Estamos de REBAIXAS… de impostos

As solucións que ofrece o PP para atallar a crise económica pasan pola rebaixa de impostos. Onte falaba en Allariz de eliminar o imposto de sucesións, en Ourense en materia de vivenda,… Esta é a fórmula neoliberal que nos levou a situación en que estamos na actualidade, parece mentira que o Sr. Feijóo a siga exprimindo cando o mundo enteiro trata de superala.

Un dos grandes males da economía mundial é a especulación. Na sociedade actual vivimos e viviremos, se ninguén lle pon freo, a explosión dunha burbulla tras outra: primeiro foron as ‘puntocom’, ahora as inmobiliarias,… e quen sabe onde estarán a seguintes. Non se libran da especulación nin as necesidades máis básicas dunha sociedade como poden ser os alimentos ou a enerxía; mentres, os gobernos asisten como espectadores a todos estes movementos, no mellor dos casos, ou promovendo leis que os favorezan, no peor. Existen varias formas de frear as especulación: unha é regular os prezos. Así, si o goberno lle pon precio ó sólo e as vivendas os empresarios non poderán especular o cal non significa que non vaian gañar cartos. Outra é subir os impostos: canto maior sexa a carga impositiva menor será o beneficio e, a menor beneficio,menor especulación.

Paul Krugman critica o infundado optimismo -e o cinismo- que Friedman e os seus tiñan na rebaixa de impostos e no libre mercado como ferramenta para acadar maiores cotas de prosperidade económica. O discurso neoconservador, para acadar o apoio de fundacións e grupos empresariais, recurriu a ideas simples que, nalgúns caos raiaban a grosería:

“decimos, e non nos cansaremos de repetilo, que as ideas ten consecuencias, o que é certo, pero o que temos na mente son ideas complexas, meditadas e ben elaboradas. O que pasamos por alto con facilidade é que as ideas simples, cando se lles confire paixón e organización, tamén poden ter consecuencias”

[Kristol, 1995]

O que facía Kristol era felicitarse pola vulgaridade da linguaxe do conservadurismo, hoxe adoptada prácticamente por tódalas forzas políticas, sempre que contribuise a acadar o éxito político. Foi así como os conservadores se erixiron, sen aportar proba algúnha, en defensores dunha supply-side economics cuxa consabida rebaixa de impostos se vería compensada por si mesma. De feito, esta doctrina nunca gozou de simpatía entre os intelectuais conservadores; si entre os empresarios e políticos. N. Gregory Mankiw, presidente do consello asesor de Bush para asuntos económicos entre 2003 e 2005 calificaría máis tarde de “excéntricos e charlatáns” ós partidarios da supply-side economics.

O certo é que aqueles que defencían a rebaixa de impostos non estaban seguros de que fose unha fórmula adecuada para a xestión da economía, pero estar errados ou acertados era algo que lles daba igual, o único que lles importaba é que esas ideas fosen políticamente útiles… non é así, Sr, Feijóo?

Abstención, voto nulo, branco ou minoritario

Primeiro foi Anxo Quintana e onte E. Pérez Touriño quen afirmou que absterse significa apoiar ó PP. Semellantes afirmacións só poden realizarse dende a perspectiva do político que pensa que o votante é un ser estupido. Quen decide non votar faino para non beneficiar a ninguén e, de feito, e a mellor forma de que ningún partido saque proveito dese voto. Vóuno explicar coa axuda de ciudadadanos en blanco (lectura recomendable para líderes políticos):

1) A abstención: Absterse é, simplemente, non votar. É unha opción totalmente válida e legal, prevista e regulada no noso sistema electoral: aqueles cidadáns que non desexen exercer o seu dereito ó voto non ten por qué facelo. Á hora de facer o reconto correspondente para escoller os representantes dos cidadáns nos diferentes órganos de goberno a abstención non se ten en conta.

2) O voto nulo: É un voto defectuoso, un voto que non cumple coas condiciones mínimas esixidas para ser aceptado como válido. Entre outros, ten a consideración de voto nulo os votos nos que a papeleta electoral aparece con tachaduras ou comentarios (por exemplo, tachar ó nº 1 por Ourense do PP). Os votos nulos contabilízanse, pero aparte diso tampouco se ten en conta á hora de asignar os representantes.

3) O voto en branco: Ainda que nin na Lei Electoral nin en ningunha outra parte se indica, de forma oficial, para qué serve o voto en branco, este considerase universalmente un voto de protesta, asociado a cidadáns partidarios da democracia, pero que non se senten representados polos partidos existentes. O voto en branco é o voto do cidadán que quere votar pero non ten a quen.

Os votos en branco son votos “válidos”, e contabilízanse como tales á hora de calcular o total de votos válidos emitidos. Sen embargo tampouco se ten en conta á hora de asignar os representantes, salvo polo siguiente: o número total de votos válidos utilízase para calcular o número mínimo de votos necesarios para que un partido político obteña representación nunha circunscripción: nestas eleccións o 5% do total. Os partidos que non obtén, polo menos, esa porcentaxe mínima de votos elimínanse e, ós restantes partidos, asignánselle os representantes ignorando xa os votos en branco, os votos nulos e os votos deses partidos minoritarios eliminados.

Conclusión: absterse non inflúe no resultado final dunhas eleccións, nin quen se abstén pretende facelo, sen embargo, votar a partidos sen posibilidades de obter representación, votar en branco ou votar nulo si pode perxudicar a algunha das forzas menos votadas, como Esquerda Unida ou Terra Galega, ó calcularse o 5% mínimo sobre a totalidade de votos emitidos beneficiando, ó mesmo tempo, ó partido máis votado.

Claro que tamén poderíamos falar, para xustificar a abstención,  do custe que cada voto terá para as arcas públicas (0.72 €), non esquezamos que estamos en crise! Pero ese é outro tema…

Actualización do 3 de marzo de 2009, artigo relacionado de El País: A abstención non ten cor política.

Remata a precampaña

A derradeira semana de precampaña non resultou moi alentadora; foi unha semana na que PSOE e BNG comezaron a chamar a participación, algo que é habitual facer os últimos días de campaña. Temen unha baixa participación, logo algo temen. Algúns xa nos meten medo con que ven o lobo (PP)… pobre de nós! Carapuchiñas… Tamén se celebraron dous debates nos que ó PSOE só lle faltou suplicar a presenza do Sr. Feijóo para o debate do día 20 de marzo. Vendo semellante desesperación para que o candidato popular se someta a un linchamento público polos dous partidos do goberno (PSOE e BNG) parece máis lóxico, ainda, que non acuda. Eu alédome… o que realmente quero ver é ó Sr. Quintana e ó Sr. Touriño fronte a fronte.

Si se da ese debate -e dicir, si non se botan atrás pola falla do seu sparring Feijóo- espero que non se cometan os mesmos erros que se deron esta semana nos debates do luns -en hai debate-, primeiro, e do mércores, despois. Primeiro foi o Sr. Fernando Blanco e logo o Sr. Suárez Canal os que, ó defender a xestión pasada no goberno só fixeron mención as consellerías propias -as do BNG- como si as políticas desenroladas polas outras non fora con eles cando, en realidade, iso non é así. Para ben ou para mal, moitas das decisións que se adoptaron ó largo desta lexislatura fixéronse no Consello da Xunta da que todos, nacionalistas e socialistas, forman parte. Os representantes socialistas nestes debates -Mar Barcón o luns e Ricardo Varela o mércores- si souberon sacar proveito desa circunstancia para facer propias políticas de industria, servizos sociais,…

Que lles ocorre ós representantes nacionalistas? Teñen medo medo a meterse no eido socialista mentres estes pisotean o seu? Si se quere aspirar a presidencia hai que deixar claro que se ten un coñecemento exhaustivo de tódalas áreas de goberno, que se formou parte de tódalas decisións importantes do pasado -as acertadas e as menos acertadas- ou, cando menos, se influiu nesas decisións e, por suposto, que se ten proxectos alternativos para esas áreas malgobernadas polos socialistas -educación, sanidade, traballo,…-. Isto é o que ata agora non se viu.

O que si deixaron en evidencia o Sr. Ferrnando Blanco e o Sr. Suárez Canal nestes dous debates é que o candidato do BNG é o aspirante a Vicepresidente e o candidato do PSOE o é a Presidente. Máis que nunca lembráronme ó labrego satisfeito coa súa hortiña que renuncia a unha parcela maior porque porque ainda está sen labrar. Iso é o que se viu: conservadurismo e medo a incerteza.

Prácticas caciquís no BNG

O pasado mes de agosto xa denunciara, na Consellería de Medio Rural, a incontinencia caciquil do Delegado de Medio Rural de Ourense, Xosé Rodríguez Cid, denuncia da que, por certo, sigo esperando resposta… O silencio do Conselleiro deixa máis que de manifesto a súa complicidade. Hoxe La Voz de Galicia fala dos enchufados por este señor (teño que realizar verdadeiros esforzos para usar esta expresión e non outras máis apropiadas ó caso) en Medio Rural; fala a nova só dos enchufados da súa localidade, Cartelle, que non dos concellos limítrofes…

Sacade o Santo!!! dixera daquela. Agora, a nova públicada en La Voz venme dar a razón doutra advertencia que xa fixera fai unhas semás, durante a elaboración das listas electorais, cando manifestei na Asemblea comarcal de Allariz que a política de emprego levada a cabo pola Consellería de Medio Rural, e de xeito especial por SEAGA, ía pasarlle factura ó cabeza de lista por Ourense, Alfredo Suárez Canal . É evidente que ninguén me fixo caso. Parecíame unha irresponsabilidade que este señor fose o cabeza de lista e resulta, tanto ou máis irresponsable mantelo, máxime despois do ocorrido no día de onte co cabeza de lista do PP por Ourense: unha decisión valente que, sen dúbida, non deixarei de aplaudir.

“clica” na imaxe para agrandar

Isto no actual BNG nunca pasará, máis ben todo o contrarío, premiarase ó cacique e perseguirase a quen esixe claridade, a quen defende a legalidade ou a quen antepón a integridade e principios morais e ideolóxicos colectivos sobre o interés persoais duns poucos.

Tamén teño que recalcar un dato moi importante: non todos os que somos do BNG estamos enchufados nas consellerías nacionalistas nin todos os enchufados son do BNG.

Ler máis

Deus non existe

Onte arrincou en Barcelona a campaña posta en marcha pola Unión de Ateos e Librepensadores (UAL) co Bus Ateo circulando pola cidade condal coa mensaxe “Probablemente deus non existe, deixa de preocuparte e disfruta da vida”.

Esta iniciativa, que xa foi un éxito en Londres, conseguindo que a BBC adicase un espazo na súa programación ós ateos, do mesmo xeito que se fai con calquera outra relixión -aquí so ten cabida a relixión católica-, segundo informa dende a súa trincheira incendiaria Manuel Rico, que provocou as reaccións da igrexa -e moitos creintes– incluso antes de porse en marcha, saca a rúa un debate sobre o tema, ainda tabú, na nosa sociedade. De feito para contrarrestar a campaña da UAL o movemento E-cristians quere por en marcha outra para defender a existencia de deus polo mesmo medio, pero cun autobús máis -a máis autobuses máis credibilidade- e para iso pide cartos dende o seu espazo virtual. Non sería mellor esperar a que deus provea? Xente de pouca fe!


Para os que non o teñan moi claro sempre poden coller pola vía do medio. A min a que máis me gustou foi a proposta de Xosé Lois, o Carrabouxo, do día 18 de xaneiro de 2008: Igual deus non existe, vive coma deus.

La Crisis Financiera Global.

Globalización: defensores y críticos. La Crisis Financiera Global.

El debate de la globalización trata, en realidad, sobre las ventajas o desventajas de la implantación de las políticas económicas neoliberales a escala mundial, coincidiendo a su vez, con el clásico debate entre derechas -a favor de la globalización- e izquierdas -en contra-. Estas nuevas políticas promueven la desregulación (el término más correcto sería re-regulación) de los mercados internacionales para permitir el trafico de mercancías y empresas con libertad por los diferentes países del mundo. Para Manuel Castells “la interdependencia de los mercados financieros es la expresión más determinante de la globalización, permitida por las nuevas tecnologías de la comunicación y favorecida por la desregulación y liberalización de los mercados”. La crisis financiera que afecta al mundo en la actualidad está directamente relacionada con la globalización de la economía.

El Origen del problema.

El origen de ésta crisis está en EEUU. Allí, los bancos, que ven reducido su negocio por la caída de tipos de interés, al pasar en un período muy corto del 6.5% al 1%, deciden dar préstamos más arriesgados por los que cobrar más intereses. Los beneficiarios de este tipo de préstamos van a ser los NINJA (no income, no job, no assets; o sea, personas sin ingresos fijos, sin empleo fijo, sin propiedades) . Estas personas iban a ser beneficiarios de hipotecas por encima del valor de sus casas porque “lo bancos pensaron que el peligro quedaba mitigado por el hecho de que el precio de sus viviendas estaba subiendo: si algún día tienen problemas, pensaron, las familias podrán vender la casa a un precio superior al de la hipoteca, lo que les permitirá devolver el dinero” . Los bancos concedieron tantas hipotecas que su número llegó a alcanza el límite estipulado por la convención de Basilea, que restringe los créditos concedidos a una determinada proporción de su capital. Para solventar esta situación los bancos crean unos fondos de inversión -solución permitida por la regulación de Basilea- que comprarán sus propios créditos, estos los empaquetarán -técnicamente: titularizarán- juntando en un mismo paquete hipotecas prime (las buenas) y subprime (las hipotecas basura), para luego venderlas a inversores por todo el mundo como productos seguros y altamente rentables, productos que, previamente, habían obtenido ratios de calificación elevados por las Agencias de Rating. El problema llegó cuando el precio de la vivienda, de forma inesperada, empezó a caer, y el titular de una hipoteca se encontró ante la disyuntiva de tener que pagar una hipoteca de 100.000 dólares para quedarse con una casa que vale 60.000 o dejar de pagar la hipoteca y devolver la casa al banco. La decisión habitual de los NINJA fue ésta última disparando los índices de morosidad entre los tenedores de hipotecas subprime. Los activos que contenía este tipo de hipotecas fueron declarados tóxicos. Estos activos habían cambiado de manos tantas veces que no se sabía cuantos existían en el mercado ni quien los tenía, de modo que las entidades financieras empezaron a desconfiar unas de otras, dejando de prestarse dinero entre ellas. Esto provocó la repentina subida de los índices interbancarios, en Europa el Euribor, que son la referencia para la actualización de intereses hipotecarios, lo cual repercutirá en las familias al aumentar la cuota mensual de su hipoteca y, por consiguiente, el aumento de la morosidad entre los titulares de hipotecas prime en todo el mundo. Es así como la ambición de unos bancos estadounidenses acabó en una crisis de tamaño mundial.

Defensores y críticos.

Los agentes defensores de una y otra posición obedecen a identidades muy diferenciadas. Quienes defienden la globalización suelen ser instituciones internacionales patrocinadas por los estados más poderosos del planeta, como el Banco Mundial (BM), la Organización Mundial del Comercio (OMC) o el Fondo Monetario Internacional (FMI), partidos políticos de derechas o fundaciones ligadas a estos -por ejemplo, FAES, estrechamente ligada al PP- y las grandes multinacionales; mientras que quienes se posicionan en contra suelen ser los nuevos movimientos sociales constituidos en forma de organizaciones no gubernamentales o asociaciones, generalmente de carácter local y/o temático, cuyos recursos son aportados por los miembros del grupo, personas individuales. Mientras que quienes se muestran a favor de la globalización forman un conjunto de actores homogéneo con vocación internacional, quienes están en contra son una diversidad de movimientos que defienden intereses variados -económicos, climáticos, biológicos, pacifistas, feministas, etc.- unas veces con carácter local y, otras, internacional. Entre los movimientos más representativos se puede citar Acción Global de los Pueblos, ATTAC, Fitty Years is Enough, Marcha Mundial de Mujeres, Black Bloc o Anticapitalista Bloc. Muchos de estos movimientos se están uniendo actualmente entorno al Foro Social Mundial. En Galicia se celebró recientemente, días 5, 6 y 7 de cidiembre, el I Foro Social Galego (FSGal).

FAES cree en la libertad económica y defiende la propiedad privada, la economía de mercado y el libre comercio como elementos indisociables de la libertad y motores de prosperidad y progreso. José María Aznar, en la clausura del Curso FAES 2007 decía: “Aquí se ha defendido una economía abierta en una España abierta. Se han reclamado leyes claras, sencillas e iguales para todos. Se han denunciado arbitrariedades que tanto han dañado la competencia y tanto crédito han restado a España en el exterior” . Defiende el Pte. de la FAES en su discurso la política económica liberal de su gobierno, una política abierta al mundo, privatizadora y re-regularizada contraponiéndola con las políticas que le precedieron, según él, más cerradas, dominada por la empresa pública e intervencionista en la privada.

A pesar de su marcada ideología liberal, la FAES reconoce que las medidas intervencionistas realizadas por distintos gobiernos son necesarias para evitar el desplome financiero, si bien advierte al gobierno sobre los peligros de tratar de dirigir la política inversora de los bancos; “son los bancos los que se dedican a prestar y los que lo saben hacer mejor” concluye . No se advierte en los textos que he podido leer crítica alguna al sistema regulatorio de los diferentes estados.

Para el FSGal el origen de la actual crisis es la regulación neoliberal dominante en el mundo, un sistema que impulsa la concentración de riqueza en las manos de una minoría de personas, en detrimento de las retribuciones de los trabajadores; un sistema que rebaja el poder adquisitivo de los trabajadores al mismo tiempo que trata de mantener el consumo mediante un endeudamiento continuado en el tiempo. Consideran que frente al discurso ideológico del neoliberalismo “existen alternativas posibles, alternativas elaboradas dende una teoría democrática y socialista que apueste por el progreso social, la soberanía de los pueblos y la defensa ecológica de la naturaleza”.

Entre los pensadores que se posicionan a favor o en contra de la globalización financiera o, dicho de otro modo, se muestran a favor o en contra de una regulación más o menos estricta para los operadores internacionales de los mercados financieros se encuentra Xavier Sala i Martín y Paul Krugman , éste último premio Nobel de Economía de 2008.

X. Sala i Martín alerta sobre los peligros de las intervenciones que los estados están realizando para salvar la actual crisis financiera. Defiende que ya existe una regulación suficiente para haberla evitado a la vez que admite la existencia de una regulación financiera, basada en la convención de Basilea que permite la práctica de la ingeniería financiera por estas entidades; aquí encuentro cierta incoherente en su discurso: o existe una regulación restrictiva -no aplicada por las administraciones- o existe una permisiva; las dos a la vez no tiene sentido. El autor pone de manifiesto las virtudes del actual sistema regulatorio en EEUU frente a las restricciones existentes en España para llevar a cabo inversiones más arriesgadas. Habla de los fondos de capital riesgo que, a diferencia de los fondos que contenían hipotecas basura, si se sabe que contienen, son transparentes, y quienes invierten en ellos son conocedores del riesgo al que se están exponiendo. El colapso de uno de estos fondos jamás afectaría a la confianza entre entidades financieras. Sin embargo no se puede decir lo mismo de los fondos que dieron origen a esta crisis, pues nadie conocía en realidad lo que contenían, es más, las hipotecas -prime y subprime- eran “empaquetas” en paquetes que se llaman MBS (Mortgage Backed Securities, o sea, Obligaciones garantizadas por hipotecas) […] rebautizados como CDO (Collateralized Debt Obligations, Obligaciones de Deuda Colateralizada), como se les podía haber dado otro nombre exótico. . Este engaño dio origen a la desconfianza entre entidades financieras, frenando el intercambio interbancario y, posteriormente colapsando el mercado financiero.

Paul Krugman, al igual que X. Sala i Martí, hace una mirada retrospectiva para señalar el origen de la actual crisis; apuntando a la crisis de las puntocom, momento en que debería haberse regulado un sistema financiero que empezaba a dar muestras de fragilidad en lugar de optar por soluciones a corto plazo. P. Krugman acusa a los dirigentes políticos de estar excesivamente preocupados por salir de ésta crisis a la vez que intuye que, una vez superada, todos -políticos, economistas, inversores,…- estarán demasiado eufóricos para acordarse de adoptar medidas para evitar la siguiente crisis, como ya pasara en el pasado. Considera que es ahora, cuando hay que dar los primeros pasos para evitar nuevas turbulencias financieras. Lo que se deduce de sus palabras del Nobel es que a los reguladores de los mercados les interesa esta fluctuación de los mercados, pues no muestran el más mínimo interés en crear un nuevo marco regulatorio.

Os plans anticrise levantan desconfianza

A pregunta que máis se repite nos medios de comunicación cando o entrevistado é un responsable político é ata cando durará esta crise. É o que todos queremos saber, lóxico. Canto máis coñecementos teña aquel en materia económica máis evasiva será a súa resposta. Non hai nada máis atrevido que a ignorancia, tanto para ignorantes neglixentes como para ignorantes enganados. O que non deben ter en conta estes atrevidos responsables políticos é que a necesidade esperta a intelixencia do máis ignorante.

Hoxe o diario La Vanguardia fai público un estudo no que se pregunta ós cataláns si creen na eficacia futura das medidas económicas que se están adoptando dende os diferentes gobernos, central é autónómico. A resposta é moi esclarecedora pois case o 80% dos entrevistados pensa que estas medidas non serán suficientes e só un 9% cre que si o serán. A maioría, un 45%, tamén se amosa desfavorable as axudas dos gobernos a banca mentres que o 42% amósase a favor da medida -supoño que se trata daqueles que ten aforros e os ven perigar-.

A min o que si me gustaría é que os medios galegos invertisen máis en facer este tipo de estudos sobre a nosa sociedade pois, para que unha socidade avance, é preciso que se coñeza cada vez máis a si mesma. Esa é unha das múltiples razóns polas que Catalunya nos leva vantaxe,… outra podería ser a confianza. Os galegos somos moito máis desconfiandos ca eles polo que tamén é moi prevesible que creamos ainda menos nas medidas anticrisis gubernamentais.

Quen se fai a mesma pregunta acerca das medidas anticrisis é Paul Krugman, o premio Nobel de Economía 2008 nun artigo titulado para que non esquezamos, no que sinala a clara implicación da clase política nesta crise ó non reformaren o sistema financieiro a tempo e estaren esperando a que a crise se resolvese soa, pese os sinais inequívocos dunha burbulla inmobiliaria. Di Krugman que “metres a burbulla inmobiliaria seguía inchándose, os prestamistas estaban gañando moitos cartos concedendo hipotecas a calquera que entrara pola porta; os bancos de inversores estaban gañando ainda máis cartos reconvertindo esas hipotecas en novos e relucentes valores; e os xestores de capital que se apuntaban enormes ganancias sen realizar ó comprar esos valores con fondos prestados parecían verdadeiros xenios e pagábaselles como corresponde”. Ningén quería escoitar a uns economistas patéticos advertindo que aquílo era, en realidade, un negocio piramidal de dimensións descomunais.

Ademais hoxe coñecemos que a economía de EEUU empezou a contraerse en decembro de 2007; enterámonos un ano despoís. Que estes datos se coñezan un ano máis tarde deixa de manifesto a implicación dos organismos reguladores que, normalmente, publican por adiantado este tipo de previsións, entre eles o FMI presidido entón polo Sr. Rato, demasiado ocupado naqueles intres en atacar a xestión do goberno do Sr. Zapatero. Non resulta creíble que todos erraran,… é un escándalo maiúsculo!