Os xenios invisibles da cidade

Fai tempo, moito tempo, lin este libro e ultimamente volvín lelo para comparar a situación política na que se atopan certos líderes políticos na actualidade -que non vou citar- con aqueles casos tratados en “O Poder” por Guglielmo Ferrero.    

Para empezar vou explicar brevemente e dun xeito un tanto subxectivo o que son os xenios invisibles da cidade. Para G. Ferrero o poder e unha das cualidades que diferencian a uns homes de outros que mais necesitan ser xustificadas. Cando alguén nos da unha orde, consciente ou insconscientemente, sempre nos preguntamos porque deberíamos aceptala. Esa pregunta ten que atopar irremediablemente unha resposta que sea xusta e razoable, pois si non é así non obedeceremos; e para que exista un pretexto xusto e razoable será necesario que se cumpran os principios de lexitimidade. Os principios de lexitimidade admitidos pacíficamente na actualidade son o principio electivo e o principio democrático. Noutras etapas históricas os principios de lexitimidade dominantes eran o principio hereditaro e o principio aristo-monárquico, principios que aínda hoxe en día perduran tanto nas decisións internas de algúns partidos como na organización de certos estados; sin ir máis lonxe, o xefe de estado do estado Español é un cargo vitalicio e hereditario. Esa situación orixina un conflicto en boa parte dos cidadáns porque non nos parece nin xusto, nin razoable, que unha persoa polo mero feito de nacer nunha familia ou outra obstente un cargo no poder ou sexa un simple súbdito.

Cando ten lugar unha situación semellante o Maligno inquétase, remóvese nos seus soños e reclama o seu protagonismo. Pero ¿Que é o Maligno? O Maligno é, segundo Guglielmo Ferrero, “un espírito revolucionario, o espírito da revolta contra a lei, do odio e o desprezo contra a legalidade que se amoucha no mais fondo dos corazóns humanos”. Guglielmo Ferrero lanza unha seria advertencia, que debería ser tida en conta polos líderes políticos actuais, ó engadir: “no momento en que os homes persuadidos polo Maligno se atrevan a violar un principio de lexitimidade, automaticamente caerán presos do mais espantoso dos medos, do mais incrible dos horrores e do mais pavoroso dos terrores,… medo, horror e terror desatados pola aparente trivial ousadía de decidir romper unha regra case relixiosa”.

Ben!! Agora sabemos que detrás desas facianas enchidas de confianza que amosan os nosos líderes se agochan, en moitos casos, en moitos mais dos que creemos, o medo a perda do poder, o horror que lle produce a mais mínima oposición, o espanto da perda de confianza, o pavor de non poder impor a sua autoridade,…

A voltas co galego

Esta é a semana do galego. Debería ser unha semana de festa, de concursos de prosa e poesía por tódolos Concellos de Galicia, de teatro nos colexios, de feiras do libro,… sen embargo, parece que todo isto se quedou nun segundo plano.

Na última campaña, durante as eleccións xerais, o PP convertiu o galego nunha arma política, nunha arma de destrucción masiva que estaba a piques de acabar co castelán -coma si Galiza fose o derradeiro recanto no que se fala esta lingua-. Ninguén en Galiza, con deus dedos de frente, se prestaría a tal engano (dixen con dous dedos de frente, os de Galiza Bilingüe non contan, VALE!) e tomaría en serio tal ameaza salvo, como non, outro partido político.

O panorama que se nos presenta nos últimos días e o seguinte: por un lado recibimos moitas noticias catastrofistas sobre a situación do galego no noso país (incumprimento de normas do galego no ensino e outros incumprimentos da Lei de Normalización Lingüistica, sobre o dereito dos cidadáns a seren atendidos en galego,…) e outras que disfrazan un pouco a realidade (sobre o prestixio do galego ou uso do galego no Concello de A Coruña); por outro sae o BNG facendo manifestacións a prol do galego, por certo, o único partido que as fai (Quintana animando os empresarios a usar o galego, campañas e manifestos a favor do uso do galego,…) ou acordando medidas lexislativas polo bipartito agora que a lexislatura se esgota (como a derradeira referida as axudas para os comercios que usen galego).

Deberíamos todos sentir un pouco de vergoña do que estamos facendo. Por un lado uns tratan ó galego exactamente igual que a un cadaver ó que se lle está facendo unha autopsia, abrindoo en canal, radiografiando e analizando todas e cada unha das posibles causas da sua morte. Deixade ó galego en paz! O galego ainda está vivo, e con todas esas denuncias i enquéritos non o axudades en nada; como tampouco se axuda, por certo, con manifestos e manifestacións -xa sei que algúns que cobran todo o ano pola defensa da lingua, como os da Mesa pola Normalización Lingüistica, teñen que xusticar agora, polo menos, a sua existencia-. A lingua galega axúdaselle tomando decisións dende as institucións nas que se goberna, pero non agora, a última hora, na víspera do día grande da nosa lingua, facendo un brindis ó sol, senón durante todo o ano, dende o principio ata o fin da lexislatura. Ou é que xa esquecemos cal é o noso proxecto de país?

Non se pode caer no erro do PP e acabar asociando a lingua galega con un partido político -claro que o PP busca xusto o contraio: asociar castelán a PP- porque con isto o único que se consegue e arredar da nosa cultura os cidadáns que non son dese partido, xa que poden caer no erro de sentirse identificados políticamente a un partido polo simple feito de falar unha ou outra lingua. O galego é de todos os galegos, dos de dereitas e tamén dos de esquerdas, dos que son nacionalistas e daqueles que non o son, dos que o conservaron dende os seus pobos e dos que o rescataron de vellos libros nas bibliotecas, dos galegos que o falan e, por suposto, dos galegos que non o falan,…

Pra rematar vou a falar dunha disputa inútil coa que me encontrei hoxe (ó fio desta historia): galego normativista ou galego reintegracionista? Para comenzar vou lembrar que o galego, a diferencia doutras linguas mortas coma o latín, é unha lingua moi viva e as linguas vivas evolucionan –TODAS!-. O galego evolucionou ata ser o que é hoxe bebendo de moitas fontes, e non podemos renunciar a ningúnha porque todas elas xuntas son o galego falamos a inmensa maioría do pobo, logo de séculos de persecucións, inxurias, asasinatos, emigracións, guerras, fame, secostros, aldraxes,… e silencios que tiveron que aturar os nosos ancestros.

O caso é que me atopei cuns reintegracionistas que se puxeron a correxir todo o que eu escribía, como si eu cando escribo estivese calibrando cada verba. Eu en ningún caso me plantei correxilos a eles, pois co diccionario da RAG na man existiría unha falta en cada palabra sua.

O que lles ocorre a esta xente é que senten tal fobia pola cultura castelá que o único que buscan é diferenciarse dela e para iso foron a beber a fonte do portugués para recuperar o que algún día foi o galego-portugués, unha lingua común o galego e ó portugues, que nin é galego nin é portugués. Aquela lingua nai evolucionou e deu lugar a duas novas linguas, como antes o latín dera lugar a moitas outras. O que non entenden é que esa lingua está morta, que pode ser obxecto de estudo, claro que si, como tamén o é o latín, pero non ten posibilidade algunha de volver a ser falada.

O peor desta xente, aparte da suas fobias, e a actitude totalitaria que ten e a falla da percepción da realidade galega. Non admiten críticas e perseguen a todo aquel que os contraría ata pecharlle a boca, ata silencialo. Son tan fascistas coma aqueles que noutras épocas deixaban mortos nas cunetas… en silencio. Si, ó igual que aqueles odian a nosa lingua, a que sobreviviu. Esta vez quen persegue ó galego son uns seres retrógados que pretenden impornos unha lingua morta…. E non nos impón o latín… POR QUE NON O SABEN.

ALFONSO DANIEL RODRÍGUEZ CASTELAO

Compañeiro Daniel de vida innumerable
como os astros do ceo i os camiños do mar
na tenebrosa noite da patria inhabitable
témoste no recordo con mao á luz albar.
A ti falo Daniel morto lonxe da terra
es noso i a túa luz alumea a escuridá
que nos deixou a historia de tres anos de guerra
en que os lobos mataron a luz e a libertá.

Compañeiro Daniel, as pistolas sonaban
i enloitaron cunetas con sangue loitador
as pistolas sonaban e os panbidos berraban
a terrible victoria do odio e do terror.
E ti fúcheste lonxe predicar no deserto
pra erguerdes un exército que endexamais loitou
e morriches un día sin veres entreaberto
o camiño da volta que a túa ialma soñou.

Pro na Patria abatida e do pobo explotado
nacimos nós os fillos da morte e do tristén
percurando furiosos vinganza e novo Estado
i unha roxa alborada sin cabo nin comén.
I a ti bo compañeiro que o furacán aleibe
matou desesperado na outra banda do mar
prometémosche a terra dunha GALICIA CEIBE
pra enterra- los teus ósos onde teñen que estar.

Asociacións de Xunqueira de Ambía

O asociacionismo é un xeito de acadar obxectivos colectivos mediante a suma de esforzos individualizados e tamén permite dar respostas colectivas a ideais compartidos. Son moi variadas as categorías as que poden pertencer as asociacións pero imos centrarnos nas que existen no noso concello: asociacións de veciños, culturais, de mulleres rurais, xuvenís e outras (podedes descargar a lista premendo na seguinte ligazón).

Estas asociacións son en gran parte descoñecidas polos veciños de Xunqueira de Ambía e os seus pobos, incluso aquelas que ten por obxectivo representar a colectividade dun determinado núcle rural, tal é o caso das asociacións de veciños. Isto sucede porque a finalidade real non ten nada que ver co propósito estatuitario; por iso moitas destas asociacións son creadas no mais absoluto segredo, reunindo o número mínimo de socios para poder constituirse.

Estas conductas firen o espiritu do asociacionismo xa que non perseguen un verdadeiro propósto colectivo, senón os fins particulares dunhas cantas persoas, aquelas que compoñen a asociación. A obriga de toda asociación é darse a coñecer no seu ámbito territorial realizando actividades en beneficio de todos -por iso reciben axudas públicas- para que se unan outras persoas que compartan as mesmas inquietudes; emporiso atopámonos que nalgúns pobos existen varias asociacións, de diferentes categorías -veciñais, xuvenís, culturais,…-, sempre creadas polas mesmas persoas e que logo non realizan ninguna actividade que lles sexa coñecida, polo menos como asociación.

Un exemplo ten que ver coas festas dos pobos: xúntase unha comisión de festas que recada diñeiro polo pobo en nome da comisión, os veciños pagan unha cuota establecida e logo quen paga a factura da festa non é a comisión, senón unha asociación da que os veciñós non saben tan sequera da sua existencia. Tamén hai quen recada cartos para restaurar o patrimonio histórico da vila (órgano, a igrexa, etc. etc.), cartos que logo acaban empregándose en paparotas.

Outra das cousas que me chama moito a atención son as asocicións xuvenís. Das cinco que existen en Xunqueira de Ambía catro foron creadas o mesmo día, o 23 de xaneiro de 1996, sendo cada unha delas de diferentes pobos: Sobradelo, Brandela, Abeleda e Casasoá. Que casualidade, verdade?

É por todo isto polo que publico aquí a lista de tódalas asociacións as que tamén se pode acceder dende o rexistro público da Xunta de Galiza, para que vos acheguedes a elas e lles pidades formar parte. Cantos mais persoas formemos parte dunha asociación mais democráticos serán os seus órganos, poderanse realizar máis actividades nos nosos pobos -actividades que servirán para manter o noso patrimonio cultural e medioambiental, por exemplo- e faremos máis forza frente as institucións na defensa dos nosos dereitos e intereses.

De lastres, ataduras e hipotecas…

Acabo de ler un artigo no diario “EL PAIS” no que a superministra Espinosa -así á calificaba o superconselleiro Patxi- se desprendía da sua pelica e amosaba a loba que leba dentro ó referirse os socios de Goberno dos socialistas na Xunta de Galicia. Seica para a superministra somos un lastre, unha atadura da que é necesario desprenderse. Non ten en conta a superministra cal é a verdadeira función deste instrumento, os galegos si, por iso llelo puxeron.

Un lastre é un peso que se carga nunha embarcación ou nun globo para asegura-lo seu equilibrio. Isto traducido en clave política ven a dicer que un lastre é un instrumento cuia función é a de impedir facer o que quere a quen goberna. Os galegos non confiaron no equilibrio do PSOE nin en Galiza nin no Estado, nin nas últimas autónomicas nin nas últimas xerais. Todos sabemos porque, sabemos do que son capaces estos políticos socialistas si se lles da renda solta. Son tan caciques coma os do PP, por suposto, pero o seu perigo non radica ahí, senón na sua falla de escrúpulos… e para iso está o pasado, para lembrárnolo: desfalcos, terrorismos de estado, corrupción, paro, precariedade económica,…

Claro que quen emprega as verbas mais duras contra os nacionalistas é a superxornalista Cristina Huete. Venme a memoria un artigo que escribiu recentemente esta señora sobre as canteiras de Xunqueira de Ambía, na que a superxornalista destacaba no seu artigo que a fiscalía denunciaba unha suposta ilegalidade da Consellaría de Industria de Ourense pola única razón de ser unha Consellaría do BNG e calaba malintencionadamente -ou ben- a actuación da Consellaría de Medio Ambiente dirixida polo seu querido e superconselleiro Paxti Vázquez.

Dende o primeiro intre o Grupo local do BNG tivo moi claro que é o que estaba a suceder no Monte da Farria; aquilo tratábase dun delito ecolóxico e por iso se puxeron varias denuncias perante o Concello de Xunqueira de Ambía, o SEPRONA, a Consellería de Industria e a Consellería de Medio Ambiente. Destas dúas últimas nunca recibimos ningunha resposta, silencio total. Por suposto, ningunha destas institucións moveu un dedo ata o día de hoxe para poñer fin a práctica delictiva que se estaba e está levando a cabo no Monte da Farria.

A que se debe ese silencio? Seguro que a nosa superxornalista de investigación non lle interesa contalo. A min si. Un dos empresarios da pedra que agrediu o noso Monte seica se move na órbita do PSOE, un tal Antonio Domínguez, presidente dos graniteiros de Ourense, do que C. H. decía “ahora desvinculado de la empresa” -referíndose a Farriense de Granitos- e ignorando interesadamente -ou non- que é o dono doutra das empresas alí asentadas, EXELCO de Granitos, a mesma que segue na actualidade explotando un aserradeiro ilegal nun Monte protexido.

Este home garda un relación de amizade co superconselleiro Paxti Vázquez e con moitos outros cargos do PSOE local e provincial… pero eu non creo que sea esa a razón pola que a Consellaría de Medio Ambiente non fixese nada ante as continuas denuncias do BNG… esta é a derradeira denuncia:

Eleccións xerais 2008

Finalizada a campaña chega o momento da analise e sobre isto so pode dicerse que os resultados do BNG no noso concello foron moi satisfactorios xa que se superaron os resultados de fai catro anos dun xeito espectacular, subindo o número de votos cerca dun 83% (non estaría mal acadar esta porcentaxe en tódolos concellos) o que supón para a nosa conta 71 votos mais. En total 157.
Pero tamén hai que ver de onde vimos. Si botamos unha ollada a base histórica das eleccións xerais podemos ver que os resultados obtidos polo BNG en Xunqueira de Ambía no ano 2004 foron un verdadeiro desastre xa que a nosa formación perdeu a metade dos votos acadados no 2000 pasando de ter 167 votos neste último ano, sendo entón a segunda forza mais votada no Concello de Xunqueira de Ambía, a colleitar 86 votos. Naquela etapa o BNG viña dunhas municipais nas que acababa de perder o seu único concelleiro tras prescindir de Xosé R. Cabido -a mala elección da candidata tivo boa parte da culpa- e afrontaba a campaña en Xunqueira de Ambía sen contar con ningún tipo de presenza, nin material -cartaces, megafonía, trípticos, etc.- nin humana. Si partimos da base de que o sucedido fai catro anos foi un desastre temos que chegar, obrigatoriamente, a conclusión de que o resultado actual non é tan espectacular, de feito están ainda por baixo dos resultados obtidos nos anos 2000 (167 votos) e 1996 (159 votos), onde o panoráma político non era tan favorabel para o nacionalismo.
Agora xa temos a vista posta nas vindeiras eleccións autónomicas de Galiza e, francamente, temos que mellorar para superar os resultados históricos do BNG no noso Concello e, sobre todo, para voltar a ser a segunda forza política en importancia de votos. Ese é o obxectivo.

As miserias duns miserables

Poucos poden pensar cando ven pasar o Sr. José Luis Gavilanes Losada nuns dos seus cochazos de luxo, co seu traxe de Carolina Herrera e as gafas de sol nun día nublado que quen conduce é un ser miserento. Como o ía ser rodeado de tantos luxos? A sua miseria radica non na escaseza de bens materias senon na mingua de principios morais. So así se pode comprender como aquel camareiro sen estudos de aspecto famélico se acabase converténdo nalguén que presume de ter todo un imperio nas suas mans (COPASA, Áridos de Astariz, Betunes y Fimes, Productos Betuminosos de Galicia -PROBIGASA- GESECO, Empresa Gavilanes, Farriense de Granitos, Coporsa, etc.), un imperio que incluso surca os océanos, iso si, todo despois de levar atrincheirado no Concello de Xunqueira de Ambía preto de 30 anos.
Contrasta, e moito, a súa escandalosa puxanza económica persoal co deterioro e o desamparo do noso Concello. Será casualidade -que non a é- pero a medida que o Concello de Xunqueira de Ambía foi perdendo o seu esplendor él foise facendo mais rico.
Pero non era diso do que quería falar, o que hoxe me trae aquí é a recente campaña electoral. Cada vez que hai campaña él acostuma a visitar a cada veciño do pobo, incluso a aqueles que sabe que non lle vota, pero sobre todo detense de xeito moi especial coas persoas maiores. Sempre lles vai con contos como que “si lle votas os outros -os outros somos PSOE e BNG- vanche quitala paga”, “si volven os roxos vanvos quitalas terras”, “os do BNG son uns terroristas” ou “como gañen os outros volvemos a guerra civil”, entre outras lindezas.
Vos pensaredes, “iso non o cree ninguén”. Somos un Concello con 1.365 votantes e perto de 800 están por riba dos 65 anos e, ademais, unha cantidade moi importante supera os 80 anos. Van todos votar. Non falla un! Verdade que agora xa parecen mais creibles esas historias? Sonno porque moitas desas persoas xa viviron na súa infancia as guerras, a fame e as opresións. O noso alcalde, Jose Luis Gavilanes Losada -perdoade que repita tanto o seu nome pero é que non quero deixar dúbidas sobre quen estou falando-, sabe dos medos da xente e sabe espremelos ben, por iso en canto ten unha oportunidade, normalmente en periodo electoral, acercase a eles e failles revivir etapas pasadas, lonxanas, esquecidas. Tráelle ao presente pantasmas do pasado. Eles con iso sufren, posiblemente non durman en días, pero voóanlle… e con iso está todo dito.