fiscalía presentou contra os responsables das canteiras de Xunqueira de Ambía, aos que non nomea directamente, e si reitera a vinculación que o Alcalde do Concello ten coas as mesmas segundo un informe da Policía Xudicial. Non vou ser eu quen saía en defensa deste depredador mais, si tal informe demostrase tal vinculación o Alcalde estaría entre os querelados. É máis, si tal informe puidese probar o que Cristina Huete afirma a querela non estaría na actualidade en situación de sobresemento provisional –a instancia do propio Ministerio Fiscal!-, tal e como denunciei neste blog hai unhas semanas. Como se pode facer referencia a unha querela do ano 2007 sen sequera pasar polos xulgados a preguntar en que estado se atopa? Ou, si o sabe, o que quere a xornalista é agochalo? Máis dúbidas…

Que ocorre coa formación ocupacional e continua en Galiza?

Levo pouco máis de seis meses parados e acabo de comezar o terceiro curso de formación ocupacional (fixen “Introdución a Sistemas Operativos baseados en Software Libre, CNU/Linux”, “Introdución a Metodoloxía Didáctica” e agora o de “Formador Ocupacional”) compatibilizando con outros estudos. Elixín estes cursos porque me parecen especialmente útiles no desenvolvemento das nosas empresas, isto é, a implantación de software libre (que non gratis, que diría un amigo) nas empresas ao resultar máis económico e a capacitación dos traballadores, co gallo de que estes se adapten aos avances tecnolóxicos, adquiran novos hábitos, competencias,… coa consecuente mellora da produtividade, cuxos beneficiarios son tanto o empresario como o traballador.

Expliquei porque elixín eu estes cursos, agora porque o departamento de formación da Xunta decide que se impartan eses cursos? Suponse que é pola demanda de  profesionais coas cualificacións que se deben adquirir nestes cursos, sen embargo, trala súa finalización non hai tal demanda destes profesionais. Xamais coñecín un caso dunha empresa que se dirixise aos centros formadores na busca destes profesionais (seguramente eles vos dirán o contrario) e moito menos, na miña vida, a formación ocupacional ou continua foi un factor determinante na miña contratación. Esa formación, financiada por fondos europeos, coa que dende Europa agardan a nosa converxencia, parece máis ben estar destinada a manter unha ‘elite’ de formadores profesionais ou empresas privadas que reciben esta encomenda e se dedican en gran parte a estas tarefas. Estes son os beneficiarios indirectos.

Aos beneficiarios directos, as asociacións, especialmente de empresarios, academias, concellos,… e outros centros FPO, non se lles mide o éxito do curso pola ocupación final do traballador desempregado, que para iso se fan estas accións formativas, non para ir logo a darlle forma ao sofá, como debería ser, senón pola satisfacción do traballador polos coñecementos adquiridos. Iso está ben, pero de que vale un alumno satisfeito si ninguén demanda os seus servizos.

O terceiro responsable deste dilapidamento de fondos públicos é o sector empresarial. Pois estes cursos, destinados a formar cos impostos de todos a traballadores para o seu propio beneficio, para a mellora da competitividade e a produtividade das súas empresas, estes optan por contratar a outras persoas seguindo criterios moi diferentes aos de capacitación para o posto de traballo.

Hoxe puidemos ter un debate sobre este asunto que axudou a confirmar en parte as miñas sospeitas. A formación continua é un fraude. As empresas que organizan cursos a distancia para traballadores pouco máis fan que pasar a factura ao final. Non existe un proceso de ensinanza (a valoración da aprendizaxe basease no tempo conectado do alumno a web, aínda que mentres está conectado estea pasando o ferro) nin unha avaliación con garantías (test virtuais que se poden facer unha e outra vez ate acertar todas,… e iso cando dende o propio centro formador non che realizan a proba).

Quen gaña con este fraude? Un traballador mal formado non adquire novas competencias e polo tanto non vai aportar nada novo a súa empresa. Parece que ao traballador non lle importa, ao mellor cre que xa sabe suficiente, pero, e ao empresario? Non quere que súa empresa sexa máis competitiva? Non quere ter uns traballadores máis produtivos?

Cústame entender esta complicidade maliciosa entre empresarios e traballadores, un caso insólito no mundo empresarial, cuxo resultado podemos ver na economía galega: desaparición sos seus sectores produtivos tradicionais, deslocalización de empresas a países máis competitivos, falla de emprendemento, desenvolvemento e innovación das empresas galegas, … que aumentan de xeito exponencial os efectos da invasión de empresas foráneas, estas si con cadros de persoal máis cualificados, equilibrados e estruturados.

Tal e como funcionan as políticas de emprego en Galiza, incluída a formación dos profesionais, competir neste mundo global é imposible.

Iso, haberá quen nos siga véndeno a idea de que é posible ser compettiivos sen investir no desenvolvemento das persoas da empresa, respectando os dereitos dos traballadores, dos consumidores, de medio ambiente, etc. Farano dende as súas luxosas sedes, amplas, luminosas, con moito arborado,… mentred nun recuncho do mundo producen os seus produtos (China) e noutro levan todo o lixo que os seus produtos deixan (Ghana) unha vez esgotados, fabricados cada vez cun cliclo de utlización máis baixo.

Ghana, Vertedeiro Global

Concurso de verán 2010

presidente bombeiro

Lembran a imaxe da dereita. Que tempos aqueles … en que o Presidente da oposición, Alberte Núñez Feixóo arrimaba o seu ombreiro para arranxar os problemas que padecíamos tódolos galegos. Daquelas -verán do 2006- sufríamos unha vaga de lumes incontrolados e o Sr. Feixóo non dubidou, iso si, vestido para a ocasión (a gracia é de escolar, a foto tamén) en colaborar do mesmo xeito que o fixemos milleiros de galegos: cun sacho, cun pestoiro de xestas, co batelume, coa auga das nosas piscinas,… co que fora. Había que rematar con aquela longa noite de san xoan coa que xa se adiviñaba Galiza dende as estrelas. Por iso, dende  mOendo do Revés, que amais de revirado, tamén temos un punto  gracioso, quero propor un concurso para este verán, co ánimo de amosar a nosa clase política ate onde a xente de a pé estamos dispostos a deixalo todo para botarlle unha man a un veciño que o está pasando mal pola ameaza do lume.

Bases do concurso:

Para participar no concurso só teredes que enviar unha foto vosa apagando nun lume, iso si, preparados para ocasión. Por exemplo, que vas bailar a muiñeira na festa do teu pobo, pois nada, colle un batelume e a apagar co traxe tradicional galego; que vas de voda e, por riba es a noiva,… nin o penses, non terás mellor foto para o recordo que esa, ti e un mangado de xestas mallando no lume;… por suposto, obedecede sempre as consignas da persoa que estea ao mando. Si alguén as saltou, quedará descalificado.

As fotos deberedes mandalas á caixa de correo que se agocha detrás do sobre que aparece na cabeceira deste blog, identificando as persoas que aparecen nela, que non teñen porque ser os que envíen a foto. Imaxinade (cumpre ter moita imaxinación así que si non é o voso caso podedes saltarvos estas liñas) que vos atopades a Pachi Vázquez abrindo cortalumes cun buldocer prestado polo goberno central, esa foto vale -e moito, son escasos eses aparellos por aquí-; ou a Francisco Rodríguez prendendo lume a un monte de eucaliptos,… pois non, esta non valería (os contralumes só pode realizalos unha persoa especializada). Ten que ser fotos de xente colaborando na solución dun problema colectivo, non que ande a crealos.

As fotos irémolas publicando a medida que as vaiades achegando. O día límite para o envío será o 14 de setembro (festas en A Sainza). Podedes engadir os comentarios que vos pareza e, dende logo, os dereitos das mesmas pertencerán as persoas que as envíen (sendo responsabilidade súa a non autoría).

Premio:

O premio será para a persoa autora da foto que máis votos reciba nunha enquisa que se realizará entre o 15 de setembro e o 30 de setembro.  E cal é o premio? Esta estupenda mangueira de rego de goma de ate 50 metros de lonxitude! Con esta si, poderás logo realizala foto da túa vida.

mangueira de rego

Imaxina

Imaxina que esta persoa non es ti; son, probablemente, todas menos ti.

Imaxina que esta persoa pertence a un país no que, para sobrevivir, é obrigado ser así. Non quere, mais é así. Sométese. Non se rebela. É o normal. Facer o contrario está fora de lugar.

Imaxina unha persoa bipolar: extremadamente asertiva co poderoso, condescende, covarde e apoucada; ao mesmo tempo que é arisca, estrita, valente e altiva con quen non exerce poder algún. Imaxina os ollos desta persoa mirando a aquela a que lle usurpou o posto de traballo. Ou peor, imaxínaa con poder de disposición sobre aquela outra.

Agora imaxina un país. Un pais que renuncie a intelixencia grupal, ao talento dos seus individuos, para que copen postos de responsabilidade persoas cuxo único mérito é a pertenza a un grupo político, étnico, oligárquico, familiar ou de amizade. Imaxina un país, libre, no que as persoas aquí formadas, marchan cada día sen menor resistencia.

Imaxina un país con empresas que falan de reter o talento, empresas que logo acaban contratando as persoas recomendadas. Imaxina que as institucións dese país, as mesmas institucións que financian a súa formación -e que tamén falan de reter ás persoas que forma-, log só ten cabida nos seus órganos para persoas enchufadas.

Imaxina o atraso económico que debe sufrir ese país, o mesmo que avanzo aqueles que os reciben. Pensa quen en sae perdendo: os que se van e os que se quedan.

Isto é Galiza, amigos, unha desmeritocracia, unha cacicocracia, non é maxín.

“Que un idioma grande se coma al pequeño puede ser bueno para la sociedad”

Quen podería dicir unha barbaridade semellante? Pensen. É “ourensán“, “empresario cultural”, dirixente dun “partido político”, “xornalista”, “columnista”, etc.

*fíxense que os adxectivos van entre comiñas.

Non hai moito a mesma persoa, noutra conversa dicíame “Es inevitable que el grande se imponga, es antinatural, no práctico y antieconómico intentar lo contrario”. Fálame sempre en castelán porque iso ao parecer o fai máis “chic” (é o que se impón), máis natural, máis práctico e máis económico. Imaxino que o que economiza son neuronas que é o que máis se pode gastar adquirindo coñecementos. Nótaselle que ten aforrado moito e non só na aprendizaxe de linguas.

Estas dúas frases poderían resumir toda a súa ideoloxía, mais, a máis clarificadora é o lema do seu partido “ni de derechas, ni de izquierdas, de Ourense”. Quere dar a entender que o que máis lle preocupa a esta formación é a súa cidade? e os seus cidadáns? Eses non tanto. Ourense é unha cidade do Sur de Galiza, galega por tanto, na que se fala galego aínda que a algún ignorante que na súa vida saíu do centro o ignore. Imaxino que é aí onde recolleita os votos a súa formación (Paseo e arredores).

Autoproclámase, sen que ninguén o designase para tal cousa, representante do pequeno comercio local, e fala por todos. Evidentemente non fala máis que por si mesmo, aínda que, ben visto, o que lle falla ao comercio local da nosa cidade sexa exactamente o que lle falta a el: identidade propia, sen a cal é imposible competir co comercio invasor (grandes superficies) e no comercio exterior (ao non ter nada novo que ofertar).

Matinacións

Ando eu dándolle voltas ao muíño, do revés, coma de costume, acerca de diferentes temas de actualidade nesta terra esquecida -para algúns, os de sempre-.

Catalunya é unha nación

por que o di o pobo catalán, o único no que reside a soberanía popular. A algúns neodemócratas cumpre lembrarlles o significado da soberanía popular. Esta, a soberanía popular, non pode delimitarse espacialmente, circunscribíndoa a un espazo determinado a conveniencia dunha maioría (porqué debe decidir o Estado español sobre a soberanía doutro pobo, porque non tódolos cidadáns da UE ou do mundo? O dereito a determinar libremente o futuro correspóndelle individualmente a cada pobo), ou temporalmente, obrigando a que se cumpra unha constitución, só en parte, na parte que interesa a uns poucos (podería estenderme en dereitos como o do traballo, vivenda digna, a cultura, e tantos outros que non se cumpren nin hai Tribunal Constitucional que os faga cumprir), que foi votada baixo a ameaza dunha ditadura, silenciando os seus crimes, por unha parte da poboación que hoxe en día xa non vive. A maioría dos que hoxe temos dereito a voto non eliximos ter esta constitución. Sobra facer números.

Galiza, nación de fábula

Di o PSOE que Galiza é “nazón de Breogán”. Logo da vitoria do combinado hispano, con maioría cuantitativa e cualitativa catalá, penso que os socialistas son excesivamente optimistas. O nacionalismo decimonónico que practica a UPG coa pel do BNG non fixo máis que impulsar o crecemento do sentimento nacionalista español en Galiza afastándose desa concepción de leira balada coa que Francisco Rodríguez imaxina a nosa terra. Nin balados nin leiras, estamos no século XXI, e as alternativas que temos son dúas: globalización ou glocalización, isto é, actuar localmente sen deixar de pensar globalmente. O nacionalismo galego nin arre nin xo, a diferencia do catalán, que si soubo atopar un sitio no imperio europeo e o seu pobo, como demostrou o sábado pásado, ten conciencia de saber a parte que ocupa. A solución máis real para acadar novas cotas de soberanía pasa pola construción da Europa dos pobos e afondar na desaparición do Estado como instrumento de goberno, ao meu entender e seguindo a José M. Colomer (Grandes Imperios, Pequenas Nacións, 2006), un instrumento caduco. A diferenciación entre nacións con estado e nacións sen estado só desaparecerá cando sexa abolido o estado, non pola adquisición da condición de estado. Pode e debe perseguirse o recoñecemento de Galiza como nación do imperio europeo. O futuro da nación galega pasa por acadar unha Unión Europea que pense menos na economía e máis nas persoas, nos seus dereitos, nas súas culturas, nas súas diferencias, e faga disto un valor.

Non comparto co nacionalismo galego que Europa sexa un problema. Vexo nela a solución. O que ocorre é que o nacionalismo galego quedou trabado séculos atrás. Mentres non se decaten, a rojigualda seguirá ondeando nas nosas prazas cos trunfos alleos. É a vitoria do nacionalismo popular sobre o nacionalismo cívico, como ben diferencia Xoan Hermida.  On non, que diría outro muiñeiro.

A maior causa do quecemento global é o comercio global, SATISH KUMAR