política nacional

Invasión e metástase no BNG

por

Na actualidade o BNG está sufrindo un proceso de invasión e metastase semellante o que se dá nunha persoa enferma de cancro, ó propagarense as células danadas mediante estes dous mecanismos. A invasión producese cando os membros do BNG, danados pola cobiza aparecida logo destes anos no poder, van migrando e penetrando nalgúns dos compañeiros máis cercanos, que comezan a crer que si aqueles foron capaces de logralo, porque non eles? Ese é o erro que os fai caer na tenación: pensar que si uns o lograron sin destacaren en nada, porque non ían logralo agora outros?

A metástase é un mecanismo máis perigoso xa que, neste suposto, o membro danado introducese na masa social do propio partido e en forma de caciquismo vai contaxiando ós demais membros axudado da demagoxia e o engano, facendo aparecer novos focos en “tecidos” ata agora saudables noutras partes do nacionalismo.

A cobiza e o caciquismo non poden calificarse como fenómenos benignos en ningunha sociedade de xeito que, unha vez diagnósticado este mal dentro da formación nacionalista, non se pode ser moi optimistas cara o futuro. Ocorre que cando o dano está diseminado por diferentes membros -por metástase, ou sexa, caciquismo-, debido a súa capacidade para propagarse, o mal é potencialmente mortal. Non son moitos os casos nos que o mal poida ser curado cando se atopa na fase máis avanzada, como é o caso, pero é posible si se somete a un duro tratamento. Está por ver como o paciente reacciona o tratamento… e si se deixa tratar, claro.

A Crise NINJA e outros MISTERIOS

por

Xa tiña falado noutras ocasións de Leopoldo Abadía, ó referirme a el en “a crise financeira global” e o seu blog “La crisis Ninja“. Sobre este tema trata boa parte do seu libro pero, como vedes na portada, tamén fai referencia a outros misterios. Neste post quero centrarme nun deses misterios, sobre o que xira, dalgún xeito, a totalidade do libro: o “modelo”. O autor afirma que “o máis importante é ter un modelo na cabeza”. Pero, que é un modelo? Para explicalo recorre a figura de Fraga, do que di que “partindo do obxectivo da existencia do Estado, do que o Estado é, do que o Estado debe facer, dos recursos e organización do Estado, [das persoas que forman un Estado,] dos procesos que fan que funcionen e do que hai que facer para que eses recursos, persoas e procesos funcionen para que o Estado sexa eficiente”.           

Efectivamente non temos porque coincidir con Fraga no que é ou significa un Estado nin da forma en que facelo funcionar; iso dependería moito da ideoloxía de cada quen. A miña defire moito. No que si coincimos é na necesidade de ter un modelo persoal e colectivo e en que ese modelo ten que ser o mesmo nun ámbito e noutro, para así poder actuar con axilidade e con coherencia fronte os problemas que xurdan. Sobre esta cuestión engade: “é necesario ter un modelo máis global. Ou sexa, ampliar o que temos”.

Cando ademáis se trata de influir nunha sociedade, como é o caso dos partidos políticos  (algúns; outros parecen que prefiren seren influenciados pola propia sociedade), Leopoldo Abadía fala de que “non so hai que ter un modelo senón que ademáis hai que saber explicalo para que o entendamos todos”. Logo de perder as eleccións do 1-M escoitábase a responsables do BNG decir “non soubemos explicar os nosos logros”. Explicar que? Os logros? O que non quere unha sociedade como a galega é escoitar a políticos que veñen a colgarse medallas, queren políticos que teñen un modelo persoal, para o seu partido e para súa nación, queren políticos que teñen un modelo global, para o mundo, e saben como encaixar a Galiza nese lugar. Non había que explicar logros, só facía falla que en tres anos e medio non fixesen nada, había que explicar o modelo… pero, había modelo?

A miña percepción é que dentro do BNG, mellor dito, entre os que gobernaron o BNG nos últimos tempos, non existe un modelo claro para Galiza, nin un modelo claro para Galiza no mundo e, moito menos, un modelo claro para o propio BNG. E entón, pouco importaba que se explicasen ben ou mal, ninguén os ía entender.

O modelo que propopón o autor deste libro consta de sete principios fundametais; un deles, traducido en clave galega, ven a dicir que “hai que volver o rego” (para coñecer os outros, mellor ler o libro).

Os misterios de Antón Losada

por

MISTERIO NÚMERO 4

agora que Quintana vai ocupar posto na mesa do Parlamento, acabará dunha vez o acoso e derrube de la Voz de Galicia ou seguirán co manual de periodismo independente ate acabar con il, sen tregua coma no despiadado xogo do golf que tantas paixóns desata?

Analistos coma vostede, Sr. Losada, foron os que alimentaron o ego do Sr. Quintana, foron vostedes os que fixeron que os dirixentes do BNG non mirasen máis aló do seu embigo porque, seica, para mirar, xa estaban vostedes. Foi así como se lles ocorreu facer unha campaña centrada na imaxe dunha sóa persoa, esquecendo o colectivo e a pluralidade do BNG. Foron vostedes os que lle puxeron un branco fácil a La Voz de Galicia (e outros) pois, non é a primeira vez que atacan ó lider do BNG. Xa o fixeran antes con Beiras e con acusacións moito máis graves… non sei si se lembrarán? Daquela o BNG era un partido unido, plural pero unido, non dividido como agora pola cobiza duns poucos, por iso aqueles ataques só conseguían o efecto contrario: aumentar o número de votantes nacionalistas.

E remato cunha obsevación que fixo un compañeiro do BNG: o rumbo deste partido non pode estar dirixido polos que, coma vostede, comen da maseira, senón polos que, coma nós, botamos (e votamos) o penso nela.

O Padre Sarmiento e a lingua

por

O catedrático non ha deixar pasar un día sen adquirir unha nova voz galega ou de viva voz ou por escrito, para aumentar o onomástico galego. En segundo lugar, cada discipulo debe telo encargo de concorrer cada día con media ducia de voces galegas das que sente, xa de cousas naturais, xa de cousas artificiais. Antes era delito que un estudante galego soltase unha voz galega… Iso no meu sistema ha de ser moi loable.

En Santiago hai confesores lenguaraces (intérpretes) que saben linguas estranxeiras para confesa-los peregrinos (pero non os hai que confesen en galego). Xa é hora de acabar co absurdo e desatinado de admitir en Galicia por cregos uns lambóns que nin son galegos nin saben unha palabra desa lingua (…). Este asunto é de moita substancia e pide pronto remedio ou en sínodo ou en concilio. Se os veciños dun lugar se arrepoñen para non admitir por cura de almas o aventureiro que non é galego nin sabe esa lingua con perfección, non habería tanta broza en Galicia de curas aventureiros.

O que digo do cura que non entende a lingua dos seus fregueses e dos fregueses que non entenden a lingua do seu cura, poderá aplicarse a outros moitos que teñen que tratar con galegos rústicos sen entenderen ben a súa lingua… Uns e outros (deberán aterse) ós inviolables e loables  costumes do país, pois un costume establecido inmemorial e que non é malo, ten tanta forza coma unha lei extemporanea e transitoria, e tódolos que non saben nin a lingua galega nin os costumes respectivos son ineptos para os ditos empregos.

A minoría innovadora

por

Cando Salomon Asch trataba de demostrar como os individuos non se deixaban manipular con facilidade descubriu todo o contrario: o xuizo dun individuo pode ser fácilmente manexado por unha maioría… pero tamén por unha minoría. Para que isto suceda, para que unha minoría sexa capaz de xerar preocupación polas súas posturas, ten que darse unha serie de condicións:

A primeira é o conflicto que provoca o feito de que un grupo de persoas cuestione a situación dada e definida a priori pola maioría: v. g. as pseudoasembleas de delegados do BNG. O conflicto require dunha segunda condición: que sexa visible (tense que provocar nun espazo público, xa sexa físico, mediático ou ideolóxico). Un conflicto aberto obriga as persoas que o viven, directa ou indirectamente, a posicionarse dun lado ou de outro. O obxectivo da minoría debe ser manter o conflicto aberto, o ser éste un espazo no que sempre se pensa, reflexiona, crea, innova e se desenrolan argumentos, un espazo, por tanto, favorable as minorías, non polas persoas que as forman senón polas súas ideas. O mantemento deste conflicto provoca un conflicto cognitivo na maioría e a visibilidade da minoría.

A segunda condición para ser influinte será a consistencia coa que a minoría se amose ante a maioría. Aquí temos que falar de consistencia diacrónica, a que se da cando a minoría consegue manter os seus postulados con coherencia ó largo do tempo, e a consistencia sincrónica, cando as diferentes persoas que conforman a minoría manten a mesma postura dun xeito coherente. Canto máis elevado sexa o grado de consistencia que os membros da maioría perciben na minoría, máis elevada será a influencia por parte desta.

En terceiro lugar, será preciso que a minoría se amose autónoma (xerar a percepción de que as opinións da minoría non se deben a intereses externos ó movemento senón opinións as que se chegou mediante un proceso de reflexión interno) e sexa capaz de xerar confianza (a capacidade de manter posicións independentes é moi valorada na sociedade e o feito de oporse a maioría é un bo paso para ser considerado digno de confianza). Tamén é importante amosar que non se actúa por intereses persoais ou para obter privilexios para o propio grupo.

Por último, e non menos importante, cabe considerar o estilo negociador da minoría, que pode ser ríxido ou flexible, segundo a disposición a ceder que uns poidan deducir dos outros. Para a minoría, o feito de amosarse flexible en determinados momentos pode servirlle para amosar que as súas posicións non son dogmáticas e cerradas e que busca o mellor para todos. Sen embargo, tamén lle convén amosarse ríxida para exteriorizar a súa consistencia e manter vivo o contacto.

Ultraminoritarios

por

A quen primeiro lle vin empregar este termo foi a Anxo Quintana nun documento que non fixo máis que acender a boa parte das bases do nacionalismo galego, nunha interpretación dos resultados electorais un tanto peculiar, na que afirmaba que “si o BNG tivo un erro na apreciación da realidade social do país máis equivocado sería facer caso a sectores ultraminoritarios que non so teñen esa mesma lectura equivocada si non que ofrecen como receita máxica converter ao BNG na representación política da marxinalidade facendo oídos xordos a unha sociedade cunhas clases populares nas antípodas deses posicionamentos políticos e dibuxando un país non só imposible se non tamén non desexable”.

Este argumento é moi semellante ó que están utilizando no PSOE, máis recentemente por Pachi Vázquez, cando afirmou que “o BNG tentou impor as súas ideas a maioría“. Efectivamente, para o PSOE o nacionalismo tamén é un sector ultraminoritario ó que non se lle debe facer moito caso.

O argumentario de Anxo Quintana foi recollido, tal cal, polo Consello Nacional do BNG e aprobado logo da dimisión de todos eles e, seguro, que foi repetido, como dogma de fe, en tódalas asembleas comarcais que se celebraron por toda Galiza nestes derradeiros días. Tanta insistencia faime pensar que todas estas persoas esqueceron cal é a verdadeira función dun partido político; para min a misión dun partido político non é só representar a unha parte da sociedade, máis ou menos ampla, senón tratar de influir na totalidade da sociedade -tamén nos ultraminoritarios-. Para iso hai que convencer, non ser convencidos, e para facelo compre convicción; e dicir, hai que empezar por crelo un mesmo. O nacionalismo é unha minoría social, guste ou non guste, e non debe caer no erro de adaptarse a unha sociedade que non é nin nacionalista nin de esquerdas, co único fin de atopar un abano máis grande de electores. Máis ben ó contrario, debe ter como obxectivo transformar a sociedade e convencela de que as súas propostas son máis beneficiosas para a prosperidade de todos.

Mais, a que ven esa fobia repentina polo que eles denominan ultraminoritarios? Non se referirán a aqueles sectores que levaron a derrota do PP no ano 2005? Pode que si, ten que ser eles… os mesmos que os desaloxaron do poder no 2009. Coido que se refiren con ultraminoritarios a unha parte da sociedade galega que posúe unha gran cultura política, unha sociedade comprometida cos dereitos individuais e colectivos da nación (sociais, medio-ambientais, culturais, productivos, …). A esta xente, de principios rexos e dignidade íntegra, non é doado meterlle os dedos nos ollos.

O curioso deste asunto é que quen trata de convencernos disto son precisamente os Ultraminoritarios do Pobo Galego (daquí en diante UPG), sector ultraminoritario dentro do BNG, e moito máis ultraminoritario na sociedade galega, que conseguiu conformar dentro do grupo nacionalista do Parlamento Galego unha maioría de representantes da UPG. Si non fora porque son eles os que defenden esta teoría, ben podería pensarse que ós ultraminoritarios aqueles dos que din “máis equivocado sería facer[lle] caso” son precisamente a UPG.

Medio Rural e SEAGA discriminan o parque natural do Xurés

por

Unha das razóns fundamentais para a situación da Base Helitransportada do Xurés (BHX) é o Parque Natural Baixa Limia-Serra do Xurés. O parque natural do Xurés-Gêres é o único parque nacional do lado portugués e o parque natural máis grande da parte de Galiza que, en total, abrangue un territorio de máis de 33.000 hectáreas. Agárdase que no mes de abril o parque sexa declarado Reserva da Biosfera.

Tradicionalmente a Xunta de Galicia destinaba neste enclave helicópteros con capacidade para brigadas amplas (PZL-Swidnik W3 AS “sokol”, con capacidade para once pasaxeiros ou Eurocopter SA 330 J “puma”, para quince pasaxeiros), sen embargo, no ano 2008 SEAGA e Medio Rural destinaron para a zona helicópteros máis pequenos (Dell 407 para seis pasaxeiros ou Eurocopter AS 350 “B3” para cinco pasaxeiros). Isto obrigou tamén a reducir o tamaño das brigadas que quedaron configuradas por un técnico e catro peóns.

Durante o primeiro mes da campaña 2008 na BHX houbo un só emisorista o que obrigou o responsable da base a deixar a un dos peóns realizando esa función (feito que se repetiu no mes de setembro cando un dos emisoristas estivo de baixa) o cal lles creou serios problemas de coordinación na realización de embarque e desembargue, nun periodo, o inicial, donde se debe formar o equipo para a extinción.

Si a falla de emisorista obriga a reducir o equipo nunha unidade, esta situación agrávase cando ademáis se suma a baixa dalgún dos peóns, o cal é algo habitual. O grave deste asunto é o feito de que SEAGA nunca suplía as baixas con outras persoas e deixaba o equipo de extinción en mínimos (dunha ocasión o helicóptero partiu da base cara un indendio con un técnico e un peón), pondo en risco a integridade dos membros da brigada ó serén menos integrantes do debido e, por suposto, reducindo as posibilidades de éxito contra o lume. Afortunadamente choveu máis do que se esperaba.

No ano 2009 os responsables de SEAGA e Medio Rural xa poden rezar ós deuses para que chova pois parece ser que se vai seguir a mesma política que a o ano pasado. Non sei como estarán as demáis bases, pero na BHX, na que comezaron a precampaña o pasado día 5 de marzo, fixéronno sen ningún emisorista. Así as brigadas, formadas por catro peóns e un técnico, terán que empezar a traballar sen un dos seus membros que se fará cargo da emisora. Pregúntome si lles importa algo ós responsables de SEAGA e Medio Rural o Parque Natural do Xurés ou os propios traballadores que forman os equipos de extinción.