Os colectivos que falan diferentes linguaxes, na práctica, viven diferentes mundos de realidade. Decíao Edward Sapir en Cultura, linguaxe e persoa, nun ensaio publicado en 1949. Non ía moi errado este lingüista estadounidense ó facer esa afirmación e estóume dando conta desta realidade agora que estou participando nunha serie de debates sobre retos actuais da política. O primeiro tema de debate foi a consulta desbaratada de Ibarretxe, e os referéndums en xeral, e o segundo a lexislación electoral e as modificacións que se prevén neste eido.
Sobre os referéndums chegóuse a conclusión de que no conxunto do Estado tíñase recurrido pouco a esta forma de participación do cidadán na política e que se debería facer máis a miudo, iso sí, limitando o seu uso a nivel estatal e local, evitando que as autonomías poidan recurrir a esta ferramenta. ¿Porqué? Polos perigos que entraña ó nacionalismo alén das rexións nacionais. Seica sómolo demo! No segundo debate, máis que tentar atópala fórmula para dispor dun sistema electoral máis xusto, puiden percibir como aquelas persoas que son de comunidades unilingües o que realmente buscaban era un sistema que deixase ós nacionalismos fora do arco parlamentario, propondo circunscripción única, mínimo porcentual do 5% estatal,…
Chegamos a discutir do significado do termo nación que, para min, co diccionario castelán na man non deixa lugar a dúbidas, somos unha nación. Constitucionalmente tamén, pois o que non pode discutirse e que o termo nacionalidade provén etimolóxicamente de nación… por agora, porque se seguides a ligazón veredes que ese artigo foi enmendando e a Real Academia Española pretende retirar do significado de nacionalidade toda referencia a nación. Vergoña lles debería dar!
Ata onde imos chegar? Algún día chegaremos o médico e queixarémonos:
– dóeme o lombo doutor…
– váiche ser do nacionalismo!