un blog de xOse dorrío
Reportaxe de Vieros sobre O Foucellas, o máis lendario dos gerrilleiros antifranquistas, con motivo do centenario do seu nacemento.
Cando executaron ‘O Foucellas’, á súa filla e ao seu fillo xa lles roubaran moito antes a infancia. Con só seis e nove anos perderon a nai, morta de saudade no desterro de Valladolid. Falamos con ela, a Pepiña. Máis…
Chegamos a discutir do significado do termo nación que, para min, co diccionario castelán na man non deixa lugar a dúbidas, somos unha nación. Constitucionalmente tamén, pois o que non pode discutirse e que o termo nacionalidade provén etimolóxicamente de nación… por agora, porque se seguides a ligazón veredes que ese artigo foi enmendando e a Real Academia Española pretende retirar do significado de nacionalidade toda referencia a nación. Vergoña lles debería dar!
Ata onde imos chegar? Algún día chegaremos o médico e queixarémonos:
– dóeme o lombo doutor…
– váiche ser do nacionalismo!
Non é moi habitual que publique aquí contidos en castelán, máis quero conservar esta carta tal e como chegou á miña caixa de correo. É a carta dunha traballadora de AD logo dunha reunión co xefazo, AD, aquel que lanzaba tantos eloxios a Anxo quintana cando lle concedeu a prezo ‘de amigo’ 1.000.000 de metros cadrados no Val da Raveda. Agora que dito proxecto ven de ser anulado, agás aquelas partes que serven para gañar o favor dos traidores, a ameaza cerne sobre os de sempre: os traballadores, os mesmos aos que durante tantas xeracións esta empresa leva chuchado a sangue. Cousas do capital… é insaciable!
Hola, tengo que pediros un favor y es el siguiente:
Necesito que hagáis circular esta carta a todos vuestros
contactos, es muy importante, ante la injusticia que se
está llevando a cabo en AD. Hoy fue la gota que colmó el
vaso. Esto es increíble. Lo que sí os pido, es que cuando
reenvieis este e-mail, por favor, tenéis que eliminar mi
dirección por posibles represalias.
Una trabajadora de Adolfo DomínguezBuenas tardes,
Soy una trabajadora de Adolfo Dominguez, por temor a
represalias no voy a decir mi nombre. Hoy nuestro jefe
(léase Adolfo Dominguez, en persona) nos ha decepcionado
enormemente.Pues ha decidido reunir a todos los trabajadores de sus
fábricas de la ciudad de Ourense para comunicarnos que
desea congelarnos la parte del sueldo que sube todos los
años con el IPC, es decir, la subida del IPC. Lo cual es
ilegal, además la empresa no presenta pérdidas, al
contrario, tenemos ganancias. Bien, puesto que con el primer
intento no lo ha conseguido (es la segunda reunión, ya que
la 1ª fue con nuestros sindicatos), hoy nos ha llamado
TONTOS a la cara y CORTOS (dicho literalmente), ya que no
entiende que haya gente que se niegue a dar su parte de
salario para paliar la crisis ¡y no para de abrir tiendas
que no dan ganancias!. Sí, nos ha insultado a la cara, nos
ha dicho que no somos lo suficientemente inteligentes como
para saber que recortarle el salario a alguien en épocas de
crisis nos beneficiaría. ¡Ah! Por cierto, mi sueldo y el de
la mayoría no supera los 700€. Ya sé que corren malos
tiempos, pero lo que a nadie le entra en la cabeza es que
hable de crisis, de vacas flacas y luego nos cuente que ha
comprado unos terreros (para quien conozca la provincia de
Ourense, están por detrás del Parque Tecnológico) por la
friolera de 6.000.000 €. Estos terrenos, han sido
expropiados a 800 personas (lo de expropiación se le
escapó, quiso decir que fueron comprados…) por la Xunta
de Galicia, para hacer unas instalaciones increíbles y que
van a quedar muy bien. Sí,claro, ¿a costa de quien?
¿quiénes vamos a pagar esos terrenos? ¿los empleados?
¿cómo se puede comprometer alguien a pagar semejante
cantidad de dinero y luego tener la poca vergüenza de pedir
a sus empleados congelación salarial? Lo siento, pero yo
seré TONTA y CORTA, pero no lo entiendo. Además, Sr.
Dominguez esas no son formas. No se puede coaccionar a un
trabajador que por ley no está obligado a hacer semejante
esfuerzo, porque aunque a Vd. le parezca calderilla a
quienes tenemos un sueldo mínimo no nos lo parece. Además
ha intentado darnos clases para ahorrar, a nosotros, a la
clase obrera, que cada mes hacemos ‘malabarismos’
para llegar a fin de mes. Esa gente que tiene que dar de
comer a sus hijos, pagar su hipoteca o que simplemente lucha
cada mes contra esta maldita crisis. No señor, no son
formas. Nos ha faltado al respeto. Según Vd., Adolfo
Dominguez, la empresa, somos todos y no se nota, cuando hay
beneficios nosotros no somos recompensados por nuestro
trabajo.Sin embargo, en épocas de crisis…¿debemos
ayudarle?El Sr. Dominguez tuvo la osadía,con su verborrea habitual,
de indicarnos que si notábamos que algún compañero no
trabajaba al 100% y estaba’vagueando’, que lo
delatáramos a nuestros superiores, ni que esta empresa
fuera la Inquisición Española de Franco y él Inquisidor
Jefe. Otra de sus ‘lindezas’: ‘La gente que
está en el paro es porque no quiere trabajar’, sí han
leído bien, esto es lo que nos ha dicho. Él que todo lo
que tiene se lo debe a su padre (que en paz
descanse)incluído su nombre y el de su empresa (Adolfo
Domínguez).¿Acaso alguien pensaba que esta empresa la ha
levantado él solito?Pues bien, concluyó la reunión diciendo que, quien no
esté de acuerdo con él deberá de dar su nombre a su jefe
de departamento. Curiosamente no dijo para qué debemos
dárselo. En fin, creo que a estas alturas de la lectura,
todo el mundo se habrá dado cuenta de sus intenciones.
Visto lo visto y por desgracia, los despidos masivos están
a la vuelta de la esquina. En fin, en esta empresa no hay
unión y me imagino que la mayoría bajarán la cabeza
(ojalá me equivoque, ¡ojalá!) ante este impresentable
empresario.UNHA FORTE APERTA
LARANXO
Eses terreos, efectivamente vannos pagar os empregados e tamén os donos expropiados que, seguramente, se viron na obriga de vender eses terreos moi por baixo do seu valor. Prometeránlle, iso si, emprego e riqueza para xeracións… ate que se farte, cerren todo ou, pior, lle prendan lume, e vaían coa “festa” a outra parde. Hoxendía as factorias de AD están na china, aquí non queda máis que a loxística, para levar as tendas os pedidos nesta sociedade que bate records de parad@s, grazas, en boa parte, a externalización da produción que esta e tantas empresas están facendo. Iso sí, a conta das axudas públicas financiadas por todos nós.
A estupidez destes dirixentes voraces traime a memoria un artigo de Michael Moore, “Adeus General Motors“. Dígolle o mesmo, por adiantado… “Adeus Adolfo Domínguez”.
GM loitou obstinadamente contra as normativas medioambientais e de seguridade. Os seus executivos ignoraron arrogantemente os coches “inferiores” procedentes de Xapón e Alemaña, que se converteron no patrón ouro dos compradores de automóbiles. E estaban empeñados en castigar ós seus traballadores sindicados, polo que botaron a miles deles sen máis razón que a de mellorar os resultados da compañía a curto prazo. A partir dos anos oitenta, cando GM tiña uns beneficios récord, trasladou innumerables postos de traballo a México e a outros lugares, e destruíu así as vidas de decenas de miles de estadounidenses que traballaban duro. A maiúscula estupidez desta política foi que, unha vez que eliminaran os ingresos de tantas familias de clase media, ¿quen crían eles que podería permitirse comprar os seus coches? A Historia rexistrará esta metedura de pata, da mesma maneira que agora escribe […] sobre como os romanos envelenaron sen querer a súa rede de auga con chumbo letal nas súas tubaxes
[EDIT 13/04/2010] Esta carta foi publicada en La Región o 15 de outubro de 2008, de ahí que este post fose reubicado a esa data
Preto de 8.000 persoas súmanse ao Boicot a Adolfo Domínguez en Facebook
Con esta pregunta quero estrenar unha nova categoría neste blog que vai levar a etiqueta ‘diccionario político’, na que irei aclarando diferentes conceptos que os responsables políticos utilizan a miudo ignorando o seu verdadeiro significado (prefiro pensar que os ignoran a pensar que os utilzan neglixentemente). Agora imos ver como dende a Ciencia Política se definen os conceptos de representatividade e delegación .
Delegado, -a: político que exclusivamente transmite e agrega as vontades dos cidadáns para producir unha decisión colectiva sen alteralas, coma si se tratase dun avogado ou, dende unha postura máis extrema, como si fose un notario dos cidadáns. Oponse ó concepto de representante.
Representante: Político que non está sometido a un mandato imperativo e que, por tanto, elabora as políticas a partir da interpretación que fai das preferencias dos cidadáns e das súas propias conviccións. Oponse ó concepto de delegado.
Ben. Tendo en conta como transcurriu o proceso previo a elección de ‘delegados’ para a Asamblea Nacional e o sistema utlizado, listas cerradas -o mesmo que se utiliza para elexir os deputados ó Parlamento Galego, por por un exemplo. A ninguén, no seu sano xuizo, se lle ocorrería dicir que eses deputados son delegados dos cidadáns na cámara parlamentaria-, non se pode afirmar que cada un deses pseudodelegados sexan a voz daqueles que os elexiron. Para que iso sucedese tería que seguirse un proceso distinto, mediante un sistema aberto, onde calquer militante co aval -ou delegación- dun número mínimo de afiliados (5, 6,… 10) puidése acudir a Asamblea Nacional sen a necesidade de pasar pola criba das Asambleas Comarcais.
E ahí vai unha primicia: O día 5 de outubro de 2008 celebróuse en Santiago de Compostela a Primeiro Congreso Nacional de Representantes do BNG para elexir a Anxo Quintana como candidato a presidencia da Xunta… en contra dos estatutos do BNG que esixían que fosen os delegados.
Cando unha empresa busca persoal para realizar as súas tarefas encargase de contratalo o Responsable de RR.HH. pero cando unha empresa busca un Responsable de RR.HH. quen se encarga de contratalo? Unha boa pregunta, verdade? Da boa ou mala selección dependerá que a empresa teña un Responsable ou un Irresponsable de RR.HH.
Unha das preguntas obrigatorias en toda entrevista para a selección de un Responsable de RR. HH debería ser: que é a substantividade propia?
A substantividade propia é un dos requisitos indispensables para poder realizar un contrato por fin de obra. Pero que é? En Galiza fanse contratos por fin de obra a esgalla, non só na empresa privada senón tamén -e diría que especialmente- na empresa pública e na administración pública. Saben os Responsables -ou Irresponsables, segundo saiban respostar acertadamente a esta cuestión- de RR.HH. o que é a substantividade propia?
Non é algo que veña definido no dicionario -de ningunha lingua, podédelo comprobar- nin en ningún código lexislativo. A substantividade propia e un dos conceptos abstractos, entre milleiros, que se utilizan na redacción de leis. Este aparece no artigo 15.a) do Estatuto do Traballador o sinalar que “…cando se contrate o traballador para a realización dunha obra ou servizo determinados, con autonomía e substantividade propia dentro da actividade da empresa e cunha execución, aínda que limitada no tempo, en principio de duración incerta”. Que é iso?
So hai unha resposta válida a esa pregunta: a que ofrece a xurisprudencia pois, na actualidade, a substantividade propia é un concepto que non ofrece ningún tipo de conflito xurídico entre diferentes sectores doutrinais. Todos están de acordo… agás algúns xuíces de primeira instancia, algúns dos inspectores de traballo e os que en realidade son Irresponsables -e non responsables- de RR. HH. de certas empresas, públicas e privadas, así como de certas administracións.
Toda contratación por fin de obra debe reunir tanto os requisitos esixidos pola lei como pola xurisprudencia (ver Sentenza do Tribunal Supremo de 24 de abril de 2006 sobre Fraude de Lei), sobre todo os esixidos por esta última, que son:
a) Que a obra ou servizo que constitúa o seu obxecto, presente autonomía e substantividade propia dentro do que é a actividade laboral da empresa;
b) Que a súa execución, aínda que limitada no tempo, sexa en principio de duración incerta;
c) Que se especifique e identifique no contrato, con precisión e claridade, a obra ou o servizo que constitúe o seu obxecto; e
d) Que no desenrolo da relación laboral, o traballador sexa normalmente ocupado na execución daquela ou no cumprimento deste e non en tarefas distintas.
Segundo esta Sentenza, así como moitas outras, como por exemplo a Sentenza do Tribunal Superior de Galiza de 10 de xuño de 2008, deixan moi claro que tarefas ten substantividade propia:
Ten substantividade propia dentro dunha empresa -ou administración- tódalas tarefas que non sexan habituais, normais ou permanentes.
Este pequeno detalle marca a fronteira entre un contrato legal e un contrato realizado en fraude de lei (Artigo 6.4 do Código Civil). Que supón para unha empresa un contrato en Fraude de Lei? A obriga de transformar o contrato temporal de fin de obra nun contrato indefinido de acordo co Artigo 15.3 do Estatuto do Traballador:
Presumiranse por tempo indefinido os contratos temporais celebrados en fraude de lei.
… De aí a importancia de saber seleccionar a un Responsable de RR. HH. Non facelo ben sería unha irresponsabilidade por parte do empresario ou responsable político do momento.
Acabo de recibir con agrado unha Sentenza do Tribunal Superior de Xustiza de Galiza, Sentenza do 10 de xuño, na que se condena a empresa distribuidora e fabricante (é un xeito de falar, todo o mundo sabe que a práctica totalidade desas prendas son fabricadas na China) de Carolina Herrera e Puprificación García, a Sociedade Textil Lonia, por contratación de traballadores en fraude de lei.
O principal motivo deste despedimento non foi o remate da obra para a que o traballador fora contratado, pois non existía tal obra, senón o feito de que o traballador lle comunicase a irresponsable, perdón, responsable de persoal da empresa que os contratos que estaba facendo ós traballadores eran ilegais, posto que incorrían en fraude de lei. A súa resposta foi o despedimento do traballador.
Esta sentenza, recentemente comunicada, fai bos tódolos argumentos que o traballador presentara ante a irresponsable, e dalle -en que estarei pensando-, responsable de persoal da Sociedade Textil Lonia, ante Inspectora Xefe de Traballo de Ourense, Pilar Sánchez-Cuervo Peña, e ante o Xulgado do Social Número 2 de Ourense do que é titular a xuíza María Isabel Gómez Balado.
O certo é que esta empresa fai cada ano centos de contratos, si centos, contratos a moreas, e todos eles en fraude de lei, de tal xeito que si calquera traballador denunciase o contrato este converteríase en traballador indefinido. Sen embargo existe moito medo a acudir ós tribunais nesta sociedade, aínda sendo conscientes os traballadores, como o son, das irregularidades que comete a empresa. Pero xa se sabe como funciona esta sociedade caciquil e, especialmente, a sociedade ourensá. Hai moito medo o poderoso e triunfa a submisión. O clan dos Domínguez ten moito poder, demasiado, na cidade.
Sen embargo, o estado de dereito ten mecanismos dabondo para defender os traballadores desta fraude. Para comezar, dende a oficina do INEN poderían actuar de oficio e denunciar a Sociedade Textil Lonia, polo uso e abuso destes contratos temporais para obra determinada (normalmente para o almacenamento, distribución, pasar o ferro… -segundo o caso- para un número determinado de prendas) pois todos e cada un deses contratos pasa polas súas mans. No INEN preferiron mirar para outro lado.
A Inspección de Traballo ten a obriga de velar polo cumprimento do marco normativo laboral e debería intervir de oficio na defensa dos traballadores; sen embargo, non o fixo nin a instancia da Fiscalía nin a instancia do traballador. Porqué? Porqué se buscan xustificacións en sentencias que nada teñen que ver co caso en cuestión? Porqué tanto interese en defender o indefendible? Acaso temen ó clan? Non, non creo. Estes traballadores están moi ocupados en perseguir e espremer a autónomos de baixa e as pequenas empresas. Con estes si que non teñen piedade.
Pero tanto ou máis inxustificable parece a Sentenza do Xulgado do Social número 2 de Ourense. Ninguén discute a doutrina do Tribunal Supremo cando afirma que non se poden facer contratos por obra cando a obra consiste na actividade normal da empresa. A actividade normal da Sociedade Textil Lonia é clariña, fixádevos: “deseño, fabricación, compra e venda e comercialización no territorio nacional e estranxeiro de todo tipo de produtos textiles…” e en particular os das marcas Carolina Herrera e Purificación García. A obra do contrato consiste no “almacenamento e distribución de 100.000 prendas”. Alguén dubida sobre a legalidade deste contrato?. Non, ninguén, nin tan sequera a xuíza, pois si dubidase a dúbida debería aplicarse en beneficio do traballador (in dubio pro operario)… e non foi así.
Os xuíces, máis que ningún outro cidadán, ten a obriga de respectar a lei e a xurisprudencia dos tribunais superiores. Como si non nos van a esixir ós demais o cumprimento efectivo da lei? Sen embargo non é así. Moitos xuíces ocupan os seus xulgados cunha soa idea clara: eles alí son a lei. Só lles falta mexar nas catro esquinas da súa sala para marcar territorio.