opinións

mais é menos

por
clica na imaxe para ampliar

Onte atopeime cun programa electoral do PP -sempre está ben votarlle unha ollada ó que ofrece a competencia- e leveime unha gran sorpresa. Non sabría definila como boa ou mala, supoño que todo dependerá de si o PP acaba gobernando ou non no Estado a partires do 9 de marzo. Baixo o título “MENOS IMPOSTOS” dinos que o 60% dos galegos non pagarán na vindeira lexislatura o IRPF.
Como xa todos sabemos a estas alturas o PP pretende eliminar as retencións dos salarios que non superen os 16.000 € anuais -non é o mismo que che quiten as retencións a que che quinten os impostos, pero iso é outro tema- e segundo o PP nesa situación estamos o 60% dos galegos.
Pois ben, en lugar de prometernos aos galegos uns salarios máis dignos, políticas que nos leven a converxer coa media salarial europea (2.977 €/mes en 2007) ou reducir esa porcentaxe do 60% a un 40% ou 30%, o que o PP nos ven a prometer ao 60% dos galegos é que durante os próximos catro anos non pasaremos de ter uns soldos que superen a renta anual de 16.000 € (apenas 1.143 €/mes).
O que queremos os galegos é ter soldos dignos, ainda que iso nos supoña unha retención mensual nas nosas nóminas. O que queremos os galegos son máis e mellores servizos -carreteras, autopistas, tren de alta velocidade, hospitais, residencias, centros de días, galescolas, etc.- e sabemos que iso custa cartos e, claro, si non se recauda suficiente habrá que suprimilos. A máis descontos fiscais menos servicios sociais. O que queremos os galegos é que non nos tomen o pelo.

A cultura galega refulxe na Habana

por

Estos son os datos que presenta a Consellería de Cultura sobre a Feira Internacional do Libro de A Habana:

Datos FILH 2008

– 520.000 visitantes
– 1,2 millóns de libros vendidos
– 32 países participantes
– 70 expositores cubanos
– 81 expositores internacionais, entre eles stands das feiras de Frankfurt e Guadalajara.
– 60 xornalistas acreditados de 14 países, entre eles Reuters, Associated Press, CNN e BBC.
– Anteriores países convidados (desde 2000): Italia, España, Francia, Comunidade Andina de Nacións, Alemaña, Brasil, Venezuela e Arxentina
– País convidado 2009: Chile

Galiza na FILH 2008

– Asistencia pavillón galego e actividades galegas: 192.000 persoas
– 200 actividades literarias e artísticas
– 11 exposicións
– 19 editoriais presentes
– Edicións ‘ex profeso’ para a FILH: antoloxías de poesía e de narrativa. Outras publicacións: folletos, ‘René no conoce Galicia’, revistas Letras de Galicia e 100.000 follas voandeiras.
– Delegación de 150 persoas (editores, escritores, programa académico, debuxantes de banda deseñada, músicos, audiovisual, actores, artes plásticas)
– Investimento total da Consellaría de Cultura e Deporte: 1,3 millóns de euros.
– Premio ao mellor stand internacional desta edición da Feira

Acordos institucionais no marco da FILH

– Acordo de colaboración co Instituto de Literatura e Lingüística para dixitalizar arquivos galegos en Cuba (en colaboración co Consello da Cultura)
– Acordo de colaboración coa Escola Internacional de Cine de Cuba
– Acordo de colaboración co Instituto Superior de Arte (ISA)
– Acordo co Museo Nacional de Belas Artes para a catalogación do fondo galego

Colaboracións artísticas

– Descarga ao vivo, combo de músicos galegos e cubanos
– Ópticas cruzadas, cineastas galegos e cubanos

Outras feiras

– Andalucía, cultura convidada en Guadalajara 2006: 360 participantes, 3 millóns de euros de investimento
– Cataluña, cultura convidada en Frankfurt 2007: 11,5 millóns de investimento

A min todo o diñeiro -público ou privado- que se invirta a prol da cultura galega paréceme pouco e si na feira internacional de A Habana se invertiron 1.3 millóns de euros, coa repercusión que esta feira ten, considero un regalo o prezo pagado -sobre todo si temos en conta o que as delegacións andaluza e catalana gastaron nas feiras precedentes-. Vendo, lendo e oindo o que algúns fan, escriben e din soamente me podo reafirmar en todo o dito, pois son estas persoas -sobre todo os periodistas do xornal ourensán La región– as que mais fan día a día por arrinconar a cultura galega, menospreciándoa, repudiándoa e utilizándoa o xusto para asegurarse as suvbencions que a Consellaría de Cultura reparte cada ano entre os xornais do país. A súa é unha reacción miserabel.

¿Cántos cartos recibe cada ano La Región nese concepto? Sexan moitos -que é o mais probable- ou poucos… ESES SI QUE ESTÁN BEN MAL EMPREGADOS.

Moitos aproveitaron a presenza de Galiza na Feira Internacional do Libro de A Habana para criticar o réxime cubano. Velaquí un exemplo claro de misturar churras con merinas pois xa me diredes que ten que ver unha Feira Internacional do Libro (independetemente de onde se celebre) co réxime político do lugar de celebración. A Feira Internacional do Libro de A Habana persegue o mesmo que calquer outra feira: poñer en contacto a tódolas partes intervintes nun sector concreto, neste caso editoriais, autores críticos e lectores. É por iso que o éxito desta Feira non se pode cuantificar soamente polo número de libros vendidos, senon polos contratos cerrados entre autores e editoriais para a comercialización de libros noutros países e noutras linguas.

Podería cerrarse nunha feira coma esta un contrato entre un autor galego e unha editorial china para vender alí os seus libros en chino? DENDE LOGO QUE SI! Por iso unha Feira é algo mais que un escaparate, é un mercado público –así o define o dicc. da lingua galega- e que un mercado se celebre en Cuba, que queres que vos diga, pois supón un importante avance no réxime político da illa, sobre todo si temos en conta que o réxime comunista -alí instaurado- repudia o capitalismo, á economía de mercado. Si o feito de que A Habana se converta nun mercado internacional supón de por sí un avance, polo feito de que se poidan facer negocios en Cuba, ainda é máis relevante que eses negocios teñan que ver coa cultura, con libros, por canto hai de ideoloxía, de filosofía política, detrás de cada novela, de cada poesía ou de cada obra de teatro, ensaio… Pode decirse que Cuba amosóuse aberta e receptiva a entrada de novas ideas, ainda que sean contrarias ao seu réxime. Alomenos nese eido as autoridades cubanas foron moito mais tolerantes que os fascistas daquí de toda a vida, aqueles que non soportan a quen pensa distinto e que si puidesen, abofé que nos calarían.

A guerra das linguas

por
Tíñamos en Galiza un bilingüismo armónico -así o definían algúns- cun claro avance do castelán sobre o galego xa que o uso do galego íase acurtando paulatinamente, sobre todo, pola falta de referentes do galego nos medios de comunicación, onde temos unha canle en galego frente a ducias en castelán, esquema que se repite na prensa escrita, na radio e, como non, en internet. Foi necesario un cambio de goberno para que nos désemos conta da situación tan desfavorable que ten o galego, se empezasen a adoptar medidas para socorrer a nosa lingua i é entón cando aparacen na escena os de Galicia Bilingüe. ¿Onde estaban estes durantes as derradeiras décadas? ¿Onde estaban durante a dictadura de Franco?. Onde ían estar: estes que agora nos ven coa leria do bilingüismo eran entón os opresores, os que nos prohibían falar catalán, euskaldún ou galego. Estes que se agochan baixo o lema de Galicia Bilingüe -que non son outros que os do PP- o único que perseguen é erradicar a nosa identidade nacional facendo desaparecer definitivamente a nosa lingua, a nosa cultura, a nosa historia, as nosas costumes, o noso arraigo a ésta terra,… entendendo terra en toda a sua folgura.
O que non entenden é que nunca, NUNCA MAIS, lles permitiremos que nos tapen a boca, nos cerren os ollos ou nos taponen os oídos. NUNCA MAIS !!

Actualización do 28 de febreiro de 2008 :

Como puidestes ver no debate de onte na TVG o BNG non se esquece da movilización cidadá e cívica de NUNCA MAIS. Anxo Quintana achacou o cambio da política do Estado en relación con Galiza e as infraestructuras do noso país a aquel alzamento popular, a presenza de milleiros de galegos invadindo as rúas de Madrid. ¿Hai motivos agora mesmo para repetirse un suación así? Persoalmente penso que non, existen casos aillados que danan a nosa paisaxe como os proxectos de construcción de macropiscifactorías na costa -creo que so un, pois o de Pescanova xa foi rexeitado-, canteiras ilegais, invasión de aeroxeradores nos nosos montes -antes eran as centrais e minicentrais, as que afortunadamente se lles puxo freo- a construcción de vivendas na costa -todo elo protexido recentemene pola Lei do litoral e a Lei da Biodiversidade-, etc., etc. Situacións todas elas denunciables e, por suposto, perseguibles no ámbito da xustiza, como así o fixemos en Xunqueira de Ambía coas canteiras do Monte da Farria, facendo o mínimo de ruído posible, e actuando con todos os instrumentos existentes nun Estado de Dereito.

a compra do voto emigrante

por
Cada vez que temos eleccións en Galiza atopámonos co mesmo problema: o codiciado voto emigrante. Para conseguilo partidos coma PP e PSOE están dispostos a todo. Son de sobra coñecidos os famosos cheques asistenciais que os nosos políticos van a repartir en persoa por toda latinoamérica. O último exemplo desta denigrante conducta foi o cheque entregado polo lider (seica se lle chama así) da oposición , o SR. Feijoo, en nome da deputación de Pontevedra. Dicen dende o PP que llelo entregaron para que non se perdera. Moi ben… pois agora que non se esquezan de devolvelo. Non é menos patético ter que escoitar que dende o PSOE se pida a dimisión do Sr. Feijoo por este feito. O mais coherente sería que tódolos responsables do PSOE na Galiza exterior dimitisen e logo lle pedisen os do PP que fiseran o mesmo. O que hai que ver…
A imaxe foi lograda grazzas a pezones blancos: con mariano todo es posible

Gañará o menos malo

por
Por moito que dende certos medios de comunicación, que comparten causa co partido do Goberno, intenten persuadirnos de que o PSOE vai a gañar as próximas eleccións xerais -vésaxe a Cadena Ser e El Público – a sensanción de empate é a mais convincente. Si non pasa nada raro neste tempo, gañará o menos malo porque son moitos os que non queren ver no poder a un PP retrogado, demasiado apegado a extrema dereita e que ven anunciando no seu programa electoral un recorte de dereitos ós cidadáns en canto a educación, respeito as minorías sociais, extranxería, etc., de feito pretende levar a cabo unha involución política e frear tódolos avances sociais postos en marcha na última lexislatura, ou cando menos, que alguén -os seus achegados- poida facer negocio con eles -privatizando os servicios sociais nacidos da Lei da Dependencia-. O único argumento do PP para gañar estas eleccións é meter medo os cidadáns. So lles falta decir “… que ven o lobo!”.

Pero tamén son moitos os que non queren ver o Goberno en mans de alguén que so se dedica a repartir cheques para movilizar ó electorado no seu favor: cheque-bebe, cheque-vivenda e agora o cheque-IRPF. Para que un estado funcione ben é necesario poñer en marcha políticas progresistas que cren riqueza -mellora das comunicacións, I+D+I, formación profesional,…- e non coller o diñeiro sobrante e ilo repartindo casa por casa. Repartir ese diñeiro so pon de manifesto unha cousa: que o PSOE non ten ningún proxecto para o desenrolo do Estado.

Ámbolos dos son un perigo e, sen embargo, un dos dous será o gañador das vindeiras eleccións porque non existe unha terceira opción con posibilidades de disputarlle o poder. Afortunadamente ningún dos dous poderá gobernar en solitario e as suas decisión serán fiscalizadas polos partidos minoritarios, sobre todo nacionalistas. Serán as minorías quen lle teñan que por freo os desvarios do gañador.

ÓENSE TAMBORES DE GUERRA…

por
Di un provervio turco que “si a miña barba se queima, veñen outros a prender a sua pipa nela”. Hai tempo xa que en Madrid, Esperanza Aquirre e Alberto Ruiz-Gallardón están acendendo o lume diante das barbas de Rajoy, pero non para prender a pita da paz. A pelexa que se traen este dous non é mais que o reflexo da división interna que existe dentro do partido entre extremistas e centristas para recoller o relevo de quen xa todos vaticinan perdedor das próximas eleccións xerais.

A recente exclusión de Alberto Ruiz-Gallardón das listas populares en Madrid e a decisión de poñer como número 2 das listas a un declarado anticatalanista coma Pizarro, deixa ben claro hacia onde se dirixe este partido: a disolución. Si, porque lembremos que o PP é o resultado da unión de AP e UCD, o partido de centro que entonces lideraba Adolfo Suárez. Tras esa fusión puxeron en marcha unha falsa imaxe de “partido de centro” que os levou ó poder en 1996. Cando chegaron ó poder aguantaron a sua farsa mentras non tiverón maioría absoluta pero, unha vez alcanzada esta, desprendéronse das suas máscaras e amosáronse tal como son, coma un partido reaccionaro de dereitas.

Ainda non se deron conta de que xa non gobernan e de que nunca convencerán, coas suas maneiras, a un pobo que rexeita eses extremismos do pasado. Si o PP busca solucións para a sua crise que non perda o tempo, o seu xa non ten arrenxo, pasaralle coma UCD e acabará desaparendo dos escaños de parlamentos e concellos. Xurdirá, para ocupar esa vacante, outro partido de nova creación que sepa aglutinar o ideal de todos eses cidadáns de centro moderado que hoxe non se ve representado por ningún partido… tal vez alí atope acougo Alberto Ruiz-Gallardón.

Prácticas mafiosas

por
Cando me metín en todo isto sabía perfectamente onde me metía, por iso non me sorprende comprobar que todo aquilo que oía era realmente certo. Dende que formo parte da candidatura do BNG por Xunqueira de Ambía decateime de que moita xente me evita, coma si tivese piollos… O mesmo lle sucede os demais membros da candidatura, convertéronnos en enemigos do pobo.

¿Por que pasa iso? ¿Cómo sucede iso? Iso ocorre porque temos un alcalde, José Luis Gavilanes, do PP, que goberna o Concello coma un ganster o seu territorio. Controla e manipula o que é del e tamén o que non é del. Él é quen da traballo, directa ou indirectamente, a maioría dos paisanos da vila, centos de familias viven grazas a sua bondade e, aínda que moitas veces se senten explotados nos seus traballos, prefiren seguir a súa doctrina antes que quedar sen pan.

Moitas destas persoas dixerónnos que teñen prohibido dirixirse ou confraternizar en público cos membros da candidatura do BNG, que calquer acercamente pode acarrearlle consecuencias moi serias.

Éste senvergoña leva 28 anos na alcaldía do Concello de Xunqueira de Ambía. Entón non tiña nada e hoxe ten todo un imperio a conta de irse quedando cos negocios e propiedades compradas a precio de saldo a aqueles que se ven afogados económicamente, víctimas da súa política. Outros montan negocios con él en sociedade porque saben que é a única maneira de que saían adiante. Trátase, coma na Idade Media, dun dereito de pernada.

Os paisanos do pobo tan so ten duas saídas: baixarse os pantalóns e acceder a tódolos seus designios ou marcharse para sempre do que foi seu fogar. Por ésta última vía optamos nos últimos 28 anos mais de 2.000 persoas. Trátase, en certo modo, dunha limpeza étnica: os que non cedemos a sua chantaxe ímonos de tal maneira que a proporción de lacaios vai en aumento a pesar da diminución da poboación.

Os mais afortunados son os xubilados, que non dependen del pra cobrar a fin de mes, pero son a vez os mais vulnerables e manipulables, ó non ter a súa carón os membros da familia que os defendan. Por iso cando un cacique os vai a recoller a súa casa, suben o coche; cando lles meten o voto do seu partido na man, cóllenno; cando os acompañan ata a porta do colexio -e a veces ata a urna- non rechistan; van dereitiños a urna co sobre que lle deron -mirando de reollo con nostalxia a liberdade que dan as cabinas pra elexir un voto libre- porque saben que dende atrás os vixían.

E logo temos que escoitar, dende Madrid, a membros do PP denunciar que en Euskadi non se vota con liberdade. Xa nos gostaría en Galiza a liberdade dos vascos.