Ferventía?
Non… fervenciña,
pois é apenas un chorriño
de auga todo gume,
que arruallo escorrega do pilón rebuldado
ao abrebadeiro traseiro,
esvarando, confundíndose entre minúsculas unidades de vida,
herdeiras lexítimas das ancestrais cianobacterias
que converteron o planeta este,
que chamamos terra,
en habitable terronciño.
Arrombando liques e musgos
discorre domeada polo cano artificial do home
aquel gaio cristalino
ate o lavadoiro que axeonllaba
á muller como a auga
xélida e fresca das estacións
noutros tempos enxaboada
á que non se podían,…
… nin sequera mirar.
Ferventía… a do meu ollar.