debate

A nova ola participativa

por

Si hai algún asunto na política polo cal sinto unha disposición natural é a democracia participativa. Xa fixera referencia noutras ocasións acerca deste asunto –Leo, Leo, Lóxica participativa vs Lóxica representativa, Democracia e comunicación no BNG e, últimamente, en Estatuto de Galiza, estatuto da nación?– así que tampouco ía deixar pasar a oportudinade de preguntarlle ós candidatos a Presidencia da Xunta por este tema, máis logo de ler unhas declaracións da candidata ó Parlamento Galego por Ourense, Laura Seara, nas que decía que «É necesario fomentar a implicación con todos os movementos sociais xa que é imprescindible crear un ambiente de complicidade entre os políticos e a cidadanía». Estou totalmente dacordo, agás nunha cousa, para fortalecer algo primeiro ten que existir. É como cando Touriño fala dunha universidade virtual “LIDER”,… para convertila en “lider” primeiro hai que pola a andar (por certo, a Comunidade Valenciana acaba de por en marcha VIU, a súa universidade na rede. Non sei como o verá o Sr. Touriño pero eu vexo que se nos está escapando o liderato). Así llo plantexei a Núñez Feijóo, Pérez Touriño e Anxo Quintana:

“O Alcalde de Porto Alegre decide moito menos que calquer outro, pero as súas decisións foron fundadas en decisións colectivamente articuladas e iso faino un alcalde moito máis forte que os outros. Renuncia a decidir moitas cousas, pero iso amplía extraordinariamente a sua representación política”.

Tarso Genro foi alcalde de Porto Alegre (1993-96 e 2001-02) e, na actualidade é ministro de educación de Brasil.

A derradeira revolución democrática é a que permite participar ó pobo na decisión política final; pouco a pouco vaise impondo na sociedade moderna pese a resistencia de moitos políticos ambiciosos de poder. Este tipo de políticas, fáciles de artellar na era das telecomunicacións, réstanlle responsabilidade ós políticos e dota de máis lexitimidade ás decisións finais, tal e como recoñece o seu precursor. Para unha sociedade como a galega, afectada secularmente por uns parásitos que frean o seu desenrolo, os caciques, a implantanción dun sistema democrático participativo serviría para erradicar esta lacra social.

Para iso compre en Galiza un goberno disposto, non só a escoitar, senón a aceptar a decisión adoptada pola cidadanía, a través dos movementos sociais, e executala. Compre un goberno que deixe decidir a cidadanía cales son as súas prioridades presupuestarias anuais. Cal é a súa postura ante a nova ola participativa. Estan dispostos a cogobernar co pobo?

Estes días andiven curioseando polas distintas webs dos candidatos, tanto de Galiza como de Euskadi, e sóamente atopei na páxina do PP vasco un buzón para enviar propostas para a elaboración do programa electoral. Sorprendéume, recoñezo. Tamén me sorprendeu -ou non- que o BNG fixese o mesmo… pero despois de ter elaborado o programa! Podédelo ver na web electoral que se estrenou onte… feito que me recorda moito ó modo en que se elaboraron as listas.

Para aqueles que lles goste a política e sexan defensores da ampliación de dereitos democraticos ou, sinxelamente, queiran coñecer en que consiste a democracia participativa, recoméndolles facer unha visita pola páxina web de presupuestosparticipativos.com

A culpa é dos bancos!

por

Primero foron os bancos e as subprime, uns créditos concedidos polos bancos ós ninja, os responsables orixinais da crise financeira gobal; e agora voltan ser os bancos os responsables do agravamento por non prestar cartos a quen non lle ofrece suficientes garantías; primeiro por dar de máis e agora por non dar. Se non estivesen os políticos polo medio pensaría que me están tomando por parvo, como o están, queda confirmado. A modo de reflexión foi ese o asunto proposto no día de hoxe a Núñez Feijóo, Pérez Touriño e Anxo Quintana.

Non todo será culpa dos bancos, nin da crise financiera internacional… digo eu que algunha culpa de todo o que está pasando aquí será dos responsables políticos daquí porque, penso eu, si vostedes non poden facer nada para solventar os problemas que aquí nos afectan por unha crise que ven de fora, para que os queremos? Andamos por ahí berrando: queremos máis autogoberno! Para que, si non saben que facer por Galiza hoxe co pouco que ten? Para que máis autogoberno si logo estamos expostos as crises de fora e somos incapaces de reaccionar ante elas?

Non nego que nos afecte a coxuntura internacional, nin a codicia dos bancos pero, e as caixas? As caixas son entidades públicas, propiedade de tódolos cidadáns, gobernadas polos seus amigos fieis, máis amigos e máis fies que capaces, sen dúbida; as mesmas caixas que inverten en fondos de alto risco asiáticos ou ianquis pero que se negan a darlle financiación a un porxecto galego… porque lles parece moi arriscado!

No fondo o problema está aí. O problema está na clase política, si, vostedes que dende os seus partidos promoven elites de ineptos pero fieis dirixentes, primando a lealdade ou, mellor dito, a sumisión, sobre a capacidade; primando a aquel que asinte sempre, e que é doce no falar, crea poucos problemas –porque lle falta iniciativa ata para iso-, … o cacique de toda a vida, sobre aquel que sabe decir que “non” e o di cando así o cre -porque ten calidade persoal- e aporta ideas diferentes.

Que ocorre agora? Os seus partidos están dirixidos por uns individuos feitos todos co mesmo patrón, políticos “monoidea”, políticos que están esperando a ver que se lle ocorre ó xefe para decirlle que ten razón –e de paso o fermoso que é- … é para o que se lle paga, non? Como iso “é o que hai” -nuns e outros partidos-; ós cidadáns só nos queda esperar que a crise amaine sóa, non?, esperar que as grandes potencias poñan freo a esta situación da que, a bo seguro, serán unha vez máis, as grandes beneficiadas. Supoño que é o que todos están agardando, non?

Resulta difícil dixerir esta crise cando a un se lle presentan tantas dúbidas e non atopa ningunha resposta. Cada día esculco nos xornais a ver si algún candidato tivo en conta as dúbidas que eu lle plantexo e, creo, comparto con moitos cidadáns, e dan algunha resposta através dos mass media. Nin chio! Eles seguen o seu… a convencer ó indeciso, el é o obxectivo. Como? Si non resolven nada, non responden nada,…

Ler máis

Inxustiza e desigualdade

por

Si algo ten que primar nunha sociedade civilizada é a xustiza e a equidade e, sobre todo, a igualdade de tódalas persoas,físicas e xurídicas, ante a lei. É un principio fundamental en todo estado de dereito, por iso me sorprendeu o mensaxe que onte colgou no seu muro de facebook o candidato nacionalista, Anxo Quintana. É lóxico que eu, un simple cidadán, diga o que el dixo, pero non el que, entre as súas responsabilidades está a de facer que se cumplan os preceptos lexislativos. Foi esa reflexión de Quintana a que deu orixe a pregunta que lle formulei hoxe ós tres candidatos:

Anxo Quintana pensa que non pode ser que para os cidadáns haxa leis de obrigado cumprimento e para os bancos haxa recomendacións e boas palabras!”

Sorprendéume atopar esta mensaxe no muro do candidato nacionalista. Como se pode facer tal afirmación? Sr. Quintana vostede é Vicepresidente da Xunta de Galiza, non un cidadán común, vostede forma parte dun poder executivo, como é a Xunta de Galiza, con mecanismos dabondo para facer que os bancos -e outras empresas- cumpran coas súas obrigas e, onde non lle sexa posible, presentar as demandas correspondentes ante a xustiza.

Pero claro, unha cousa é falar e outra actuar. Verdade? Toda a sociedade galega coñece os seus ditos e os seus feitos e, asegurollo, están cheos de incoherencias –e refírome os tres cadidatos-. Algo non cadra.

Si me puxera a enumerar os delitos que dende os respectivos gobernos se lle tolera as empresas acabaríaos aburrindo –ainda máis- : delito de publicidade falsa (destes tamén sufrín un, levo tres anos anos na xustiza), delitos de facturación (non sei porqué véuseme a mente FENOSA -desvarío-), delito de detracción de materias primas e productos de primeira necesidade (lémbranse da crise alimentaria do primeiro trimestre de 2008?), maquinacións para alterar os prezos que resultarían da libre concurrencia, abuso de información privilexiada, blanqueo de bens (agora estou pensando en moitas constructoras –e bancos- as que é imposible comprarlle unha vivenda sen pagar unha –boa- parte en negro), delitos contra a facenda –moi relacionado co anterior- e a seguridade social, delitos contra os dereitos dos traballadores –dos que non se libra nin a propia administración-, delitos contra o patrimonio histórico e o medio ambiente –non podo evitar pensar en Xunqueira de Ambía-,… e, con esta, pecho o libro, pero podería seguir.

Díganme, cantas empresas, a iniciativa súa -ou dos seus partidos- foron condeadas por algún destes delitos? Estou seguro que ningunha, e máis, posiblemente estén contratando dende a Xunta de Galicia, Deputacións, Concellos,… con empresas que violan eses dereitos.

Existe outra figura xurídica que hoxe en día, si realmente se fixese uso dela dende as institucións públicas, ateigarían –ainda máis- tódolos xulgados galegos e do mundo: o enriquecemento inxusto, unha figura fundada, precisamente, en razóns de equidade, e a que pouco gasto se lle da nesta era de desigualdades. Miren, no ano 2007 as empresas cotizadas no IBEX-35 batían tódolos seus records de beneficios, no 2008 por medo a perdas, non polas perdas en sí, despedían a milleiros de persoas… e no 2009 continúa a mesma dinámica. E ninguén intervén. Non ven vostedes o enriquecemento inxusto? Non lles parece inxusto non compartir beneficios con aqueles que os producen –os traballadores- e si as perdas? Como diría Gila “alguén roubou a alguén”

Díganme, non o que pensan facer ó respecto sobre este asunto no futuro, que si lles apetece tamén –son todo oidos- senón o que ten feito ata o de agora, si é que fixeron algo.

Densenrolar lexislativamente a figura do enriquecemento inxusuto é algo fundamental na sociedade moderna, unha prioridade, para frear a codicia duns poucos que non acaban de ver que a acumulación de capital, en poucas máns, leva a pobreza colectiva e, finalmente, a súa propia.

… e o debate de ideas?

por

Si puidesemos ler as propostas dos candidatos á presidencia da Xunta de Galicia sen coñecer o nome de quen a fai e o seu partido de pertenza, asegúrovos que nos atoparíamos con serias dificultades para marcar esas propostas cunha determinada cor política. A mensaxe dos partidos maioritarios vai dirixida a totalidade da poboación, sen distinción, trátase de ver quen acada máis votos, non de defender un sistema político sobre outro.

Na sitación política e económica actual fai falla debater ampliamente sobre este e moitos outros asuntos. Por exemplo: queremos un goberno proteccionista ou liberal? Queremos un goberno de esquerdas ou de dereitas? Ainda que todos, individualmente, teñamos unha resposta a estas preguntas preséntansenos outras moitas, ainda máis complexas que respostar: quen é cada quen? quen representa a dereita e quen a esquerda? quen defende posicións proteccionistas e quen as liberais?… Hoxe trasladei, vía facebook, os tres candidatos a Xunta estas dúbidas que a min me preocupan mediante esta cuestión:

Estamos xa -extraoficialmente- en campaña e eu non vexo os ideais de cada partido. Vexo, coma nas feiras, charlatáns a cada lado facendo bos os seus ofrecementos -iso sí, a diferencia daqueles, vostedes non nos din o que nos vai custar, non dan prezos- pero non vexo as súas verdadeiras intencións, os seus ideais. A ver si consigo que me amosen algo…

Estes días, lendo a Paul Krugman, Despois de Bush, 124-125, onde fai referencia ó ensaio de Richard Hofstadter “The Paranoid Style in American Politics” déime conta como, pese a situación que estamos vivindo no mundo nestes intres, ainda perdura a estigmatización das esquerdas como unha ameaza para o capital privado, tanto que a propia esquerda fuxe dela. Aquel estado de paranoia anticomunista ainda é avivado hoxe en día dende os partidos de dereita; sen embargo, pese a crúa realidade, ninguén, mellor dito, ningún partido dos que se presentan a estas eleccións, que é o que nos interesa, se atreve a plantexar un debate entre os distintos sistemas políticos, ninguén se atreve a decir que é o gran capital -extranxeiro, en moitos casos- o que está comendo o pequeno capital das clases medias e baixas. O comunismo era a gran ameaza, unha ameaza permanente a propiedade; sen embargo, o capitalismo é quen liquida, na actualidade, a propiedade privada de multitude de familias.

Ningún partido ofrece resposta as familias das clases medias e baixas que ven ameazadas tódalas súas pertenzas porque son incapaces de pagar unha hipoteca por unha vivenda, taxada a un prezo exorbitado e baixo unhas condicións que limitarán a liberdade de acción destas persoas, endebedadas, polo resto dos seus días. Hai algo máis semellante a escravitude?

As empresas, especialmente as grandes multinacionais, esas polas que suspiramos para encher os nosos polígonos industrias, as mesmas que agora botan xente afeito sen pensar nas necesidades dos seus traballadores e traballadoras -nin agora nin cando batían records de beneficios- contribuen con aquelas outras, as financeiras, que lles emprestaron cartos para comprar a súa vivenda, o seu coche, a súa PS3,… deixándo a estas persoas nunha situación de desamparo económico que as obriga a entregarlle todo o que ten os bancos.

Primeiro cébannos, logo cómennos. Para o gran capital as persoas tan só somos porcos… e para vostedes, os políticos, que somos? Que posición adoptan vostedes e os seus partidos ante os abusos da “man invisible” que, en realidade, nos goberna?

Porque todos os partidos políticos queren parecer de centro? É unha máscara? Ou, sonno de verdade? Non sei cal das dúas respostas me tranquilizaría máis. Porque todos tratan de vendernos, durante as campañas electorais, unha moderación da que logo, durante toda unha lexislatura non fan uso?

Estatuto de Galiza. Estatuto da Nación?

por

Voltamos a estar en campaña electoral e, como non, voltamos ó discurso do Estatuto de Nación. Eu pregúntome que temos que ver a nación con iso, porque ninguén nos preguntou a nosa opinión, ninguén nos pediu -a cidadanía- que diseñemos a Galiza do futuro. Non hai propostas do pobo, non hai debate entre pobo e, por suposto, non hai unha administración política que canalice as nosas conclusións. Como é posible chamarlle Estatuto de Nación a unha proposta feita as costas dos integrantes desa nación? Sobre este asúnto versaba a mensaxe deixada hoxe nas caixas dos tres candidatos a Xunta de Galicia:

Un dos maiores fracasos da pasada lexislatura foi a non elaboración dun Estatuto de Galiza e trátase este dun fracaso de todas as forzas políticas no seu conxunto.

Polo que levo visto, oído e lido no que vai de precampaña estanse pondo outra vez as mesmas pedras que levaron ó fracaso do proxecto anterior o que me fai pensar que, realmente, existen poucas ganas de lograrun novo estatuto para Galiza.

Eu envexo o Estatut de Catalunya, pero máis qe polo seu contido, que tamén, pola forma en que foi elaborado. O Estatut é o resultado dun proceso participativo no que tivo un gran protagonismo internet. Así se recolle nun informe da Generalitat de Catalunya que di así no seu resumo:

“Durante o segundo semestre do ano 2004, en Catalunya vivíuse un fenómeno inédito. O Gobierno da Generalitat iniciou un proceso participativo co obxetivo de informar e de facer participar á cidadanía na redacción do novo Estatuto catalán. O obxetivo do proceso participativo era tan sinxelo no seu diseño como complexo na sua execución: por ó alcance da cidadanía diferentes medios para recoller as suas demandas, opinións e reflexións en relación co Estatuto e envialas, íntegramente e a través dunha análise sintética, á ponencia parlamentaria encargada de elaborar a proposta de reforma, previamente o inicio dos seus traballos.

Internet foi unha desas canles e así naceu unha páxina web, que estivo activa durante cerca de cinco meses co obxectivo de recoller propostas e informar á cidadanía. Neste periodo de tempo recibiu 86.757 visitas, serviu máis de 700.000 páxinas, recolleu 4.530 aportacións escritas e a cidadanía utilizou os foros de debate para enviar máis de 9.500 mensaxes.”

O Estatut de Catalunya foi por encima de todo un Estatut participativo, onde tódolos cidadáns, organizacións e movementos sociais fixeron propostas e debateron dos foros creados pola Dirección Xeral de Participación Cidadana da Generalitat de Cataluña (algo que aquí non temos nin en proxecto). Aquí non se debateu siquera polas bases dos partidos políticos.

Considero que si realmente tivesen vostedes a vontade de elaborar un novo Estatuto para Galiza comezarían de cero e deixarían que fose a sociedade galega a que puxese os primerios piares nos que se sustentase o noso futuro e, deixarían tamén, de usar este asunto como unha arma arroxadiza. Non se pode enredar na area sociopolítica co futuro dun pobo.

Queren vostedes realmente un Estatuto para Galiza sin contar coas demandas formais dos galegos?

O que realmente é envexable do Estatut é o método escollido para a súa elaboración. Non se pode copiar outro estatuto e presentalo no Parlamento galego sen máis, sen ser antes discutido pola sociedade. Considero que un estatuto debe ser trazado, dende o primeiro artigo, pola cidadanía, os partidos, as organizacións sindicais, empresariais e movementos sociais (culturais, ecoloxistas, deportivos, feministas,…). Niso si é envexable o procedemento levado a cabo polo goberno catalán 100% participativo. Débese imitar o método procedimental, non o articulado. Débese presentar entre toda a sociedade, non unilateralmente…

Crise, que crise?

por

Ou debería dicir: crise, que crise! Antes non sabían por onde viña e agora que xa chegou, non saben por onde se vai ir. Nin cando. Témola aquí entre nós, seguímola cada día coa mirada e cos oídos, falamos mal dela, moi mal, non nos gusta a ninguén, molestanos que esté aquí, pero ninguén fai nada para que se vaía… uns por outros e ela segue aí. Inmóbil. Falo da crise… e dos políticos. O certo e que moitos xa desconfiamos que se queiran desfacer dela, as medidas tomadas non son o resultado dunha verdadeira análise de fondo do problema senón froito dunha tirada de dados (que, desgraciadamente, ten máis caras que unha moeda). Eu tampouco teño a solución para pola fora, pero si teño máis preguntas, quen sabe si coñecéndoa ben…

Hai un ano algúns estábannos promentendo o pleno emprego e agora resulta que levamos seis meses en recesión. Defenderse deste feito dicindo que non se estaba mintindo senón que se descoñecía a magnitude da crise económica da medo, da medo ter uns dirixentes ignorantes, moito máis que uns dirixentes mentireiros.

Naquela campaña, na que se descoñecía a realidade económica, anuncióuse unha medida para fomentar o consumo, os famosos 400 € de Zapatero. medida que, ademais de non producir os efectos desexados, deixou o goberno sen capacidade de maniobra futura (agora séguense pondo en marcha novos plans “anticrise”, pero a conta do endebedamento de todos). Aparte, aquela promesa foi malinterpretada por moitos votantes, que se creron beneficiarios sen selo, provocando o conseguinte cabreo a posteriori (despois de votar, claro).

Agora é Anxo Quintana quen lle promete ós parados 500 € extras cada semestre (unha promesa así so se pode facer dende a posición de quen cré que o home é o único animal que tropeza duas veces na mesma pedra), porque seica os parados daquí cobramos menos. Porqué cobramos menos? Iso é o de menos…

Non, iso é o relevante. Cobramos menos porque cotizamos menos e nisto ten unha responsabilidade directa as institucións públicas. Moitos dos postos de traballo que son creados no país son forito de necesidades públicas pero non sempre as contratacións son feitas polas administracións, onde os traballadores teñen máis dereitos recoñedidos froito do diálogo social (si, diálogo).

Volvo a SEAGA, empresa na que me estou “especializando” (non se enganen, non é o único exemplo, hai a patadas polo país, pero a min déume por aí), que recibe encomendas da Xunta de Galicia, onde os seus traballadores teñen piores condicións económicas, laborais, formativas,… que dependendo directamente da Xunta. Logo SEAGA subcontrata a outras empresas, como a do concelleiro do BNG de Molgas ou ó das  Cabras do Xurés, tamén do BNG. Enfín… si os dereitos dos traballadores empeoraban xa en SEAGA con respectoo a Xunta, nestas empresas… (mellor calo). Xa llo comentara noutra ocasión así que non o vou repetir.

Para que os parados galegos converxan cos do resto do estado é preciso que os traballadores galegos se lles garanta os seus dereitos e, claro, si non o fan as institucións públicas que vostedes dirixen (Xunta, Deputacións e Concellos) como o van facer as empresas privadas. A solución non pasa por dar cartos (os cartos acábanse!) senón pola esixencia do cumprimento dos dereitos laborais e levando a cabo políticas que non primen as empresas que non os cumplen.

Por exemplo: a Xunta de Galicia vai por a disposición de Adolfo Domínguez un millón de metros cadrados no Val da Rabeda. ¿Que ofrece a cambio esta empresa os cidadáns que lles financiamos eses terreos? Precariedade laboral (salarios báixos, temporais,…), conxelacións de salario, etc. e a ameaza permanente da deslocalización.

Calquer persoa sensata acaba dándose conta de que as nosas administracións son títeres en más das empresas privadas (miren como Fenosa ainda mantén o seu dereito de pernada sobre Galiza), que son elas as que realmente gobernan o país, calquer país, e os poderes políticos pouco máis poden facer que someterse ós seus designios.

Desta vez máis que unha pregunta vou facerlle unha proposta: propóñolle que me convenzan do equivocado que estou. Poderán?

Xustiza e Sanidade

por

Xuntar estes dous temas nun só pode parecerlle a alguén que estou misturando touciño con velocidade pero unha cousa ten moito que ver coa outra ou, mellor dito, unha cousa acaba levando a outra (e a veces, viceversa). Así llo plantei hoxe os tres candidatos que, como ben sabedes, andan moi atarefados, e non poden respostar as miñas dúbidas. Este rítmo vou seguir indeciso o día 2 de marzo.

Preguntaranse que ten que ver unha cousa coa outra. Agora llo explico: cando unha persoa doente é vítima dunha neglixencia médica, onde acaba? No xulgado -non todos, algúns no cemiterio-. Non existe a mínima posibilidade de que un centro sanitario público recoñeza os seus erros e indemnice o paciente polo dano causado, nin sequera cando o feito é flagrante.

Logo de tantas preguntas, nas que vou introducindo experiencias propias, vostedes dirán, pois si que tivo un ano negro este home! Pode ser, pero eu que non creo na mala sorte, considero que todo o que a min me sucede ocórrelle tamén tódolos días ó resto de cidadáns.

Dentro dunha semana fai un ano que acudín a un centro sanitario porque me levantei doente. Acudín ó C.H. Cristal Piñor de Ourense onde, sin facerme proba algúnha do mal do que me queixaba mándanme pra casa con menciña pra dor de cabeza e para o catarro (a verdade é que tamén andaba algo arrefriado). Seica un non pode enfermar un domingo de Entroido! Os catro días estaba moito peor. Desta vez, logo de facerme tódalas probas que antes non me fixeran, diagnósticanme unha patoloxía que nada tiña que ver coa que me trataran e ponme o tratamento… o día seguinte! (daquela os médicos estaban en folga). O resultado é que tratar esa enfermidade tan tarde fai que a miña saúde non poida reverter ó estado inicial, mentres que si me tratasen o primeiro día (claro que para iso había que facerme as probas naquel momento, naquel domingo de Entroido) agora mesmo non tería ningunha secuela e, seguramente, estaría moito menos cabreado.

Puxen unha reclamación en ‘Atención o Paciente’ e a súa resposta é que o trato que me deron foi o adecuado. Estiven a piques de mandarlle un xamón de guijuelo ó responsable!

A saída que queda nestes casos -a min e a calquer outro paciente- é a xustiza… e aí atópome, de novo, cunha lista de espera con máis de 5.000 casos por resolver. Sí, eses son os casos que ten na actualidade o Xulgado de Instrucción nº 1 de Ourense segundo traballadores do Pazo de Xustiza.

Os xulgados están ateigados, en boa parte polo funcionamento (o correcto sería decir malfuncionamento) irresponsable das administracións. Por iso a solución ó colapso da Xustiza non pasa sóamente por dotar de máis medios ós xulgados, que tamén, senón de liberar as administracións de dirixentes e funcionarios irresponsables.

Entre os casos que se atopan nese mesmo xulgado está unha denuncia por unhas canteiras en Xunqueira de Ambía, denuncia que se podería ter evitado si o concello (do PP), a Consellaría de Medio ambiente (do PSOE) e/ou a Consellaría de Industria (do BNG) fixeran ben o seu traballo… e así ata o infinito! Os xulgados, como último recurso que son para a cidadanía, son os que sufren máis directamente o malfuncionamento do resto da administración pública -xunto co administrado, claro-.

Mentres tanto, os cidadáns que sufrimos primeiro as neglixencias dunha administración, logo imos ter que soportar a posteriori a lentitude doutra, a da Xustiza. Somos vítimas dos seus erros por partida dobre.

Existirá algunha vez unha administración -especialmente na Sanidade- que sexa imparcial a hora de dirimir conflictos entre o administrado e os actos dos seus traballadores, sen ter que recurrir a vía xudicial? Algún de vostedes vai por fin ó corporativismo das administracións -agora que tanto se critica o da Xustiza- e garantirá que o administrado sexa recompensado polos danos que esta lle cause sen necesidade de ter que acudir sempre a xustiza?