A xornada electoral nun concello do interior de Galiza empeza un día antes, polo menos para os membros do PP. A xornada pra les empeza xa o día previo, reunindo a primeiras horas da tarde a tódolos caciques do concello, uns 50 mais ou menos, para repartir as tarefas da xornada electoral –interventores, apoderados-acarreadores, máis acarreadores, coaccionadores, intimidadores…– e acto seguido vanse polos pobos a repartir votos (refírome ós sobres, que así se lle chama aquí -sobre entregado… voto garantido-), como si non fose suficinte todo o mes de campaña previo. Iso de reflexionar non vai con eles.

O día da votación son os primeiros en chegar a cada Local Electoral, pra min que nin dormen. En cada Local hai caciques a moreas, tantos que calquer persoa co coñecemente xusto, que son moitas, poderían verse amedrentadas e coaccionadas por eles; non faltan tampoco os graciosos do pobo nin os lamecús que están a espera de que apareza por alí o alcalde pra arrimarse a el e lambelo. A xente enseguida empeza a chegar os colexios electorais e pronto, tamén, se empezan a ver os primeiros acarreos. Non é ningunha sorpresa. O ritmo é frenético durante toda a mañá, tanto que a mediodía xa votara na mesa mais dun 50% do censo electoral.

Sería un fenómeno de estudio o feito de que unha poboación que ten cerca dun 80% da súa poboación nunha franxa de idade superior os 65 anos sexa unha das mais activas electoralmente si non fose porque a orixe de tal actividade radica na obriga de ir a votar imposta polo Alcalde do pobo, unha obriga vixiada, controlada.

Outro fenómeno que se produciu foi o “voto express” ou “televoto” de última hora. Este consiste en que o interventor fai facendo listas das persoas que faltan por votar e pasalla a un dos acarreadores que está fora; éste colle a lista, vai a casa daquelas persoas e trainas a votar. Na mesa na que eu estaba esa labor facía Florencio Salgado Fernández, interventor e candidato do PP e o que carrexaba era seu pai, co coche da súa empresa SALGADO S.L.

Noutras mesas do Concello tamén se deron algunhas anécdotas, por exemplo na que estaba na Casa do Concello, a que acudiron a votar persoas que estaban censadas alí mesmo. Outra anécdota moi boa é na que un dos nosos inteventores lle pregunta a un dos candidatos do PP se coñecía a unha persoa que aparecía nas listas do censo e éste resposta que non; quedou branco cando lle dixeron que vivía na mesma casa ca el.

Así funciona a democracia nos pobos, a democracia do medo. Agora entendo a moitos vellos cando dín que “con Franco se vivía mellor”. Lóxico: entón no tiñan que votar e por iso non sufrían as aldraxes -públicas e privadas-, coaccións, chantaxes e as intimidacións de agora.

Esta longa fin de semana estivemos de campaña polos pobos de Xunqueira de Ambía, pateando pobos arriba e abaixo, falando con todo aquel que nos encontramos e repondo carteis arrincados polos caciques de sempre.

Encontrámonos con moitas persoas contrariadas coa labor do alcalde, con persoas que realmente teñen ganas de darlle un cambio a súa vila, persoas que votan en falta servicios e información sobre os novos servicios que se porán en marcha, coma a Lei de Dependencia ou o Banco de Terras. Quéixansenos de que dende o concello non se lles proporciona información algúnha sobre como acceder a eses servicios que a Xunta está a por en marcha. Non hay dubida que na batalla entre os concellos gobernados polo PP e a Xunta de Galiza quen vai a sair perdendo son os de sempre -os cidadáns-, pondo en perigo, a rebeldía destes concellos, un dos dereitos fundamentais de tódolos cidadáns, a igualdade.

Démonos conta tamén como moita xente ten medo a falar de política, sobre todo entre os máis maiores. Teñen medo tamén a que os caciques descubran o seu voto, preguntándonos, en moitos casos, si os sobres son iguales ou si se ve a trasluz o seu contido. Comprobámoslle que non se ve nada e aconsellámosllle que si ten medo a que os sobres sexan recoñecidos os intercambien polos de outro partido -xa sabedes cal-. Teñen medo, definitivamente, de que os vaían buscar a casa e de que os obriguen a votar contra a súa vontade.

Para moita desta xente o voto e tan segredo que nin sequera saben a quen votan. Ben, si o saben, pero nunca verán a papeleta que vai dentro do sobre.

Puidemos comprobar estes días que no noso concello hai moita xente que está vivindo fora, noutras vilas, e que vota a outros partidos diferentes do PP. Puxémonos a facer cálculos e chegamos a conclusión de que si retornasen todos aqueles que se foron o actual grupo de goberno non volvería a gobernar xamais. Esas son as consecuencias da limpeza étnica a que me refería no post anterior.

Descubrimos tamén o medo e a prepotencia do PP. O medo que lles fixo pavimentar tódalas rúas dos pobos en 15 días, o medo que fixo que o Alcalde censara en Xunqueira de Ambía a tódolos empregados das súas empresas, ata tal punto, que catro deles “viven” na propia casa do concello. A prepotencia failles dicir que van a sacar eles tódolos concellais (9-0-0, din), a prepotencia que os mete nas cociñas da xente, a prepotencia de poder pagar paparotas e empregados servís pra facer propaganda,…