DISLATES XUDICIAIS

Do artigo que ven a continuación é autor Miguel Quintas Coelho. unha desas persoas que deixan pegada entre aqueles con quen se relaciona. Cando abro as páxinas de La Región aínda esculco a procura da súa imaxe, co perfil e a txapela inclinados cara a esquerda, como dicindo: aquí o tes. Miguel finou fai agora un ano sen ver publicados algúns dos seus artigos. Este é un deles.

Non pretendo analizar hoxe o impresentable espectáculo, bochorno dun estado democrático, que están ofrecendo os tribunais de Xustiza, a Fiscalía xeral e o propio Goberno con respecto ó proceso de ilegalización de ANV e EHAK. O oportunismo electoral, as inxerencias do poder político no xudicial e viceversa, a inmediato dos prazos que dificultan, cando non imposibilitan, unhas condicións garantistas de acusación e defensa ante un tema de calado que afecta ó dereito de expresión e voto de miles de cidadáns non poden ser avaliados senón como un deficiente funcionamento das institucións democráticas. E non entro na cuestión de fondo, é dicir, si ANV e EHAK foron de facto fagocitados ou non pola ilegalizada Batasuna, porque considerar a toda esa militancia como ETA, ademais de constituírse nunha perversa e maxestática mentira conleva, paradoxicamente, sobredimensionar propagandísticamente á besta.

A recente sentencia contra a Mesa do Parlamento Vasco, encabezada por Atutxa, constitúe unha plasmación patente da inxerencia dos espurios intereses políticos conxunturais no campo da lei, distorsionando a súa aplicación e subxectivando as sentencias en función do clima ou deriva política de cada circunstancia. Sentencia, por tanto, inxusta e sustentada nunha base cuestionable e enclenque que non fai senón enrarecer o normal funcionamento dunha cámara parlamentaria, lesionando dereitos persoais e propiciando, nesta ocasión con total fundamento, a exaltación martirolóxica que constitúe o alimento básico dun modelo de nacionalismo.

Fai xa tempo que a Xustiza española mantén criterios nada obxectivos ante feitos semellantes. Queimar un contedor nunha manifestación en Sevilla sáldase cunha multa económica; si ese feito se produce no País Vasco, Galicia ou Catalunya no contexto dunha manifestación de carácter político, o mesmo feito punible convértese en delito ligado á guerrilla urbana ou kale borroka con sancións que inclúen reclusión carcelaria. No asistimos, acaso, a unha desobediencia grave por parte da Comunidade autónoma de Madrid negándose a implantar a Educación Para a Cidadanía, lei de obrigado cumprimento, ante a inhibición máis absoluta do estamento xudicial?. A ecuanimidade da Xustiza e a igualdade ante ela estiveron frecuentemente en entredito, pero é nos últimos tempos e debido ás mutuas inxerencias político-xudiciais e a voracidade polo voto ante unhas eleccións que se dirimirán por escaso marxe cando o déficit democrático aflora con máis intensidade.

Con todo, a imputación ó Lehendakari Ibarretxe, persoa que no figura no meu devocionario, a Patxi López e Rodolfo Ares da comisión dun delito de desobediencia grave por reunirse con representantes de Batasuna ao largo do intento de proceso de paz, é, dende o meu punto de vista e co debido respecto, unha aberración xurídica que espero que no se manteña por moito tempo.

A lei de Partidos Políticos non impón ningunha sanción persoal como consecuencia da decisión de proscribir ou ilegalizar a unha formación política. Os membros dunha organización ilegalizada non son privados dos seus dereitos políticos e civís, polo que Otegui, Barrena e Petrikorena os conservaban intactos, incluído o dereito de reunión. Esta decisión xudicial tomouna o Tribunal Superior de Xustiza, en contra da Fiscalía e en contra, tamén, dunha resolución do Supremo que non considerou delitivas tales reunións. No caso de Ibarretxe, ademais, non se produciu ningunha comunicación advertindo que tal reunión non podía celebrarse, polo que falta un elemento esencial para imputarlle unha desobediencia grave, aínda que sexa no grado de cooperación necesaria, como o é a ausencia de advertencia previa de ilegalidade.

Es posible que poidamos vivir nun contexto social determinado, nun tempo en que non sexa delito falar con ETA e si falar con antigos membros de Batasuna?. É esta unha contradición insalvable si aplicamos o sentido común, o cal, ao parecer, non é compartido polo Tribunal Superior de xustiza do Pais Vasco que considera delito reunirse con dirixentes de Batasuna non tido xamais ningún problema xudicial quen directamente mantiveron a interlocución con ETA dende a representatividade dos sucesivos gobernos do Estado.

Todos estes aspectos e algúns de maior enxunlla están sendo analizados nos máximos organismos da xudicatura europea e congratulareime que o seu ditame axude a reconducir a parámetros de normalidade democrática as actuacións da Xustiza e do Goberno en materia de temas de transfundo político, porque o noso actual modelo de funcionamento non alcanza os mínimos de calidade nin de exportación nin de consumo interior.

Ti non tes por que pagar os erros do neoliberalismo. A crise que a pague o capital!

Con este lema, ‘Por un novo modelo económico e social. A crise que a pague o capital‘ a CIG enfrontou a situación económica derivada da crise financeira global que estamos a padecer. É un anhelo lóxico xa que foi o capital, as grandes multinacionais, nun contexto de economía excesivamente agresiva e especulativa, o que nos levou esta situación.

Resulta lamentable, pola contra, ver como moitos estados, a maioría dos estados occidentais -disque civilizados-, en lugar de castigar a quen deu orixe a esta situación, premiounos inxectando fondos públicos para reflotar as súas empresas. Iso é o libre mercado.

Mais non todo queda aí. Estas empresas para aliviar a súa situación despediron a milleiros de traballadores, xerando unha espiral crecente de desempregados por todo o mundo e en tódolos sectores económicos. A máis despedimentos, menos consumo, a menos consumo menos ingresos nas empresas, a menos ingresos, máis despedimentos,… un siloxismo que ben podería entender un neno de tres anos pero que aínda lles custa comprender a esa caste de políticos e empresarios ultraliberais.

Cando os gobernos, entre eles o español e o galego, destinan miles de millóns de euros a salvar empresas privadas en crise, ninguén do Partido Popular dixo nada. Mutis polo foro. Agora, si. Ó goberno ocórreselle socorrer a eses milleiros de parados que deixa a crise, coa conseguinte subida de impostos para afrontalo e entón, como non, sae Rajoy a escena a dicir que se opón a esa subida de impostos, e nun acto puro de demagoxia dinos que os cidadáns non poden pagar “os erros e as gracietas” de Rodríguez Zapatero.

Recordan que os impostos máis baixos sobre as rendas máis altas e a liberalización que deu renda solta á “maxia do mercado” ían levar supostamente a uns resultados mellores para todo o mundo? Pois ben, non foi así.

Paul Krugman, premio Nobel de Economía, El País

Un queda pasmado. Onde estaba Rajoy cando tocaba criticar os erros e ‘gracietas’ das empresas? Onde cando con fondos públicos se salvaba os seus balances económicos? Xa esqueceu que todos eses millóns de parados son o resultado dos erros e ‘gracietas’ desas empresas? Das empresas e da permisividade gobernamental, claro. Si se salvou a esas empresas debería agora deixarse ‘tirados’ ós traballadores vítimas desa mesma economía especulativa ultraliberal?

Si a crise deixou millóns de parados, deixou tamén millóns e millóns de euros nesa clase empresarial inconsciente e devastadora de economías tradicionais. Parece xusto logo que os gobernos adopten as medidas necesarias para tentar restablecer a situación de equilibrio anterior (isto é unha fantasía persoal. Mil escusas! Non existía unha situación de equilibrio previa). Non? Poi non, xa que son como unha praga de langostas que van devorando todo o seu paso, sen ver máis alá do que alcanza a súa vista. Non entenden que a medida que van esgotando recursos, país a país, se acercan ó seu propio fin.

Que teñen pensado facer estes seres, que a veces semellan extraplanetarios, para cando teñan acumulada tódalas riquezas do mundo nas súas mans? A onde irán para cando xa nos teñan ‘limpado’ todo o que temos? Seguirannos explotando a cambio dunhas cuncas de caldo ó final de cada xornada? En fin…

Sen embargo, e pesares da situación creada, resulta que a culpa de que nos suban os impostos é dos gobernantes que malgastan os fondos públicos en medidas sociais, e non dos que os gastan en engordar ó capital. Moitas veces, os que actúan dun xeito e doutro coinciden, incriblemente, na mesma persoa. Así que tratarán de convencernos que está ben facerse cargo da débeda da banca ou subvencionar a compra de coches (dirán que lle dan 2.000 € ó usuario por cada coche, cando en realidade estanlle dando eses cartos as empresas automobilísticas. E  iso pagarémolo todos, tamén os que non os compremos), por exemplo, mentres que axudar a familias sen ingresos significará malgastar recursos públicos. A maquinaria mediática ultraliberal xa está en marcha e serán moitos os que ‘tragarán’.

Esquecen, estes que moitas veces babean en nome da ‘constitución española’, que o capital ten un fin social e está predeterminado constitucionalmente ó interese xeral de tódolos cidadáns. De feito que si as empresas non cumpren con ese mandato o Estado está no obriga de intervilas e polas ó servizo da cidadanía. Non valen chantaxes e ameazas como a que acaba de lanzar Rajoy: “a máis impostos, máis paro”. Non, debe ser ó revés; é o Goberno quen ten que facer uso do seu poder coercitivo e deixar ben clariño que “a máis paro, máis impostos“. E si non muda a situación haberá que acudir a nacionalización e intervención de empresas para que a acumulación de capital cumpra cos fins sociais polos que se admite a súa existencia. Mirade senón:

Artigo 128.1 CE

Toda a riqueza do país nas súas distintas formas e sexa cal fose a súa titularidade está subordinada ó interese xeral.

Ou fixádevos no que di estoutro:

Artigo 41 CE:

Os poderes públicos manterán un réxime público de Seguridade Social para tódolos cidadáns, que garanta a asistencia e prestacións sociais suficientes ante situaciones de necesidade, especialmente en caso de desemprego. A asistencia e prestacións complementarias serán libres.

Mentres tanto, eu seguirei desfollando a margarida: Rajoy non quere que se suban impostos, Rajoy non quere que se inverta en políticas sociais; Rajoy non quere que se suban impostos, Rajoy non quere que se inverta en políticas sociais,…

Aborrecido do vello conto nacionalista

Un vai indo un pouco canso de que cada vez que alguén sae en defensa das políticas do BNG lle nomee esas catro cousas que todo bloqueiro sabe de carrerilla e que non acadan a completar os dedos dunha man. Dame a risa. Si, dame a risa.

Xa me daba cando en tempos do bipartito o conselleiro máis valorado era Suárez Canal, o Conselleiro de Medio-Rural (sic). Seica nas cidades, onde se realiza a maior parte das entrevistas para os estudos de opinión, estaban moi contentes coa súa labor. Sería polo feito de non telo de responsable dos seus asuntos?

Cando me falan do Bantegal ríame aínda máis. Sendo de A Limia e coñecendo como coñezo o entorno rural, non era para menos. Moitos veciños, especialmente os que viven fora de Galiza, tiñan medo a perder as súas terras, outros, os que viven aquí, vían como o Bantegal pagaba o aluguer dos terreos moi por debaixo do prezo de mercado e, finalmente os que querían terras, decatábanse de que ese maná estaba reservado para os amiguitos.

Outro tanto che podería dicir das tan ‘cacareadas’ Galescolas -será por iso que agora se lles chama galiñas?-. Moita propaganda ó seu arredor, máis poucos beneficiarios e ben escollidos. Aquí co agravante da política de contratación (enchufismo a esgalla) e cunhas políticas laborais posteriores discriminatorias (sobreexplotación, merma de dereitos,… o mesmiño que en SEAGA).

Falas, querido lector, de que o bipartito (o BNG) perdeu as eleccións en áreas moi localizas. Discrepo. Perdéunas en toda a Galiza urbana. Non houbo cidade na que non baixara. Gañou algo no rural, non o suficiente, a calor do poder (sic. No rural aínda se vota ó que goberna), máis son votos que para as seguintes teñen novo dono -ou nas pasadas, non hai máis que ollar o resultado das eleccións europeas- e, todo isto, sen recuperar un só voto da súa base electoral tradicional… porque non hai motivos -cambios- para que así sexa.

O máis previsible, cando se dá un cambio de goberno, é que se dé un cambio de políticas, por iso falo da previsibilidade do goberno do Sr. Feijóo e do decepcionante arranque do bipartito, decepción que se foi arrastrando como un lastre ata os derradeiros días. Amais. o goberno do Sr. Feijóo ten que dar mostras do cambio que a sociedade decidiu o 1M e para iso non pode voltar as políticas de Fraga -que son as mesmas do bipartito- senón que ten que ir máis alá para que se note a súa chegada ó poder.

Hai uns intres acabo de escoitar unha intervención de Beiras no debate do Estado da Nación (da autonomía, que dirían os ‘quintanistas’) de 2003 que amablemente me achegou un lector deste blog –grazas!-. Logo de ter oído o seu discurso decátome do pouco que mudou Galiza nestes anos de bipartito. Podería subir Beiras ó estrado no 2006, 2007, 2008 e mesmo agora, no 2009 e repetir as mesmas verbas, cambiando só o nome dos protagonistas. Si,… tanto melloramos nos derradeiros anos!

Intervención de Beiras no Debate da Nación de 2003 sobre a globalización

Cumpre ser moi torpes -moito- para levar a Galiza a situación na que está, perder unhas eleccións partindo dunha situación de privilexio, e conservar as cabezas de tódolos responsables no seu escano do Parlamento Galego. Por exemplo, foi un erro por de número un por Ourense ó Sr. Suárez Canal e -máis aínda- por de número dous a condenada Tareixa Paz. Con Quintana de cabeza de lista en Ourense sacarían tres escanos e non perderían ningún en A Coruña, onde non o tragan. Botade contas. Non fallaron só as políticas, senón tamén as estratexias.

Sobre o lamentable estado en que o bipartito deixou a sanidade. Mellor non falar… listas e máis listas, folgas e máis folgas,… e falo por min, por como me afecta a min, pois é moi doado estar na casa tragando a propaganda do goberno de quenda, crer todo o que che botan ata que, claro, un día che toca pasar pola peneira. Entón si, decátase un do que hai.

Agora que, non me fagades moito caso -xa non o fixestes antes-, vos seguide coa vosa letanía.

Feijóo non decepciona a ninguén

Ó contrario do que fixeron outros. Aínda resoa nos meus oídos o piano, piano co que respondían os responsables do bipartito ó fronte da Xunta de Galiza cando dende sectores afíns se lles metía presión para executar os seus programas (pensaban, tal vez, que tiñan 16 anos por diante. Algúns, de feito, estaban totalmente convencidos de que así sería). Decepcionaron a todos: ós seus propios votantes e mesmo a oposición, que tivo que buscar polémicas artificiais, como a da lingua, o gasto, …, para poder facer o seu papel, dada a política continuísta de PSOE e BNG.

Sen embargo, o PP non decepciona a ninguén. Está facendo exactamente o que se esperaba que fixese, levar a práctica todas aquelas cuestións que incidiron de xeito máis ou menos determinante na súa vitoria electoral: a enquisa da lingua no ensino, a venda do coche de Touriño, a derrogación do Plan eólico, a depuración de nomes e símbolos identitarios de Galiza, como as Galescolas (aínda que o da Galiña Azul a min non deixa de parecerme un acrónimo de ‘escoliña galega’), a proliferación de licenzas para novas e ampliación de vellas piscifactorías e minicentrais, a subvención de entidades privadas que operan no ámbito social, a vez que reduce custos de marcado carácter social dende o sector público -gratuidade de libros, eliminación das ‘peonadas’ na sanidade, paralización de axudas a dependentes, …-, ou a subvención de grupos ultracatólicos que,  entre outras medidas polémicas adoptadas que, nos gusten ou non, entran dentro do que se podía esperar.

E por suposto, tampouco renunciou este goberno a ampliar as axudas aqueles fieis colaboradores, maila política de redución de gastos da que presume, como son os grandes grupos mediáticos de Galiza, outorgando outro millón de euros, dos de tódolos galegos, para o Grupo de La Voz de Galicia -o equivalente a 5 coches de Touriño-, pouco máis do que lle viña dando o bipartito, iso si, pero que, dado o contexto socioeconómico e a liña pregoada polo novo goberno, resulta incoherente e incomprensible pois, digo eu, que si os recursos son escasos, estes deben concentrarse nos servizos sociais -que, amais, son unha fonte fundamental para a creación emprego- e non na prensa escrita, un sector abocado a unha reconversión para afrontar os efectos que sobre eles ten as novas tecnoloxías da información. Estas axudas resultan tan incoherentes como subvencionar a industria automobilística para a fabricación de coches de gran cilindrada en plena crise enerxética. Podería agora referirme a algún suposto ficticio, mais sobran exemplos reais (sobre a estupidez humana recomendo o artigo de Michael Moore, Adeus General Motors). Non sei si se está cometendo a mesma estupidez ou, simplemente, mantendo con recursos públicos a unha caste afín politicamente.

Amais, o PP está actuando con intelixencia ó afrontar dende un principio as políticas máis controvertidas socialmente, pois ten por diante catro longos anos para que se vaian calmando os ánimos. A outros, pola contra, ocorréuselles a última hora ir molestar ós poderes fácticos de Galiza (promovendo un xornal que competise co máis lido, o concurso eólico, …), así como continuar cos ataques a sectores afíns, defensores dunha economía produtiva tradicional e menos agresora co noso entorno, sectores que, por outra banda, eran o auténtico caladoiro de votos da esquerda galega. Estupidez ó cadrado. Un erro de cálculo do que, sen dúbida, o equipo de Feijóo tomou boa nota.

Para estar por estar, mellor non estar

Esta semana veño de solicitar a miña baixa como militante do BNG. Fai moito tempo que ronda na miña cabeza esta idea e, de seguir coa mesma teima, corría o risco de caer na paranoia. Non quería. Unha persoa non pode levantarse cada día e preguntarse “que pinto aquí?”. Cando alguén se prantexa isto a diario é que non está a gusto e, nese caso, o mellor é non estar.

Considérome unha persoa activa, alguén que necesita aportar algo ó grupo do que forma parte, e non soporto ollar de brazos cruzados, moitas veces caidos, o estado estanco no que se atopa o BNG. Iso mátame. Dicía Beiras, nun excelente diagnóstico, que o BNG estaba esclerosado. Non ía nada errado. Coñezo ben a que se refire.

Seguirei formando parte do Encontro Irmandiño, un dos poucos redutos onde aínda prima o idealismo sobre o pragmatismo curtopracista que rexe a vida cotiá da meirande parte dos partidos políticos, iso si, agora a esa outra veira da ponte a que se refire Beiras na súa derradeira entrevista. Agardarei deste lado.

Haberá quen diga que o fago porque non cheguei onde esperaba, porque non teño enchufe… chamaranme inadaptado, dirán que son pouco fiable, que estou fora do sistema…. Ese cinismo acabará co BNG. Pensar ou escribir que as cousas deben cambiar convértete nun apestado, di o escritor italiano Roberto Sabiano, nunha recente entrevista.

Que dende xa estea fora do BNG non significa que deixe de ser nacionalista, de esquerda e, porque non, soberanista. Seguirei loitando polo que creo, dende onde queira que sexa e, contra os que van contra eses ideais, tamén, quen queiran que sexan.

A súa xovialidade algo pesada, que ocultaba noutros tempos unha auténtica bondade, non pasa agora dunha rutina vulgar; a súa firmeza converteuse en obstinación; as súas aptitudes para o inmediato e o practico, nunha total negativa a pensar”.

Quen nestes termos se expresa é Adriano sobre Trajano en Memorias de Adriano, de Margarite Yourcenar. Moitos poderíamos dicir o mesmo do Bloque. Noutra reflexión a autora di, en boca do mesmo protagonista, que “o esencial é que o home chegado o poder demostre logo que mereceu exercelo”. Os resultados do 1M demostraron que non foi así, sen embargo, non se asumiron tódalas responsabilidades que deberían porque os dirixentes do BNG están posuídos pola ambición do poder e paralizados polo temor a súa propia mediocridade.

Outras fórmulas para distraer a atención pública. O racismo.

O movemento conservador está promovendo na sociedade unha actitude intolerante cos inmigrantes e, dalgún xeito está calando nela. Dende o PP criticouse no seu momento as regulacións de traballadores estranxeiros, denunciouse certa permisividade na súa entrada e, constantemente, acúsase este colectivo de reducir as potencialidades do mercado laboral ou de consumir os nosos recursos sociais (hospitais, comedores,…) sen aportar nada -o cal non é certo, pois non todos os inmigrantes traballan sen papeis e os que o fan, cando menos, consumen e no consumo todos pagamos unha importante cantidade de impostos. Pagamos impostos ata por comer e iso é algo que facemos todos-, responsabilízannos de quitarlle o traballo ós de aquí,…

Unha vez máis a isto préstanse os medios de comunicación conservadores pois, cada vez que un estranxeiro delinque alí están para contalo, van a captura do inmigrante sempre que dan unha noticia sobre servizos sociais, entrevistándoos a eles para que a cidadanía vexa onde van parar os nosos cartos. Isto tamén se pode ver cando se informa sobre o coñecido “Plan E” amosándonos sempre traballadores estranxeiros nas obras,… como si eles foses os únicos que sacan proveito do fondo estatal. A súa maquinaria electoral está sempre en marcha, non descansa, traballando continuamente  no subconsciente da xente para, chegado o momento das eleccións, soltarlle unha descarga emocional que os identifique co seu ideario. Nunca falla.

Vivimos nunha sociedade cargada de hipocrisía, unha sociedade que ve ben apadriñar a un neno africano por un euro ó día pero que non tolera que un subsahariano vaia comer a un dos comedores sociais da súa localidade ou, moito menos, compartir unha habitación con el nun hospital público. Por iso, cando un cidadán se atopa ante a disxuntiva de elixir entre un partido que defende a universalización dos servizos sociais a tódalas persoas ou aquel que se amosa intolerante co inmigrante, quédase con este último. Neste eido o BNG tamén ten moito que dicir, pois socialmente o nacionalismo, ó reivindicar os valores sociais, culturais ou económicos do país, é confundido co racismo. Urxe aclarar posicións.

Existe unha falsa percepción social de que co PP gobernando viviríamos nunha sociedade na que primaría a raza, e dicir, garantiríaselle o traballo -cando menos os mellores traballos- ós nacidos no país e, só para os de fora, si sobrase; terían acceso só a sanidade pública os que cotizasen para ela; e expulsaríase do estado a aqueles que non teñan recursos suficientes para a súa supervivencia. Aínda que o PP estivo oito anos dirixindo a política do estado -e en ningún caso levou a práctica ningunha destas accións- existe no imaxinario colectivo a crenza de que, de chegar o caso, si alguén está disposto a levar a cabo políticas represoras cos foráneos ese será o partido conservador.

Por iso, nun momento de crise como o actual, a cidadanía estase inclinando cara a dereita. A esta sociedade non lles preocupa perder dereitos socias adquiridos durante largos anos de loita social, dóelle máis telos que compartir cos de fora… e antes perderán do seu que permitir que uns recén chegados a nosa sociedade se aproveiten dos logros acadados.

Fogos de artificio

Thomas Frank, comentarista político estadounidense, presentaba nun dos seus libros, o publicado en 2004, What’s the Matter with Kansas?, a sombría imaxe duns votantes de clase traballadora repetidamente estafados mediante o recurso a puros fogos de artificio:

O truco nunca falla, a ilusión nunca se disipa. Votade contra o aborto, recibiredes unha rebaixa dos impostos sobre os beneficios do capital; votade para que o noso país volva a ser forte, recibiredes desindustrialización; votade para que se “cepillen” ós profesores de universidade politicamente correctos, recibiredes desregularización do subministro de enerxía eléctrica; votade para quitarvos de encima o peso do goberno, recibiredes conglomerados empresariais e monopolios en todas partes, dende os medios de comunicación ata a industria cárnica; votade para plantarlle cara ó terrorismo, recibiredes tentativas de privatización da Seguridade Social; votade para darlle unha boa as elites, recibiredes un orden social no que a riqueza se atope máis concentrada do que xamais o estivo nas nosas vidas, no que os traballadores se viron desposuídos de todo poder e no que os directores das grandes empresas reciben soldos máis alá de todo o imaxinable”.

Esta imaxe que Tomas Frank nos dá da realidade estadounidense resulta moi semellante a que nos queren debuxar dende o movemento conservador galego e español que, ó caso, ven sendo o mesmo. Puidemos velo nas derradeiras eleccións, tanto galegas como europeas, nas que o PP expande unha mensaxe pública na que abundan referencias ós ataques ó castelán, ó terrorismo, a unidade de España, a carga impositiva das familias, a laicidade da ensinanza, o dispendio dos responsables da administración pública,… e, como non, ó aborto. Baixo esta mensaxe pública agóchase outra, unha mensaxe oculta: reducir impostos ós máis ricos, máis externalizacións, privatizacións e/ou redución de servizos sociais, aniquilación das linguas e culturas minoritarias, control institucional do ensino, desregulación do mercado,… Encobren con retórica populista os intereses económicos dunha minoría.

O movemento conservador, afirma Paul Krugman, “ten unha habilidade especial para explotar en proveito propio cuestións que afectan emocionalmente ó electorado –o mesmo que tradicionalmente fixo o nacionalismo, só que agora tocando en tódolos campos que atinxen a todo ser humano-, así como a súa propia hipocrisía ó establecer as súas auténticas prioridades de goberno”. Aquí, hai que sinalar que os conservadores españois, coa FAES como tanque de ideas, son uns alumnos avantaxados, a nivel mundial, dos neocons norteamericanos. Eles, mellor que ningún outro, aprenderon a gañar eleccións explotando a cara oculta da cidadanía, isto é, os seus resentimentos sociais e culturais. Logo contan, por suposto, cun importante poder mediático en tódolos niveis, local e estatal, para facer que a súa mensaxe sexa a dominante. Unha vez posta en marcha os demais medios non afíns vense arrastrados, non tendo máis saída que seguirlle o xogo. Non facelo podería reverter nunha perda importante de lectores. Os demais partidos tampouco poderán ignorar a mensaxe pois ignorala podería trasladar a cidadanía unha imaxe de fuxida e falla de capacidade para enfrontala.

Hoxe en día, calquera partido que concorra nunhas elección co PP ten que esquecerse de levar a voz cantante nunha campaña electoral. Serán eles sempre quen marquen o ritmo e de saber saír ben parados das súas emboscadas dependerá o éxito acadado.