Na comarca da Limia, fai xa moitos anos, cando a estrada nacional cortou ao medio a Lagoa de Antela, na contorna nin existían vehículos a motor. Todo era miseria. Foron descubrindo o que eran cando os vían achegarse e afastarse pola estrada. A veces algún individuo paraba a preguntar ou mesmo a comprar calquera cousa nunha tenda, daquelas abundantes nos pobos da zona.
O dono dunha desas tendas, que se chamaba Celedonio, decidiu un día comprar una moto, canso como estaba de velas pasar, namais. Así foi. Un día emprendeu viaxe a pé cara Ourense, cos cartos para mercar a moto ben presos no seu peto. Non buscou moito, nin había moito onde buscar. No concesionario no que entrou ensináronlle varias. Ao Celedonio o único que lle preocupaba é que lle chegasen os cartos que levaba. De tódalas que lle ensinaron tivo que descartar algunhas, poucas, pois a oferta non era a de hoxendía, saíanse do seu orzamento, outras parecíanlle moi sinxelas, pois buscaba unha moto da que puidese fachendear ao chegar ao pobo. Ao fin, entroulle unha polos ollos que cumpría todas as súas expectativas. Agás o prezo, non fixo moitas preguntas.
O vendedor, que detectara a inexperiencia do comprador, explicoulle algunhas cousas sobre o seu funcionamento, pero o Celedonio non quería que os da capital o tomasen por parvo. Logo de pagar a moto pediu que lle acendesen a moto, subiu ela, e arrincou con cautela. Logo de loitar con manter o equilibrio nos primeiros metros foi collendo confianza, soltando gas e subindo marchas. Xa na estrada quedábanlle uns trinta quilómetros até a o pobo de Piñeira de Arcos. Os veciños, que sabían ao que fora o Celedonio a Ourense estaban expectantes agardando a súa chegada, e non só do seu pobo, senón tamén dos arredores. Era todo un acontecemento que un dos seus comprase unha moto, alguén que ben podía ser parente ou amigo ou simplemente un veciño. Nada que ver con todos aqueles estraños que pasaban pola estrada.
Cando os primeiros veciños divisaron a silueta dunha moto que viña de Ourense, comezou o balbordo, que se foi estendendo máis rápido do que se movía aquela moto. O Celedonio tamén se decatou da que había montada e en canto viu aos primeiros veciños saudándoo el respondeu levantando a man, respondendo saúdos coa mirada, e algunha que outra palabra. Cando viu a súa casa, onde había aínda máis xente agardando, foi cando por vez primeira lle veu unha pregunta a cabeza: como se para a moto? Para a súa desgraza, non lle veu ningunha resposta.
Así, ao Celedonio non lle quedaba máis que tirar para adiante. E seguiu acenando aos veciños que pouco a pouco e sen deixar de baixar os brazos foron transformando aquel saúdo de benvida noutro de despedida. Adeus, adeus, adeus,…
Xa preto de Benavente acabouse a gasolina e entón parou a moto. Buscou combustible para encher o tanque e, non se preguntar como se paraba a moto, arrancou de novo para o seu pobo. Desta volta xa non o agardaba ninguén, así que gardou a moto na casa e foi durmir aliviado.
Algo semellante lle sucede ao actual Presidente da Xunta. O Sr. Feijóo subiuse a un tren que non sabe parar. Cun pasado escuro e cunha imaxe política de papel cartón, conseguiu impresionar a maior parte da cidadanía que agardaban del moitas solucións. Aínda non lle coñecemos a primeira. Iso si, destruíu todo o bo e o malo feito polo anterior goberno bipartito. Para desfacer ou facer as cousas mal non se precisa grande intelecto. El non o ten. Tampouco fai falla grandes valores. El tampouco os ten.
Na súa adolescencia, aos trinta e pico, pegábase unha vida pai a conta de contrabandistas e narcotraficantes. Ao tempo, accedía a cargos de relevancia en administración que loitaban contra esa lacra. Non se sabe con que méritos. Só temos constancia de que os narcos galegos financiaban ao PP, Alianza Popular daquelas, e que a cambio non era de estrañar que reservasen para “os seus” cargos relacionados coas súas actividades. E coma o Celedonio na súa moto, foi subindo marchas, agora un cargo, logo outro, e outro,… e vicepresidente do goberno, e presidente. E velaquí temos a Celedonio Presidente, o noso narcopresidente.
Agora non sabe parar. Ve que hai que parar, que chegou a súa fin política, pero non sabe como parar. Ao mellor queda sen gasolina antes de Benavente. Con sorte, non chega tan lonxe e sáese nas Estivadas!
