LEO, LEO,..

Últimamente cústame sinalar un só libro e rescatar del aquelas aportacións que me resultan máis interesantes. A razón é que estou lendo demasiados libros a vez. No apartado de economía comencei a ler a principios de agosto “Curso de Bolsa e mercados financieiros” de José Luis Sánchez Fernández de de Valderrama, ideal para coñecer as razóns deste mercado convulso; recentemente, o abeiro dos premios Novel, descubrín a faceta literaria de Paul Krugman, premio Novel de Economía 2008 -o cal coñecía únicamente polos seus artigos no diario El País-, así que me fixen coa súa derradeira obra: “Despois de Bush: a fin dos neocón e a hora dos demócratas“. Tampouco puiden evitar porme con el.
Entre a económía e a política -podería ser economía-política- está “Europa: O continente pensado” de Camilo Nogueira onde o autor debulla a construcción Europea e sinala os retos políticos que lle agardan. No apartado de política interésame especialmente a nova ola participatica que está a mudar a forma de facer política nos concellos. Trátase dun novo salto nas liberdades do cidadán, a última revolucuión política: os presupostos participativos. Para entender mellor o funcionamento deste fenómeno merquei o libro de Boaventura Sousa Santos, “Democracia e participación: o exemplo do presuposto participativo de Porto Alegre“, cidade na que comenzou a aplicarse este sistema polo Alcalde do Partido dos Traballadores, Tarzo Genro, aló polo ano 1989. Pendente de iniciar a súa lectura, e iso que é o que me corre máis presa, para poder presentar un ensaio crítico en decembro, é “Grandes imperios, pequenas nacións” de Josep M. Colomer. Terei que aparcalos todos para poder acabalo a tempo.

 

Otro libro que estou lendo, este relacionado coa psicoloxía, é “Intelixencia Emocional” de Daniel Goleman, un ensaio sobre como o coeficiente emocional influe no devir de cada individuo por encima do coeficiente intelectual. Recentemente, para un debate sobre psicoloxía social, tiven que ler varios ensaios, artigos e un relato. Ese relato é “Só viñen a chamar por teléfono“, de Gabriel García Márquez. Tratábase de dilucidar a fronterira entre o que a sociedade considera “normal” ou “fora do normal”. Por suposto, recomendo seguir a ligazón e ler o relato.

 

Crear unha barra de navegación en blogger

Despois de moito tempo decidinme a introducir novas modificacións no meu blog e como é costume, cada cambio que fago cóntovolo. Agora decidín colocar unha barra de navegación cun menú para que sirva de guia a os usuarios do blog ou para dirixilos ós sitios que o autor do blog, neste caso eu, máis lle interese.

1.- Empezamos creando duas novas “variables” que utilizaremos máis adiante para dar cor ó texto dos menús e ó fondo, así dende a pestaña “Fontes e cores” poderemos modificar a súa cor. Colocanse debaixo das demáis “variables”:

<Variable name=”colormenu” description=”Menu Color”
type=”color” default=”#FFFFFF” value=”#ffffff”>
<Variable name=”colorbgmenu” description=”Menu bg Color”
type=”color” default=”#FFFFFF” value=”#B10245″>

2.- Diseñamos a barra adaptándoa á configuración do noso blog e ó lugar en que queremos situala (todo o ancho do blog (body) ou so na parte principal do blog (main); eu optarei por esta segunda opción). Estes parámetros podemos colocalos en calquera lugar do código HTLM entre <head> y < :/head>, así que eu poreino despois de “description”:

/*– (Menú) –*/

#nav {
clear:both;
margin:1px auto 1px auto;
width: 966px;
height:30px;
background: url(http://xosse.dorrio.googlepages.com/fnd_marc_prev2.GIF) repeat-x;
overflow:hidden;
}

#nav_l {
float:left;
width:966px;
margin:0px; padding:0px;
overflow:hidden;
height:30px;
}

.menu {
float:left;
margin:5px 1px;
padding:3px;
width: 400px;
}

.menu li {
display: inline;
list-style: none;
margin:0;
padding:0;
}

.menu ul, .menu ol {
display: inline;
list-style: none;
margin:0;
padding:0 10px 0 0;
}

.menu a, .menu a:visited {
color: $colormenu;
font-weight: bold;
margin:0;
padding: 3px 10px 3px 10px;
text-decoration: none;
}

.menu a:hover {
background: $colorbgmenu;
text-decoration: none;
font-weight: bold;
border:1px solid #fff;
}

#subscribe {
float: right;
width:192px;
height:32px;
margin:4px 4px 3px 4px;
}

.rss {
float:left;
margin:7px 5px 5px 0px;
width:500px;
}

.rss ul {
margin: 0; padding: 0 2px;
}

.rss li {
background: url(http://bp2.blogger.com/_Zuzii37VUO4/R2iVYyjZEeI/AAAAAAAACew/
TXSgAsWEBLA/s1600/rss.gif) no-repeat 0 3px;
margin: 0 2px 0 0;
padding: 3px 0 3px 20px;
list-style: none;
font-size: 12px;
color:$colormenu;
display: inline;
font-weight: bold;
}

.rss li a {
font-size: 12px;
color:~$colormenu;
}

En negrilla van algúns dos parámetros que podedes modificar o voso gusto (todos son modificables pero estes prsentan menos problemas)

3.- So nos queda introducir o seguinte código no blog e farémolo nalgún lugar entre <body> y </body>. Se queremos que ocupe todo o corpo poremolo ó inicio; para que ocupe so a parte principal farémolo en ‘main’. Como a miña barra irá debaixo do título, expando a “plantilla de artiluxios” e pego o código seguinte debaixo do widget ‘title’:

<!– menu –>
<div id=’nav’>
<div id=’nav_l’>
<div class=’menu’><ul>
<b><li class=’Inicio’><a alt=’Inicio‘ expr:href=’data:blog.homepageUrl’>Inicio</a></li>
<li class=’page_item page-item-2′><a href=‘dirección http://…‘ title=‘Nome da dirección‘>título da ligazón</a></li>
<li class=’page_item page-item-2′><a href=’dirección http://…‘ title=’título da dirección‘>Nome da ligazón</a></li>
<li class=’page_item page-item-2′><a href=’dirección http://…‘ title=’título da dirección‘>nome da ligazón</a></li></b>
</ul></div>
<!– menu –>

<div class=’rss’><ul>
<li><a expr:href=’data:blog.homepageUrl + “feeds/posts/default”‘>Post</a> (RSS)</li>
<li><a expr:href=’data:blog.homepageUrl + “feeds/comments/default”‘>Comentarios</a> (RSS)</li>
</ul>
</div>
</div><!– nav_l –>
</div>

Men in coats

Men in coats facendo unha perform dun dos videos máis vistos da historia en You Tube: evolution of dance. Son uns xenios. Uns xenios capaces de sacar a chisteira dun coello… será que moen do revés?

Carta dunha traballadora de Adolfo Dominguez (ex-quintanista)

Non é moi habitual que publique aquí contidos en castelán, máis quero conservar esta carta tal e como chegou á miña caixa de correo. É a carta dunha traballadora de AD logo dunha reunión co xefazo, AD, aquel que lanzaba tantos eloxios a Anxo quintana cando lle concedeu a prezo ‘de amigo’ 1.000.000 de metros cadrados no Val da Raveda. Agora que dito proxecto ven de ser anulado, agás aquelas partes que serven para gañar o favor dos traidores, a ameaza cerne sobre os de sempre: os traballadores, os mesmos aos que durante tantas xeracións esta empresa leva chuchado a sangue. Cousas do capital… é insaciable!

Hola, tengo que pediros un favor y es el siguiente:
Necesito que hagáis circular esta carta a todos vuestros
contactos, es muy importante, ante la injusticia que se
está llevando a cabo en AD. Hoy fue la gota que colmó el
vaso. Esto es increíble. Lo que sí os pido, es que cuando
reenvieis este e-mail, por favor, tenéis que eliminar mi
dirección por posibles represalias.
Una trabajadora de Adolfo Domínguez

Buenas tardes,

Soy una trabajadora de Adolfo Dominguez, por temor a
represalias no voy a decir mi nombre. Hoy nuestro jefe
(léase Adolfo Dominguez, en persona) nos ha decepcionado
enormemente.

Pues ha decidido reunir a todos los trabajadores de sus
fábricas de la ciudad de Ourense para comunicarnos que
desea congelarnos la parte del sueldo que sube todos  los
años con el IPC, es decir, la subida del IPC. Lo cual es
ilegal, además la empresa no presenta pérdidas, al
contrario, tenemos ganancias. Bien, puesto que con el primer
intento no lo ha conseguido (es la segunda reunión, ya que
la 1ª fue con nuestros sindicatos), hoy nos ha llamado
TONTOS a la cara y CORTOS (dicho literalmente), ya que no
entiende que haya gente que se niegue a dar su parte de
salario para paliar la crisis ¡y no para de abrir tiendas
que no dan ganancias!. Sí, nos ha insultado a la cara, nos
ha dicho que no somos lo suficientemente inteligentes como
para saber que recortarle el salario a alguien en épocas de
crisis nos beneficiaría. ¡Ah! Por cierto, mi sueldo y el de
la mayoría no supera los 700€. Ya sé que corren malos
tiempos, pero lo que a nadie le entra en la cabeza es que
hable de crisis, de vacas flacas y luego nos cuente que ha
comprado unos terreros (para quien conozca la provincia de
Ourense, están por detrás del Parque Tecnológico) por la
friolera de 6.000.000 €. Estos terrenos, han sido
expropiados a 800 personas (lo de expropiación se le
escapó, quiso decir que fueron comprados…) por la Xunta
de Galicia, para hacer unas instalaciones increíbles y que
van a quedar muy bien. Sí,claro, ¿a costa de quien?
¿quiénes vamos a pagar esos terrenos? ¿los empleados?
¿cómo se puede comprometer alguien a pagar semejante
cantidad de dinero y luego tener la poca vergüenza de pedir
a sus empleados congelación salarial? Lo siento, pero yo
seré TONTA y CORTA, pero no lo entiendo. Además, Sr.
Dominguez esas no son formas. No se puede coaccionar a un
trabajador que por ley no está obligado a hacer semejante
esfuerzo, porque aunque a Vd. le parezca calderilla a
quienes tenemos un sueldo mínimo no nos lo parece. Además
ha intentado darnos clases para ahorrar, a nosotros, a la
clase obrera, que cada mes hacemos ‘malabarismos’
para llegar a fin de mes. Esa gente que tiene que dar de
comer a sus hijos, pagar su hipoteca o que simplemente lucha
cada mes contra esta maldita crisis. No señor, no son
formas. Nos ha faltado al respeto. Según Vd., Adolfo
Dominguez, la empresa, somos todos y no se nota, cuando hay
beneficios nosotros no somos recompensados por nuestro
trabajo.Sin embargo, en épocas de crisis…¿debemos
ayudarle?

El Sr. Dominguez tuvo la osadía,con su verborrea habitual,
de indicarnos que si notábamos que algún compañero no
trabajaba al 100% y estaba’vagueando’, que lo
delatáramos a nuestros superiores, ni que esta empresa
fuera la Inquisición Española de Franco y él Inquisidor
Jefe. Otra de sus ‘lindezas’: ‘La gente que
está en el paro es porque no quiere trabajar’, sí han
leído bien, esto es lo que nos ha dicho. Él que todo lo
que tiene se lo debe a su padre (que en paz
descanse)incluído su nombre y el de su empresa (Adolfo
Domínguez).¿Acaso alguien pensaba que esta empresa la ha
levantado él solito?

Pues bien, concluyó la reunión diciendo que, quien no
esté de acuerdo con él deberá de dar su nombre a su jefe
de departamento. Curiosamente no dijo para qué debemos
dárselo. En fin, creo que a estas alturas de la lectura,
todo el mundo se habrá dado cuenta de sus intenciones.
Visto lo visto y por desgracia, los despidos masivos están
a la vuelta de la esquina. En fin, en esta empresa no hay
unión y me imagino que la mayoría bajarán la cabeza
(ojalá me equivoque, ¡ojalá!) ante este impresentable
empresario.

UNHA FORTE APERTA

LARANXO

Eses terreos, efectivamente vannos pagar os empregados e tamén os donos expropiados que, seguramente, se viron na obriga de vender eses terreos moi por baixo do seu valor. Prometeránlle, iso si, emprego e riqueza para xeracións… ate que se farte, cerren todo ou, pior, lle prendan lume, e vaían coa “festa” a outra parde. Hoxendía as factorias de AD están na china, aquí non queda máis que a loxística, para levar as tendas os pedidos nesta sociedade que bate records de parad@s, grazas, en boa parte, a externalización da produción que esta e tantas empresas están facendo. Iso sí, a conta das axudas públicas financiadas por todos nós.

A estupidez destes dirixentes voraces traime a memoria un artigo de Michael Moore,Adeus General Motors. Dígolle o mesmo, por adiantado… “Adeus Adolfo Domínguez”.

GM loitou obstinadamente contra as normativas medioambientais e de seguridade. Os seus executivos ignoraron arrogantemente os coches “inferiores” procedentes de Xapón e Alemaña, que se converteron no patrón ouro dos compradores de automóbiles. E estaban empeñados en castigar ós seus traballadores sindicados, polo que botaron a miles deles sen máis razón que a de mellorar os resultados da compañía a curto prazo. A partir dos anos oitenta, cando GM tiña uns beneficios récord, trasladou innumerables postos de traballo a México e a outros lugares, e destruíu así as vidas de decenas de miles de estadounidenses que traballaban duro. A maiúscula estupidez desta política foi que, unha vez que eliminaran os ingresos de tantas familias de clase media, ¿quen crían eles que podería permitirse comprar os seus coches? A Historia rexistrará esta metedura de pata, da mesma maneira que agora escribe […] sobre como os romanos envelenaron sen querer a súa rede de auga con chumbo letal nas súas tubaxes

[EDIT 13/04/2010] Esta carta foi publicada en La Región o 15 de outubro de 2008, de ahí que este post fose reubicado a esa data

Preto de 8.000 persoas súmanse ao Boicot a Adolfo Domínguez en Facebook

Delegados ou representantes?

Recentemente o BNG celebrou unha Asamblea Nacional para elexilo candidato nacionalista a presidencia da Xunta de Galiza. Foi a primeira vez que non puideron acudir tódolos militantes do partido porque éstes así o decidiran por maioría na anterior Asamblea Nacional. A militancia tomou naquel intre a determinación, difícil -seguro-, de que as vindeiras Asamleas se celebrasen con delegados e… ¿Foi así? ¿Cumpríuse o mandato dos militantes?  

Con esta pregunta quero estrenar unha nova categoría neste blog que vai levar a etiqueta ‘diccionario político’, na que irei aclarando diferentes conceptos que os responsables políticos utilizan a miudo ignorando o seu verdadeiro significado (prefiro pensar que os ignoran a pensar que os utilzan neglixentemente). Agora imos ver como dende a Ciencia Política se definen os conceptos de representatividade e delegación .

Delegado, -a: político que exclusivamente transmite e agrega as vontades dos cidadáns para producir unha decisión colectiva sen alteralas, coma si se tratase dun avogado ou, dende unha postura máis extrema, como si fose un notario dos cidadáns. Oponse ó concepto de representante.

Representante: Político que non está sometido a un mandato imperativo e que, por tanto, elabora as políticas a partir da interpretación que fai das preferencias dos cidadáns e das súas propias conviccións. Oponse ó concepto de delegado.

Ben. Tendo en conta como transcurriu o proceso previo a elección de ‘delegados’ para a Asamblea Nacional e o sistema utlizado, listas cerradas -o mesmo que se utiliza para elexir os deputados ó Parlamento Galego, por por un exemplo. A ninguén, no seu sano xuizo, se lle ocorrería dicir que eses deputados son delegados dos cidadáns na cámara parlamentaria-, non se pode afirmar que cada un deses pseudodelegados sexan a voz daqueles que os elexiron. Para que iso sucedese tería que seguirse un proceso distinto, mediante un sistema aberto, onde calquer militante co aval -ou delegación- dun número mínimo de afiliados (5, 6,… 10) puidése acudir a Asamblea Nacional sen a necesidade de pasar pola criba das Asambleas Comarcais.

E ahí vai unha primicia: O día 5 de outubro de 2008 celebróuse en Santiago de Compostela a Primeiro Congreso Nacional de Representantes do BNG para elexir a Anxo Quintana como candidato a presidencia da Xunta… en contra dos estatutos do BNG que esixían que fosen os delegados.