Imaxina que esta persoa non es ti; son, probablemente, todas menos ti.
Imaxina que esta persoa pertence a un país no que, para sobrevivir, é obrigado ser así. Non quere, mais é así. Sométese. Non se rebela. É o normal. Facer o contrario está fora de lugar.
Imaxina unha persoa bipolar: extremadamente asertiva co poderoso, condescende, covarde e apoucada; ao mesmo tempo que é arisca, estrita, valente e altiva con quen non exerce poder algún. Imaxina os ollos desta persoa mirando a aquela a que lle usurpou o posto de traballo. Ou peor, imaxínaa con poder de disposición sobre aquela outra.
Agora imaxina un país. Un pais que renuncie a intelixencia grupal, ao talento dos seus individuos, para que copen postos de responsabilidade persoas cuxo único mérito é a pertenza a un grupo político, étnico, oligárquico, familiar ou de amizade. Imaxina un país, libre, no que as persoas aquí formadas, marchan cada día sen menor resistencia.
Imaxina un país con empresas que falan de reter o talento, empresas que logo acaban contratando as persoas recomendadas. Imaxina que as institucións dese país, as mesmas institucións que financian a súa formación -e que tamén falan de reter ás persoas que forma-, log só ten cabida nos seus órganos para persoas enchufadas.
Imaxina o atraso económico que debe sufrir ese país, o mesmo que avanzo aqueles que os reciben. Pensa quen en sae perdendo: os que se van e os que se quedan.
Isto é Galiza, amigos, unha desmeritocracia, unha cacicocracia, non é maxín.