Cando Salomon Asch trataba de demostrar como os individuos non se deixaban manipular con facilidade descubriu todo o contrario: o xuizo dun individuo pode ser fácilmente manexado por unha maioría… pero tamén por unha minoría. Para que isto suceda, para que unha minoría sexa capaz de xerar preocupación polas súas posturas, ten que darse unha serie de condicións:
A primeira é o conflicto que provoca o feito de que un grupo de persoas cuestione a situación dada e definida a priori pola maioría: v. g. as pseudoasembleas de delegados do BNG. O conflicto require dunha segunda condición: que sexa visible (tense que provocar nun espazo público, xa sexa físico, mediático ou ideolóxico). Un conflicto aberto obriga as persoas que o viven, directa ou indirectamente, a posicionarse dun lado ou de outro. O obxectivo da minoría debe ser manter o conflicto aberto, o ser éste un espazo no que sempre se pensa, reflexiona, crea, innova e se desenrolan argumentos, un espazo, por tanto, favorable as minorías, non polas persoas que as forman senón polas súas ideas. O mantemento deste conflicto provoca un conflicto cognitivo na maioría e a visibilidade da minoría.
A segunda condición para ser influinte será a consistencia coa que a minoría se amose ante a maioría. Aquí temos que falar de consistencia diacrónica, a que se da cando a minoría consegue manter os seus postulados con coherencia ó largo do tempo, e a consistencia sincrónica, cando as diferentes persoas que conforman a minoría manten a mesma postura dun xeito coherente. Canto máis elevado sexa o grado de consistencia que os membros da maioría perciben na minoría, máis elevada será a influencia por parte desta.
En terceiro lugar, será preciso que a minoría se amose autónoma (xerar a percepción de que as opinións da minoría non se deben a intereses externos ó movemento senón opinións as que se chegou mediante un proceso de reflexión interno) e sexa capaz de xerar confianza (a capacidade de manter posicións independentes é moi valorada na sociedade e o feito de oporse a maioría é un bo paso para ser considerado digno de confianza). Tamén é importante amosar que non se actúa por intereses persoais ou para obter privilexios para o propio grupo.
Por último, e non menos importante, cabe considerar o estilo negociador da minoría, que pode ser ríxido ou flexible, segundo a disposición a ceder que uns poidan deducir dos outros. Para a minoría, o feito de amosarse flexible en determinados momentos pode servirlle para amosar que as súas posicións non son dogmáticas e cerradas e que busca o mellor para todos. Sen embargo, tamén lle convén amosarse ríxida para exteriorizar a súa consistencia e manter vivo o contacto.