ALFONSO DANIEL RODRÍGUEZ CASTELAO

Compañeiro Daniel de vida innumerable
como os astros do ceo i os camiños do mar
na tenebrosa noite da patria inhabitable
témoste no recordo con mao á luz albar.
A ti falo Daniel morto lonxe da terra
es noso i a túa luz alumea a escuridá
que nos deixou a historia de tres anos de guerra
en que os lobos mataron a luz e a libertá.

Compañeiro Daniel, as pistolas sonaban
i enloitaron cunetas con sangue loitador
as pistolas sonaban e os panbidos berraban
a terrible victoria do odio e do terror.
E ti fúcheste lonxe predicar no deserto
pra erguerdes un exército que endexamais loitou
e morriches un día sin veres entreaberto
o camiño da volta que a túa ialma soñou.

Pro na Patria abatida e do pobo explotado
nacimos nós os fillos da morte e do tristén
percurando furiosos vinganza e novo Estado
i unha roxa alborada sin cabo nin comén.
I a ti bo compañeiro que o furacán aleibe
matou desesperado na outra banda do mar
prometémosche a terra dunha GALICIA CEIBE
pra enterra- los teus ósos onde teñen que estar.

Asociacións de Xunqueira de Ambía

O asociacionismo é un xeito de acadar obxectivos colectivos mediante a suma de esforzos individualizados e tamén permite dar respostas colectivas a ideais compartidos. Son moi variadas as categorías as que poden pertencer as asociacións pero imos centrarnos nas que existen no noso concello: asociacións de veciños, culturais, de mulleres rurais, xuvenís e outras (podedes descargar a lista premendo na seguinte ligazón).

Estas asociacións son en gran parte descoñecidas polos veciños de Xunqueira de Ambía e os seus pobos, incluso aquelas que ten por obxectivo representar a colectividade dun determinado núcle rural, tal é o caso das asociacións de veciños. Isto sucede porque a finalidade real non ten nada que ver co propósito estatuitario; por iso moitas destas asociacións son creadas no mais absoluto segredo, reunindo o número mínimo de socios para poder constituirse.

Estas conductas firen o espiritu do asociacionismo xa que non perseguen un verdadeiro propósto colectivo, senón os fins particulares dunhas cantas persoas, aquelas que compoñen a asociación. A obriga de toda asociación é darse a coñecer no seu ámbito territorial realizando actividades en beneficio de todos -por iso reciben axudas públicas- para que se unan outras persoas que compartan as mesmas inquietudes; emporiso atopámonos que nalgúns pobos existen varias asociacións, de diferentes categorías -veciñais, xuvenís, culturais,…-, sempre creadas polas mesmas persoas e que logo non realizan ninguna actividade que lles sexa coñecida, polo menos como asociación.

Un exemplo ten que ver coas festas dos pobos: xúntase unha comisión de festas que recada diñeiro polo pobo en nome da comisión, os veciños pagan unha cuota establecida e logo quen paga a factura da festa non é a comisión, senón unha asociación da que os veciñós non saben tan sequera da sua existencia. Tamén hai quen recada cartos para restaurar o patrimonio histórico da vila (órgano, a igrexa, etc. etc.), cartos que logo acaban empregándose en paparotas.

Outra das cousas que me chama moito a atención son as asocicións xuvenís. Das cinco que existen en Xunqueira de Ambía catro foron creadas o mesmo día, o 23 de xaneiro de 1996, sendo cada unha delas de diferentes pobos: Sobradelo, Brandela, Abeleda e Casasoá. Que casualidade, verdade?

É por todo isto polo que publico aquí a lista de tódalas asociacións as que tamén se pode acceder dende o rexistro público da Xunta de Galiza, para que vos acheguedes a elas e lles pidades formar parte. Cantos mais persoas formemos parte dunha asociación mais democráticos serán os seus órganos, poderanse realizar máis actividades nos nosos pobos -actividades que servirán para manter o noso patrimonio cultural e medioambiental, por exemplo- e faremos máis forza frente as institucións na defensa dos nosos dereitos e intereses.

De lastres, ataduras e hipotecas…

Acabo de ler un artigo no diario “EL PAIS” no que a superministra Espinosa -así á calificaba o superconselleiro Patxi- se desprendía da sua pelica e amosaba a loba que leba dentro ó referirse os socios de Goberno dos socialistas na Xunta de Galicia. Seica para a superministra somos un lastre, unha atadura da que é necesario desprenderse. Non ten en conta a superministra cal é a verdadeira función deste instrumento, os galegos si, por iso llelo puxeron.

Un lastre é un peso que se carga nunha embarcación ou nun globo para asegura-lo seu equilibrio. Isto traducido en clave política ven a dicer que un lastre é un instrumento cuia función é a de impedir facer o que quere a quen goberna. Os galegos non confiaron no equilibrio do PSOE nin en Galiza nin no Estado, nin nas últimas autónomicas nin nas últimas xerais. Todos sabemos porque, sabemos do que son capaces estos políticos socialistas si se lles da renda solta. Son tan caciques coma os do PP, por suposto, pero o seu perigo non radica ahí, senón na sua falla de escrúpulos… e para iso está o pasado, para lembrárnolo: desfalcos, terrorismos de estado, corrupción, paro, precariedade económica,…

Claro que quen emprega as verbas mais duras contra os nacionalistas é a superxornalista Cristina Huete. Venme a memoria un artigo que escribiu recentemente esta señora sobre as canteiras de Xunqueira de Ambía, na que a superxornalista destacaba no seu artigo que a fiscalía denunciaba unha suposta ilegalidade da Consellaría de Industria de Ourense pola única razón de ser unha Consellaría do BNG e calaba malintencionadamente -ou ben- a actuación da Consellaría de Medio Ambiente dirixida polo seu querido e superconselleiro Paxti Vázquez.

Dende o primeiro intre o Grupo local do BNG tivo moi claro que é o que estaba a suceder no Monte da Farria; aquilo tratábase dun delito ecolóxico e por iso se puxeron varias denuncias perante o Concello de Xunqueira de Ambía, o SEPRONA, a Consellería de Industria e a Consellería de Medio Ambiente. Destas dúas últimas nunca recibimos ningunha resposta, silencio total. Por suposto, ningunha destas institucións moveu un dedo ata o día de hoxe para poñer fin a práctica delictiva que se estaba e está levando a cabo no Monte da Farria.

A que se debe ese silencio? Seguro que a nosa superxornalista de investigación non lle interesa contalo. A min si. Un dos empresarios da pedra que agrediu o noso Monte seica se move na órbita do PSOE, un tal Antonio Domínguez, presidente dos graniteiros de Ourense, do que C. H. decía “ahora desvinculado de la empresa” -referíndose a Farriense de Granitos- e ignorando interesadamente -ou non- que é o dono doutra das empresas alí asentadas, EXELCO de Granitos, a mesma que segue na actualidade explotando un aserradeiro ilegal nun Monte protexido.

Este home garda un relación de amizade co superconselleiro Paxti Vázquez e con moitos outros cargos do PSOE local e provincial… pero eu non creo que sea esa a razón pola que a Consellaría de Medio Ambiente non fixese nada ante as continuas denuncias do BNG… esta é a derradeira denuncia: