Aristocracia

aristocracia:

forma de goberno pola cal, segundo Aristótoles, o poder está en más duns poucos membros da sociedade. Segundo o filósofo grego, era unha forma de goberno virtuosa si os que ostentaban o poder eran “os mellores” e procuraban o ben común.

A VOLTAS CO ESTATUTO

Mentres cataláns e valenciáns xa gozan de tódolos dereitos que lles confire o seu novo estatuto de autonomía en Galiza ainda non fomos capaces de facer un primeiro borrador no parlamento galego. Desta historia forman parte tres persoaxes fundamentais, os tres partidos políticos con representación parlamentaria. Ata agora parece que tan só o BNG ten claro o que quere para Galiza: un Estatuto de Nación que supere o actual marco estatutario, pra que Galiza aumente a sua capacidade de decisión, participe en pe de igualdade nas estructuras estatais e europeas, preserve os sinais de identidade que nos son propios e incremente o benestar de todos os galegos e galegas.

O BNG e o único partido que propuxo un texto articulado para a elaboración do novo Estatuto de Galiza. É o único partido que realiza foros para a mellora deste texto. É o único partido que presentou o seu texto as xentes de Galiza por diferentes cidades e pobos… da a sensación de que é o único partido que quere un novo Estatuto para Galiza.

Mentres no PSdeG e no PPdeG reina o desconcerto. Por un lado seguen a decirnos que non queren para os galegos menos dereitos e competencias que os cataláns, polo outro seguen cegamente as consignas de Madrid. Touriño, que non quere ver rodar a sua cabeza como a de Maragall, está mais pendente de encontrar a fórmula que o manteña no posto (chegamos a escoitar cousas tan absurdas como “Nación de Breogán” como concepto que defina a nosa idetidade o cal, só puxo de manifesto, que confunden o mito coa realidade) que avanzar nos dereitos do pobo galego. A Feijoo simplemente non lle deixan facer nada porque non é ningén. Non ten peso político propio, de modo que non lle van a permitir que o PP acepte en Galiza o que o PP rechazou en Catalunya. E claro, sen os seus votos non habrá novo Estatuto.

Unha vez mais parece que o noso futuro non o vamos a decidir nós, os galegos. Unha vez mais será desde Madrid donde se diga cales son os nosos dereitos, as nosas competencias, a nosa identidade. Serán os Zapatero, Pepe Blanco, Rubalcaba, Rajoy, Zaplana ou Acebes quenes nos digan o que é Galiza, quenes nos digan a que temos dereito ou ata onde podemos chegar. A min, como galego iso non me serve, por iso, ante a situación de atasco do novo Estatuto deberían adiantarse as elección e que os galegos decidan onde queren que se decida o contido do novo Estatuto: na nosa TERRA ou en Madrid.

QUE DIMITA O PAPA TAMÉN

Por si non fora pequena a crise desatada polas polémicas viñetas do Profeta Mahoma ven agora o papa a botar mais leña o lume (nunca mellor dito).

Durante a súa viaxe a Alemaña, o Papa, citando un diálogo do século XIV entre o emperador bizantino Manuel II Paleólogo e un erudito persa, falou da “violenta e sanguenta expansión do Islam frente á razón do Deus cristiano”.

Logo dixo que suas palabras foron mal interpretadas, pois estas non reflexan o seu pensar…

¿?

Si non reflexan o seu pensar porque as pon nos seus beizos…

QUE DIMITA!

QUERENNOS FACER COMULGAR CON RODAS DE MUIÑO

… tan grandes coma a da imaxe. Todos tíñamos as nosas sospeitas, andabamos coa mosca tras da orella, non había explicación a tanto lume, non so a tanto lume, senón a tantos focos simultáneos. Parecía algo argallado durate moito tempo atrás. So faltaba que subiran as temperaturas e fixera vento de nordés… e entón pasou o que tiña que pasar. Ardeu boa parte de Galiza.

Tódolos galegos vimos o lume de preto. Uns mais que outros. Arderon vivendas, montes, animais e ata persoas (quen argallou todo isto pode darse por satisfeito). Entón chegaron as choivas, para alivio do pobo, da fraga e dos seus animais, das brigadas de bombeiros e voluntarios, para os responsables políticos (só dos responsables). Chegou o momento de facer balance: as pérdidas foron cuantiosas, as que se poden calcular, porque o valor dunha vida non ten prezo.

Non tardaron moito en sair os políticos a escea, algúns xa sairan antes, lémbrense de Nuñez Feijoo apagando as cinzas cua camisa de Ralf Lauren, a votarse os trastos a cabeza. Os responsables de Medio Rural eran acusados de non ter medios para apagar o lume (agora sabemos porque non había eses medios), cando o certo e que houbo mais medios que nunca, gracias a axuda de outras comunidades (non se pode decir o mesmo de algúns concellos e das diputacións gobernadas polo PP); acusáronnos de non dar información, cando o certo e que tamén tivemos mais información que nunca, tanto nos telexornales como nos especiais informativos – nos que tamén participou o sr. Nuñez-, quizais demasiada información, porque un pirómano ve lume e sae correndo pro monte co seu chisqueiro. Acusáronnos de falta de organización, de falta de liderazgo,… pois non houbo tal cousa, o que realmente estaba a suceder era unha situación de rebeldía por parte de concellos e diputacións do PP. Tanto uns coma outros cando se lles preguntaba onde estaban as suas brigadas, respondían que non recibiran aviso ningún, que a Xunta non lles pediu axuda, etc. Vamos que nin vían, nin oían, nin ulían… nin sentían amor algún pola nosa terra.

Tanto lume…

Parecía unha trama mafiosa e terrorista. Pode que o sexa. Mais o que eu nunca esperaba, ni ningún galego, e que o PP dese a tódolos seus rexidores a orde de dilatar no tempo a formación de brigadas, de ser celosos en cada trámite e prolóngalos ao máximo: convocatorias, selección, cursos,… O final resultou ser o que parecía ser.

Pero os galegos non comulgamos con rodas de muiño, non. A eses alcaldes e presidentes de diputación non debemos esquecelos. Hemos de por os seus nomes e apelidos e os de todala sua corporación en vivendas e árbores queimadas. Levarán a sua sinatura.