Mes: Abril 2009

Invasión e metástase no BNG

por

Na actualidade o BNG está sufrindo un proceso de invasión e metastase semellante o que se dá nunha persoa enferma de cancro, ó propagarense as células danadas mediante estes dous mecanismos. A invasión producese cando os membros do BNG, danados pola cobiza aparecida logo destes anos no poder, van migrando e penetrando nalgúns dos compañeiros máis cercanos, que comezan a crer que si aqueles foron capaces de logralo, porque non eles? Ese é o erro que os fai caer na tenación: pensar que si uns o lograron sin destacaren en nada, porque non ían logralo agora outros?

A metástase é un mecanismo máis perigoso xa que, neste suposto, o membro danado introducese na masa social do propio partido e en forma de caciquismo vai contaxiando ós demais membros axudado da demagoxia e o engano, facendo aparecer novos focos en “tecidos” ata agora saudables noutras partes do nacionalismo.

A cobiza e o caciquismo non poden calificarse como fenómenos benignos en ningunha sociedade de xeito que, unha vez diagnósticado este mal dentro da formación nacionalista, non se pode ser moi optimistas cara o futuro. Ocorre que cando o dano está diseminado por diferentes membros -por metástase, ou sexa, caciquismo-, debido a súa capacidade para propagarse, o mal é potencialmente mortal. Non son moitos os casos nos que o mal poida ser curado cando se atopa na fase máis avanzada, como é o caso, pero é posible si se somete a un duro tratamento. Está por ver como o paciente reacciona o tratamento… e si se deixa tratar, claro.

James Joyce e a lingua

por

[…]

– É francés o que vostede fala, señor? -dixo a vella a Haines.

Haines faloulle de novo, extensa e confidencialmente.

-Irlandés -dixo Buck Mulligan-. Ten vostede algo de gaélico?

– Pareceume irlandés pola súa pronunciación -contestou ela-. É vostede do Oeste, señor?

– Son inglés.

– El é inglés -dixo Buck Mulligan- e pensa que en Irlanda deberíamos falar irlandés.

– Seguro que si -dixo a vella- e avergoñome de non falalo. Os que saben dixeronme que é unha grande lingua.

– Grande non é o nome que hai que darlle -dixo Buck Mulligan-. É decididamente maravillosa…

ULISES

A Crise NINJA e outros MISTERIOS

por

Xa tiña falado noutras ocasións de Leopoldo Abadía, ó referirme a el en “a crise financeira global” e o seu blog “La crisis Ninja“. Sobre este tema trata boa parte do seu libro pero, como vedes na portada, tamén fai referencia a outros misterios. Neste post quero centrarme nun deses misterios, sobre o que xira, dalgún xeito, a totalidade do libro: o “modelo”. O autor afirma que “o máis importante é ter un modelo na cabeza”. Pero, que é un modelo? Para explicalo recorre a figura de Fraga, do que di que “partindo do obxectivo da existencia do Estado, do que o Estado é, do que o Estado debe facer, dos recursos e organización do Estado, [das persoas que forman un Estado,] dos procesos que fan que funcionen e do que hai que facer para que eses recursos, persoas e procesos funcionen para que o Estado sexa eficiente”.           

Efectivamente non temos porque coincidir con Fraga no que é ou significa un Estado nin da forma en que facelo funcionar; iso dependería moito da ideoloxía de cada quen. A miña defire moito. No que si coincimos é na necesidade de ter un modelo persoal e colectivo e en que ese modelo ten que ser o mesmo nun ámbito e noutro, para así poder actuar con axilidade e con coherencia fronte os problemas que xurdan. Sobre esta cuestión engade: “é necesario ter un modelo máis global. Ou sexa, ampliar o que temos”.

Cando ademáis se trata de influir nunha sociedade, como é o caso dos partidos políticos  (algúns; outros parecen que prefiren seren influenciados pola propia sociedade), Leopoldo Abadía fala de que “non so hai que ter un modelo senón que ademáis hai que saber explicalo para que o entendamos todos”. Logo de perder as eleccións do 1-M escoitábase a responsables do BNG decir “non soubemos explicar os nosos logros”. Explicar que? Os logros? O que non quere unha sociedade como a galega é escoitar a políticos que veñen a colgarse medallas, queren políticos que teñen un modelo persoal, para o seu partido e para súa nación, queren políticos que teñen un modelo global, para o mundo, e saben como encaixar a Galiza nese lugar. Non había que explicar logros, só facía falla que en tres anos e medio non fixesen nada, había que explicar o modelo… pero, había modelo?

A miña percepción é que dentro do BNG, mellor dito, entre os que gobernaron o BNG nos últimos tempos, non existe un modelo claro para Galiza, nin un modelo claro para Galiza no mundo e, moito menos, un modelo claro para o propio BNG. E entón, pouco importaba que se explicasen ben ou mal, ninguén os ía entender.

O modelo que propopón o autor deste libro consta de sete principios fundametais; un deles, traducido en clave galega, ven a dicir que “hai que volver o rego” (para coñecer os outros, mellor ler o libro).

O neno do pixama a raias

por

Logo de ler tantas boas críticas deste libro, tantas recomendacións, de velo durante tantas semanas no primeiro posto da lista de vendas,… logo de lelo teño que dicir que me decepcionou. Non dubido que dará para un bon guión de cine e que ateigará os cines de xente, pero literariamente deixa moito que desexar: as descricipcións dos escenarios son parcas e, a veces, repetitivas; o mesmo ocorre cos xestos (négome a crer que un neno de 9 anos reaccione ante situacións sorprendentes diferentes do mesmo xeito). Si tivese que crear unha imaxe mental do lugar no que sucederon os feitos tería serios problemas, pero como ese lugar é de sobra coñecido, grazas a tv, é maís doado, como tamén é doado decatarse de canto se afasta da realidade. O neno que da nome o libro -o do pixama- non aparece ata a metade do libro e, a partir de ahí, encóntranse esporádicamente, enchendo o libro doutras anécdotas que lle suceden na súa nova casa. O final tamén resulta bastante previsible… abofé que fará derramar lágrimas nas salas de cine.

Considero que o seu éxito pode deberse ó feito de tratarse dun neno alemán (por ser neno e por ser alemán, fillo dun comandante nazi) e dun neno xudeo nun campo de concentración. Supoño que ahí radica boa parte do seu éxito comercial (o lobby semita é poderoso). Estou seguro de que si o autor escollese para os seus personaxes protagonistas ó fillo dun xeneral israelí e a un neno palestino o libro nunca vería a luz.

Os misterios de Antón Losada

por

MISTERIO NÚMERO 4

agora que Quintana vai ocupar posto na mesa do Parlamento, acabará dunha vez o acoso e derrube de la Voz de Galicia ou seguirán co manual de periodismo independente ate acabar con il, sen tregua coma no despiadado xogo do golf que tantas paixóns desata?

Analistos coma vostede, Sr. Losada, foron os que alimentaron o ego do Sr. Quintana, foron vostedes os que fixeron que os dirixentes do BNG non mirasen máis aló do seu embigo porque, seica, para mirar, xa estaban vostedes. Foi así como se lles ocorreu facer unha campaña centrada na imaxe dunha sóa persoa, esquecendo o colectivo e a pluralidade do BNG. Foron vostedes os que lle puxeron un branco fácil a La Voz de Galicia (e outros) pois, non é a primeira vez que atacan ó lider do BNG. Xa o fixeran antes con Beiras e con acusacións moito máis graves… non sei si se lembrarán? Daquela o BNG era un partido unido, plural pero unido, non dividido como agora pola cobiza duns poucos, por iso aqueles ataques só conseguían o efecto contrario: aumentar o número de votantes nacionalistas.

E remato cunha obsevación que fixo un compañeiro do BNG: o rumbo deste partido non pode estar dirixido polos que, coma vostede, comen da maseira, senón polos que, coma nós, botamos (e votamos) o penso nela.