política

A externalizacion da Xunta

por
Si por algo pasará a historia o actual goberno da Xunta de Galiza será por batilo record de creación de empresas públicas. Crear empresa pública é un factor desivo no desenrrolo dunha sociedade -certo- sempre e cando non se faga a conta de externalizar servizos públicos que xa se ofrecían directamente pola Administración. A derradeira é Galaria, “unha empresa creada por Sanidade para “explotar” centros sanitarios” calificada polos síndicatos como un “chiringuito”. Non é o primeiro, xa houbo outros antes: SEAGA, Consorcio Galego do Benestar,… Todo o que o PP fixo mal en 16 anos o bipartito agravouno, di Feijoo. Todo non, pero moitas cousas si.

Externalización: descentralización das competencias cara a axentes -entes públicos ou privados- alleos á organización mátriz que se descentraliza ainda que esta poida participar parcialmente. Este sería o caso das sociedades anónimas vinculadas a administración como empresas públicas ou sociedades de capital mixto.

Estas iniciativas non perseguen otra cousa que non sexa burlar os controis que a Administración establece sobre a actividade pública, representando ademais, a privatización de servizos, unha transferencia á iniciativa privada da propiedade de activos públicos e de responsabilidades na provisión, a financiación, a producción e a adquisición de servizos públicos. Estas prácticas levan a cabo tamén unha certa superposición ou confusión no desempeño do servizo.
Un exemplo disto é o Servizo de Extinción de Incendios de Galiza que o realizan ó mesmo tempo empregados da Xunta e da empresa pública SEAGA, estándo todos baixo a dirección da Xunta de Galiza, e dicir, que si hai un lume no Carballiño e alí hai unha brigada de SEAGA, non serán os mandos desta empresa quen lle dean a orde de ir apagalo, o contrario, a orde virá da Xunta; polo cal, tampouco sorprenden certas declaracións dos sindicatos cando manifestan abertamente que se trata unha ETT. E que o é!! O único que fai SEAGA é aportar traballadores a Xunta, como o faría calquer outra ETT e, todo isto, sen ter que pasar polos rigorosos controis que se prevén na contratación pública o que lles permitirá levar a cabo unha política clientelar-ou o que é o mesmo: enchufar ó parente, ó amigo ou ó veciño- ademais de encarecer a prestación do servizo ó ter que crear unha estructura organizativa paralela á da Xunta de Galiza (co seu consello de administración, presidente, vicepresidenta, director xerente, directores provinciais,…). Claro que a unha ETT esíxeselle ter un mínimo de 12 traballadores con contratos estables ou de duración indefinida. Pero de contas quen sabe é o Conselleiro, que para iso é matemático, e eu non pasei de ser una alumno do montón… nesa faceta. Das subcontratacións que SEAGA fai a certas empresas “amigas” no rural falarei máis adiante.

Noticia… relacionada?

Estados fallidos

por
No ámbito político, a difusión deste termo foi en boa parte resultado do 11 de setembro de 2001. Os ataques foron directamente relacionados polo goberno de Bush co colapso do estado en Afganistán, feito que facilitou o entrenamento e a organización de grupos terroristas nesa rexión. Neste contexto, a identificación de estados a punto de desintegración ou fallidos pasou a ser un obxectivo da seguridade nacional para Estados Unidos.

Estados fallidos: con este concepto alúdese a aqueles estados incapaces de prover os bens políticos fundamentais asociados á idea de estado: seguridade física, institucións políticas lexítimas, administración da economía e benestar social (Patrick, 2006).

Entre as iniciativas que analizan o grado de estado fallido dun listado de países está a promovida pola organización Fund for Peace, que toma en consideración 12 criterios (movementos masivos de refuxiados e desplazados, suspensión ou aplicación arbitraria do estado de dereito, deterioro dos servizos públicos, severo declive económico, etc.).

Nestes derradeiros días, logo da morte de dous soldados nun atentado en Afganistán, a moitos dos políticos deste país, entre eles o nacionalista Francisco Jorquera, faltóulles tempo para pedir contas ó goberno pola presenza das tropas españolas en Afganistán. A ningunha destas formacións políticas se lles ocurriu preguntar, non agora, en ningún momento, polas labores de reconstrucción do estado fallido de Afganistán. Eu non son para nada inocente, ben sei que o feito de que as tropas internacionais estén en Afganistán e non en Somalia, Sudán, Congo,… por exemplo, está directamente relacionado cos intereses gasísticos e petrolíferos de Halliburton, empresa estreitamente relacionada co actual vicepresidente dos EEUU, Dick Cheney.

Do mesmo modo que rexeito moitos dos argumentos para a presenza de tropas internacionais en Afganistán, tampouco podo aceptar a demagoxia e insolidariedade que se agocha detrás de todas estas manifestacións oportunistas que se suceden trala morte de alguén neste tipo de misións. O que se debería facer nestes casos é gabar a quen tivo a firmeza, valentía e solidariedade de acudir en axuda daqueles que máis o necesitan, porque, non ó esquezamos, quen forma parte do exercito é plenamente consciente de cal é a labor que vai realizar… e hoxe en día, ninguén vai obrigado.

Os europeos -galegos incluidos- dende a descolonización vivimos mirándonos para o embigo. Ese proceso descolonizador xurdiu trala segunda guerra mundial co fin de asentar os estados europeos sobre unha base territorial máis concentrada e gobernable, sen territorios alén do mar, o que deixou a estes novos estados -en América, África e Asia- sen ningún tipo de infraestructura básica, sen unha verdadeira identidade de país, froito da diversidade étnica, lingüística e relixiosa, pero cunha economía totalmente dependente da vella Europa. Nestes estados fallidos, especialmente en África, sucedéronse as guerras, as epidemias, a fame,… e todo tipo de catastrofes, ante a cegueira dos que noutra época foran os seus colonizadores. Por iso, as preguntas axeitadas deberían ser: porqué non están as tropas internacionais no corno de África? porqué non están no Nepal ou en Myanmar? porqué non están en Centroáfrica, no Congo, Chad, Zimbahue… ou no Sáhara? Hai moitas preguntas boas que agardan resposta.

O que eu espero é que as tropas internacionais non se retiren de Afganistán ata que este estado se converta nunha democracia capaz de prover ós seus cidadáns, xa non dos mesmos servizos que temos nos en Europa, pero si daqueles máis básicos: infraestructuras, administracións públicas, sanidade, xustiza, seguridade, etc. É unha débeda que o mundo occidental e desenrolado ten contraída co mundo subdesenrolado… e xa vai sendo hora de que a pague!

Desafectación política

por
A desafectación política ou desafectación democrática, seguindo a terminoloxía anglosaxoa, é o resultado do crecente distanciamento entre a cidadanía e os seus gobernantes, segundo afirma Ferrán Requejo no artigo Desafección, partidos e medios, publicado en La Vanguardia. Entre os factores que inciden nesta desafectación eu destacaría a falta de eficiencia dos gobernos, por unha parte, e o ensimismamento da clase política en polémicas de pouco alcance. 

Desafectación política: faise referencia a caída da satisfacción e a confianza nas actuacións das institución políticas (partidos, administracións, gobernos, parlamentos) e nas autoridades e políticos en xeral, que se reflexa nas enquisas e tamén se amosa na tendencia a volatilidade electoral e na baixada da militancia partidista

Hoxe, lendo a entrevista que Daniel Salgado fai a Xosé Manuel Beiras en El País, atópome coa seguinte afirmación do lider (sic) nacionalista: “cando se trata de proxectos políticos para transformar a realidade, forzosamente ten que haber unha relación dialéctica entre a elaboración do pensamento e a práctica política”.

A diario, cando a pé de rúa vemos e sufrimos a crise económica escoitamos os nosos dirixentes políticos minusvalorala o mesmo tempo que se anuncian medidas que nunca chegan ó cidadán. Escoitamos como se pon en marcha plans que custan millóns, centos de millóns,… anúnciansenos a bombo e platillo, pero nós, os cidadáns, non só non vemos un can, senon que nós embarga a certeza de que eses plans millonarios ímolos acabar pagando todos. Dísenos unha e outra vez que o tempo das listas de espera se van reducindo, pero cada vez que algún de nos acode ó Sergas a sacar unha cita dámonos de bruces coa cruda realidade. Eu, a derradeira vez que solicitei unha cita -pra consulta- foi a principios de febreiro e déronma pra decembro. Cantas veces tivemos que oir ou ler a Conselleira e Sanidade, María José Rubio, negar a existencia deste problema, e de habelo, botarlle culpa a administración anterior. Tamén se acusaba a administración anterior de favorecer a fuga de cerebros de Galiza, a marcha de man de obra cualificada, a proliferación de emprego precario en Galiza, incluso promocionalo… Quen máis creía na necesidade de impulsar e promocionar o emprego estable e de calidade na terra era o BNG (ver páxina 15). Que fai en canto chega ó Goberno da Xunta? Crear chiringuitos. Así os califican tódolos sindicatos. O caso máis abriante é o da empresa pública SEAGA, que en case dous anos de existencia tan só creou seis postos de traballo fixos (estes) e miles temporais… O que fan é falar, lanzar mensaxes para quen non sufren os problemas da sociedade, cautivalos e gañarse o seu voto. Quen os sufren, evidentemente non os creerán e, posiblemente, tampouco os votarán. Este grupo de persoas son para o poder un mal menor.

Onde está a relación entre a práctica e a dialéctica que propugna Beiras? Un goberno que non é capaz de levar a práctica o seu ideario político non pode presumir de eficacia.

Falaba tamén das polémicas de curto alcance, como outro dos factores de desafección política. Isto lémbrame a un artigo que me remetiu Jaume López, publicado en La Vanguardia por Salvador Cardús i Ros titulado “Chiscos a antipolítica“. Neste artigo o autor critica a xustificación que o candidato do PSOE, José Montilla, fai das súas propias actitudes para a presidencia, en concreto, a “vocación de servir os demáis” e o “amor polo país”. Entende S. Cardús que “se trata do típico caso que Jean Baudrillard calificaría de “negación simbólica”, na que se afirma xusto o contrario do que as palabras din: a vontade do poder manifiestase sublimada como actitude de servicio”. A que ven este desdén polo poder? De verdade creen os políticos actuais, profesionais todos, que nos creemos que o que lles preocupa e servir o seu país e non o poder? A veces da a sensación de que si fose por eles nin se presentarían, que si fose por eles nin terían soldos, nin dietas, nin coches de luxo,..

Como lle decía Cicerón a Tiro, en Imperium, a novela de Robert Harris, “tende coidado sempre co home que asegura que non persegue o cargo, ese é o máis perigoso de todos”.

VAICHE SER DO NACIONALISMO!

por
Os colectivos que falan diferentes linguaxes, na práctica, viven diferentes mundos de realidade. Decíao Edward Sapir en Cultura, linguaxe e persoa, nun ensaio publicado en 1949. Non ía moi errado este lingüista estadounidense ó facer esa afirmación e estóume dando conta desta realidade agora que estou participando nunha serie de debates sobre retos actuais da política. O primeiro tema de debate foi a consulta desbaratada de Ibarretxe, e os referéndums en xeral, e o segundo a lexislación electoral e as modificacións que se prevén neste eido.
Sobre os referéndums chegóuse a conclusión de que no conxunto do Estado tíñase recurrido pouco a esta forma de participación do cidadán na política e que se debería facer máis a miudo, iso sí, limitando o seu uso a nivel estatal e local, evitando que as autonomías poidan recurrir a esta ferramenta. ¿Porqué? Polos perigos que entraña ó nacionalismo alén das rexións nacionais. Seica sómolo demo! No segundo debate, máis que tentar atópala fórmula para dispor dun sistema electoral máis xusto, puiden percibir como aquelas persoas que son de comunidades unilingües o que realmente buscaban era un sistema que deixase ós nacionalismos fora do arco parlamentario, propondo circunscripción única, mínimo porcentual do 5% estatal,…

Chegamos a discutir do significado do termo nación que, para min, co diccionario castelán na man non deixa lugar a dúbidas, somos unha nación. Constitucionalmente tamén, pois o que non pode discutirse e que o termo nacionalidade provén etimolóxicamente de nación… por agora, porque se seguides a ligazón veredes que ese artigo foi enmendando e a Real Academia Española pretende retirar do significado de nacionalidade toda referencia a nación. Vergoña lles debería dar!

Ata onde imos chegar? Algún día chegaremos o médico e queixarémonos:

– dóeme o lombo doutor…

– váiche ser do nacionalismo!

mais é menos

por
clica na imaxe para ampliar

Onte atopeime cun programa electoral do PP -sempre está ben votarlle unha ollada ó que ofrece a competencia- e leveime unha gran sorpresa. Non sabría definila como boa ou mala, supoño que todo dependerá de si o PP acaba gobernando ou non no Estado a partires do 9 de marzo. Baixo o título “MENOS IMPOSTOS” dinos que o 60% dos galegos non pagarán na vindeira lexislatura o IRPF.
Como xa todos sabemos a estas alturas o PP pretende eliminar as retencións dos salarios que non superen os 16.000 € anuais -non é o mismo que che quiten as retencións a que che quinten os impostos, pero iso é outro tema- e segundo o PP nesa situación estamos o 60% dos galegos.
Pois ben, en lugar de prometernos aos galegos uns salarios máis dignos, políticas que nos leven a converxer coa media salarial europea (2.977 €/mes en 2007) ou reducir esa porcentaxe do 60% a un 40% ou 30%, o que o PP nos ven a prometer ao 60% dos galegos é que durante os próximos catro anos non pasaremos de ter uns soldos que superen a renta anual de 16.000 € (apenas 1.143 €/mes).
O que queremos os galegos é ter soldos dignos, ainda que iso nos supoña unha retención mensual nas nosas nóminas. O que queremos os galegos son máis e mellores servizos -carreteras, autopistas, tren de alta velocidade, hospitais, residencias, centros de días, galescolas, etc.- e sabemos que iso custa cartos e, claro, si non se recauda suficiente habrá que suprimilos. A máis descontos fiscais menos servicios sociais. O que queremos os galegos é que non nos tomen o pelo.

A cultura galega refulxe na Habana

por

Estos son os datos que presenta a Consellería de Cultura sobre a Feira Internacional do Libro de A Habana:

Datos FILH 2008

– 520.000 visitantes
– 1,2 millóns de libros vendidos
– 32 países participantes
– 70 expositores cubanos
– 81 expositores internacionais, entre eles stands das feiras de Frankfurt e Guadalajara.
– 60 xornalistas acreditados de 14 países, entre eles Reuters, Associated Press, CNN e BBC.
– Anteriores países convidados (desde 2000): Italia, España, Francia, Comunidade Andina de Nacións, Alemaña, Brasil, Venezuela e Arxentina
– País convidado 2009: Chile

Galiza na FILH 2008

– Asistencia pavillón galego e actividades galegas: 192.000 persoas
– 200 actividades literarias e artísticas
– 11 exposicións
– 19 editoriais presentes
– Edicións ‘ex profeso’ para a FILH: antoloxías de poesía e de narrativa. Outras publicacións: folletos, ‘René no conoce Galicia’, revistas Letras de Galicia e 100.000 follas voandeiras.
– Delegación de 150 persoas (editores, escritores, programa académico, debuxantes de banda deseñada, músicos, audiovisual, actores, artes plásticas)
– Investimento total da Consellaría de Cultura e Deporte: 1,3 millóns de euros.
– Premio ao mellor stand internacional desta edición da Feira

Acordos institucionais no marco da FILH

– Acordo de colaboración co Instituto de Literatura e Lingüística para dixitalizar arquivos galegos en Cuba (en colaboración co Consello da Cultura)
– Acordo de colaboración coa Escola Internacional de Cine de Cuba
– Acordo de colaboración co Instituto Superior de Arte (ISA)
– Acordo co Museo Nacional de Belas Artes para a catalogación do fondo galego

Colaboracións artísticas

– Descarga ao vivo, combo de músicos galegos e cubanos
– Ópticas cruzadas, cineastas galegos e cubanos

Outras feiras

– Andalucía, cultura convidada en Guadalajara 2006: 360 participantes, 3 millóns de euros de investimento
– Cataluña, cultura convidada en Frankfurt 2007: 11,5 millóns de investimento

A min todo o diñeiro -público ou privado- que se invirta a prol da cultura galega paréceme pouco e si na feira internacional de A Habana se invertiron 1.3 millóns de euros, coa repercusión que esta feira ten, considero un regalo o prezo pagado -sobre todo si temos en conta o que as delegacións andaluza e catalana gastaron nas feiras precedentes-. Vendo, lendo e oindo o que algúns fan, escriben e din soamente me podo reafirmar en todo o dito, pois son estas persoas -sobre todo os periodistas do xornal ourensán La región– as que mais fan día a día por arrinconar a cultura galega, menospreciándoa, repudiándoa e utilizándoa o xusto para asegurarse as suvbencions que a Consellaría de Cultura reparte cada ano entre os xornais do país. A súa é unha reacción miserabel.

¿Cántos cartos recibe cada ano La Región nese concepto? Sexan moitos -que é o mais probable- ou poucos… ESES SI QUE ESTÁN BEN MAL EMPREGADOS.

Moitos aproveitaron a presenza de Galiza na Feira Internacional do Libro de A Habana para criticar o réxime cubano. Velaquí un exemplo claro de misturar churras con merinas pois xa me diredes que ten que ver unha Feira Internacional do Libro (independetemente de onde se celebre) co réxime político do lugar de celebración. A Feira Internacional do Libro de A Habana persegue o mesmo que calquer outra feira: poñer en contacto a tódolas partes intervintes nun sector concreto, neste caso editoriais, autores críticos e lectores. É por iso que o éxito desta Feira non se pode cuantificar soamente polo número de libros vendidos, senon polos contratos cerrados entre autores e editoriais para a comercialización de libros noutros países e noutras linguas.

Podería cerrarse nunha feira coma esta un contrato entre un autor galego e unha editorial china para vender alí os seus libros en chino? DENDE LOGO QUE SI! Por iso unha Feira é algo mais que un escaparate, é un mercado público –así o define o dicc. da lingua galega- e que un mercado se celebre en Cuba, que queres que vos diga, pois supón un importante avance no réxime político da illa, sobre todo si temos en conta que o réxime comunista -alí instaurado- repudia o capitalismo, á economía de mercado. Si o feito de que A Habana se converta nun mercado internacional supón de por sí un avance, polo feito de que se poidan facer negocios en Cuba, ainda é máis relevante que eses negocios teñan que ver coa cultura, con libros, por canto hai de ideoloxía, de filosofía política, detrás de cada novela, de cada poesía ou de cada obra de teatro, ensaio… Pode decirse que Cuba amosóuse aberta e receptiva a entrada de novas ideas, ainda que sean contrarias ao seu réxime. Alomenos nese eido as autoridades cubanas foron moito mais tolerantes que os fascistas daquí de toda a vida, aqueles que non soportan a quen pensa distinto e que si puidesen, abofé que nos calarían.

A guerra das linguas

por
Tíñamos en Galiza un bilingüismo armónico -así o definían algúns- cun claro avance do castelán sobre o galego xa que o uso do galego íase acurtando paulatinamente, sobre todo, pola falta de referentes do galego nos medios de comunicación, onde temos unha canle en galego frente a ducias en castelán, esquema que se repite na prensa escrita, na radio e, como non, en internet. Foi necesario un cambio de goberno para que nos désemos conta da situación tan desfavorable que ten o galego, se empezasen a adoptar medidas para socorrer a nosa lingua i é entón cando aparacen na escena os de Galicia Bilingüe. ¿Onde estaban estes durantes as derradeiras décadas? ¿Onde estaban durante a dictadura de Franco?. Onde ían estar: estes que agora nos ven coa leria do bilingüismo eran entón os opresores, os que nos prohibían falar catalán, euskaldún ou galego. Estes que se agochan baixo o lema de Galicia Bilingüe -que non son outros que os do PP- o único que perseguen é erradicar a nosa identidade nacional facendo desaparecer definitivamente a nosa lingua, a nosa cultura, a nosa historia, as nosas costumes, o noso arraigo a ésta terra,… entendendo terra en toda a sua folgura.
O que non entenden é que nunca, NUNCA MAIS, lles permitiremos que nos tapen a boca, nos cerren os ollos ou nos taponen os oídos. NUNCA MAIS !!

Actualización do 28 de febreiro de 2008 :

Como puidestes ver no debate de onte na TVG o BNG non se esquece da movilización cidadá e cívica de NUNCA MAIS. Anxo Quintana achacou o cambio da política do Estado en relación con Galiza e as infraestructuras do noso país a aquel alzamento popular, a presenza de milleiros de galegos invadindo as rúas de Madrid. ¿Hai motivos agora mesmo para repetirse un suación así? Persoalmente penso que non, existen casos aillados que danan a nosa paisaxe como os proxectos de construcción de macropiscifactorías na costa -creo que so un, pois o de Pescanova xa foi rexeitado-, canteiras ilegais, invasión de aeroxeradores nos nosos montes -antes eran as centrais e minicentrais, as que afortunadamente se lles puxo freo- a construcción de vivendas na costa -todo elo protexido recentemene pola Lei do litoral e a Lei da Biodiversidade-, etc., etc. Situacións todas elas denunciables e, por suposto, perseguibles no ámbito da xustiza, como así o fixemos en Xunqueira de Ambía coas canteiras do Monte da Farria, facendo o mínimo de ruído posible, e actuando con todos os instrumentos existentes nun Estado de Dereito.