actualidade

Que está ocorrendo en Nosa Enerxía Sociedade Cooperativa Galega? (II- a multa)

por

Unha das taras máis grandes de Nosa Enerxía Sociedade Cooperativa Galega é a participación. Na última Asemblea Xeral Ordinaria non chegabamos a 40 persoas presentes, que con votos delegados sumabamos un total de 69 socios. 69 de 550 socios non é moito para un acto, o de asistir, que é obrigatorio para todo socio polo mero feito de selo. Claro que as facilidades de participación son poucas (período estival, longos desprazamentos,…).

É por iso que a maioría dos socios descoñecen moitas das cousas que ocorren na súa Coop., porque se lle nega esta información malia que algún membro do Consello Reitor solicite o envío desta. É o caso da multa que comentaba no post anterior. A día de hoxe podemos dicir que a cantidade é irrisoria (1.800 €) pois a primeira comunicación estimaba unha multa entre 600.001 euros e 6.000.000 de euros. Finalmente a multa foi de 3.000 € e quedou reducida nun 40% por pronto pago. É evidente que non poderíamos facer fronte a multa mínima coa que nos ameazaban na primeira comunicación cos fondos da Coop. e que, de non ser polo recurso presentado, probablemente, a día de hoxe a Coop. tería que por fin a súa actividade.

Tanto na carta na que se nos comunica a incoación do procedemento (tamén na CNMC)como na carta na que se nos confirma a sanción da CNMC, queda de manifesto a falta de dilixencia dos responsables da Coop. e, nomeadamente, do seu presidente, en cuxo domicilio figura a sede da Coop. e onde é que esta recibe a correspondencia. Esta falta de dilixencia evidenciase no feito de que a carta na que se nos advirte a necesidade de inscribir a Coop. nos rexistros da OMIE xamais apareceu, por máis que se lle insistira ao presidente para poder preparar o recurso axeitadamente. Xamais!

Comunicación da incoación do procedemento sancionador pola CNMC

 

Comunicación da sanción a Nosa Enerxía por parte da CNMC

Esta non é a primeira multa que recibe a Coop. Descoñezo as circunstancias en que se produciron as outras multas anteriores, pois xamais aos socios se nos presentaron as devanditas resolucións, pero si sei por esta, cando menos por esta, a pouca dilixencia coa que actuaba o anterior Consello Reitor. O problema para Coop. non son agora mesmo eses 1800€ que tivemos que pagar os socios pola falla de dilixencia do Presidente, o problema é ter un presidente que pretende ocultarnos estes feitos, tanto a multa como as circunstancias nas que se produce: un descarada falta de dilixencia. O problema, insisto, é que esa forma de proceder se repita no futuro como xa se repitiu no pasado.

Outro caso que deixa de manifesto tanta indolencia é o feito de que, unha vez preparado o recurso e ante a obriga de presentalo na sede electrónica da CNMC, encontrámonos con que tiñamos o certificado dixital caducado. Tivemos que recorrer a un terceiro, a Coop. En Común, para que o presentase por nós.

Como comentaba máis arriba non é a contía dunha multa asumible pola Coop., senón as circunstancias nas que se producen e que, atendendo a feitos recentes, como a presentación de novos proxectos por parte da Coop., sen memoria económica, sen ter estudado o marco legal no que se van a desenvolver, custa crer que esteamos libres de novas multas no futuro. A modo de exemplo, preséntase un proxecto de produción de enerxía solar en Paradela, con data de inauguración e todo para este mesmo mes, cando nin sequera se iniciaron por parte da Coop os trámites burocráticos para ser produtores, trámites que requiren un longo período até sermos autorizados para producir enerxía. Unha autorización que é indispensábel! Autorización que tamén é necesaria para ser simplemente intermediarios… e nese proxecto tamén se fala de que seremos intermediarios. Todo un despropósito que obriga a por en dúbida a viabilidade de Nosa Enerxía, pois dubido que as autoridades reguladoras do mercado eléctrico non sempre van ser tan condescendentes connosco como o foron coa multa que aquí se relata.

A comunicación desta multa tiña que chegar a tódolos socios xunto coa convocatoria da asemblea extraordinaria, tal e como solicitei no derradeiro Consello Reitor, sen que ninguén se opuxese a isto, é máis, entendo que co apoio maioritario dos presentes, si ben é algo que non chegou a votarse. A miña sorpresa é que non aparece este documento nin na convocatoria nin na seguinte corrección de erros, onde se achegan documentos que non se van tratar nesta convocatoria.

O motivo da miña petición é o anuncio no derradeiro Consello Reitor da presentación dunha acción de responsabilidade (artigo 51 da Lei de Cooperativas de Galicia) contra o Presidente e o resto de membros do anterior Consello Reitor con motivo desta multa e para que todos os socios tivesen de antemán toda a información relativa ao asunto. Unha vez máis, a resposta do presidente é censura ao conselleiro discrepante e ocultación de información aos socios. Pero isto non é todo…

Que está ocorrendo en Nosa Enerxía Sociedade Cooperativa Galega? (I- a dimisión)

por

Este é o inicio dun fío que probablemente nunca debería ter existido se as cousas en Nosa Enerxía se fixeran con transparencia e respecto a tódolos seus socios. O 29 de xuño deste ano presentei a miña dimisión ante o Consello Reitor, malia solicitar que a miña carta de renuncia fose enviada a tódolos socios, non se fixo así. Entendo que existe, pois un clara vontade de silenciar o que ocorre no interior da Cooperativa. A miña carta dicía así:

A través deste correo presento formalmente a miña dimisión do Consello Reitor de Nosa Enerxía coa finalidade de por fin a un bloqueo do mesmo que dura xa máis de seis meses, para facilitar a convocatoria dunhas novas eleccións ao Consello Reitor e por fin a parálise actual da coop. provocada polas continúas ausencias dalgúns dos seus membros e polo incumprimento reiterado de convocalo coa periodicidade acordada no primeiro Consello Reitor que celebramos en Santiago de Compostela o 19 de xuño de 2017.

Sacar adiante os asuntos da coop. polo órgano de goberno, o Consello Reitor, é unha misión imposible se este nin sequera se reúne, cando menos facelo mediante as competencias que nos autooutorgamos no primeiro Consello Reitor celebrado. Son varios asuntos os que están nunha situación de parálise dende fai meses e, mesmo a asemblea xeral ordinaria, foi convocada a última hora, a présa e correndo, para cumprir cos prazos estipulados pola lei.

Tampouco o ambiente do grupo é o máis adecuado para sacar nada adiante. A incapacidade para asumir erros, limitacións, fracasos, responsabilidades,… O apego aos postos fai crer que a coop. fose cousa duns poucos e non de case 550 socios, socios que si, iso si, cargan co custo das neglixencias dos seus directivos e que se pretenden ocultar. O bo funcionamento dun equipo pasa por unha boa organización, por un reparto de tarefas, por asumir cada un as responsabilidades que lle son propias, por respectar as competencias atribuídas ao resto, por confiar no bo facer de cada un, etc. Pero nada disto se dá.

A coop. é hoxe unha organización na que só o seu presidente sabe que ocorre. O resto do Consello Reitor enterámonos, no mellor dos casos, pola prensa, que ocorre. Non sabemos nada da nova páxina web, non sabemos que será da plataforma de facturación, non sabemos que fai o presidente nas organizacións das que formamos parte, Espazo Coop ou Unión Renovables, pois non se nos dá conta de nada, etc. E por suposto, esta situación ten o seu reflexo na marcha da coop. que freou o seu crecemento considerablemente este ano. Onde está a campaña de “trae a un socio” que se ía lanzar de novo entre os socios e que tan bos resultados dera o ano anterior? Bloqueada polas ausencias e non convocatorias do CR.

E o último, as manifestacións de Pablo no derradeiro CR: a exhibición dun documento, que agora covardemente oculta, que di que conten información sobre a miña persoa e das organizacións, políticas, nas que participei, informe que di ter recibido de Espazo Coop, para xustificar a miña non contratación nunha bolsa. Isto, con todas as letras, chámaselle delito contra os dereitos dos traballadores, e Pablo é cómplice disto… E a súa exhibición o outro día non deixa de ser unha conducta máis propia dun gánster da mafia que dun presidente dunha coop. parece mentira que se poida caer tan baixo e se traizoe así o aprecio que sempre lle tiven. Agardo que recapacites sobre este feito e acto seguido solicites a túa dimisión.

Aportei canto puiden sobre a base dos meus coñecementos, que non son mellores nin peores que os de ninguén, pero que, afortunadamente son diferentes. Non tiven boa fortuna a hora da receptividade dos mesmos. A veces todos cremos entender de todo e non é así. Logo vén os problemas. Exemplo: seguimos tendo un auxiliar administrativo con un contrato de “administrativo” e categoría de oficial con titulación universitaria. En comunicación, cada quen fai o que lle peta cando lle peta. O exército de Pancho Villa era máis organizado. Nos textos presentados agradezo as aportación feitas, sempre interesantes, e que abren a vía da dúbida para melloralos, e repudio a falta de aportación doutros nalgo que é tan vital como os textos que deben regularnos… É como si fosen felices no caos, no baleiro. Non o podo entender… Seis anos despois e aínda seguen tan verdes como o primeiro día. E queren seguir aí… Para que? Digo eu…

E fan e din que fan… Traballo non é facer horas, é obter resultados. Calquera traballo feito sen resultados é unha perda de tempo. Eu non estou por perder o meu tempo… Nin gosto ver como outros o perden.

Esta carta pretende ocultar a toda a masa social varias cousas que nela se mencionan e que máis adiante irei detallando:

1- Unha multa da CNMC pola falta de dilixencia do presidente da Cooperariva, Pablo Álvarez (ver)
2- O ineficaz traballo do actual Presidente, que ten paralizada a posta en marcha da nova web da Coop, unha verdadeira aposta pola industria 4.0 e non as entrevistas baldías de contido que se dedica a dar sobre este asunto.
3- O nulo compromiso con decisións estratéxicas adoptados en pasadas asembleas, como a elaboración dun plan de comunicación.
4- O desinterese en dotar a cooperativa dunha regulación máis axeitada a súa natureza: mellorar os estatutos, desenvolver órganos de garantías e recursos para os socias, crear o órgano de intervención de contas, restrinxir o Consello Reitor a quen teñan intereses persoais que defender, etc.
5- O presidencialismo de Pablo Álvarez, que actúa como si o presidente fose un órgano independente da Coop, e non un membro máis dun órgano colexiado, o Consello Reitor, que é quen marca directrices e toma decisións. Todo isto foi usurpado nos últimos meses polo presidente ao resto de membros. Lamentablemente, a algúns, parece non importarlles.
6- Entre esa regulación imprescindíbel, atópase un protocolo de contratación de persoal, necesario para abordar futuras contratacións e, cuxa ausencia, xerou malestar xa no pasado entre socios polo que que consideraron un “tongo” a que deica agora é a única contratación da coop.
7- A incapacidade de prever problemas e resolvelos en tempo e prazo. Isto ocorreu xa coa renovación, precisamente, desa persoa contratada.
8- A filtración aos medios de falsas noticias en momentos importantes, como sucedeu antes da última asemblea xeral ordinaria, como que “Nosa Enerxía vai comezar a producir enerxía” cando nin sequera está aprobado pola asemblea nin polo Consello Reitor realizar a longa e ardua tramitación burocrática, e imprescindíbel, para converterse en produtores.
9- Unha das cousas que máis nos debería preocupar aos socios-consumidores, porque aquí somos fundamentalmente consumidores, é a ineficiencia do Consello Reitor para conseguir bos prezos da luz para tódalas persoas socias, xa que unha vez máis, nos convertemos nunha das comercializadoras máis caras do mercado.

Permítenos o emprego ocupar o noso lugar como cidadáns?

por

empleo201411_29A European Anti Poverty Network – EAPN (Rede Europea de Loita contra a Pobreza e a Exclusión Social) publicou no ano 2015 o “V Informe sobre O estado da pobreza (podes lelo aquí ) segundo o cal “aumenta o número de traballadores pobres desde o 11,7% en 2013 ao 14,2% no 2014, o que ven a mostrar, outro ano máis, que non calquera traballo protexe da pobreza. Esta cuestión está moi relacionada coa evolución crecente da xornada parcial que, para o segundo trimestre do 2015, chega ao 16% do total de ocupados”. Algúns traballos non nos permiten traspasar o limiar da pobreza de modo que, dificilmente se pode exercer de forma efectiva a cidadanía por parte dos individuos que sofren estas situacións. O mesmo informe liga a pobreza coa precarización dos empregos, coa evolución crecente da xornada parcial que, si, serve para maquillar as estatísticas de persoas desempregadas, pero non para resolver a súa situación económica e, polo tanto, dar resposta ás súas necesidades como cidadán.

Esta situación fora analizada anos atrás pola Fundación 1º de Maio, nun informe chamado Traballadores pobres e empobrecemento en España (2012), elaborado por  Jorge Aragón, Jesús Cruces, Luís de la Fuente, Alicia Martínez, Amaia Otaegui e Elvira S. Llopis, onde se manifesta que a “pobreza afecta dun xeito máis acusado a aquelas persoas que quedan fora do mercado laboral ou que perderon o seu emprego, aínda que ten un emprego non exime da probabilidade de ser vulnerable a a pobreza”.

Como se chega a esta situación

O avance da pobreza está directamente relacionado co crecemento da desigualdade, é o prezo que o 99% da poboación ten que pagar para que o 1% sexa cada vez máis rico. Esta é a tese do premio Nóbel Joseph E. Stiglitz, quen non dubida en responsabilizar aos estados de crear, de forma premeditada un marco legal, para fomentar a desigualdade: “a desigualdade en EEUU non apareceu porque si. Foi creada. As forzas do mercado desempeñaron un papel, pero non foron as únicas responsables” posto que “as políticas gobernamentais determinan esas forzas do mercado” [O precio da desigualdade]. Lamentablemente, no proceso de mundialización da economía, aquelas teses políticas estendéronse e impuxeron na maioría de estados, incluídos os europeos, onde, tradicionalmente os mercados estaban máis regulados e eran máis protectores co cidadán (estado do benestar). Como afectan estas políticas ao mercado laboral? Para Stiglitz “As políticas macroeconómicas determinan a precariedade do mercado laboral, o nivel de desemprego, e, por conseguinte, a forma en que operan as forzas dp mercado para cambiar a participación dos traballadores”.

Estas políticas consisten fundamentalmente no aumento da flexibilidade na contratación laboral e, ao tempo, a contracción das medidas que dotaban de seguridade ao traballador (tende a reducirse a indemnización por despedimento, os subsidios de desemprego, etc.), xustificadas ambas pola crise económica. Sen un sostén de seguridade económica, o mercado laboral flexible crea irremediablemente estes resultados. A destrución das redes de seguridade xunto á rápida acumulación de capital é, en palabras de Santiago Álvarez e Yayo Herrero, “a principal forza de expulsión e ameaza para os pobos e comunidades”.

Efectos da pobreza

A pobreza nas sociedades actuais é o resultado do fracasado estado de benestar, un tipo de estado que non cumpre o seu cometido, como afirma Roger Senserrich. Por iso, “cando falamos de pobreza (…) non estamos falando de vivir en pisos pequenos, comer mal, no ir ao cine ou estar nun barrio feo da cidade. Estamos falando de medo, angustia e temor constantes, a miúdo en solitario, sen que ninguén se digne a prestarche atención”. Fala o autor deste artigo, non só dos efectos da pobreza sobre as persoas adultas, senón tamén do ambiente tóxico que significa para os seus fillos, pois limita a formación persoal e académica das futuras xeracións, nun mundo no que o cambio é constante, arrastrándoos tamén á pobreza. No ano 2006 a Fundación FOESSA saca á luz baixo o título A transmisión interxeracional da pobreza: factores, procesos e propostas para a intervención un estudio no que conclúe que o status laboral representa un claro factor de transmisión de pais/nais a fillos/as, ao constatarse unha clara relación entre as dificultades económicas sufridas na infancia co nivel de estudos alcanzado, tanto que, o 81% das persoas que sufriron serias dificultades económicas na súa infancia volven sufrilas na súa vida adulta, converténdoas nas persoas máis susceptibles aos ciclos económicos. “Este estudo permite comprobar como a pobreza presente xera a pobreza futura”.

No ano 2008 o INE publica un estudo similar, sobre Transmisión interxeracional da pobreza, baseado na Enquisa de condicións de vida no ano 2005, relacionando a situación do adulto actual coa súa adolescencia. “As taxas de pobreza (….) aumentan coa frecuencia das dificultades económicas no fogar durante a adolescencia. No grupo de adultos que nunca tiveron dificultades a proporción de pobres é do 13,1% e chega a ser o 19,8% no caso de adultos que sufriron dificultades moi a miúdo. Polo tanto, podería concluírse que o ambiente económico na pubertade ten unha influencia clara nos ingresos futuros e na probabilidade de caer na pobreza, aínda que o feito de non ter sufrido dificultades económicas na etapa adolescente non exime de pertencer ao grupo de adultos actualmente clasificados como pobres”.

A pregunta que nos facemos

A pregunta é si o emprego nos permite ocupar  o noso lugar como cidadáns. A resposta é ambigua: “si” e “non”. Dependerá do tipo de  cualificación requirida para o emprego, a súa estabilidade, a renda, a evolución tecnolóxica, moitas veces imprevisible. Dependerá de que ese emprego nos permita ter acceso á propiedade, aos dereitos derivados do traballo ou, nesta nova era, moi importante, acceso ao coñecemento. Dependerá, pois, de que o emprego sirva ao individuo como catapulta cara a súa propia emancipación e independencia.

A actual escaseza de emprego, a súa racionalización mediante a imposición de xornadas parciais, a precarización de salarios, son elementos que xogan en contra. Empregos que manteñan ou conduzan ao traballador cara una situación de pobreza serán un serio condicionante para acadar unha cidadanía efectiva.

Velaquí unha noticia que nos debe facer pensar sobre a importancia do acceso ao coñecemento: “Algunhas firmas xa estiman que para 2025 unha cuarta parte dos empregos queden obsoletos ou estean automatizados e que esta porcentaxe ascenda ao 40% dentro de 20 anos”. Outra nova: “KR-180: O obreiro que nunca falla” sobre a unha máquina soldadora de última xeración que vén a revolucionar o sector metalúrxico. Sería un desastre tratar de manter empregos nunha empresa cando a competencia realiza ese traballo con máquinas, estaría abocada á ruína, pero sería un desastre tamén prescindir de traballadores sen sequera establecer un sistema de seguridade que lles permita ocupar un novo posto de traballo no futuro, pois serían conducidos á pobreza. Si na modernidade, coa chegada da industria, como relata Albert Salas, os pobres podían supor un problema si aceptaban a súa condición e non ambicionaban traballar, na actualidade pode suceder outro tanto, pois o traballador, amais de sela man de obra, é o consumidor dos novos produtos no mercado. Antes as empresas pensaban na lóxica “si non queren traballar, non podemos producir” pero agora deberían pensar que “si non ofrecen traballo, non ten consumidores”. A nova ética do traballo debe facer sentir responsable aos empresarios, amais de ás institucións, aos propios traballadores e colectivos que os representan, da situación de acceso aos recursos por parte dos traballadores, que non deixa de ser o acceso aos seus propios produtos.

Todo traballador ten a necesidade de formarse ao longo da vida para ir adecuándose aos cambios tecnolóxicos que definen a sociedade actual. Non cabe dúbida de que o traballador que non sexa consciente deste feito ten moitas posibilidades de verse desprazado do mercado de traballo e caer na pobreza, pero incluso aquel que o conserve pode caer na precarización do seu salario se non mellora a súa cualificación. Faise necesario comprender o novo paradigma económico para non caer na pobreza, principal escollo para ocupar un lugar no mundo como cidadán.

Gonzalo Jácome, o Antialcalde

por

Comezou a anterior lexislatura escoitando do concelleiro do BNG, Fernando Varela, que era “el niño que no pinta nada aquí”. Dende logo, non tivo un bo comezo. Poida que necesitara tempo para familiarizarse co novo entorno no que se ía a mover, coñecer o funcionamento da administración local, as normas que a rexen, as persoas que moven os fíos,… Pero, pasado ese momento de adaptación, a fera, adaptada xa, comezou a ser quen máis pintaba alí, cando menos, quen máis aireou os trapos que os partidos do goberno, presentes (PSOE e BNG) e pasados (PP), trataban de agochar. Foi quen de marcar a axenda ao resto de grupos, tanto aos que gobernaban, como aos que non.

Concordo con el en que esa non é a verdadeira labor da oposición; tamén en que esa labor corresponde aos covardes órganos xudiciais (xuíces e fiscais) e policiais. Covardía, cando non complicidade, demostrada. Non foi en Ourense onde se descubriron, por actuacións xudiciais, casos de corrupción política na nosa administración local, senón dende fóra, en investigacións levadas a cabo por xuíces de A Coruña, Lugo ou Vigo. Aquí, os de aquí,  están por estar… Quizais, cando non gobernen os de sempre, os seus, para que volten, comezarán a funcionar. Quizais…

O éxito de Gonzalo Jácome nas eleccións municipais é indiscutible: triplicando os votos cuadriplicou os concelleiros. Seu éxito non pode illarse desa canle de TV local que o ten presente as 24h do día, sete días da semana, 365 días ao ano, ao estilo norcoreano. Era, antes do 24M, o candidato máis coñecido, sen ser, iso si, o máis valorado. Fíxose bo o dito “máis vale malo coñecido…”. Ese éxito tamén ten que ver co fracaso da confluencia cidadá. Fracaso ou torpedeo, non sei, case isto último. O certo, é que unha maré de xente do común, ben organizada, sen siglas partidarias, sen leas internas, puidera terlle roubado a Gonzalo Jácome todo ese protagonismo, como sucedeu noutras cidades galegas. Pero, un par de grupiños, como foron Anova e Compromiso por Galicia, non se resistiron a impoñer, polas bravas, as súas siglas por diante do proxecto común, utilizando medios pouco ortodoxos para erguer aos seus artificialmente. Si, artificialmente, porque o liderado destes ía contra natura, contra a lóxica organizativa, contra os principios fundacionais de Ourense en Común. E o éxito de Gonzalo Jácome está tamén no fracaso do Bloque Nacionalista Galego, un Bloque descoñecido, rancio, incapaz de atopar conexións coa realidade política e social na que convive.

Mais o éxito de Gonzalo Jácome non foi completo. Non foi a forza máis votada, senón a segunda, polo tanto, non é quen para autoproclamarse alcalde, nin moito menos, sen a autoridade que ten os votos das outras opcións políticas. Resulta cómico proporlle a forza máis votada, o PP, que lle ceda a alcaldía, aínda que sexa media lexislatura. Non menos cómico podería resultar unha coalición co PSOE, a forza a que atacou e ridiculizou durante catro anos. E non se trata só do trato que dispensou aos seus representantes no Concello, senón aos seus votantes… Que ían pensar si Gónzalo Jácome, logo de todas as tropelias, acaba alcalde de Ourense cos seus votos, os do PSOE… Ou viceversa, Vázquez Barquero cos de DO. Pero o máis triste da situación é que aquí o único que realmente se está negociando é a alcaldía duns e outros… xa os programas políticos pasan a un segundo plano, xa as promesas son esquecemento. Alcaldía a cambio de concellarías, reparto do pastel, bo, enorme, manexar un orzamento de 100 millóns de euros. Lamentable…

Gonzalo Jácome dá mostras de desesperación por ser Alcalde da cidade. Como xa o dixo nunha ocasión, “como si hai que pactar con el diablo”. O mesmo lle presenta un pacto ao PP, como acusa a estes de ter xa un “pacto pola corrupción” co PSOE, como acto seguido convida a PSOE e OUeC a formar un tripartito para gobernar a cidade, con el de Alcalde. Para el, todo pasa por ser el alcalde… Ser tan teimudo non é unha cualidade que deba reunir un bo alcalde, por non falar da falla total de coherencia. Todo isto, en canto ao fondo.

As formas tampouco son as máis axeitadas. Mentres se produce un proceso negociador pola alcaldía, non ten moito sentido estar criticando a quen pretendes ter como socio. E esta crítica é constante. Non ten sentido para quen, irremediablemente, necesita o entendemento con alguén (PP ou PSOE) e cando, para estes, o entendemento con el non é unha necesidade, caso do PP. Crerse o gañador nunhas eleccións onde tan só pode proclamarse como tal quen acada unha maioría absoluta resulta rídiculo. Por ser, non é sequera, como segundo, o primeiro dos perdedores. Tampouco resulta moi apropiado saltarse os procesos internos das organizacións a que un se dirixe… Si en OUeC consta no seu código de gobernanza que non se vai a proceder a un reparto de cadeiras  con ninguén, resulta insultante que che presenten unha proposta nese senso, ofrécendoche cadeiras, namais. Debería OUeC incumprir os seus documentos para facer a Gonzalo Jácome Alcalde? Nin un só dos votantes de OUeC o comprendería e moito menos o perdonaría. A carencia de cualidades na negociación tamén se evidencia co PSOE, saltandose a súa estrutura, dirixíndose ao PSdeG directamente, obviando a dirección local. E isto faino el, que tanto critica que os partidos clásicos non fagan máis que seguir directrices de órganos superiores. Por estas razóns, e moitas máis, que me obrigarían a escribir un libro no lugar dun artigo, é que considero que Gonzalo Jácome, máis que dar o perfil de Alcalde, encaixa perfectamente no de Antialcalde, pois acumula moitas das eivas que xamais debería reunir a figura dun Alcalde, cando menos a do Alcalde que eu quero para miña cidade.

@ourenseencomun rexeita a OPA hostil de @cxg_ourense

por

 

Non é unha tarefa doada rexeitar unha OPA hostil. O prezo acostuma a estar moi por riba do prezo de mercado e a tendencia da maioría de axentes (accionistas, participantes neste caso) é aceptar, primando o beneficio a curto prazo -elevado- sobre previsións futuras -máis moderadas-. Onte, na Asemblea de Ourense en Común, primou o proxecto orixinal sobre os que, hostilmente, trataron de facelo seu, sen respectar a filosofía e os principios fundacionais, a orixe, o xerme de todo, a indignación contra uns políticos que, precisamente, actúan así, con deslealdade. Fracasaron os que entenden que en política todo vale, mesmo traizoar aos compañeiros de vieiro, coma quen os empurra contra un silveiro. Non é decente, non é honesto. Non é a caste de xente que un cidadán honrrado quere para que goberne o que é seu, o Concello de Ourense. Non son, nin sequera nun futurible consenso, a clase de persoas que un cidadán honrado quere para administrar cada ano, nin máis nin menos, que 100 Millóns de Euros.

Fracasou a OPA hostil de CxG. Fracasou tamén outra máis amigable, a de Anova. Puiden ler como membros de CxG -como ían negalo- usaron plantillas e, asombrado, lin onte tamén como un membro de Anova negaba a existencia de plantillas por parte desta organización. Vaia, nin con evidencias! Iso si, como o seu prezo foi baixo, a súa OPA fracasou e, como lles conviña, moi cínicamente, votaron onte a favor da nulidade do proceso. Mellor lles fora meter a man no peto. A deslealdade, a deshonestidade é a mesma. Eu tampouco poría un euro, deses 100 millóns do común a todos os ourensáns, na súa man.

OPA hostil de @cxg_ourense a @OurenseenComun

por

 

Compromiso por Galicia nin sequera tiña pensado concorrer xunto con Ourense en Común as Municipais 2015. Poida que os animase o buraco que un membro de Anova lle deixou aberto cunha enmenda ao Regulamento de Primarias. O autor da enmenda, Alfonso Diz, propuña eliminar do proceso de primarias calquera garantía que limitase a lexitimidade do votante e o desvencellamento deste co proxecto, eliminando a esixencia de ter asinado o manifesto ou a necesidade demostrar o seu vínculo co municipio para poder participar. Algo insólito!

 

enmenda diz

 

O que pretendía esta enmenda foi precisamente o que finalmente conqueriu: que puidesen participar os amigos chachiguais de Anova doutras localidades para configurar unha maioría propia dentro da marea ourensá. O que non contaban cando aprobaron esta enmenda (lembremos que no texto orixinal se establecían máis garantías para poder votar) e que lle copiar súa estratexia os de Compromiso por Galicia, sic, estratexias de partido nunha candidatura cidadá. Estas estratexias ben poden identificarse na seguinte imaxe (aparecen en verde os votos aos candidatos de Compromiso por Galicia, en azul os de Anova).

imaxe fixa dos plantillazos

 

Pero, amais deste deshonesto proceder, buscar xente de fóra do municipio para impoñer un candidato dun ou outro partido (Compromiso por Galicia ou Anova) no municpio de Ourense, feito que por si só deslexitima a unha marea cidadá que pretendía configurar unha candidatura feita por e para os ourensáns, descúbrese de novo a fraxilidade do sistema de listas abertas, polo doado que resulta manipulalo por unha minoría ben organizada. Os de Anova parían con vantaxe, pois foron os precursores das plantillas, elaboradas con nocturnidade, non como en Podemos que, cando menos, fano a cara descuberta, con total lexitimidade. Compromiso por Galicia deulle un revolcón, tal vez pola candidez con que seus candidatos apareceron pola marea, que fixo que ninguén contase con eles.

O resultado rachou a boa armonía que imperaba en OUeC, que sempre presumiu de ser unha candidatura honesta, unha organización honesta… como si tal cousa existise. Existen persoas honestas e persoas deshonestas. Xuntas, mesturadas, nunca poden conformar unha organización honesta, unha candidatura honesta, un candidato a alcaldía honesto… iso que tanto valora a cidadanía nun candidato, mesmo en Portugal, que lle pregunten a Jácome.

 

Leonardo Álvarez Pérez: un xuíz absolutamente impertinente

por

leonardo alvarez perez xuiz absolutamente impertinente

Si teño que definir a xustiza en Ourense pola miña propia experiencia persoal abondaría cunha palabra, o seu antónimo. Si quixera afondar máis, podería dicir que é un apéndice dos poderes político, económico e mediatíco desta cidade. Uns títeres útiles aos seus intereses. Xa noutra entrada falara dunha querela que presentei contra un abogado desta cidade, mediocre como a inmensa maioría, por un erro -mira que son condescendente- moi grave: é dicir, por cometer deslealdade profesional. O xuíz que leva este asunto xa arquivou a querela nun par de ocasións e, a Audiencia Provincial, noutras tantas veces, ordenoulle reabrir o caso e continuar coas dilixencias.

Da última vez, arquivou a querela sen chegar a presentar unha proba que antes estimara pertinente. Esa proba é un informe de Fiscalía que debería constar nos autos doutro asunto e que, por razóns descoñecidas, non aparece por ningures: nin no auto, nin na Fiscalía. Pois ben, posto que non aparece, meu abogado considerou pertinente que o xuíz identificase ao Fiscal que fixo o informe e que o chamase a declarar. A resposta é a que ven aí máis arriba: “no ha lugar a lo interesado por ser absolutamente impertinente”.  A min si que non me quedou dúbida de quen é absolutamente impertinente (entre outras moitas cousas).