política nacional

Bos e xenerosos

por

Que un fascista con centos de desaparecidos nas súas costas se lle sele a súa lápida cun “Bo e xeneroso” pode formar parte da normalidade no mundo que Orwell imaxinaba; ou que ao máis sectario dos caciques se lle recorde, polo seu fillo herdeiro, claro, como “bo e xeneroso”; amor paterno. Sen embargo, o que está sucedendo agora mesmo no mundo real é a materialización do fantástico, a transformación terreal daquel mundo imaxinado polos máis ultras, fanáticos e exaltados seguidores do totalitarismo, canciños agradecidos, cochos baleiros de miolos que renden homenaxes de infima moralidade baixo o teito protector do fascismo: a igrexa católica. Tocaron as campás por tódolos recunchos de Galicia, santificando a ruindade e a avaricia, dando a esquecemento a inxuria e o desprezo por esta terra, convertendo en mito a quen como demócrata destruíu aos desherdados por el mesmo na ditadura fascista. Agora son bos e xenerosos os ignorantes e feridos e duros, imbéciles e escuros. Morreu o porco e fíxoo destrozando os símbolos que nunca entendeu, os nosos símbolos.

Eu xa non quero ser nin bo nin xeneroso.

Os desbandados

por
Homes parásitos que non poden vivir sen chupar o sangue dos débiles, dotados dun espíritu retorcido, sen posibilidades de sandar e sen vontade de mellorar; xentalla que non posúe ningún valor para seguir vivindo neste mundo. 1Q84 – Haruki Murakami

Parasitaron no BNG ao acubillo do esforzo e entrega duns poucos militantes. Nunca destacaron pola súa dedicación á organización. Facían política de cabaret nas tabernas rurais divagando entre viño e viño. Debuxaban sobre o ar proxectos imposibles que realizar no suposto de gobernar (nunca como financialos… as administracións sempre ten cartos e cando non, sempre ten créditos, pensan). Gobernaron sen que o pobo os elixise para semellante cometido. Foi un período breve suficientemente amplo para deixar ao descuberto as súas carencias, capacidade infinita para facer novos amigos e deixar na cuneta a vellos compañeiros, gastando cartos de todos para o beneficio duns poucos, ora a cambio de postos de traballo, ora a cambio de substanciosas subvencións a cativos empresarios incapaces de competir nun mercado libre mais valentes emprendedores baixo o paraugas das administracións públicas. Son especialistas en crear empresas que sangran as nosas institucións. Durante décadas gobernaron o BNG co beneplácito da UPG. É un dicir. En realidade eran seus monicreques.

Ideas

Chegaron a XIII AN do BNG cun proxecto alternativo ao que soamente renunciarían si lle deixaban vía libre para executalo dende dentro: renunciar a transformación social e deixarse levar en volantas pola corrente. É o que o nacionalismo pailoco chama “saber escoitar” que, na novafala, ven sendo algo así como “xa che miro o teu”. Si. Durante o goberno bipartito esta caste de funcionarios públicos que chegaron a gobernar o país descubriron o caciquismo, sentíronse cómodos nese novo papel: facendo favores e recibindo contraprestacións; mellorou o seu status social e seu nivel de vida, atoparon emprego os desempregados da súa corda, caeron millóns en axudas e subvencións públicas para empresarios subsidiados, etc. É duro volver a crúa realidade, despoxados do poder polas mesmas persoas que un día llelo deron: nós os votantes nacionalistas de esquerda. Si,… a esquerda que os pariu! Ou malpariu! O caso é que para debater ideas nesta Asemblea aparaceron a terceira parte dos militantes inscritos. Para a elección de cargos estaban presentes máis dos dous tercios dos inscritos. Quedou ben claro a que andan tanto uns coma outros (máis os uns que uns que os outros).

Ser ou non ser esquerda

Traizón! Traizón! Esta xente xa non son dos nosos, xa non son esquerda, xa non procuran a xustiza social, xa non procuran a igualdade senón manter a súa superioridade, xa non perseguen a ecuanimidade senón defender seus propios privilexios, xa non entenden o que é ser galego en Galicia nin fora dela, xa os botamos e, pobres babecos, non se decataron de cal foi a razón pola que foron rexeitados: vender aos galegos, vender Galicia. Esta xente vai ao seu, namais. Queren o poder para seu proveito non para mellorar a sociedade a que pertencen, exercicio este que se lle supón á política e aos políticos. Saben que para acadar unha pequena cota de poder que lles permita vivir por riba do resto da sociedade abonda con ter unha pequena forza, sempre que esta teña a capacidade de mudar maiorías cara un lado ou cara outro. Ese é o seu obxectivo: ser pouca cousa pero suficiente para decidir. Non entenden que os que decidimos somos nós: os cidadáns. Non entenden que os cidadáns nos manifestamos de forma maioritaria en cada comicio electoral por dúas razóns fundamentais: dunha parte para que gobernen uns, da outra para que non gobernen outros. Cando votamos manifestamos ambas cousas a un tempo: a quen queremos e a quen non queremos, quen se aproxima as nosas convicións e quen se afasta delas. Ocultarse baixo peles de diferentes animais pode levar a engano a curto prazo, pero a largo, en política todos son espelicados. Nas elites do BNG existe unha rede caciquil conservadora, non moi diferente da de outras organizacións, pero quizais con peores maneiras. Iso non é esquerda ou é unha merda de esquerda!

Democracia e capacidades

Na derradeira AN do BNG os militantes do BNG manifestaron democraticamente quen queren que gobernen seu partido e agardábase que quen participa na contenda, sempre que se define como demócrata, aceptase o resultado. Liscar agora sería igual de estúpido que decidir marchar de Galicia si a sociedade non decide darlles unha maioría absoluta (e mira que tiveron ben oportunidades para facelo), pero tampocuco pode pedírselle a estes cerebros moita coherencia, nin accións intelixentes en canto a estratexia política, xa que durante os últimos anos tiveron unha maioría absoluta interna nos órganos de dirección do seu partido e foron incapaces de reconducilo cara onde querían. Que van facer agora sen ela? Que van facer agora fora desta organización? Cometer os mesmos erros, sen dúbida.

Elites

Són élite, seres notables, privilexiados que toman decisións por si e polos paifocos que os siguen e que lle renden cultos coma santos ataviados aínda coa aureola do poder. Si que lles dura. Eles deciden manifestos, listas, proxectos (deses de taberna que falaba),… que ninguén mira nin le, mais asinan. Cumpre ser moi estúpido para crer que neles está a solución aos problemas que nos atinxen – Moito! – cando non fan máis que falar do que lles ocupa a eles. Algunha desas persoas creou, por exemplo, un só posto de emprego? Dubido (menos sen subvención de por medio). Algunha desas persoas tomou algunha iniciativa para frear un só ataque a nosa natureza? Tampouco, e ollade que non temos ocasións neste país: rios sucios, montes depredados, costas cementadas, ar fedorento,… Estas minorías selectas non teñen máis capacidade que a de alentar masas de torpes e medorentos galegos fedellando nas súas emocións máis arraigadas: a cultura, os símbolos, a historia. Sérvelle para movilizar unha cantidade importante de xente, por conductos que non son os da razón, para seus propios fins pero, en toda sociedade cega, colectivamente ao igual que os individuos de xeito personalizado, atopa momentos de lucidez.

Desbandados

Abandonan como perdedores logo de escribir as regras de xogo (XII Asemblea). Abandonan logo de demostrar a súa incapacidade política para gobernar unha organización ampla. Abandonan esgrimindo como escusa as ideas que non rebateron na derradeira Asemblea. Abandonan a democracia para instaurarse no seu pequeno totalitarismo. Abandonan a idea democracia participativa que defenden políticamente pero non respectan na súa organización. Os desbandados queren a súa propia hortiña, construir novos valados na nosa sociedade, establecer novos dereitos de paso polos que cobrarnos tributo no futuro… e viviren como dios!

De autista político a político 2.0

por

A persoa da que falo coñecina fai moitos anos. Sempre chegaba á cafetería da miña familia, pedía café, collía un xornal, agachaba a cabeza e nin miraba para quen tiña ao lado. Por suposto non dicía máis que as palabras necesarias: “café” e “canto é?” cando non traía xusto. Nunca o vin falar con outra persoa. As veces viña con algunha persoa -dos seus, benega– e entón si, falaba con ela do único que unha persoa así pode falar: política. Xamais lle escoitei falar doutro tema que non fose iso: política. Como responsable local dun dos concellos da comarca na que esta persoa é responsable comarcal coincidín con el en varias ocasións, tamén nalgunha visita ao noso concello para tomar uns viños. Seguíase a falar do mesmo: política. Daba igual que o viño estivese bo ou malo, bebía del sen moumear un laio. Viño e política. Namais. Nin cuns viños enriba era (e segue sendo) incapaz de dirixir unha palabra a outra persoa que non fose aquel reducido grupo de nacionalistas. Agora sígome cruzando con esta persoa noutra cafetería, coa mesma pose de sempre, cara á porta (será por si ten que liscar) un café e un xornal no que acochar a mirada da xente, levantándoa levemente de cando en vez para asexar quen pasa a súa beira. Nunha destas, ao guichar, ten cruzado a súa ollada coa miña, e coma un lóstrego medorento volve á sección de política do papel que trae entre mans.

Onde queira que viva, xa en Porqueira, en Ourense ou agora na Valenzá non amosou o máis mínimo interese polos veciños. Nin sequera saúda ao andar agás, agás que sexa alguén do benega, entón si, non ten medo a abrila boca e falar daquilo que só sabe falar: política.

Por iso se lle valora, pola seu talante entre os seus. Tamén por moitas traizóns aos seus. Ese talante, si se lle pode chamar así cofear o lombo de Quintana, levouno ao Senado. E como senador seguiu sendo o mesmo autista político que outrora: aberto no seu contorno nacionalista, cerrado ao resto da humanidade. Segue sen saudar a xente na rúa, nin sequera aos veciños da súa actual vivenda. Nin un sorriso sequera. Xamais o atoparedes falando cun descoñecido si vai só, do xeito en que o fai cando o acompaña un fato de benegallos. Entón si, rodeado da manda saca valor para enfrontarse a un simple mortal.

Xaora, por imperativo do Consello Nacional do BNG todos os candidatos deben ter perfís públicos nas redes sociais. Non porque gusten deles. Por obriga. Alguén lles debeu advertir que por aquí, nas redes andamos moitos votos perdidos e veñen na súa procura. Quizais descoñecen o perfil das persoas que por aquí nos movemos: socialmente críticas, pouco dadas ao adoutrinamento que dende os partidos tradicionais adoitan, sobradamente informadas e preparadas e multidisciplinarias. Os cualificativos, ben sei, quedan curtos. Estas características que posuímos os usuarios das novas tecnoloxías foron aprendidas con anos de práctica: como usar cada rede social e para que serve, é algo que só se coñece cometendo multitude de erros, erros de lóxicos principiante que, por suposto, non se deben cometer cando o que se vende é un mesmo.

Twitter, por exemplo non é un chat, aínda que moitos o usen como tal. Coidar a linguaxe é importante, aquí non vale a linguaxe SMS. Non se tolera o spam. Existen moitas outras normas que a comunidade foi creando ao largo de anos e que recolle moi ben José Luis Orihuela en Mundo Twitter, si ben aquí os cambios son continuos e calquera teoría pode quedar desfasada en días.

O peor xeito de comezar nesta e calquera outra rede social é seguindo ou solicitando amizades de xeito indiscriminado, para amosar publicamente quen a ten máis larga… a lista. Logo danse casos como o de Isabel Pérez Alcaldesa que chegou ao 22M con máis amigos que votos. Este do que falo vai polo mesmo camiño, seguindo ou solicitando amizade a persoas coas que logo nin se fala na rúa e rematan en situación coma esta:

@xOsse: Unha proba de que os políticos non administran as súas contas nas redes sociais é que o pailán de @PerezBouza me siga a min 😉

A resposta non tardou,… de quen fose:

 @PerezBouza: @xOsse O teu non ten remedio, sempre insultando. Xa se ve cal è o teu talante. Q magoa!!!

Que mágoa! Que talante! Que arrogancia! Que cinismo! Si… cinismo arrogancia mágoa talante… talante?

@xOsse:@PerezBouza Si alguén se cruza comigo na mesma cafetería e me torce a mirada e logo me sigue no twitter é un pailán… tonto vaia

Secuelas da desamortización de ZP

por

As superestruturas económicas internacionais (FMI, BM, BCE,…) fai décadas que viñan avisando: as caixas de aforros eran un encordio para a libre competencia amoucando os beneficios das grandes financeiras mundiais. Os directivos das caixas axiña captaron a mensaxe, cumpría que afundisen, cumpría quebralas ou, cando menos, que o parecese. Así poderían seren absorbidas polo gran capital financeiro, polas grandes fortunas de aquí e de acolá, os verdadeiros decisores do sistema oligárquico que nos goberna, os que mandan non soamente sobre o pequeno capital, senón tamén sobre as persoas, nós en quen seica reside a soberanía, e ao que eles chaman capital humano. No fondo todo e capital (económico e humano). E ao final, chegará o día, non da rebolta senón no que nos obrigarán a axeonllarnos ante eles por térennos salvado.

O capital que nos goberna atopou na crise financeira o escenario perfecto, unha cicloxénese económica explosiva onde cadran no mesmo tempo e lugar a ambición duns poucos co arrombamento doutros e a desesperación e angustia dos que máis, o escenario perfecto, dicía, para espoliarnos a todos: primeiro, aos estados solicitándolle axudas para sanear a súa ineptitude (como si iso tivese cura), axudas que, pola contra, xamais serían concedidas a un simple cidadán en circunstanciais iguais; e segundo, forzando unha desamortización do patrimonio do pobo, acadado a base de suor, sangue e lágrimas por cada recuncho do mundo. Falo do erario baldeiro que contiña os impostos que pagamos, endebedándonos a nós e ás xeracións vindeiras. Falo do patrimonio das nosas caixas, das nosas empresas, das nosas edificacións, do noso aforro persoal e colectivo. Grandes cousas se construíron coas remesas chegadas de onde for que estivesen nosos paisanos, acompañados sempre pola señardade dos emigrantes cara súa terra, unha terra que querían levantar financiando grandes e pequenos proxectos. Máis dos primeiros, pois o acceso ao financiamento daquela como agora tamén estaba restrinxido aos máis podentes. Ao usuario común dábaselle o necesario para poder investir no produto que puña no mercado o usuario excelente, financiándolle, polo xeral, a compra dunha vivenda baixo a usura duns intereses que superaban o quince por cento. Prestamos que servían tamén para calmar ao movemento obreiro, que ao estaren endebedados deixaron de ser feros a converterse na xente mansa que somos xaora. Cartos enviados por milleiros de emigrantes obrigados pola mesma presión caciquil que se fixo dona aquí do seu traballo no alén, usando eses cartos para soster e fornecer á organización criminal caciquil que agora segue a explotar aos seus propios paisanos, aos fillos daqueles pobres que fuxiran entón, obrigándonos a unha nova e irremediable escapada sen retorno… deixalos aí, que se coman entre eles, que se fodan os uns aos outros. Inconscientes de nós! que diría a raposa que nos garda.

Mirade si os tempos mudaron: agora mexan por nos e dicimos que e cocacola, tragamos ese líquido noxento e dourado e dicimos que é negro e sabe ben, tomamos outro trago e gabamos a textura esponxosa e burbullante que nos deixa no padal. Queima pero refresca. Apuramos o mexo pola gorxa abrindo a comisura dos beizos ate o seu límite para apouvigar a excitación do desacougo. E entón acougamos sentados na cadeira dalgunha terraza agardando quizais que nos cuspan na cara o fume tranquilizante que lle sobra a algún fumador. Si. Agora todo vai ben.

Ensino: Apagamento informativo da TVG

por

A televisión de Feijóo non se diferenza moito daquela que Fraga dirixía dende as sombras… ou Touriño dende os cantís de Ponte Pío. É una práctica habitual de tódolos gobernos, tampouco é cuestión de sinalar agora a una única cor política. Dicir que todos son iguais non é esaxerado nin demagóxico. É un feito probado.

En La Región: “Pais e alumnos do Ben-Cho-Shey de Pereiro de Aguiar concéntranse ante Educación con pupitres na Rúa”; no Faro de Vigo: “Alumnos do Ben Cho Shey montan unha escola na rúa contra a supresión dunha aula”; no xOrnal: “Os pais dos alumnos do Ben-Cho-Shey sacan os pupitres á rúa”; en El Correo Gallego: “O curso comeza con rozamentos entre a ensino público e o privado”; en El País: “Educación cerra aulas públicas por falta de orzamento”; mentres, en La Voz de Galicia, gran beneficiada da Xunta de Feijóo, só amosa o cabezallo da noticia, acochado no máis fondo da sección de Ourense do xornal, on di: “Clase improvisada na Rúa”. Na súa televisión –V– si lle dedica uns segundos: “Pais e nenos, a rúa”. Nembargantes, a televisión que se financia cos impostos de tódolos galegos non dá nin un chío…

 

Publicado en Galicia Confidencial

Alcaldes NacionalFascistas (I)

por

Hainos. Que cousas! Ate o PPdeG apoiou no parlamento galego unha condena ao franquismo presentada polo PSOE e BNG renunciado ao devandito principio de “non hai que remover o pasado”. Sen embargo, hai alcaldes nacionalfascistas que invocando ese mesmo principio se negan a condenar o franquismo e facer homenaxes as vítimas do alzamento militar. O alcalde nacionalfascista de Castrelo de Miño, Xurxo Rodríguez Méndez, dixo ao grupo nacionalista do BNG local que facer unha homenaxe aos asasinados na ponte vella podería ser entendido como un acto radical e que iso acarrearíalle a perda de votos.

Contan que a ponte vella de ferro de Castrelo de Miño era o lugar na que remataban os paseos das vilas próximas. Deica alí eran conducidos polos seus propios veciños, por fascistas enchidos de soberbia e razón divina para facer cantas atrocidades alí facían. Naquela ponte puñan a seus veciños xunto as varandas, mesmo a seus familiares, e empurrábanos ao leito do río onde finaban esmagados coa brutal caída. Había quen se resistía e se agarraba con toda súa forza as varandas de ferro, hoxe desaparecidas, coas ansias de sobrevivir, suplicando pola súa vida aos que crían que aínda lles restaba un chisco humanidade, nembargantes, eran verdadeiras bestas o que tiñan enfronte, demos provistos de grandes coitelos, deses que se usan para a matanza do porco, aparellos que non dubidaban en usar para cortarlle as mans. Contan que máis dunha man das vítimas quedou aferrada as varandas mentres o corpo caía ao baleiro dunha morte inminente. Contan tamén que non todos finaron. Penso eu, que a estes, de quedar algún, debería estarlles permitido facela xustiza pola súa man.

Os fascistas de agora, isto xa non é conto, seguen a tapala realidade dos fascistas de antes. Aos fascistas de agora dálles medo tamén remover no pasado. Os fascistas de agora non mataron as vítimas do pasado pero seguen a torturar as súas familias. Os fascistas de agora son igual de responsables si coa súa complicidade silencian -como outros o fixeron antes- aos verdugos de todo o dano infrinxido.

O grupo local do BNG, isto tampouco é conto, sempre condenou aquelas atrocidades e sempre, sempre prometera honralos, incluso gobernando o PP no Concello. Agora que quen goberna Castrelo de Miño son os nacionalistas, o alcalde nacionalfascista di que homenaxealos sería unha mostra de radicalizade. Por iso nos anos en que Xurxo Rodríguez Méndez leva de alcalde xamais se honrou as vítimas da vella ponte de ferro. El é un verdugo máis. El é, probablemente, dos que de atoparse naquelas mesmas circunstancias e tempo, estaría armado co coitelo dos porcos, ben afiado, cos ollos inchados de sangue e nunca, nunca, nunca vendo como se achegaban aos fociños aqueles ferros que reflectían a auga nas noites de lúa. El brincaría, abofé, ollando como se torcían os ferros coas ondas da auga e como, coa calma, desaparecerían aqueles corpos e tódalas súas esperanzas. Agora que ninguén rebula nas augas, deixádeas tranquilas.

Agora apuntan, isto xa non sei si é conto ou non, a que o alcalde nacionalfascista de Castrelo de Miño formará parte das listas o BNG ao senado. Tampouco sería de estrañar a certeza de semellante afirmación ollando a deriva ideolóxica deste cada vez máis reducido grupo (afortunadamente), obsesionados todos por manter cada leiriña de poder, só polo poder, sempre prestos a devorar aos seus propios compañeiros por mover un chisco o marco… cara dentro. Cumpre ser pailáns.

Non é o momento, non. Nunca é momento para honrar aos que non ten memoria, aos desmemoriados que nin sequera contan cun nome e un apelido para seus tristes osos. O luns, buscando información sobre Xosé Costa Dorrío no arquivo histórico, rebulindo nos “Expedientes de Responsabilidades Políticas”, que así lle chaman, fixeime na cantidade de nomes de persoas que foron axustizadas durante e despois da guerra, nomes e apelidos acompañados da frase “vº de …” e o seu pobo alí. Utilizan sempre esa palabra: veciño, como agardando que algún aínda se lembre deles. Reparei sobre todo nos de Xunqueira de Ambía, xa que era ese o lugar de nacemento de quen buscaba, pero había tamén, e moitos, de Castrelo de Miño. Dubido, pola actitude deste enxendro respecto ás vítimas, que algún antergo seu estivese entre aqueles homes, sobre todo, e mulleres. Logo, consultando “Alzamento,Guerra e Represión” (Ourense 1936 – 1939), de Julio Prada Rodríguez, enxerguei unha ringleira uniforme na que se repetía o mesmo nome, e logo outra, e outra,… e xunto ao nome o mesmo apelido.

Nome: Descoñecido; apelidos: Descoñecido.

Ducias e ducias de descoñecidos que ven poderían ser de Castrelo de Miño ou non. Ducias e ducias de homes e mulleres sen nome e que, grazas a actitude condescendente dos responsables políticos de antes e de agora, quedaron no esquecemento para sempre, sen que se poida discernir endexamais cal é orixe dos osos que gardan esas caixas. Iso no caso de restos aparecidos, que moitos nunca se atoparon. Como ducias e ducias de homes e mulleres, coñecidos e descoñecidos, foron guindados dende o ferro das alturas. Todo apunta -isto é unha visión miña que oxalá fose errada- a que mentres este ser miserento sexa alcalde non será restaurada a memoria dos asasinados nesta vila… dito o cal, non resta un ápice de responsabilidade a todas e cada unha das persoas que o apoian, ben dende o seu propio grupo local, ben dende o seu propio partido, ben dende as furnas co voto dos cidadáns, responsables estes últimos de elixir a quen nos goberna en democracia. Si, unha democracia, quen llelo diría a algúns!

Hai máis alcaldes nacionalfascistas…

Indignado

por

Arroutada

Superado pola indignación, a furia e a nostalxia sae esta entrada. Si, indignado polo panfleto mercantilista de Stéphane Hessel, “indignádevos“, que moi indignado está o vello… pero non tanto como para ceder a chantaxe do mercado e adícarse vender a súa indignación. Indignado si, pero se lle saca uns cartiños a súa indignación, tanto que ben, non?

Pululan nestes tempos de crise moitas iniciativas deste tipo… é doado sinalar ao inimigo, moito máis que por solucións por riba da mesa. É moi doado proferir verbas de indignación e revolta agora mesmo, moito máis que cando as vacas gordas. Incluso, co difícil que resulta poñernos a todos de acordo, resulta doado falar de utopías, por máis irrealizables que resulten. Leo Bassi dálle o nome de “Utopía” a súa derradeira obra, mais non se albisca nela utopía algunha, tan só unha crítica cómica -necesaria- a deriva social e económica que vivimos. É acaso a utopía xogar cos medos da xente? Aí veñen os neofascistas de novo a chucharnos o sangue! Que … van chuchar si xa no lo quitaron todo, digo eu.

Concordo coa crítica, dende logo, a actitude desta dereita mediocre a que llelo deixaron todo feito outras xeracións, aproveitándose da inercia dunha máquina -o capitalismo- que asoballa todo a seu paso, deixando unha paisaxe de terror, como a que deixaría unha praga de lagostas nun eido de millo, a lava dun volcán no pobo do outeiro e un tsunami na costa, todo a un tempo. Tal é a infamia que estamos a sufrir nestas datas…

Queixarse disto nestas terras de Ourense cos acontecementos que neste tempo se suceden ao largo e ancho do mundo: revolucións, desastres naturais, corrupcións e crise financeira, explotación dos países pobres coa conseguinte fame, epidemias liortas e migracións que causan, falar da ineptitude dos axentes sociais -todos- que rexen as nosas vidas pode resultar algo heavy.

Si, son moi consciente.

 

 

Xurde esta entrada lendo a “Modesta proposición para renunciar a facer xirar a roda hidráulica dunha cíclica historia universal da infamia”, de Lois Pereiro, obrigándome a parar nada máis rematar o primeiro parágrafo, onde di: ¿De que parte que non sexa sempre a das novas vítimas, dos novos vencidos doutras guerras, podemos estar xa? Isto obrígame a debullar os miolos e escribir… indignado!

Non sei si o autor desta modesta proposición estaría moi conforme cos 12 € que me … polo libro. Seguro que si algún esqueleto pasa pola súa tumba ou o del pola de outros e lle contasen, decatándose do que está ocorrendo co seu nome como escusa, cuspiría a súa indignación dende o máis fondo dos seus osos inxectados de veleno, mortos xa antes de morrer, cuspindo e berrando ate quedar sen folgos. Abofé! Porque si vivise Lois Pereiro nestes tempos seguramente colgase os seus textos nun blog, en scribd, no facebook, ou tweet a tweet… sen máis.

E este abuso sufrímolo cada día… empresas de contratación que publican ofertas inexistentes só para gañar visitas nas súas webs ou entidades aparentemente sen ánimo de lucro finxir unha labor social que lle permita financiar empregos amigos con cartos públicos, malgastar cartos en formación de traballadores desempregados para uns postos de emprego que non demanda o mercado -isto dimo a voz da experiencia-, cada día aparece nas librarías un novo libro que che explica paso a paso como facerte rico en tres meses e non esvaecerse no intento, documentais, películas, obras de teatro,… moita reivindicación, si, pero pasando por caixa. A indignación cotiza a alza. Ate a anunciada revolta se está mercantilizando. Non sei si me dá mais noxo que asco.

… non sei …

Ourense é o paradigma perfecto do triunfo da ineptitude. Os estudos económicos, rexistros estatísticos e enquisas avalan todo o que afirmo. Ah! E as novas que leo a  diario, deprimentes todas elas. Vivimos nun Ourense herdado por herdeiros tan torpes como truáns, que non lle chegan aos calcañares aos que llelo deixaron todo feito. Empresarios e políticos juniors toman agora o control das nosas vidas… aviados estamos!

Leo nun xornal local que a primaza do Presidente da Xunta di logo dunha manifestación da cidadanía desta cidade a favor do mantemento da sanidade pública que todo este movemento está politizado. A ver… Unha de dúas: ou o pailán son eu ou o é ela. Politizado está o seu cargo que o ocupa non polo poder do pobo nin por designio divino -moito menos por méritos-, senón porque un político -seu primo- a puxo aí onde está a dedo, sen mirar máis aló do seu parentesco co mandamais de Galicia.

Política é, por definición, o que lle afecta ao pobo e como a sanidade pública, ao igual que moitos outros asuntos -todos-, nos afecta é lóxico que estea politizada… cumpre ser moi lelo para afirmar nunha rolda de prensa que determinada manifestación do pobo con esa actitude crítica e altiva. Vivimos nunha democracia -máis que lles pese- e toda cuestión pública que nos afecta como pobo é POLÍTICA!

Leo no mesmo xornal que os comerciantes están que botan fume e que a crise é cada vez unha ameaza máis seria… prevendo o peche de centos de pequenos comercios. Habería que ver en que invisten estas organizacións (asociacións de comerciantes, confederacións de empresarios, cámaras de comercio, asociacións de autónomos,…) os cartos que o contribuínte , ou sexa, nós o pobo, lles dá para a contratación de técnicos que estuden novos eidos de negocio, formadores que formen aos traballadores para seren máis produtivos, etc. Onde están os resultados dese investimento público? Probablemente en contratar ao máis pailán do lugar, claro, recomendado por algún dos mesmos políticos aos que agora critican, e claro, agora botan as mans a cabeza.

Neste pobo esquecido coinciden conxunturalmente a mediocridade dos representantes políticos coa dos empresarios e claro… o resultado é ser o pechacancelas de tódolos indicadores macroeconómicos deste estado, que é tamén un dos máis atrasados a escala mundial en competitividade. Non entendo porque se estrañan tanto, o resultado das súas accións, o que está acontecendo, é o máis lóxico; sería para exclamar cun aturuxo imperecedoiro coa ledicia si o que sucedese fose o contrario. Como senón se pode entender que a organización dos empresarios máis mediocres do estado (a CEO) tente dicirlle a este como debería actuar en cuestións que non son da súa competencia (caso AVE, que non sei para que … o queremos) e viceversa, administracións públicas anunciando a instalación de grandes empresas en polígonos inexistentes coa conseguinte creación de miles de postos de traballo (caso Xero) cada vez que se aveciña un periodo electoral.

Reflexión

Certamente… vivimos nun país insólito, case exótico, abocado ao fracaso onde triúnfa unha miscelánea elite e personaxes que cohabitan nun mundo fedorento, cerrado e intransixente con quen non vai da súa corda, alimentándose do suor dunha maioría silente e submisa, na que non se albiscan síntoma algún dunha viraxe.

O silencioso estrondo co que empresas, emprendedores, inversores, persoal cualificado,… abandona a provincia é tal que, tan só os que directamente a sofren se decatan. Os demais, esa elite inútil e paleta forxada no berce do caciquismo, seguirá tranquilamente a vivir e gozar da súa acomodada posición social… ignorantes eles, pobriños, que a fuxida á que antes me refería será o alicerce da súa propia morte.

Chegarán aves que non nos levan a ningures porque na plataforma das nosas estacións non haberá xa ninguén para ir outro lar. Verémolos voar polos nosos vales e penetrar as nosas as montañas sacras a alta velocidade sen parar nin respectar, iso si… presentindo o ruidoso horror de que, cicais unha vez máis, estea agardando alguén disposto a subirse a ese tren para nunca máis volver a soportar a crueldade desta sociedade tan atrofiada como retrasada, perdida na neboenta espesura do pensamento individual, fixado na teimosa supervivencia propia, xente cobizosa que ignora e nega calquera outra achega ao colectivo no que se asenta, nunha sociedade murcha xa da falla dos nutrientes mínimos para poder vivir.

O proído que esta xente provoca en min é tal que me obriga a rascar, a rebelarme indignado. Indignado ate contra os que cobran por esa chamada á indignación… A miña vai aí:

DE BALDE!

GRATIS!

FREE!