Que un fascista con centos de desaparecidos nas súas costas se lle sele a súa lápida cun “Bo e xeneroso” pode formar parte da normalidade no mundo que Orwell imaxinaba; ou que ao máis sectario dos caciques se lle recorde, polo seu fillo herdeiro, claro, como “bo e xeneroso”; amor paterno. Sen embargo, o que está sucedendo agora mesmo no mundo real é a materialización do fantástico, a transformación terreal daquel mundo imaxinado polos máis ultras, fanáticos e exaltados seguidores do totalitarismo, canciños agradecidos, cochos baleiros de miolos que renden homenaxes de infima moralidade baixo o teito protector do fascismo: a igrexa católica. Tocaron as campás por tódolos recunchos de Galicia, santificando a ruindade e a avaricia, dando a esquecemento a inxuria e o desprezo por esta terra, convertendo en mito a quen como demócrata destruíu aos desherdados por el mesmo na ditadura fascista. Agora son bos e xenerosos os ignorantes e feridos e duros, imbéciles e escuros. Morreu o porco e fíxoo destrozando os símbolos que nunca entendeu, os nosos símbolos.
Eu xa non quero ser nin bo nin xeneroso.